Eyes that never meet
Roze qaltiragancha orqaga tislandi. Yuragi go‘yo muzlab qolgandi.
Ammo ko‘zgudagi qiz unga sekin qarab turardi.
Lekin uning ko‘zlari endi mutlaqo qorayib ketgan, atrofidan esa g‘ira-shira qora tutun chiqardi. Uning jilmayishi qanchalik shirin bo‘lmasin, bu odatiy jilmayish emas edi.
"Sen meni unutmadin, Roze. To‘g‘rimi?"
Roze qaltirab, lablarini tishladi.
Kira boshini bir oz qiyshaytirib, yana jilmaydi. Uning ovozi endi past va dag‘alroq eshitildi.
"O‘lim – bu oxir emas, Roze. Ba’zida… u boshlanish bo‘lishi ham mumkin."
Shu payt Taehyun shoshilib oldinga chiqdi.
"Bu hazil emas, Roze. Ko‘zgu ortidan kelganlar – hech qachon o‘zlari bo‘lishmaydi."
Lekin Roze uning gaplariga ahamiyat bermadi. U faqat Kiraning yuziga tikilib turardi.
Shu payt Kiraning jilmayishi asta-sekin yo‘qoldi.
"Sen menga va’da berganding…" – dedi u ohangdor tovush bilan.
Rozening nafas olishi qiyinlashdi.
"Sen meni unutmasligingni aytganding."
Rozening yuragi shuv etib ketdi.
"Men unutmadim!" – deya baqirdi u.
Ammo Kiraning yuzi qattiqlashdi.
"Demak… nega meni izlamading?"
Lekin nima deyishi mumkin edi? U Kiraning o‘lgani haqida qabul qilgan haqiqat endi sinayotganini his qilardi.
Shu payt Taehyun oldinga intildi.
"Bu yetarli! Bu sening do‘sting emas, Roze! Ko‘zgu ortidagi sharpalar odamlarni aldash uchun ular bo‘lishadi!"
Ammo Kira birdan qahqaha otib kulib yubordi.
Bu o‘ta sovuq va vahimali kulgi edi.
U sekin boshini quyi egib, so‘ng yana Roze tomon tikildi.
"Sizga hech kim ishonmaydi, to‘g‘rimi, Taehyun?"
Kira jilmaygancha qoshini bir oz ko‘tardi.
"Sen ham xuddi men kabi... Tashlab ketilgan bolasan."
Taehyunning qo‘llari musht bo‘lib tugildi.
Ammo Kira unga yovuzona qarab kuldi.
"Sen ham o‘z onangni ko‘zgu orqali ko‘rgan eding, esingdami?"
Lekin Taehyun hech narsa demadi.
Shu payt Kiraning qo‘llari asta-sekin ko‘zgu shishasini bosib o‘tdi.
U endi ko‘zgu ortida emas edi.
U bu dunyoga o‘tib kelayotgandi.
Roze dahshatdan ortga tislandi.
Kiraning ko‘zlarida nimadir chaqnadi.
"Tirikmanmi?" – u sekin oldinga yurarkan jilmaydi. – "Yoki o‘likmanmi? Buni bilish sening qo‘lingda, Roze."
Shu payt shamol qattiq esib, xonadagi hamma narsa harakatga keldi.
Ammo Kira sekin oldinga yurishda davom etdi.
Uning qadam bosgan joylarida yerni qora iz qoplab borardi.
Bu qasos olmoqchi bo‘lgan Kira edi.
Shu payt xonada yana bir ovoz yangradi.
"Jungkook… Sen hali ham bu yerda ekansanmi?"
Jungkook bir qadam oldinga tashladi.
Kiraning jilmayishi bir lahzaga yo‘qoldi.
Jungkook bir oz sukut saqladi.
Kiraning yuzi qorayib borayotgan edi.
"Chunki men qasos olishim kerak."
Roze bir qadam orqaga tislandi.
Shu lahzada xonadagi chiroqlar milt-milt yonib-o‘cha boshladi.
Taehyun qichqirdi: "Hamma orqaga chekin!"
Kira ortidan qora tuman yoyilib, butun xonani qoplab oldi.
Endi hamma narsa qorong‘ulik edi.
Faqat Kiraning shivirlagan ovozi eshitilardi.
Bu so‘zlar Rozening ongida qarsillagan chaqmoq kabi aks-sado berdi.
Uning do‘sti… haqiqatan ham qaytdimi?
Hamma narsa qorong‘u tuman ichida yo‘qolib borayotgandi.
"Roze!" – deb qichqirdi Taehyun, lekin ovozi uzoqdan eshitilayotgandek bo‘ldi.
Roze atrofga qaradi. U yolg‘iz edi.
Qorong‘ulik uni yutib borayotgan edi.
"Men seni juda sog‘indim, Roze."
Uning yuragi bir lahzaga to‘xtab qolgandek bo‘ldi.
