Mafiya
Kira qotib qoldi. Uning yuragi bir lahzaga urishdan to‘xtagandek tuyuldi. Bu shunchaki tush bo‘lishi kerak edi…
Ammo yo‘q. Uning oldida turgan odam — o‘lik bo‘lishi kerak bo‘lgan odam — haqiqat edi.
Uning pichirlagan so‘zlari Kiraning ongi tub-tubiga singib ketdi:
"Men faqat seni o‘ldirishni istayman."
Shu payt… o‘tgan yillar quyuq tuman kabi Kiraning ongiga yopirildi.
Quyosh botayotgan payt, shahar osmoni olov rangiga burkangan. O‘sha kun Kiraning hayotidagi eng yorqin damlardan biri edi.
U mashinaning kapotiga suyangancha yonida turgan odamga tikildi. U yigit yengil kulimsirab, sigaret tutunini havoga uchirdi.
— Hali ham men bilan qolyapsanmi? — deb so‘radi yigit, ovozi sokin edi, lekin unda qandaydir tashvish sezilardi.
Kira kulib qo‘ydi. Uning ko‘zlari muhabbat bilan yonardi.
— Axir seni tashlab ketish men uchun imkonsiz-ku.
— Lekin men xavfli odamman. Bilasan-ku, bu dunyo bizni birga qoldirmaydi.
— Meni qiziqtirmaydi. Agar dunyo menga qarshi bo‘lsa, men ham dunyoga qarshi chiqaman.
Yigit unga uzoq tikildi. Keyin esa sekin Kiraning sochlarini barmoqlari orasida o‘ynab:
Kira uning yuziga qaradi. Bu nigoh sevgi va sadoqatga to‘la edi.
— Sen ham, — dedi u shivirlab.
Shu kuni ular bir-birlarini oxirgi marta quchoqlaganlarini bilishmagan edi. Shu kuni taqdir ularni ayro qilish uchun o‘z rejalarini allaqachon boshlagan edi.
Va bir necha kun o‘tib… hamma narsa kultepaga aylangandi.
O‘sha kuni Kira uning o‘ligini ko‘rgan. U qonga belangan jasad ustida turgan, yuragi esa… bo‘shliqdan boshqa hech narsani sezmayotgan edi.
"U seni hech qachon qayta sevib qolmaydi."
Kiraning qo‘llari titray boshladi.
Yigit unga sovuq kulgi bilan tikildi.
— Men qaytdim, Kira. Lekin sen uchun emas.
U oldinga bir qadam tashladi va shivirladi:
— Men seni yo‘q qilish uchun qaytdim.
Va endi telba o‘yin endi boshlanardi.
Kiraning yuragi gupillab urardi, ammo yuzida hech qanday ifoda yo‘q edi. Unga qarab turgan odam—o‘lik deb hisoblangan, unutilgan, tuproqqa ko‘milgan odam—haddan tashqari tirik edi.
— Meni o‘ldirishni istaysanmi? — Kira shivirladi.
O‘sha odam kulimsiradi. Uning qo‘llari qonga belangan edi, lekin bu uning umrida birinchi marta emasdi.
— Ha, — dedi u sokin ovozda. — Seni yo‘q qilish uchun qaytdim.
Jungkook o‘zining qora charm kurtkasini silkitib, oldinga chiqdi. Uning yuzi sovuq va hissiz edi.
— Kim bo‘lishidan qat’i nazar, agar bu yerdan tirik chiqmoqchi bo‘lsa, o‘ylab gapirsin, — dedi u ovozida tahdid bilan.
Roze jim turib, vaziyatni kuzatardi. Taehyun esa qo‘lidagi pichoqni o‘ynab, do‘stiga qarab qo‘ydi.
— Qizig‘i shundaki, seni ko‘mganlarning ba’zilari hozir bu yerda.
O‘sha odamning nigohi Kiranikiga qadaldi.
— Ha, men bilaman, — dedi u jilmayib. — Lekin muammo shundaki... men ularning hammasini hisob-kitob qilish uchun qaytdim.
Jungkooing lablaridan istehzoli kulgi chiqdi.
— Xo‘sh, qanday qilib? Sen yolg‘izsan. Biz esa yetarlicha kuchlimiz.
— Yolg‘izmanmi? — U kulib yubordi. — Yo‘q, Jungkook. Endi men yolg‘iz emasman.
Shu payt tashqaridan og‘ir qadamlar ovozi eshitildi. Keyin esa avtomatlarning o‘tkir chaqillashi yangradi. Xonaga qurollangan odamlar bostirib kirdi. Ularning barchasi qora libosda, yuzlari niqob ostida edi.
Kira chuqur nafas oldi. Bu haqiqiy urush edi.
— Kira, — o‘sha odam yana gapirdi, — bu o‘yin sen boshlagan o‘yin. Endi esa qoidalar o‘zgardi.
