ТИРИКЛИК
Икки ойдан бери Мина ўзини аввалгидан анча яхши ҳис қиларди. Элиза билан бўлган суҳбатлар, Лионнинг меҳри ва вақт ўтиши билан қалбидаги жароҳатлар шифо топа бошлади. Энди у кўзларида нур билан қарарди, гарчи ўтмиш ҳали ҳам ортидан соя каби юриб келаётган бўлса ҳам.
Лион компаниядаги янги лойиҳалар билан шунчалик банд эдики, охирги бир неча кунни офисида ўтказаётганди. Мина эса уйда ёлғиз эди, лекин ўзини қаттиқ, тенггар ҳис қиларди.
Кечаси, соат икки. Уйда тир ноқул. Дераза орқасида шамол вийиллагандай. Тўсатдан эшик тақилдади.
Мина ҳайрон бўлди. “Лион?” — деб ўйлади. Ҳозир келиши керак эмасди. Аммо эшикни очганда, юраги бир зумда музлаб қолди.
Остонада Лион эмас, унинг отаси — Жонатан Роус турибди. Катта, қоп-қора пальто кийган. Кўзлари яна ўша таниш ва нафратли қараш билан порларди.
– Лион компанияда қолди, – деди у ёлғон меҳрибонлик билан. – Сен ёлғиз экансан, ўйладим, ёрдам керакдир.
– Менга ёрдам керак эмас. Кетинг.
У дарвозани ёпмоқчи бўлди, лекин Жонатан илғор қадамда эшикни тўсди. Уйга кирди.
– Сен жуда гўзалсан, Мина, – деди у, овозида тортинмас қўполлик билан. – Лион сени қадрласа ҳам, эркакликни билиши керак. Мен эса ўргатаман…
– Нима дейяпсиз?! – деди Мина шокда. Юраги шиддат билан ура бошлади. – Тўхтанг! Бу жиноят!
У орқага қараб, гулдонига кўзи тушди. Қўли қулоғи ортида, таянган ҳолда, тезлик билан унга етиб борди.
– Ахир сен ҳам хоҳлаяпсан, тўғрими? Шу ерда ёлғиз, зўр кўринибсан… – деди у, бир қадам яқинлашиб.
Мина кўзи қорайиб, нафрат ва қўрқувни қўшиб, гулдонни кўтарди.
– Яқинлашманг! Сизни огоҳлантирдим!
Бир он. Жонатан қўлини сунди. Мина ўйламасдан, гулдонни унинг сари уради. "Тақ!" – деб шишанинг синган товуши ҳавони ёриб ўтди.
Жонатан: “Ух!” – деди ва тепага қулади. Унинг қон қўшилган сояси ётоқхона полини безади.
Мина қўлидаги синган гулдонга қаради. Ўзи ҳам ҳали тушуниб етмаган, у нима қилганини. Юраги ҳали ҳам оғзига келиб турибди.
– О Аллоҳ... одам ўлдирдимми? – деди паст овозда. – Маъқул, у зўравон эди... лекин... ҳақиқатдан ҳам... ўлдими у?!
У шошиб, ёнлашди. Жонатан ҳали ҳам ҳушсиз, аммо тирик эди. Уни тўнтариб, юзига қараганда, юраги бир зумга тўхтади — унинг бурни пастга қарайдиган ҳолатда эгилганди ва оғзи очиқ. Мина хаёлда: “Бу одам мени текширишдан кўра, орзу қилишга уриниб ётгандек туюляпти!” — деб ўйлаб, бир зум кулиб юборди.
– Йўқ, кулиш эмас вақти. Полиция. Йўқ, Лион. Эҳ, нима қиламан энди?
У телефонини олиб, Лионга қўнғироқ қилди. Телефон очилди. Мина йиғлар, нафаси тиқилар, гапи тушунарсиз чиқарди.
– Л-Лион… Отанг… у мени… мен гулдон билан… у ҳозир ерда…
– Тинчлан, Мина! Қаердасан? Мен ҳозир йўлга чиқаман! Ҳеч кимга эшик очма!
Телефон тугади. Мина ерда ўтириб, кўзларини боғлади. Юраги ҳали ҳам тўлиқ ишониб ета олмасди: у ўзини ҳимоя қилди. Ва бу унинг айби эмас.