Ammo… bir lahzaga atrof yengilroq bo‘ldi va Roze endi Kiraning yuzini aniq ko‘rdi.
Bu uning do‘sti edi… lekin emas ham.
Kiraning yuzi oddiy edi, lekin uning ko‘zlarida qorong‘u chayqalishlar bor edi. Bu ichida nimadir buzilganidan darak berardi.
"Sen o‘zgargansan," – dedi Roze past ovozda.
"Sen… hali ham men bilgan Kira emassan."
Shu payt Kiraning jilmayishi yo‘qoldi.
Kiraning ko‘zlari qorayib ketdi.
"Agar men haqiqiy Kira bo‘lmasam… unda HAQIQIY KIRA QAYERDA, ROZE?!"
Tunda momaqaldiroq gumburladi.
Birdan orqa fonda buzilgan ko‘zgular yorila boshladi. Har biri ichidan bir xil ovoz eshitildi:
"Qayerda?"
"Qayerda?"
"Qayerda?"
U orqaga o‘girildi. Barcha shisha bo‘laklar go‘yo osmonda suzayotgandek havoda muallaq turardi. Ularning har birida turli xil Kiraning akslari bor edi.
Biri quvnoq kulib turardi.
Biri baqirib yig‘layotgandi.
Biri esa… boshqacha jilmayayotgandi.
Shu payt Jungkookning ovozi eshitildi.
Jungkook bir lahzada yonida paydo bo‘ldi. Nafasi qayta-qayta chiqardi.
"Sen uni o‘zing uchun Kira deb atayapsan, lekin u Kira emas!"
"Ko‘zgular so‘rayotgan narsa haqiqat. Agar bu haqiqiy Kira bo‘lmasa… unda HAQIQIY KIRA QAYERDA?"
Kiraning qiyofasidagi mavjudot yovuzona jilmaydi.
Shu payt uning qo‘llari ko‘tarildi va barcha shisha bo‘laklar o‘tkir xanjar kabi harakatlana boshladi.
"Men seni o‘zim bilan olib ketaman!"
To‘satdan hamma narsa parcha-parcha bo‘lib yorildi.
Atrof esa… butunlay o‘zgargandi.
Yog‘ingarchilik tovushi eshitildi. Atrofda eski devorlar, parchalanayotgan mebellar va chang bosgan pol bor edi.
Uning yuragi go‘yo portlab ketayotgandek urardi.
U hozirgina Kira bilan to‘qnash kelgandi… lekin endi hech kim yo‘q edi.
Shu payt eshik g‘iyqillab ochildi.
Kimdir ichkariga kirayotgan edi.
Ko‘zlarida qorong‘ulik yo‘q edi. Jilmayishi ham yovuz emasdi.
Roze qaltiragancha oldinga qadam tashladi.
Ko‘zlarida chuqur alam bor edi.
Va nihoyat, haqiqiy Kira topildi.
Unga ishonch bilan bir qadam tashladi.
"Sen haqiqatdan ham shu yerdasanmi?"
Qorong‘i xona ichida Kira asta-asta oldinga yurdi. Uning yuzida hech qanday hissiyot yo‘q edi. Ko‘zlari esa hayotdan bo‘m-bo‘sh edi.
Roze yuragini siqib, unga yana yaqinlashdi.
To‘satdan… xona atrofidagi eshiklar gumburlagancha yopildi.
Kiraning nafasi og‘ir edi. Qo‘llari titrardi. U chuqur nafas olib, nihoyat o‘zining eng dahshatli so‘zlarini aytdi.
"Unda ayt, Roze… NEGA MENI UNUTDING?!"
Rozening yuragi joyidan chiqib ketgudek bo‘ldi.
"Nima?! Men seni hech qachon unutmaganman!"
Kira boshini qimirlatib, kulimsiradi. Ammo bu kulgi titragan, jarohatlangan odamning kulgisi edi.
"Ha… sen hech qachon unutmagansan. Lekin eslamading ham."
Uning ovozi qaltirardi. Ammo bu qaltirash qo‘rquvdan emas, g‘azabdan edi.
"Sen hayotingni davom ettirding.
Sen kulib yashashda davom etding.
Sen meni faqat so‘zlar bilan sog‘indim deding."
Shu payt devorlardan buzuq shisha parchalaridan iborat ko‘zlar paydo bo‘la boshladi.
Ammo Roze harakatsiz qotib qoldi.
Kira ko‘z yoshlarini artdi va pichirladi:
"Sen faqat o‘zingni aldayapsan, Roze."
"Men esa qaytdim… HAQIQATNI SENING OLDINGGA OLIB KELISH UCHUN!"
Shu lahza barcha shisha ko‘zlar yalt etib porladi va atrofdagi hamma narsa qattiq titray boshladi.
Bu xonadan chiqishning iloji yo‘q edi.
Bu yer – haqiqat qabrxonasiga aylangan edi.
