money6

ล่องไพร ภาค 3 ป่าช้าช้าง ตอนที่ 10 ยิงปลา

ข่าวใหม่ที่เราได้รับทำให้เราสิ้นสงสัยในรายงานของสายสุณีและเพิ่มความหวาดเสียวให้แก่ทุกคนในการเดินทางต่อไป สิ่งหนึ่งซึ่งข้าพเจ้าไม่เข้าใจจนกระทั่งในกาลต่อมาก็คือเหตุไฉนมันจึงไม่ให้สัญญาณบอกเบาะแสถึงที่อยู่ของมันด้วยการตบอกหรือขู่ตะคอกอย่างแต่ก่อน ฉะนั้นทุกสุมทุมพุ่มไม้ระหว่างทางจึงอาจเป็นที่ซ่อนของมันและทุกโค้งด่านอาจหมายถึงมฤตยูทั้งสิ้น สายสุณีเองดูยิ่งหวาดเสียวต่อเหตุการณ์ที่หล่อนประสบมาเมื่อคืนไม่หายแต่ทันใดที่ดิเรกและข้าพเจ้าแนะว่าเพื่อความปลอดภัยของหล่อนควรเดินทางกลับไปบ้องตี้บนกับนายกำจรเพียงแค่นั้นสายสุณีก็ปฏิเสธด้วยความเดือดดาลเพราะทิฐิมานะว่า “ถ้ากลับกันหมดดิฉันก็จะกลับด้วยไม่งั้นก็จะขอไปให้ถึงป่าช้าช้าง”

คิเรก “แต่เธอควรคิดถึงอันตรายระหว่างทางสายสุณีโดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าลิงตัวนี้”

สายสุณี “อย่าวิตกไปเลยค่ะดิเรกดิฉันรักษาตัวเองได้ถ้าไม่มีใครยอมให้อารักขา” ยิงปลา

เมื่อมันเป็นความปรารถนาของสายสุณีเช่นนั้นอย่าว่าแต่เพียงดิเรกซึ่งเป็นเพียงคู่หมั้นหรือข้าพเจ้าผู้ไม่ได้เป็นอะไรกับหล่อนเลยถึงนายกำจรผู้เป็นบิดาก็ทัดทานไม่ไหวเพราะฉะนั้นเองภายหลังที่เก็บแค้มป์และจองอูขิ่นส่งลูกบ้านทั้งสองกลับลอกาทินแล้วเราก็ออกเดินทางต่อไปตามลำห้วยสายใหม่ซึ่งแยกจากห้วยงาช้างใหญ่มุ่งขึ้นทางทิศตะวันตกความรกของทางด่านซึ่งหญ้าขึ้นปกคลุมหนาแน่นทำให้การเดินทางเป็นไปอย่างเชื่องช้าขึ้นทุก ๆ ระยะเพราะต้องคอยฉะเถาวัลย์และกิ่งไม้ที่ขวางหน้าอยู่เกือบทุกฝีก้าวตลอดวันข้าพเจ้าเห็นตาเกิ้นและจองอูขิ่นเต็มไปด้วยสีหน้าและกิริยาท่าทางซึ่งกระสับกระส่าย เมื่อตกเย็นและหยุดตั้งแค้มป์แรมคืนกันในภูมิประเทศที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยน้ำท่าและผลไม้อีกแห่งหนึ่ง ไม่ปรากฏเสียงสัตว์ใด ๆ อีกครั้ง จองอูขิ่นก็ถอนใจหันมาบอกพวกเราว่า

“แน่แล้วนาย ลิงฝูงนั้นตามเรามาตลอดวันเวลาเราหยุดพักและลมพัดทีไรจองอูขิ่นได้กลิ่นสาบเหล่านั้นตลอดวันมันไม่ไปไหนคอยอ้อมอยู่สองปากทางไม่ห่างออกไป เราหยุดมันหยุดเราเดินมันเดินนี่แหละที่ทำให้ไม่มีสัตว์ใด ๆ อยู่ในบริเวณป่าที่เราพักเลย”

ดิเรก “มันประสงค์อะไร?” จองอูขึ้น “ใครจะไปบอกถูก? บางทีคงติดตามเพราะความอยากรู้ตามวิสัยสัตว์ฉลาคว่าเราจะไปไหน? บางทีด้วยเจตนาที่จะทำร้ายเราด้วยความอาฆาตและบางทีเพราะคอยฉวยโอกาสที่จะลักคุณผู้หญิง อย่างที่มันลักเมียพะเลโบไปก็ได้” ยิงปลา

ตาเกิ้น “นั่นมันถึงเจ้าชู้อย่างหนุมานเสียแล้วนาย ตาเกิ้นใจหายใจคว่ำทุกทีเมื่อคิดถึงว่ามันทำอะไรกับเมียพะเลโบบ้าง”

