Eyes that never meet
Roze telefoniga tikilgancha yana bir bor Kiraning so‘nggi xabarini o‘qidi:
"Chunki ba’zan odamlar ko‘rinmasdan ham yo‘qolib ketishadi, Roze…"
Nega bunday yozdi? Nega u uzoqlashyapti? Nima bo‘lyapti?!
Roze yuragidagi bezovtalikni bostirishga harakat qildi. Ekranga qaradi. "So‘nggi marta onlayn..."
Bir soat oldin.
U Kiraning profili orqali eski suhbatlarini qayta o‘qiy boshladi. Har bir xabar, har bir kulgu, har bir yurakdan yozilgan jumlalar endi g‘alati tuyulardi. Xuddi boshqa bir dunyo qoldig‘i kabi…
Shu payt telefon vibratsiya qildi.
Jungkook: "Roze, Kira bilan gaplashdingmi? U mendan ham uzoqlashyapti…"
Roze cho‘chib ketdi. Jungkook?! Kira unga ham yozganmi?!
Roze: "Ha, lekin u so‘nggi vaqtlarda g‘alati. Menga nimadir yashiryapti…"
Jungkook: "Men ham shunday o‘ylayapman. U doim ochiq gaplashardi. Endi esa..."
Roze: "Nima bo‘lyapti, Jungkook? Kira... u bizdan uzoqlashyapti."
Jungkook biroz kutib turdi. Keyin yozdi:
Roze: "Nima?! Sen uni real hayotda taniysanmi?!"
Jungkook: "Ha… lekin sen tayyormisan? Haqiqatni bilishga?"
Roze yurak urishini his qilib, ekranga tikildi.
Roze: "Agar bu unga yordam bera olsa... ha, tayyorman."
Oradan o‘n daqiqa o‘tdi. Yarim soat. Soatlab kutish...
Roze qotib qoldi. Bu... qanday mumkin?!
U shoshib Jungkookga yozdi: "Jungkook! Kiraning akkaunti yo‘q! U profilini o‘chiribdi!!!"
Lekin Jungkook ham javob bermadi.
Roze telefonga tikilib qoldi. Xuddi hech narsa anglamayotgandek. Yuragi tez urardi.
Roze chuqur nafas oldi. Ich-ichidan nimadir ezilayotgandi.
Shu payt xonasidagi deraza sekin ochildi…
Va qora qog‘ozga o‘ralgan kichkina konvert ichkariga tushdi.
Ichida atigi bitta jumla bor edi.
"Kech bo‘lishidan oldin, haqiqatni top."
Roze shoshib atrofga qaradi. Yuragi gupillab urardi.
Roze qog‘ozni mahkam ushlab, titray boshladi. “Kech bo‘lishidan oldin, haqiqatni top.”
U derazadan tashqariga qaradi. Ko‘cha tinch. Atrofda hech kim yo‘q. Faqat shamol asta yelpirayapti.
Roze chuqur nafas oldi va telefonini oldi. Jungkook hali ham javob bermagan edi.
Roze: “Kira!!! Qayerdasan? Nega profilingni o‘chirding?!”
Roze: “Iltimos, menga gapir, Kira. Men juda ham xavotirdaman!”
Kira: “Men seni unutmayman, Roze.”
Roze: “Bu nimani anglatadi? Nega hamma narsa g‘alati bo‘lib qoldi?!”
Kira: “Ba’zida haqiqat juda og‘ir bo‘ladi. Ayrim sirlarni ochish mumkin emas, Roze.”
Roze: “Lekin nega?! Sen menga ishonishing kerak!”
Roze titrab yana bir narsa yozmoqchi bo‘ldi, lekin shu payt ekran o‘chdi.
Batareya bormi? Ha. Lekin u o‘chdi.
Roze beixtiyor xonani aylanib, kompyuteriga o‘tirdi. Tezda forumga kirdi. Kiraning eski postlarini qidirishni boshladi.
Ularning hammasi o‘chirib tashlangan edi.
Xuddi Kira hech qachon mavjud bo‘lmagandek.
Roze nafasi ichiga tushib ketdi.
U qidiruvga Kiraning ismini yozdi.
Lekin javob faqat bitta bo‘ldi.
"Bu foydalanuvchi mavjud emas."
Roze stuldan turib ketdi. Yuragi g‘alati urayotganini his qildi. Hamma narsa tushunarsiz edi.
Shu payt eshik ortidan tovush eshitildi.
Roze cho‘chib ortga tisarildi.
Soatga qaradi. Tunda, soat 02:47.
Lekin kimdir tashqarida turibdi.
Roze asta oldinga yurdi. Nafas olishga ham qo‘rqayotgandi. Qo‘llari titray boshladi.
U eshik oldiga keldi va sekin karavot tagidan beysbol tayog‘ini oldi.
Roze chuqur nafas olib, eshikni sekin ochdi.
Eshik oldida qora konvert turardi.
Roze bir lahza nafasini ushlab turdi. Keyin sekin egilib, uni oldi. Yuragi juda tez urardi.
Konvert ustida faqat bitta so‘z yozilgandi:
Roze dahshat ichida uni ochdi va ichidan kichkina qog‘oz chiqdi.
"Men haqiqatni bildim. Lekin endi orqaga yo‘l yo‘q, Roze."
Roze qog‘ozni mahkam ushlab qoldi. Ko‘zlari katta ochildi.
Roze qog‘ozni qo‘lida mahkam ushlab, beixtiyor orqaga tisarildi.
"Men haqiqatni bildim. Lekin endi orqaga yo‘l yo‘q, Roze."
Bu nimani anglatadi?! Jungkook qayerda?!
Telefonini yana yoqishga harakat qildi, lekin u yana ishlamadi. Kompyuterga o‘tib, forumni tekshirdi.
Roze: “Kira! Jungkook qayerda? Nima bo‘lyapti?!”
Kira: “Orqaga yo‘l yo‘q, Roze. U haqiqatga juda yaqin kelib qoldi.”
Roze: “Sen nima deyapsan?! Uni qaerga yo‘qotding?!”
Kira: “Ba’zan odamlar yo‘q bo‘lishga majbur, Roze.”
Roze nafasini ichiga yutdi. Bu… tahdidmi?!
Shu payt u kompyuterni o‘chirib, eshik oldiga yugurdi. Yuragi shunday tez urayotgandiki, xuddi yorilib ketadigandek edi.
Eshik oldida… boshqa konvert bor edi.
U asta egilib, uni oldi. Bu safar ichida kichik bir qog‘oz bor edi.
Unda faqat bitta ism yozilgandi.
Roze ko‘zlarini katta ochdi. Taehyun kim edi? U bu ismdan shubhalanayotgandi, lekin hech qachon u haqida o‘ylamagandi.
Shu payt telefon nihoyat yondi.
Noma’lum raqam: “Men seni kuzatayapman, Roze.”
Noma’lum raqam: “Jungkookni topmoqchisanmi?”
Roze: “Ha! Sen uni qayerdan bilasan?! Kim bo‘lsang ham, iltimos, menga haqiqatni ayt!”
"Meni izla. Kiraning ortidan emas. Haqiqiy yo‘lni tanla."
Shu payt eshik orqasidan qadam tovushlari eshitildi.
U asta eshikka qaradi. Nafasini ichiga yutdi.
Eshik ortidan sokin, lekin qorong‘u ovoz keldi.