money6

ล่องไพร ภาค 3 ป่าช้าช้าง ตอนที่ 44 ยิงปลา

กำจร “พ่อคิดว่าพ่อเข้าใจความรู้สึกของลูกสายสุณี พ่อเห็นชอบด้วยว่าความพยายามของเราที่จะพิสูจน์ข้อเท็จจริงในเรื่องป่าช้าช้างควรยุติได้ เราควรจะปล่อยให้มันเป็นความภาคภูมิใจของดิเรกเขาต่อไปอย่างเดียวกันกับที่เรามีความภาคภูมิใจในเขาเมื่อเช่นนี้พ่อคิดว่าเราน่าจะออกเดินทางกลับกันได้แล้วในวันพรุ่งนี้”

สายสุณี “ค่ะ ยิ่งกลับได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดีเท่านั้น ดิฉันอยากไปเสียให้พ้นจากป่าถูกสาปนี้โดยเร็วที่สุดที่จะเร็วได้ ขึ้นอยู่ช้าไปรู้สึกเหมือนจะเป็นบ้า...” ยิงปลา

ข้าพเจ้าชวนตาเกิ้นกลับไปที่แค้มป์ของเราเพื่ออาบน้ำชำระกายและหุงหาอาหารกินให้สมกับที่หิวโหยมาเป็นเวลานานแต่ทันใดที่ถึงเต็นท์ที่พักก็พบจองอูขิ่นคอยอยู่ที่นั่น เขาเงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อเราย่างเข้าไป นัยน์ตาทั้งคู่เต็มไปด้วยประกายของอารมณ์ขัน ถึงกระนั้นสีหน้าของเขาก็บอกความเศร้าขณะที่เอ่ยขึ้นว่า

“จองอูขิ่นได้ยินเรื่องตาเกิ้น จองอูขิ่นได้ยินเรื่องของนาย จองอูขิ่นเห็นใจ จองอูขิ่นเข้าใจดี”

“หมายความว่าอะไรกันจองอูขิ่น?” ข้าพเจ้าเลิกคิ้วอย่างอัศจรรย์

จองอูขิ่น “จองอูขิ่นรู้จักป่านี้ดีเหมือนบ้านจองอูขิ่นเองเพราะเที่ยวอยู่นาน นอกจากนั้นจองอูขิ่นรู้จักนิสัยใจคอของนายดิเรกด้วยเพราะเคยเที่ยวป่าด้วยกันสองสามครั้งว่าเวลาที่อยู่ในอันตรายรักชีวิตตัวมากกว่าเพื่อนแค่ไหน ฉะนั้นพอได้ฟังเรื่องก็บอกได้ว่าอะไรเป็นอะไร ที่นี่ไม่มีป่าช้าช้าง ที่นี่ไม่มีชีปะขาวจริง หุบเขาที่ว่ามีอยู่แต่ก็ไม่มีช้างตาย ไม่มีกระดูกไม่มีงาแต่นายทำถูกแล้ว ตาเกิ้นก็เหมือนกัน จองอูขิ่นสงสารนายกำจรแต่สงสารนายผู้หญิงมากกว่าธุระอะไรจะไปทำให้นาย ผู้หญิงผิดหวังอีกในชายคนรักของนายผู้หญิง ข้าพเจ้าพยักหน้าแล้วก็ถอนใจหันไปตบไหล่จองอูขิ่นเบา ๆ

“ขอบใจจองอูขิ่นที่เราเข้าใจกันเพราะฉะนั้นขอให้เรื่องนี้เป็นที่รู้กันอยู่เฉพาะระหว่างเราต่อไป”

จองอูขิ่น “ครับนาย จองอูขิ่นจะไม่แพร่งพรายให้ใครรู้เป็นคนที่ 4 เลย”

เขาลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินคุ้ม ๆ กลับไปยังเพิงพักของเขา ตาเกิ้นและข้าพเจ้ามองตามเขาไปเสียงพึมพำของกะเหรี่ยงชราทำให้ข้าพเจ้าหันกลับมาก้มลงมองดูแก ขณะนั้นสีหน้าของตาเกิ้นบอกความพิศวงสงสัยเหมือนมีอะไรมาอึดอัดใจอยู่สักครู่จึงหลุดออกมาได้ว่า ยิงปลา

“เป็นไปได้อย่างไรกันนะนาย ในหุบเขาที่นายกับดิเรกเข้าไปนั้นเต็มไปด้วยงาเต็มไปด้วยกระดูกช้างจริง ๆ รึ?”

