ТИРИКЛИК

Мен ичимда тирик эдим, аммо буни ҳеч ким билмасди. Тананинг оғриғи ошкора — ҳар кун нимадир чаққачасида уни тутиш мумкин, лекин менинг руҳимдаги ёқимсизликни ҳеч ким кўрмади. Одамлар мени кўришарди — хушҳол, ёқимли, аммо мен — ички даҳшатга ғарқ бўлиб, ҳар куни ўзимни йўқотар эдим. Сукупда қолган овозларим ёнимда эди, лекин улар менга эшитилмасди.
Агар мен қичқирсам, тингловчи бўлмасди. Агар мен йиқилсам, оҳ-оғритишимни ҳис қилса ҳам, ёнида ҳеч ким бўлмасди. Ва шунинг учун, танам йиғласа ҳам, руҳим сукутда қоларди. Унинг оғриғи ичимда, аммо мен ўзимни сукунга чўмдирдим.Хамаси дадам бу оламди тарк этканидан кегин бошланди , аслида мендан бахтли одам йук эди бу дунёда отам онам ака ва мен шунчаки оддий бахлик эдик . Бахт сузи ва бахти дада уз кабрига олиб кети , узи блн нарги дунёга . Тонг отар экан танамдаги огрик блн урнимдан турдим мактабга тайёргарлик курдим . Зина бойлаб пастга тушар эканман акам Tae ва онам ни курдим .
Хайирли тонг ака , ойи яхши дам олдингизми - мен саломимни эшитмаслика олишди , узимга колса салом бермасдим лкн яна акамдан калтак еийш истамасдим .
-сен чуда дангаса булиб кетяпсан инди бунданига хизматкоргар урнига уйлар узин тозалайсан !!.- ойимни бу гапига чахлим чекти
-ойи ахир мактаб дарслари , кушимчаларим , балет, скирипка дарсларим уларни хеч берига улгурмайман , узи шундогхам кийналяманку мени тушунинглар-
"Гапимни эндигина тугатаётгандимки, юзимда чақнаган шапалоқ огоҳлантирмасдан урилди. Танам бир лаҳзада музлаб қолди, юрак уришим тўхтагандек бўлди. Қулоғимда ғувуллаган садо билан, мен сукунат ичида ерга енгилдим — оғриқ эмас, кўпроқ ҳайрат ва иззатимнинг парчаланиши бағримни ёрди."
"Тугри гапир онамга гап кайтаришга сенда каердан часорат топилиди? "- у шундай дея уйди тарк эти .
Шапалоқнинг изи ҳали ҳам юзида қизариб турганди. Оғриқ ўтиб кетди, аммо ичда қолган алам — ўчмасдек. Тилсиз, кўзларида сув, у мактабга йўл олди. Қўлида китоб, елкасида оғир сумка эмас — кўнглида юк, оғир ва кўринмас. Қадамлари секин, юраги шошқин. Одамлар қараса, оддий қиздек кўриниши мумкин эди. Аммо у дар кадамида узини юкотиб борди .... Мина синфга кириши билан ҳар доимгидек шивир-шивирлар бошланди. Ҳеч ким очиқ овозда гапирмасди, лекин ҳар бир қийшиқ қараш, ҳар бир пичирлашган кулги тўғридан-тўғри юрагига теш каби ботарди.
— "Қара, бу ҳам одаммикан ўзи?"
— "Уйда ҳам шапалоқ еб келган экан..."
— "Диққат, драманинг навбатдаги қисми бошланади!"
Мина бу сафар чидай олмади. Унинг ичида йиллар давомида йиғилиб келаётган оғриқ қайнаб ташқарга чиқди. Бўғзидан сиқилиб чиққан садо, йиғидан кўра кўпроқ аламга ўхшарди.
— "Етар! Сенлар кимсан масхара қилишга? Мен ҳам инсонман!" — деб бақирди у, кўзларида йиғи ва ғазаб қўшилиб.
У бир қизга бақирди, иккинчисига оғир жавоб қайтарди. Синфда шовқин, у эса титраётган ҳолда тўғри турарди. Ўқитувчи кириб келди, барча жим. Фақат Мина нафасида зўрға турибди.
Ўша заҳоти уни мактаб директори чақирди. У ерда аллақачон ўқитувчи, бир неча гувоҳ ва... телефон бор эди.
Директор жим, кўзойнагини тузатди ва муздек овозда деди:
— “Мина, бундай хулқ мактабимиз қоидаларига зид. Шикоят тушди. Акасингизга хабар беришимиз керак.”
Мина бир зумда музлаб қолди. Юзидан тозаланмаган кўз ёшлари ҳали ҳам оқарди. Қўллари қалтираб, калималар оғзидан чиқмасди. Унинг барча қайғуси, уйдаги қаттиқ муҳитдан қочиб, мактабда тинчлик топаман, деган умидлари ўша телефон зангидан синиб тушди.Кун давомида Мина қаттиқ зўриқди. Директорнинг оғир сўзлари, синфдошларининг масхараси, ўзининг ичкаридан доимий ғамга ботган қалби — бугун яна бир оғир кун эди. Унинг юраги ундан яширинаётган ҳеч қандай бахт қолдирмаганди. Фақат битта хаёл бор эди: “Акам эшитсачи?..”
