money6

ล่องไพร ภาค 3 จามเทวี ตอนที่ 4 ยิงปลา

สีหน้าซึ่งแดงก่ำของชายกลางคนผู้นั้นแจ่มใสขึ้นเมื่อได้ยินเสียงของคำปันและหันมาเจอเราริมฝีปากที่แห้งผากขมุบขมิบ ข้าพเจ้าชำเลืองดูร่างที่ผ่ายผอมเกือบเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกและสีเหลืองของผิวที่เที่ยวย่น ตลอดจนย่ามหลัง กระติกน้ำและเครื่องใช้ที่จำเป็นในการเดินทางซึ่งกลิ้งอยู่ข้างกายแล้วก็คุกเข่าลงเอื้อมมือไปสัมผัสเบาๆ รู้สึกว่าตัวร้อนราวกับไฟก็หันกลับไปหาร้อยเอกเรืองมือที่กำปืนไรเฟิลของชายคนนั้นคลายออกเอื้อมมารับยาไปจาก ข้าพเจ้าอย่างสั่นเทาใส่ปากกลั้วกับน้ำที่ข้าพเจ้าส่งให้กลืนแล้วก็พยายามจะพูดอีกด้วยเสียงอันแผ่วเบา "ผม ผม"

"อย่าเพิ่งพยายามพูดหรืออธิบายอะไรในเวลานี้ดีกว่า” ข้าพเจ้าบอก "เวลายังมีอีกถมไป" ยิงปลา

เขามองดูข้าพเจ้าด้วยนัยน์ตาซึ่งแสดงความขอบคุณแล้วก็หรี่ตาหลับถอนใจระรวย ตาเกิ้นซึ่งรู้จักปืนดีเท่า ๆ กับที่ข้าพเจ้ารู้จักเอื้อมมือไปหยิบไรเฟิลซึ่งเปรอะไปด้วยสนิมกระบอกนั้นขึ้นมาพินิจพิจารณาอย่างเสียดายแทนพลางพึมพำว่า "พยายามยิงได้ถึง 5 นัด ทั้ง ๆ ที่เกือบไม่มีกำลังจะยกมัน นายคนนี้ใจแข็งพอใช้ทีเดียวนาย"

คำปัน "นายห้างเคยยิ่งช้างเสียเคยตัวเมื่อคราวนั้น" "นายห้างอะไรของแกคำปัน ?” ข้าพเจ้าถาม

คำปัน "เห็นใคร ๆ ที่มาด้วยเรียกนายห้างกันทั้งนั้นคำปันก็เรียกด้วย บ่รู้ว่าเป็นนายห้างอะไร"

ข้าพเจ้า "เขามากับใครเมื่อไหร่ ?”

คำปัน "มาหลายคนด้วยกันนายเมื่อปีก่อนคำปันนำทางเขาจากเขาใหญ่ไปถึงดงตะเคียนเขาก็จ้างพรานที่นั่นนำทางต่อไปเห็นว่าจะให้ถึงกุดชีหรือปักธงไชยแล้วคำปันก็ไม่เห็นเขาอีกเลยคิดว่ากลับถึงเมืองล่างแล้วทำไมยังอยู่ในป่านี้ได้”

"เขายิงสัตว์หรือว่ามาทำอะไรมีใครมากับเขาบ้าง ?”

"ฝรั่งก็มีคนไทยก็มีสี่ห้าคนด้วยกัน บอกคำปันว่ามายิงสัตว์แต่ไม่เห็นยิงอะไรนอกจากช้างที่ไล่ในเวลานั้นสัตว์หรือก็แยะ กระทิงก็ชุมเวลานอนเสือก็มาร้องอูม ๆ อยู่ข้างเต็นท์ทุกคืนไม่เห็นเขาทำอะไร กลางวันออกเดินกลางคืนก็หยุดนอน เช้าก็ออกเดินใหม่หลายคนว่าเขามาตรวจแร่แต่บางคนก็ว่าเขามาดูป่าไม้"

ข้าพเจ้า "เลอะเทอะใหญ่คำปันแร่น่ะพอมีทางเป็นไปได้แต่ทำป่าไม้ทำไมไม่ตรวจทางป่าล่าง ทำไมจะขึ้นมาป่าบนซึ่งไม่มีทางไม่มีแม่น้ำมีแต่ด่าน นอกจากนั้นไหนยังจะไกลแสนไกลจากการคมนาคม”