"Men seni tark etmaganman, Kira…"
"Men faqat seni qanday topishni bilmagandim."
Rozening ovozi zaiflashib borardi.
Ammo Kira jilmaymadi. Uning yuragi allaqachon muzlagan edi.
"Endi haqiqat bizni bog‘laydi."
Roze xonaga qamalib qolganini his qildi. Qayerga qaramasin, hamma yoqda oyna bo‘laklari ko‘zgu kabi ularni kuzatayotgandi.
Jungkook va Taehyun eshikni sindirishga urindi, lekin hech qanday foydasi yo‘q.
Kiraning sharpasi qadam tashlarkan, uning oyoq tovushlari bo‘shliqni teshib o‘tayotgandek eshitilardi.
Rozening yuragi gupillab urardi. U yuragidagi qo‘rquvni bostirishga harakat qildi.
"Men haqiqatdan qochmoqchi emasman, Kira.
Men bilishni istayman!"
"Unda eshit!" – dedi Kira, uning ovozi xuddi bo‘g‘ilayotgan odamning faryodiga o‘xshardi.
Eshik oldida turgan Taehyun unga jim qarab turardi.
"Yo‘q… bu rost bo‘lishi mumkin emas!"
Kira esa kulib yubordi. Ammo bu kulgi ich-ichidan charchagan, azoblangan odamning kulgisi edi.
"Hali ham ishonmaysanmi, Roze?
Unda eslatib qo‘yaman…"
To‘satdan xona ichidagi oyna bo‘laklari yalt etib jonlandi va ichidan manzaralar paydo bo‘ldi.
Bu esdan chiqmagan, ammo ko‘milgan xotiralar edi.
Kira shoshib yo‘lak bo‘ylab yugurdi. U qo‘rqqan edi.
U yonidagi telefonni mahkam ushladi. Roze bilan gaplashayotgan edi.
"Men seni ko‘rishim kerak, Roze!
Menga yordam ber!"
Kira qochishga urindi, lekin juda kech edi.
Pichoq. Qonga belangan qo‘llar.
Yomg‘irda qonga qorishgan yo‘lak.
Roze bu manzarani ko‘rib, titray boshladi.
"YO‘Q!" – deb baqirdi u. "BU ROST EMAS!"
Taehyun esa sokin turardi. U himoyalanib ham o‘tirmadi.
"Agar rost bo‘lmasa, unda sen hozir nega yig‘layapsan, Roze?" – shivirladi Kira.
"Chunki yuraging haqiqatni his qilyapti!"
Roze qaltirayotgan qo‘llari bilan Taehyunga tikildi.
"MEN SENGA ISHONGANDIM, TAEHYUN!"
Taehyun esa asta kulimsiradi. Ammo bu tabassum mehribonlik belgisi emas edi.
"Ishonch deb atagan narsang…
— faqat sening qo‘rquving edi, Roze."
Shahar osmonida qora bulutlar suzib yurardi.
Qorong‘u kechada shahar yoritgichlari xira nur taratayotgandi. Bu tun o‘ziga xos edi. Kimdir tirik qolishi mumkin emasdi.
Roze yig‘lab, Kiraning oldiga yugurdi. U binoning eng yuqori qavatida turardi.
Kira tubsiz quyuq zulmatga tikilgancha, qo‘llarini yoydi.
"YO‘Q! Iltimos, tush pastga!
Balki boshqa yo‘li bordir, Kira!"
Qonli ko‘z yoshlari uning yuzidan quyilayotgan yomg‘ir bilan aralashib ketgandi.
"Yo‘q, Roze…" U horg‘in jilmaydi.
"Men endi qaytolmayman.**
Meni bu dunyo allaqachon unutgan."
Lekin… Kiraning ortidagi tubsiz pastlik unga haqiqatni eslatardi.
"Meni qo‘lidan ushla, Kira!
Biz bu og‘riqni birga yengamiz!"
Kira jilmaydi…
Ammo bu jilmayish umidsiz edi.
Shunda u orqaga qadam tashladi.
Bir lahzaga… hamma narsa sustlashdi.
Havoga ko‘tarilgan yaproqlar…
Kiraning sochlari shamolda hilpirardi…
Uning ko‘zlari Rozeni so‘nggi bor ko‘rdi.
Keyin u tubsiz zulmatga qulab ketdi.
Jungkook va Taehyun ham quyi qavatga yugurishdi.
Qorong‘u tunda… faqat qon…
va sirli jimlik hukmron edi.
Shahar o‘zgarmagan, lekin Rozening ichida hamma narsa o‘zgargandi.
U hech qachon avvalgidek bo‘lolmasdi.
Roze Kiraning qabri oldida tiz cho‘kdi. Uning yuragi muzlab qolgandi.
U ko‘z yoshlarini artib, osmonga qaradi.
U yulduzlar orasidan Kiraning jilmayganini tasavvur qildi.