Кеча шом ғурубида паст тушди. Уйда ҳар доимгидек оғир сукут. Онаси эшикдаги тўшакда дам олиб ётар, у билан кўзга кўз тегишмасди. Мина юрагини босиб, хонасига яширинди. Аммо у тўлиқ тинчланмасди — у билади.Жуда чуқур ва таъсирли фикр, Нур. Сен айтганидек, биз акаси физик зўравонликдан кўра психологик босим, руҳий зулм, ва унга хос ички қўрқувни ҳис қиламиз. Мана сен тасаввур қилган саҳнанинг таъсирли шакли:

Минанинг юраги қалтираб урарди. Уй ичида сукут чўккан, фақат соатнинг гижжак овози эшитиларди. Ҳамма нарса тинч, лекин бу тинчликда бошқа маъно бор эди — тунги довулдан олдинги шубҳали осмон каби.
Эшик очилди. Акасининг оғир қадамлари зинада янгради. Ҳар бир босиши — Мина учун фалокатга яқинлашув, ҳар бир нафаси — ички дунёсини титратарди. Қиз ўзини овутишга урунди: “Балки эшитмагандир… балки у чарчагандир...”
Лекин қалбидаги тинмас сигнал тўхтамади.
Акаси сўзсиз кирди. Юзида ҳеч қандай ҳис ёқ эди — лекин айнан шу сукут Мина учун бақириқдан ҳам ёмон эди. У фақат бир марта кўз улашди — ўша бир сонияда Мина ўзини гўё тубсиз тўкинга тушгандек ҳис қилди.
Улар жим. Фақат оғир қадамлар эшитилади.
Акаси юракни титратар қадамлар билан секинликда Мина ортидан хонасига қараб юрди. Қиз қочмаяпти — лекин руҳан аллақачон ерилиб бўлган. У ҳар бир қадамда ичидаги умиддан бир бўлак узилиб тушарди. Қўрқув шунчалик кучли эдики, ҳатто нафас олишга ҳам ожиз эди.
“Ҳозир айтади. Ҳозир бақиради. Йўқ... балки фақат қараб туради. Йўқ, бундан ҳам ёмони бор...”
Ҳар қандай сўз, ҳатто шапалоқ ҳам мейли эди, лекин шунчаки қараб туриш ва юракни тешадиган сукут — бу Мина учун энг оғир жазо эди.
У акаси хонасига кириб кетгунча, ўз юрагидаги сўнгги тириклик нурини ҳам йўқотди.
Руҳи синиб бўлди.
Ҳона ичига туннинг оғир сояси тушган. Ҳаво қуруқ ва оғир. Ҳеч қандай овоз йўқ — фақат юрак уриши, ва ўша қадамлар.
Акаси хонага кирди. Эшик секин ёпилди — лекин у эшикнинг ёпилиши Мина учун бугунги озодлик эшигининг ҳам ёпилиши эди.
— "Юзимни ерга қилибсан," — деди у, жим овозда, лекин овози тўғридан-тўғри қулоғидан эмас, гўё юрагига уриб гапирди.
Мина титраб, қўрққан ҳолда орқага чигинди. Аммо девор бор эди — энди орқа йўқ. Қочиш йўқ.
Қўлидан қаттиқ ушлади. Қиз қаршилик қилмади — у биларди: қаршилик натижа бермайди.
— "Сенга одамча гап ўтмайди," — деди у, ва сўнг куч билан қизни деворга уриб ётқизди. Танаси тагидан чиқиб кетгудек бўлди, нафас олиши ҳам тўхтаб қолди.
Бир шапалоқ. Кейин яна бири. Қулоқларида ғижирлаган садо, кўз олди қоронғулашди.
Юзида қон. Лабидан оққан қонини артишга уринади, лекин унга рухсат йўқ. Қўли қайрилди. Бўйнига ғоят қаттиқ сиқув тушди — гўё ҳаёт иплари сустлашарди.
— "Қиз деган онасини тинглайди. Эркак одамнинг исмини ерга туширмайди..." — овоз тобора қўполлашар, ва ҳаракатлар зўравонликка айланарди.
Мина қаршилик қилмай қўйди. Кўзларини юмди. У нафақат оғриқни, балки ҳаётни ҳам ҳис қилмас эди.
Қаршисида турган одам — акаси эмас. Унга болалигида ширинлик олиб келган инсон эмас. Бу — бошқа бир махлуқ. Қораликда сукунат билан яшовчи бир зўравон тана.
Охирида, полда ётган қиз — танасида излар, юзида кўклар, ва руҳида ёриқлар қолган ҳолда, шунчаки уялиб, йиғлашга ҳам кучи қолмай, тикка осмонга қараб ётарди.
Ўзига битта савол қўярди:
“Мен туғилмаганимда ҳаммаси яхши бўлармиди?..”. 🐱❤️. ael.ura