ข้าพเจ้าหัวเราะ “โอ๊ย เยอะแยะทีเดียว ตาเกิ้นขนด้วยลูกหาบอย่างนี้ ปีหนึ่งก็เห็นจะไม่หมดมันกลาดเกลื่อนเหมือนมีคนมาจับวางไว้อย่างเล็กที่สุดก็ยาวเท่าแขน อย่างใหญ่เวลาตั้ง ตาเกิ้นขี่คอฉันแล้วยังลอดได้”

ตาเกิ้น “แล้วก็อีตอนนายดิเรกสู้กับช้างด้วยมีดน่ะคงจะน่าดูไม่น้อยหวาดเสียวยิ่งกว่าพวกตาเกิ้นล่าช้างป่าด้วยหอกสั้นไม้รวกเสียอีก”

ข้าพเจ้า “น่าดูกว่าหวาดเสียวกว่า เวลาพวกตาเกิ้นฆ่าช้างยังต้องใช้ถึง 4 คน สองสำหรับล่อข้างหน้า อีกสองประจำข้างหลัง ข้างซ้ายและข้างขวาคอยแทงเอ็นต้อยจนมันล้มลงไปไหนไม่ได้แต่ดิเรกเข้าสู้ข้างหน้าและสู้คนเดียวเข้าใจหรือยัง?” ตาเกิ้นพยักหน้าเนิบ ๆ บ่นพึมพำอยู่ในคอว่า

“ตาเกิ้นเข้าใจ ตาเกิ้นสงสัยอยู่อย่างเดียวก็แต่ว่าระหว่างเรื่องของนายกับเรื่องของตาเกิ้น นายกำจรกับนายผู้หญิงจะเชื่อของใครสนิทกว่ากัน?” ยิงปลา

ข้าพเจ้า “แกไปเอามาจากไหนของแกตาเกิ้นเรื่องชีปะขาวคนนั้น ฝนตก ฟ้าร้อง แผ่นดินทลายลงไปทับถมป่าช้าช้างในหุบเขาข้างล่าง

ตาเกิ้น “ก็อย่างงาเต็มหุบกระดูกกองเป็นภูเขาเลากาและนายดิเรกผู้กล้าหาญของนายนั้นแหละ แหม! นายช่างเป็นไปได้ ตาเกิ้นไม่เคยรู้เลยว่าเที่ยวป่าด้วยกันมานาน นายติดเล่านิทานของตาเกิ้นไปแต่เมื่อไหร่?”

ข้าพเจ้าหัวเราะ “ก็ฉันมีหนทางเลือกอย่างอื่นไหมล่ะตาเป็น?”

เห็นสีหนาของนายผู้หญิงขณะที่ฟังนายเล่าเรื่องของนายดิเรก นายผู้หญิงคงจะนึกถึงเขาอย่างที่นายเล่าให้ฟังต่อไป”

ข้าพเจ้า “ไม่ดีกว่ารึ ตาเกิ้นที่จะทำให้คุณสายสุณีคิดถึงเขาอย่างคุณดิเรกที่น้อคเอ้าท์ตาเกิ้นแล้วก็ยิงช้างลำบากตัวนั้น”

ตาเกิ้น “เราคงจะได้เที่ยวกันอีกนานนายแต่ตาเกิ้นภาวนาว่าต่อไปอย่าให้มีเหตุจำเป็นอะไรมาบังคับให้ตาเกิ้นต้องเล่านิทานให้ผู้หญิงฟังอย่างที่เล่าคราวนี้เลยนาย”

ข้าพเจ้า “ถึงฉันก็เหมือนกัน ตาเกิ้น...” ยิงปลา

เสียงช้างร้องมาจากเชิงเขานอกแค้มป์ของเราออกไปครั้งหนึ่ง ทุกคนซึ่งสาละวนอยู่กับการจัดเตรียมข้าวของใส่กะทอและย่ามหยุดชะงักหันไปดูตากัน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอิทธิพลของนิทานของตาเกิ้นและข้าพเจ้าเกี่ยวกับเรื่องชีปะขาวคนนั้นและป่าช้าช้างก่อให้เกิดปฏิกิริยาอย่างช่วยไม่ได้ ต่างนิ่งฟังเสียงนั้นอยู่สักครู่ก็ก้มหน้าก้มตากับธุระของตนต่อไป ต่อมาอีกไม่ช้าไม่นานท้องฟ้าก็มืดครึ่มขึ้นอย่างกะทันหันเสียงไม้หักล้มมาทั้งป่าเพราะแรงพายุพัด ภายในครู่เดียวเท่านั้น ฝนก็ซัดลงมาห่าใหญ่อย่างลืมหูลืมตาไม่ขึ้น...

ตาเกิ้นซึ่งนั่งกอดอกอยู่ในเต็นท์ข้าพเจ้า มองดูภาวะของดินฟ้าอากาศรอบ ๆ กายแล้วก็พึมพำว่า “น่าอัศจรรย์นะนายที่เทวดาช่วยเราคราวนี้แหละนายผู้หญิงกับนายผู้ชายเชื่อเรื่องตาชีปะขาวกะป่าช้าช้างจมหายไปของตาเกิ้นสนิทเลย!”

อ่านเพิ่มเติมได้ที https://moneyslotxo.cc/