money5

ล่องไพร ภาค 3 ป่าช้าช้าง ตอนที่ 7 เกมสล็อตออนไลน์

ดิเรก “ส่วยบดีไปกับฉันด้วย”

จองอูขิ่น “ส่วยบดีเชื่อยาก ส่วยบดีพูดมากทำน้อยมาแต่ไหนแต่ไรแต่เอาเถอะเพราะพวกนายมีคุณแก่พวกเรา จองอูขิ่นจะไปด้วย” เกมสล็อตออนไลน์

ตลอดเวลาตาเกิ้นซึ่งนั่งสูบยามวนใบตองอยู่เงียบ ๆ ไม่แสดงความสนใจอะไรเลย จนกระทั่งคนทั้งสองลงจากเรือนไปที่เต็นท์ซึ่งนายกำจรพักอยู่กับสายสุณีจึงได้เอ่ยขึ้นเหมือนปรารภกับตนเองว่า

“ตาเกิ้นชักจะชอบจองอูขิ่นเสียแล้วละนาย คน ๆ นี้พูดง่ายใจดีแล้วก็ไม่กลัวความจริง” ข้าพเจ้า “แต่คุณดิเรกเขาคงไม่เห็นอย่างเดียวกับตาเกิ้น ได้ยินคำพูดของจองอูขิ่นแล้วรู้สึกเป็นอย่างไรบ้างล่ะเรื่องป่าช้าช้างน่ะ?”

ตาเกิ้น “ก็อย่างนายรู้สึกแหละนาย ช้างตายที่ไหนเรียกป่าช้าช้างที่นั่น มันมีทุกแห่งทั่วไปแต่ที่จะไปตายรวมกันอยู่แห่งเดียวกระดูกที่กองเป็นภูเขาน่ะยังสงสัย”

“ดีละ, เราจะได้ดูกันต่อไป...” ข้าพเจ้าตอบ

ขณะนั้นเองเสียงเขย่ากรงและเสียงตะคอกก็ดังมาจากใต้ถุนเรือนจองอูขิ่นสนั่นหวั่นไหว ตาเกิ้นและข้าพเจ้าต่างคว้าปืนกระโดดลงไปข้างล่างทันที

ในที่สุดภายหลังนอนพักฟื้นซึมกระทือเหมือนคนสลบซบเซามาเป็นเวลา 5 วัน 5 คืนเต็ม ๆ พญาวานรตัวนั้นก็กลับเป็นตัวของมันอย่างเก่า ข้าพเจ้ามองดูเขี้ยวอันยาวและค่อนข้างเหลืองทั้งคู่ซึ่งโผล่ออกมาอยู่ระหว่างริมฝีปากที่อ้าแสยะและร่างอันทะมึนตระหง่านอยู่เกือบเต็มกรงนั้นแล้วก็อดเสียวสันหลังไม่ได้ว่าถ้ามันหลุดออกมาข้าพเจ้าจะทำอย่างไรกับมัน ขณะที่ยืนจ้องดูซึ่งกันและกันอยู่สักครู่นั่นเองกิริยาซึ่งแต่แรกเต็มไปด้วยความคุกคามของมันก็ค่อยสงบลงเป็นลำดับ ได้แต่จ้องดูข้าพเจ้าด้วยนัยน์ตาอันลึกอย่างเต็มไปด้วยความรู้สึกและน่าสงสาร ข้าพเจ้าหันไปบอกตาเกิ้นว่า

“ลองส่งกล้วยให้สักหวีอีกทีซิ ตาเกิ้น”

“โอ้ นายใช้ตาเกิ้นอย่างอื่นดีกว่าอย่าใช้เข้าไปหาทหารพระรามนั่น” ตาเกิ้นตอบเสียงสั่น “ต่างว่ามันไม่กินกล้วยแต่อยากกินตาเกิ้นใครจะรับประกัน

“กลัวอะไรนะฉันอยู่นี่ทั้งคน” ข้าพเจ้าตอบ เกมสล็อตออนไลน์

ตาเกิ้นอุตส่าห์แข็งอกแข็งใจกัดฟันปฏิบัติตามข้าพเจ้าบอกแต่พอแกยื่นหวีกล้วยเข้าไปเท่านั้นก็ถูกมันปัดกระเด็นไปพร้อมด้วยเสียงตะคอกเข้าอย่างน่ากลัวจนตาเกิ้นร้องเสียงหลง

“เห็นไหมนายตาเกิ้นบอกไม่เชื่อว่ามันไม่อยากกินกล้วยมันอยากกินตาเกิ้น” ข้าพเจ้าเดินเข้าไปหยิบกล้วยหวีนั้น ก้าวเข้าไปที่กรงแล้วส่งให้มันพลางพึมพำคำปลอบโยนซึ่งตนเองก็แปลไม่ออกว่าหมายถึงอะไรนัยน์ตาของเราประสานกันเขม็งเปลวเพลิงที่ร้อนระอุอยู่ในเบ้าตาของมันคงคุกรุ่นอยู่ครู่หนึ่งจึงค่อยอันตรธานหายไปและด้วยความประหลาดใจของข้าพเจ้าในที่สุดมันก็รับไปใส่ปากเคี้ยวส่งหวีใหม่ให้ก็กระทำอย่างเดียวกัน ตาเกิ้นยืนตัวแข็งมองดูอยู่อย่างอัศจรรย์ใจในที่สุดจึงเอ่ย เกมสล็อตออนไลน์