Keyin esa past ovozda shivirladi:
— Xush kelibsan... qotillik kechasiga.
Xonaga kirgan qurollangan odamlar hech qanday gap-so‘zsiz o‘q uzishga tayyor turishardi. Havoda qurol moyi va o‘lim hidini his qilish mumkin edi.
Kiraning barmoqlari asta yonida turgan stol ostidagi to‘pponchaga intildi. U shuni yaxshi bilardi: bu dunyoda sen birinchi bo‘lib o‘ldirmasang, seni o‘ldirishadi.
Jungkook asta orqaga tisarildi, qo‘lida pichoq chaqnadi. Taehyun qo‘lidagi qurolning xanjar kabi qattiq sovib ketganini his qildi. Roze esa shok holatida emasdi — u allaqachon bu shafqatsizlikning bir qismiga aylangan edi.
Lekin Kira… u hali ham o‘sha odamga qarab turardi. O‘sha odam esa uning yoniga sekin qadam tashladi. Atrofdagi qurollar, portlashlar, o‘lim hidi — ular uchun hech narsa emasdi.
— Sen meni chindan ham o‘ldirishni istaysanmi? — Kira o‘zining past, o‘tkir ovozida so‘radi.
— Sen uchun bu yangilikmi? — o‘sha odamning ko‘zlarida o‘t chaqnadi.
Kira birdan kulib yubordi. Ammo bu hazil emasdi. Bu jinnilikning boshlanishi edi.
— Demak, o‘sha paytda o‘lib ketmaganing yetmaganday, endi hammasini ag‘dar-to‘ntar qilish uchun keldingmi?
— Yo‘q. Men hamma narsani tugatish uchun keldim.
Kira asta qurolini ko‘tardi. O‘sha odam esa unga umuman qo‘rqmasdan yaqinlashdi. Uning atrofidagi odamlar bir qadam ham ortga chekinmadi.
— Shuncha yil seni sog‘indim, — dedi Kira asta jilmayib. — Ammo sen menga dushman sifatida qaytding.
O‘sha odam xuddi bo‘shliqning tub-tubidan eshitilgan ovoz bilan javob berdi:
— Chunki men seni avvalgidek sevish uchun emas, senga o‘lim tilash uchun qaytdim.
Shu payt hamma narsa joyidan qo‘zg‘aldi.
O‘q ovozlari havoni tilka-pora qildi. Qon tomchilari devorlarga sochildi. Atrofga tanalar yiqila boshladi.
Kira bir soniya ham o‘ylamasdan chap tomondagi odamning bo‘yniga xanjarini sanchdi. Yana biri qurol ko‘targan edi, lekin u ham o‘q otishga ulgurmay, Jungkookning pichog‘iga duch keldi.
Taehyun kimning kimligini ajratib o‘tirmadi — harakat qilmagan odamning bo‘yniga pichog‘ini botirdi. Roze esa allaqachon qonga belangan edi, uning atrofida uchta jasad yotardi.
O‘sha odam hali ham tirik edi.
U kulib turardi. Hatto barmoqlarida qotib qolgan qonni ham artishga shoshilmayotgandi.
— Hali ham shunchalik oson bo‘ladi, deb o‘ylaysanmi, Kira?
Kira og‘ir nafas oldi. Atrofidagi hamma narsa qonga belangan. Qorong‘ulik ichida atigi bir necha tirik odam qoldi. Lekin o‘yin tugamagan edi.
Uning yuragi urishni bas qilgandek bo‘ldi. Chunki u orqadan o‘tkir metall sovuqligini his qildi.
Kimdir uning orqasiga pichoq tiragan edi.
Kira asta burildi va ko‘z oldidagi manzaradan hayratda qotib qoldi.
— Yo‘q... — uning ovozi past, lekin titroq chiqdi.
Chunki pichoq tiragan odam... uning eng ishonchli odami edi.
Xona qonga belangan edi. Jasadlar yerga sochilgan, qurollarning sovuq nurlari xira chiroqlar ostida chaqnardi. Havoda barut, o‘lim va xiyonat hidi taralgan.
Kira asta orqasiga burildi va... uning yuragi bir lahzaga urishdan to‘xtadi.
Pichoqni ushlab turgan odam... Taehyun edi.
Kira shokka tushdi. Uning nafas olishi qiyinlashdi, yuragi esa qafasga tushib qolgan yirtqichdek urardi.
— Sen… — Uning ovozi titradi. — Nima qilyapsan, Taehyun?
Ammo Taehyun unga hech qanday rahm-shafqat bilan qarayotgani yo‘q edi. Uning nigohi sovuq, hissiz edi.
— Kechirasan, Kira. Lekin bu o‘yin shunday tugashi kerak.