ขณะนั้นเองชายคนเจ็บก็ถอนใจยาวพลางพลิกตัว ความร้อนของเขาค่อยลดน้อยลงไปใบหน้าที่แดงก่ำค่อยเป็นปกติริมฝีปากของเขาขมุบขมิบเหมือนจะพูดอะไรออกมา ข้าพเจ้าพยายามมาเงี่ยหูฟังจนชิดขั้นแรกไม่ได้ยินอะไรนอกจากเสียงที่รัวแผ่วเหมือนคนอยู่ในอาการละเมอ ต่อมาเขาก็หลับไปอีกครู่ใหญ่ ๆ ท่ามกลางพวกเราที่นั่งเฝ้าอยู่ด้วยความกังวล โดยไม่ได้เอาใจใส่ต่อเมฆฝนที่ตั้งเค้ามาจากขอบฟ้าและเสียงพายุซึ่งถูกก้องมาตามป่าแสดงว่าอีกไม่ช้าไม่นานฝนจะเริ่มตก กำลังที่ข้าพเจ้าสั่งให้กางเต็นท์ลงชั่วคราวเพื่อให้เขาได้พักผ่อนสบายต่อไปนั่นเอง ชายผู้นั้นก็สะดุ้งขึ้นสุดตัวร้องออกมา ทำให้ข้าพเจ้าและทุกคนตะลึงงันไปตามๆ กันว่า ยิงปลา

"จามเทวี...จามเทวี...อย่าเพิ่งหนีฉันไปกลับมาก่อน กลับมาก่อนอย่างเพิ่งหนีฉันไป จามเทวี..."

แสงสว่างผ่านหลังคาเต็นท์เราไปแวบหนึ่งในพริบตาต่อมาสายฟ้าก็ฟาดลงเสียงสนั่นที่เหนือสันเขาเบื้องหลังเราออกไป คำปั้นถลาเข้าไปกอดบั้นเอวตาเกิ้นไว้ครวญครางว่า "เป็นมาแท้แล้ว ลุงเอ้ย เป็นมาแล้ว"

"ปล่อยข้าคำปัน” ตาเกิ้นร้องลั่น "ขาข้าอ่อน ใจข้าสั่นเอ็งมากอดข้าไว้ทำไม ข้าไม่ใช่ยายเอ็งเที่ยวฟ้าผ่าตายห่า..."

"เปิ้นมาจริง ๆ ตา" คำปันยังคงพึมพำต่อไป "อะไรกันฮะ คำปัน ?" ข้าพเจ้าตั้งกระทู้

ยังไม่ทันที่คนนำทางของเราจะตอบประการใด ชายผู้นั้นก็ลืมตาขึ้นช้า ๆ กิริยาของเขาดูค่อยสงบขึ้นเหงื่อเม็ดโป้งๆ ออกมาเกาะอยู่เต็มหน้านัยน์ตาทั้งคู่ก็เป็นประกายแจ่มใสริมฝีปากของเขาขมุบขมิบขณะที่พึมพำต่อไป

"จามเทวี..จามเทวี .. " ยิงปลา

เสียงเปรี้ยงสนั่นของสายฟ้าฟาดลงอีกครั้งหนึ่งที่เนินเขาใกล้ที่ตั้งเต็นท์ของเราเข้ามากระท้อนก้องอยู่ระหว่างหน้าผาสองฟากข้างหน้า ชั่วครู่ใหญ่ ๆ จึงเงียบหายไปสีหน้าและกิริยาของชายผู้นั้นมิได้เปลี่ยนแปลงริมฝีปากของเขาขมุบขมิบต่อไป ถึงกระนั้นข้าพเจ้าก็ไม่สามารถจะจับใจความได้ นอกจากนามของจามเทวีและนามของใครหรืออะไรที่ฟังไม่ถนัด เพราะนอกจากสายฟ้าแล้วไหนจะเสียงลมที่พัดอูมาตามป่า

จนกระทั่งที่สุดนัยน์ตาของเขากลับหรี่หลับต่อไปใหม่และสายฝนเริ่มสาดลงมาอย่างลืมหูลืมตาไม่ขึ้น เสียงฟ้าคำรามครืนอยู่ไม่ขาดสาย ต้นไม้ไร่ก็เอนลู่ไปด้วยสายลมแรงทุกหนทุกแห่งมืดสลัวเห็นแต่สายฝนซึ่งซัดเทลงมาราวกับฟ้ารั่ว และราวกับว่าจะไม่มีเวลาหยุดเรานั่งจับเจ่ารอกันแน่นอยู่ในเต็นท์เช่นนั้นรอเวลาและภาวนาแต่ว่าเมื่อไรมันจะซาเม็ดพอที่จะหุงหาอาหารได้ ยิงปลา

จนกระทั่งย่ำค่ำผ่านไปฝนบรรเทาเบาบางลงพอที่เราจะติดเตาน้ำมันหุงต้มได้ชายผู้นั้นตื่นขึ้นอีกครั้งหนึ่งเมื่อ 3 ทุ่มความร้อนลดลงเกือบเป็นปกติ เมื่อข้าพเจ้าให้กินยาและอาหารอ่อน ๆ อิ่มแล้ว เขาก็ถอนใจมองดูหน้าพวกเราไปรอบ ๆ แล้วก็ยิ้มออกมาได้พลางตะเกียกตะกายพยายามจะลุกขึ้นแต่ข้าพเจ้าห้ามไว้

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/