สายสุณี “บ้า! อย่ามาพูดให้ฉันเสียขวัญหน่อยเลยตาเกิ้นฉัน ไม่กลัวหรอก”

ตาเกิ้น “ตาเกิ้นรู้ว่านายผู้หญิงไม่กลัวอะไรแต่นายดิเรกคงไม่คิดอย่างนั้น”

ก่อนตะวันตกดินนิดหน่อยลูกหาบคนหนึ่งวิ่งร้องลั่นมาจากชายป่าขณะที่เราจับกลุ่มสนทนากันอยู่ที่แค้มป์ เมื่อจองอูขิ่นซักถามก็ได้ความว่าเขาออกไปเก็บผ้าและเจอลิงยักษ์ตัวนั้นเข้าอีกอย่างจังหน้าเพียงแต่ว่ามันไม่ทำอะไรได้แต่แยกเขี้ยวใส่ยืนดูหน้าซีดขาสั้นอยู่สักครู่ก็ปืนขึ้นต้นไม้ไป นายกำจรได้ฟังก็โคลงศีรษะสีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล

“นี่มันจะติดตามเราไปถึงป่าช้าช้างด้วยหรืออย่างไร? ผมคิดว่ามันคงไม่ได้ติดตามเรามาเพราะความอาฆาตแน่คุณศักดิ์เพราะโอกาสที่เราเผลอรึมีตลอดทางถ้ามันปรารถนาอย่างนั้นก็คงยกพวกเข้าเล่นงานเสียนานแล้ว”

ข้าพเจ้า “ผมเองก็คิดอย่างนั้นแต่อย่าเพิ่งไว้ใจมันแหละดีสัตว์พวกนี้รู้ภาษาและฉลาดเหมือนคน” ยิงปลา

อย่างไรก็ดีคืนนั้นทั้งคืนผ่านไปเป็นปกติไม่มีเสียงอะไรกระโตกกระตากนอกจากเสียงช้างที่ร้องมาแต่ไกลเมื่อใกล้สว่างและเสียงตะคอกของค่างฝูงหนึ่งซึ่งคงจะได้รับความตกอกตกใจอะไร

3 วันเต็ม ๆ จากลอกาทินการเดินทางของเราเป็นไปโดยสวัสดิภาพแม้กลิ่นสาบและบางครั้งร่องรอยจากหน่อไม้ที่มันหักกินตลอดจนกองอุจจาระที่มันถ่ายไว้จะแสดงให้เราทราบว่าลิงฝูงนั้นยังคงติดตามเราไปไม่ลดละ เมื่อไม่ปรากฏว่ามันพยายามเข้ามารบกวนหรือแสดงการคุกคามความปลอดภัยของเราแต่อย่างใด นานไปทั้งความหวาดกลัวและความระมัดระวังก็ค่อยลดลงเป็นธรรมดา

ข้าพเจ้าเองก็อยู่ในลักษณะเช่นนั้นขณะที่ออกไปสำรวจดูนอกบริเวณแค้มป์ในเย็นวันนั้นเพื่อฆ่าเวลาจนกว่าจะถึงเวลาอาหารกำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่กับรอยเท้าสัตว์รอยหนึ่งซึ่งขั้นแรกเข้าใจว่าเป็นสมเสร็จแต่เมื่อพิจารณานานไปกลายเป็นรอยเท้าแรดซึ่งผ่านไปเมื่อไม่กี่วันมานี่เองอยู่ด้วยความสนใจก็พอดีได้ยินเสียงสายสุณีซึ่งไม่รู้ว่าออกมาจากแค้มป์แต่เมื่อไร ร้องเรียกด้วยเสียงแสดงความตื่นเต้นและดีใจมากจากข้างหน้าว่า “คุณศักดิ์คะ คุณศักดิ์มาดูอะไรนี่แน่ะ!”

สายสุณียืนอยู่หลังขอนไม้ห่างจากข้าพเจ้าออกไปราว 50 ก้าวในอ้อมแขนของหล่อนมีลูกเสือโคร่งขนาดแมวเขื่อง ๆ ตัวหนึ่งซึ่งพยายามดิ้นและร้องจะให้พ้นออกไปสู่อิสรภาพจึงร้องบอกว่า ยิงปลา

“ไปจับมันมาทำไมครับคุณสายสุณีถ้าแม่มันอยู่ใกล้ได้ยินเข้าเดี๋ยวได้เกิดเรื่อง”

สายสุณีหัวเราะ “ดิฉันจะเอาไปเลี้ยงให้เชื่องจะได้ให้สวนสัตว์เขาแทนลิงตัวนั้นของคุณ”

ข้าพเจ้า “ปล่อยมันดีกว่าครับกว่าเราจะไปถึงป่าช้าช้างและเดินทางกลับกินเวลาอีกนานการเดินทางที่ไกลเต็มทน ลำบากลำบนเปล่า ๆ หาเอาทีหลังดีกว่า”

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/