Mafia
Qorong‘ulik shahar ustiga sekinlik bilan cho‘kayotgan payt, yaltirab yonayotgan chiroqlar ostida osmondan sharros yomg‘ir quyayotgan edi. Ko‘chalar jimjit, faqatgina uzoqdan kelayotgan avtomobil dvigatellarining g‘uvillashi eshitilardi.
Bir payt shiddat bilan burilgan qora "Chevrolet" shosse bo‘ylab uchib ketdi. Ortidan esa yana bir nechta mashinalar ta’qib qilardi. Salondagi yigit rulni mahkam tutib, oynadan tashqariga o‘qrayib qaradi. Uning moviy ko‘zlari chaqnab turardi.
— Ular bizni quvlayapti, — deya shivir qildi Roze, orqa o‘rindiqda o‘tirgancha. Uning yuzida qo‘rquv yo‘q edi, faqat sovuq qat’iyat.
— Qo‘rqyapsanmi? — jilmaydi Kira, rulga zo‘r berib burildi va mashinani keskin to‘xtatdi.
Roze kuldi. — Men hamisha shunday taqdirni kutganman.
Eshik ochildi. Ular mashinadan tushishdi. Oldilarida turgan qora kiyingan odamlar hech narsa demay, ularga tikildi. Biri oldinga chiqib, jilmaydi.
— Sen Kirasan, to‘g‘rimi? — past ovoz bilan so‘zladi u.
Kira unga bir qadam yaqinlashdi. Uning lablarida g‘alati tabassum paydo bo‘ldi.
— Mening ismimni eshitib bo‘lgansan, demak bu juda kech bo‘lganini ham tushunyapsan, — deya shivir qildi u.
Keyingi soniyada havoda o‘q ovozi yangradi...
O‘q ovozi tinchlikni buzdi. Shahar jimjitligi qonga bo‘yaldi.
Tashqarida turgan odam bir zum qotib qoldi. Keyin esa ko‘ksidan qizil dog‘ tarqaldi. U tipirchilab yerga yiqildi. Uning ortidagi odamlar esa bir lahzalik shokdan keyin harakatga tushdi.
— Yo‘q, yo‘q, yo‘q... — shivirladi ulardan biri, orqaga tislandi. Ammo kech edi.
Kira tabassum qildi. Uning qo‘lidagi to‘pponcha tutqunining boshiga qaratilgan edi.
— Yana kim o‘lishni istaydi? — past ovozda gapirdi u, ovozida telbalik aks etardi.
Yomg‘ir shiddat bilan yog‘ayotgan bo‘lsa-da, Kiraning qora kiyimi va qo‘lidagi qurol qonga belanib ulgurgan edi. Roze sekin qadam tashladi va Kiraning yonida to‘xtadi. Uning chehrasi o‘zgarmas, sovuq edi.
— Qiz bolaga o‘xshab qaltirashni bas qiling, — dedi u tunda o‘sha sharpalar misoli turgan odamlarga qarab. — Sizlar mafiya odamlari emasmisiz? Unda nega bunchalik qo‘rqinchlisizlar?
— Sizlar bilan urushmoqchi emasmiz, biz... biz faqat buyruqni bajarayotgandik...
— Buyruq? Kimning buyruqlariga bo‘ysunayapsiz?
Jimlik. Lekin ularni jimligi o‘limga hukm qilinayotgan odamning ohangida edi.
Keyingi daqiqalarda hamma narsa tez sodir bo‘ldi.
Kira ko‘z ochib-yumguncha navbatdagi odamning bo‘yniga pichoq qadadi. Odam og‘zini ochdi, lekin biror so‘z aytishga ulgurmadi. Roze esa bir qadam orqaga yurib, uning yiqilishiga to‘sqinlik qilmadi. Qonga belangan pichoq endi Kiraning barmoqlarida aylandi.
— Xo‘sh, endi nimani kutayapsizlar? — dedi u yana.
Jimlik. Faqat yomg‘ir. Qon aralash yomg‘ir.
Biroq shu payt to‘satdan bir avtomobil yonib ketdi. Portlash yuz berdi.
Kira va Roze orqaga tisarildilar. Ko‘zlarida hech qanday qo‘rquv yo‘q edi.
— Ular kelishdi, — dedi Roze shivirlab.
Ortda Jungkook va Taehyun ko‘rinish berishdi. Ularga qarab turgan odamlar endi qaltirayotgan edi.
— Haqiqiy qirg‘in endi boshlanadi... — dedi Kira va yana bir bor jilmaydi.
