Ахмок хаёт
Одамлар бахтсизликни кўзда кўради, деб ўйлайди. Лекин Сенада ҳеч қандай кўз ёши, ҳеч қандай қичқириқ қолмаганди. Ажрашув қоғозларини имзолаган куни у худди қишдаги дарахтдек — қуруқ, лекин ички дардлардан қалтиниб турганди.
“Бу тугамасдек туюларди... Лекин тугади. Мен ҳам тугадим.”
Депрессия — оғир, юксиз қопдек ёнида турди. У ҳаётга қарши эмасди, у шунчаки бошқа нафас олишни билмасди. Дукони ёпилди. Ўзининг мевали меҳнати, барча орзулари ҳам у билан бирга сўнди.
Кунлар ўтиб, у шифокор қабулхонасида ўтирди. Шифокор сўзлари худди тоғдек оғир тушди:
"Сизда гормонал муаммо бор, эҳтимол, она бўлишингиз қийин бўлади."
Сена кўзларини тўсиб ўтирди. Жим. Вақт тўхтаб қолгандек. Сўнг кўзгуда ўзини кўрди. Бу аёл ким? Мўрт, синиқ, ёки шунчаки чарчаганми?
Бир ой ўтди. У рус визасини олди. Россия — унинг кўз олдида қочиш эмас, бошқа сенарий, бошқа саҳна эди. Ҳаммадан узоқда, янги уй, янги кўча, ҳатто янги исм билан яшаш истаги уни қўзғатди.
Поезд тирқишларида қаранг! Офтоб унинг кўзларига нур ташлади.
"Бу қайтиб эмас, ўзимни излаб кетишим." — деди Сена, юрагида эндигина туғилаётган умид билан.
Сена кеча тун яримда магазинга тушди. Ичимда бир ғалати ҳасрат уйғонганди — рамён. Болалигида сериалларда кўрган, кейин эри билан баҳор кечалари олиб ейган ўша аччиқ, қайноқ таъм.
Бир рафтдан иккинчисига, бир бурчакдан бошқасига ўтди — рамён йўқ.
"Албатта йўқ... Бу ер Корея эмас. Бу Россия. Бу ерда мен ҳам йўқман, гўё." — деб ўйлади, ва орқага бурилди.
Шу пайт нимадир юбкасига илинди. Қўлига қаради — бир бола.
Кўзлари катта, қора, бемақсад ёш тўлган. Оғзидан битта сўз чиқди:
Сена музлаб қолди. Кўкрагида нимадир титради. Бу сўзни эшитиш у учун фақат орзуда мумкин эди.
"Мен оналик бахтидан маҳрумман. Шуни яхши биламан… Бу бола кимни кўриб, мени шундай чақирди?"
Бола қўлини қаттиқроқ ушлади. Унга ён берди. Атрофда одам йўқ — бола ёлғиз.
"У менга муҳтожми? Ёки мен унга муҳтожман?" — деган хаёл юрагини титратди.
Бир лаҳзада ҳаёт унга юз бургандай бўлди. Қарорлар, оғриқлар, шифокор сўзлари — барчаси учиб кетди.
Сена у боланинг оғзини ювди, кофтасига олиб боқди, кимнидир излади. Аммо ўша сўз, ўша овоз — қалбини тешиб ўтганди.
Хоҳласанг, энди шу воқеадан кейин Сена болани вақтинча боқади, кейин у орқали ўзини янги ҳаётга бағишлай бошлайди. Ёки бола орқали у ўз синиб кетган оналик туйғусини қайта қуради.
– "Ойи..." – деди Хан яна, энди қаттиқроқ, гўё юрагидан йиғлаётгандек.
Сена уни қаттиқ бағрига босди. Ҳатто нафаси ҳам ўзгарди. Бу бола унда кечиккан оналик туйғусини уйғотганди. Шу пайт ёнбошдан оғир қадам товушлари келди. Бир эркак. Қора пальтода, кўзлари ғамгин, лекин қаттиқ. У бир зумга Сенага, кейин Ханга қаради. Сўнг, паст овозда:
Хан бош кўтарди. Қўлларини узатди.
Сена қотиб қолди. Қаршисида турган киши гўё бир вақтлар у яраланган сўзлардан тикилгандай. У фақат бош ирғаб:
– "Раҳмат... боламга эътибор берганингиз учун."
Сўнг Ханни етаклади. Сена бир қадам орқага тортилди. У кетмоқчи бўлди, лекин Хан орқага бурилиб:
– "Ойи ҳам биз билан келсин!" – деб бақирди.
Эркак тўхтади. Сўнг Сенага қараб, сўзсизгина бош билан ишора қилди. Гўё: "Келинг. Фақат ҳозир. Фақат шу кеча."
Сена ҳайрон. Уларнинг ортидан юради. Улар бир кичик квартирага киришди. Ҳар бир бурчакда ялонғочлик, сукунат ва бир пайтлар йиғлаган одамларнинг сояси. Хан тўшакка ётди, оғзидан ярим тушунарсиз сўзлар чиқди:
Бир зумда, эркак — Ханнинг отаси — ёнга ўтирди. Қўлида бир коса чой. У Сенага қараб:
– "Онаси биздан кетган. Улар икковимизга хиёнат қилган. Энди Хан унга қарамасликни ўрганяпти. Аммо сизни... кўриб... 'ойи' деб чақирди. Мен у овозда умид эшитдим. Биринчи марта."
Сена унга қаради. Қўли титради. Кўзлари долзарб. Бир сўз айтди:
– "Мен ҳам оналик ҳиссини биринчи марта ҳис қилдим."
Тинчлик тушди. Ҳеч ким гапирмади. Фақат ички тўфон гувиллаб турди.
Эркак ҳимояни кўрсатмаган бўлса-да, унда қалин девор бор эди. У Сенага қараб сўзсизгина “Сиз бу кечани биз билан бўлинг, кейин кетсангиз бўлади,” дегандек ишора қилди.
Бир кеча... аммо юраклар учун – янги ой, янги осмон, янги синов.