Va u pichoqni Kiraning qorniga sanchdi.
Og‘riq chaqnadi. Yallig‘langan olov singari, butun tanani qoplab oldi. Kiraning ko‘zlari keng ochildi, lablari titradi. Qon og‘ziga keldi.
Taehyun uning qulog‘iga engashib shivirladi:
— Sen juda ishonuvchansan. Mana shuning uchun ham sen doim yutqazasan.
U pichoqni asta tortib oldi, va shu onda Kira tiz cho‘kib qoldi. Qon oqardi… juda ko‘p. Havodan o‘lim hidi tarqaldi.
Jungkook hayratdan qotib qoldi, ammo buni ko‘rsatmaslikka harakat qildi. Roze esa dahshat bilan Taehyunga qaradi.
— Sen… sen uni sotdingmi?! — uning ovozi g‘azab va ishonchsizlikdan titradi.
— Yaxshi taklif tushdi. Men esa faqat kuchli bo‘lishni xohlayman.
Kira yerga yiqilib tushdi. Uning atrofidagi harakatlar asta-sekin xiralashib borardi. Yuragi og‘rirdi... lekin tanasidan ko‘ra, ishonchi yanchilgani battarroq edi.
O‘sha odam — uning o‘lik deb hisoblagan sevgilisi — yaqinlashdi va Kiraning oldida tiz cho‘kdi. Uning yuzida qoniqish ifodasi bor edi.
— Men senga aytgandim, Kira. Bu o‘yin tugadi.
U Kiraning yuziga qonga belangan barmoqlari bilan tegdi.
— Endi esa sen… mening ko‘zim oldida o‘lasan.
O‘q ovozi butun xonani titratdi.
Hamma to‘xtab qoldi. O‘sha odamning ko‘zlari keng ochildi. Qo‘li ko‘kragiga borib, issiq qon oqayotgan joyni bosdi.
Kira buni uddaladi. U oxirgi kuchini yig‘ib, unga o‘q uzgan edi.
O‘sha odam orqaga bir necha qadam tashladi va yiqilib tushdi.
— Sen mendan oldin o‘lasan… azizim.
Uning og‘zi qonga to‘ldi, ammo bu kulgu uning g‘alabasining isboti edi.
Lekin bu hali hammasi emasdi… bu endigina boshlanishi edi.
Qon, xiyonat, shafqatsizlik va o‘lim—bularning barchasi Mafiya dunyosining haqiqatidir.
Kim tirik qoladi? Kim esa xiyonatning qurboni bo‘ladi?
Suga yerga yiqildi. Ko‘kragidan issiq qon oqayotganini his qildi. Barmoqlari titrab, qonga belangan tanasi qaltirardi.
Kira esa oldida tiz cho‘kib, unga befarq boqardi. Uning lablarida charchagan, lekin g‘alabali kulgu aks etardi.
— Men senga aytgandim… — Kira past ovozda gapirdi, qo‘lidagi qurolning sovuqligini his qilib. — Sen mendan oldin o‘lasan, azizim.
Suga og‘ir nafas oldi. Uning ko‘zlari zulmatga botayotgan edi, lekin u hali ham so‘zlashga kuch topdi.
— Hali… hali ham telbasan, Kira…
Uning lablaridan qonni tupurdi. Ammo bu o‘yin tugamagan edi.
Suga qandaydir g‘alati kulgiga tutildi. Bu oddiy kulgi emasdi—bu yovvoyi, shafqatsiz, telba odamning kulgisi edi.
— Sen… — dedi Suga, og‘riqdan ko‘zlarini qisib. — … meni o‘ldiraman deb o‘ylaysanmi?
U birdan tanasini harakatga keltirib, yonidagi xanjarni Kiraning yelkasiga botirdi.
Kira qichqirib yubordi. Uning ko‘rinishi avvalgidek befarq emasdi. Og‘riq! Uzoq yillar unutgan og‘riq yana tanasini qoplagan edi!
Suga asta o‘rnidan turdi. U hali ham o‘lmagan edi.
Uning lablaridan qonga aralashgan kulgi chiqardi.
— Kira… Sen meni hali ham bilmayapsan.
Shu onda xona eshigi shiddat bilan ochildi. Suga bilan birga kelgan odamlar kirib keldi.
Bu yo‘q qilish operatsiyasi edi.
Jungkookning ko‘zlari chaqnadi. Bu yaxshi narsa emas edi.
— Biz ketishimiz kerak, — dedi u Roze va Taehyunga qarab. Ammo Taehyun hech qanday harakat qilmadi.
Roze esa yuragining urishi tezlashganini his qildi. Uning ko‘zi Kira va Suga orasidagi shafqatsiz jangga tushdi.
Kira og‘riqdan qaltirab turar, lekin bu unga ta’sir qilmayotgandi. U endi yana qotilga aylandi.