Portlashning zarbasi osmonga otilgan uchqunlar kabi ularning oldida raqsga tushdi. Ammo Kira o‘zini yo‘qotmadi. U faqat bir lahzaga osmonga boqdi, yuzida shaytoniy tabassum bilan.
— Boshladikmi? — dedi u shivirlab.
Jungkook avtomatdan o‘q uzdi. To‘plangan odamlarning qichqirig‘i tunda yovvoyi hayvonlarning ingrashiday yangradi. O‘qlar tanalarga singib ketdi, qulagan jasadlarning ba’zilari hali ham tirik, ammo qimirlay olishmasdi.
Taehyun yengil harakat bilan oldinga chiqdi, yelkasiga ilingan pichoqni yerdagi jon talvasasidagi odamning bo‘yniga sanchdi. Uning ko‘zlari hissiz, sovuq edi.
— Qo‘rqinchli bo‘lishning hojati yo‘q, — pichirladi u o‘lgan odamning qulog‘iga. — Sen allaqachon o‘liksan.
Roze esa qonga belangan yo‘lakka sekin yurib chiqdi. U hech narsaga tegmas, faqat atrofni kuzatar, go‘yo bu qirg‘indan zavqlanayotganday tuyulardi. U Kiraning yonida to‘xtadi va pichirladi:
— Kimdir hali ham tirik qolgan bo‘lsa kerak...
Kira jilmaydi. Uning ko‘zlari allaqachon telbalik olovida yonardi.
— Unda keling, o‘sha omadsizlarni topamiz.
Jimlik. Faqat olov shitirlashi va halok bo‘lganlarning ohangsiz tanalari bu joyni bezardi.
To‘satdan, qorong‘ulik ichidan past ovoz eshitildi.
— Sizlar... menga qarshi noto‘g‘ri o‘yin boshladingiz.
Roze shartta boshini burdi. Kira esa bir zumga qotib qoldi.
Ular oldilarida turgan odamni ko‘rib, nigohlarida hayrat chaqnadi.
Bu... o‘lik bo‘lishi kerak bo‘lgan odam edi.
Kira esa uning qaytishini kutmagan edi.
Qorong‘ulik ichidan chiqqan odam sekin qadam tashladi. Uning harakati o‘lik sukunati bilan uyg‘un edi. Olov nuri uning yuziga tushdi.
Kiraning yuragi gupillab urdi. Bu imkonsiz edi.
— Sen… — uning ovozi past, lekin titroq edi.
O‘sha odam jilmaydi. Bu tabassum iliq ham, sovuq ham emasdi. Bu tirik jasadning kulgisi edi.
— Meni ko‘rib hayron bo‘ldingmi, Kira?
Roze, Jungkook va Taehyun ham jimjit turishardi. Hech kim bu manzaraga tayyor emas edi.
Bu odam… Kiraning eski sevgilisi edi.
— Bu qanday mumkin? — dedi Kira. Ovozi sovuq bo‘lishi kerak edi, lekin unda shubha sezilardi.
— O‘lish menga yarashmaydi, — dedi u past ohangda. — Ayniqsa, seni ko‘rmasdan avval.
U Kiraning yoniga yaqinlashdi. Oralaridagi masofa dahshatli darajada qisqardi. Roze va Jungkook shay holatda turishardi, lekin Kira qo‘llarini ko‘tarib, ularga to‘xtash ishorasini qildi.
— Sen… meni unutdingmi? — so‘radi u pichirlab.
Kiraning yuragi og‘ir zarba yedi. Unutganmi? Yo‘q. U hech qachon unutmagan.
Ammo bu odam qaytib kelmasligi kerak edi. U ko‘milgan, o‘lgan, yo‘q bo‘lgan edi!
Ammo endi u bu yerda turardi. Va Kira qotib qolgandi.
Eski sevgilisining nigohlari oldingi Kira uchun shirin xotira bo‘lsa, hozir — yirtqichning nigohiga aylangandi.
— Bizda gaplashadigan narsalar bor, Kira. — Uning ovozi mehribon ohangda yangragan bo‘lsa-da, ortida bevafo sovuqlik sezilardi.
Kira qurolini mahkam siqdi. Uning barmoqlari titrardi.
— Sen… mendan nimani istaysan?
O‘sha odam jilmaydi. Uning ko‘zlari esa qorong‘ulik ichida dahshatli chaqnardi.
— Menmi? — U qadam tashlab, Kiraning yuziga yaqinlashdi. Shunday yaqinlashdiki, nafrat va sevgi havoda birlashib ketdi.