“นายน่าจะเป็นเชื้อสายพระรามมาเกิดเสียแล้วแหละนาย”

“ไม่งั้นก็เจ้าของหรือผู้จัดการพญาวานร!” ข้าพเจ้าว่า “เปล่า ตาเกิ้นฉันคิดว่าชะตาของเราถูกกันมากกว่า นอกจากนั้นฉันคิดว่าเป็นความเมตตาผูกพันระหว่างสัตว์ทุกชนิดไม่ว่าสัตว์ประเสริฐหรือสัตว์เดียรฉาน”

ขณะนั้นเองนายกำจร สายสุณีและดิเรกกับจองอูขิ่นซึ่งได้ยินเสียงแต่แรกก็เข้ามาสมทบด้วยทุกคนแลดูพญาลิงตัวนั้นครั้นแล้วก็หันมามองข้าพเจ้าอย่างประหลาดใจ นายกำจรเอ่ยขึ้นว่า

“คุณเชื่อคุณศักดิ์ว่าตราบใดที่ลิงฝูงนั้นไม่มีหัวหน้ามันจะไม่ยกมารบกวนชาวบ้านนี้อีก?” ข้าพเจ้า “ก็ไม่แน่เสมอไปสัญชาตญาณของสัตว์ทุกชนิดไม่เหมือนกันบางประเภทเวลาอยู่เดี่ยวหรือขาดหัวหน้าฝูงอาจเป็นอันตรายยิ่งกว่าอยู่รวมกันอย่างมีระเบียบก็ได้”

กำจร “แต่ลิงฝูงนั้นก็หายไปหลายวันหลายคืนแล้วผมคิดว่ามันคงจะยกพวกกลับขึ้นไปในป่าใหญ่”

ข้าพเจ้า “ถ้าเป็นไปได้อย่างนั้นจองอูขื่นก็คงเดินทางไปกับเราได้ด้วยความเบาใจ ผมอยากจะขอร้องอะไรสักอย่างก็คือระหว่างที่เราไปจากที่นี่จนกว่าจะกลับมาขอให้คนดูแลเรื่องน้ำและอาหารแก่มันสักหน่อย นอกจากนั้นอย่าไปยั่วไปแหย่อะไร”

จองอูขิ่น “ข้อนั้นจองอูขิ่นรับรองได้ว่าแต่นายจะออกเดินทางเมื่อไร?”

ดิเรก “เร็วที่สุดที่จะเร็วได้ถ้าจองอูขิ่นพร้อม” จองอูขิ่น “งั้นก็พรุ่งนี้เช้าจองอูขิ่นจะเอาอ้ายพวกนี้ไปด้วยสัก 10 คน นอกนั้นให้อยู่เฝ้าบ้านเตรียมที่ดินสำหรับรับฤดูฝนต่อไป”

ในคืนนั้นเราชุมนุมกันที่เต็นท์ซึ่งนายกำจรและสายสุณีพักอีกครั้งเพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับเส้นทางที่จะยึดถือต่อไป ในที่สุดก็เป็นอันตกลงว่าจะไปตามแผนที่ซึ่งดิเรกทำไว้กำลังต่างคนต่างจะกลับไปสู่ที่พักของตนเพื่อหลับนอนเอากำลังไว้สำหรับการเดินทางในวันต่อไปนั่นเอง

เสียงขู่ตะคอกของเจ้าพญาวานรตัวนั้นก็ดังมาจากใต้ถุนบ้านจองอูขิ่นอีก ขั้นแรกอย่างรำคาญ ๆ เหมือนได้รับการรบกวนจากอะไร “ต่อมาก็อย่างโกรธจัดเหมือนเหลือวิสัยที่จะระงับไว้อยู่เราได้ยินเสียงตะคอกฟูดังสนั่นอีกครั้ง ต่อมาก็เสียงร้องดังด้วยความตกใจและเจ็บปวดอย่างถึงขนาดของใครคนหนึ่ง ข้าพเจ้าจึงคว้าไฟฉายออกวิ่งนำหน้าตรงไปหาเสียงนั้นโดยเร็ว เกมสล็อตออนไลน์

ชายคนหนึ่งนอนคว่ำหน้ากุมแขนขวาครวญครางอยู่ห่างจากกรงออกมาประมาณ 4-5 ก้าว พอแลเห็นหน้าของเขาจากแสงไฟฉาย จองอูขิ่นก็ร้องว่า “พะเลโบ! เอ็งมาทำไมอยู่ที่นี่?” “ข้ามาหาไต้ที่บ้านไม่มีไฟอ้ายลิงเจ้ากรรมนี่เอื้อมมือออกมาหักแขนข้า” ชายผู้นั้นตอบ

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/