У биринчи марта — ҳақиқий маънода — ўзини кучли ва тирик ҳис қилди.
Тун. Лионнинг кўнгли нымғариб турди. Нимадир яхши эмас эди. Телефонини олди — Мина қўнғироқ қилганди. Овозида қўрқув, титроқ ва аччиқ хафа бўлиш аралаш овоз бор эди.
– Л-Лион… Отанг… у мени… мен гулдон билан… у ҳозир ерда…
Бу сўзлар Лион учун чақмоқдай бўлди. Юраги бир зумга уришдан тўхтагандек бўлди. У бошқа ҳеч нарса эшитмади. Телефонни қўлидан улоқтиргудек қилди.
– Қараб тур, Мина… Мен етиб бораман…
У компаниядан чиқди, машина калитини олди ва тиз кета бошлади. Тезлиги қонунга зид, аммо қалбидаги шошилиш унга фақат битта нарсани айтарди: "Минага ет!"
Кўзларида қўрқув. Ҳатто машинани рульда ушлаб турган қўллари ҳам титрарди. У Минага ёмон нарса бўлса, ўзига кечирмасди. Ҳар бир чироқ, ҳар бир бурилиш, унга бир йилдай туюларди.
Ниҳоя, у уйга етди. Машинадан тушиб, эшикни очиқ ҳолда ташлаб югурди.
Полда, кўзлари бўш, юзи оқарган ҳолда Мина ўтиради. Унинг ён томонида, юзига қан келган, ҳушсиз ҳолда Жонатан Роус ётарди. Қўшни — Хонда опа, эшикдан қараб, не бўлаётганини тушунишга ҳаракат қиларди.
– Мина?! — Лион шошиб унга яқинлашди, тиз чўкди. – Ҳаммаси яхши… мен бу ёрдиман, азизим, мен бу ёрдим...
Мина унга қаради. Кўзларидан ёш оқарди, лекин уларда ҳимоя топган бир ором бор эди.
– Мен… мен унга гулдон билан… мен жиноят қилмадимми? – деди паст овозда.
Лион унга қаради, сўнг отасига.
– Сен жиноят қилмадинг. Сен ўзингни ҳимоя қилдинг.
У қўл телефонини чиқариб, “Ёрдам хизмати”га қўнғироқ қилди.
– Менга тез ёрдам керак. Бир киши ҳушсиз. Манзил: Винстон кўчаси 12.
Орқасига қараб, Хонда опага бақирди:
– Илтимос, тез ёрдам келгунча ёрдам беринг! У ҳушини йўқотган!
Хонда опа ичкари кирди, "Оллоҳим..." деб қайталарди.
Лион эса Минага қараб, уни боқди. Қўлларини ушлади, кўзларига қараб шивирлади:
– Мен сени ҳеч қачон ёлғиз қолдирмайман, Мина. Ҳар доим сен билан бўламан.
Ёрдам хизмати келди, Жонатанни шифохонага олиб кетишди. Хонда опа кузатиб турди, Мина эса жим, шунчаки Лионнинг елкасига суяниб турди.
Кеча кўп гапсиз ўтди. Лион уни диванга ўтқизди, ёстиқ ва адйол олиб келди. Устини ёпди.
– Ҳеч нарсадан қўрқма. Мен сен биланман, Мина. Бундан кейин ҳеч ким сени безовта қила олмайди.
– Мен ўйладим… мен одамни ўлдирдим…
– Йўқ. У тирик. Ва у қилгани учун жавоб беради. Сен энди эркинсан. Энди сен ҳимоядасан.
Мина унинг кўзига тикилди. Ундан тасалло ва меҳр оқарди. Бу муҳаббат, оғриқдан келган муҳаббат эди.
Мина унинг елкасига бошини қўйди. Юраги бир оз тинчланди.
Лион унинг соқичдек юмшоқ сачларини силади.
– Мен ҳам, Мина. Сени ҳимоя қилиш – менинг ҳаётимдаги энг муҳим вазифам.
Мина кўзини юмди. Ҳиссиёт, чарчоқ ва ором уни ёриб туширди. Лион унинг елкасида уни қучоқлаган ҳолда ўтирди.
У тинимсиз кечанинг ичида, биринчи марта — ўзини тўлиқ "уйида" ҳис қилди.
