Eyes that never meet

"Bu rost emas…" – deya pichirladi Roze.

Taehyun ohista kuldi.

"Shunday bo‘lishini istarding, lekin bu haqiqat."

Shu payt… orqadan shovqin eshitildi.

Tepa qavatdan qadam tovushlari eshitilardi.

Roze hayratdan ko‘zlarini katta ochdi.

Jungkook kelayotgan edi.

U asta pastga tushdi. Uning yuzi avvalgidek jozibali edi, ammo ko‘zlari… Ular sovuq va vahimali edi.

"Siz meni chaqirdingizmi?" – dedi u mayin ovozda.

Lekin bu ovozning tagida bir narsa bor edi. Xavf.

Taehyun bir qadam oldinga yurdi. Uning yuzi ham xuddi toshdek qotgan edi.

"Biz faqat suhbatlashmoqchi edik, Jungkook."

Jungkook kulimsiradi.

"Suhbatlashish? Qiziq… Endi haqiqatni bilib oldingmi, Roze?"

Roze yuragini bosib oldi. Qo‘rquvni yutdi.

"Sen Kirani o‘ldirding."

Xona ichiga og‘ir jimlik cho‘kdi.

Jungkook o‘z barmoqlarini siqib, birdan kulib yubordi.

"Shuning uchun mendan uzoqlashdingmi? Endi mendan qo‘rqyapsanmi?"

U asta oldinga yurdi.

"Men senga hech qachon zarar yetkazmagan bo‘lardim, Roze."

U endi juda yaqin edi. Shu qadar yaqin-ki, uning nafasi Rozening yuziga urilardi.

"Men faqat Kirani sevmasligingni xohlardim."

Roze ko‘zlarini qisdi.

"Demak, sen uni shunchaki yo‘q qilding?!"

Jungkook og‘ir nafas oldi.

"Ba’zan sevgi uchun qurbonlik qilish kerak."

Roze yuragini siqib ushladi. Bu odam aqldan ozgan edi.

Lekin shunda… Taehyun harakat qildi.

U Rozeni tortib oldi va Jungkookga kuchli zarba berdi.

Jungkook orqaga tislandi. Uning lab burchagidan qon sizib chiqdi.

"Hali ham shu yerdasan, Taehyun?" – u kulib qo‘ydi. – "Sen o‘ylaganingdek kuchli emassan."

Roze va Taehyun ortga tisarildi.

Jungkook esa… U barmoqlarini qonini artdi va jilmayib qo‘ydi.

"Hali hamma narsa tugagani yo‘q."

U oxirgi marta Rozening ko‘zlariga tikildi.

"Sen meni sevishing kerak edi, Roze."

Shu so‘zlar bilan u qorong‘ulik ichiga g‘oyib bo‘ldi.

Roze hansiragancha Taehyunga qaradi.

"U ketdi. Lekin u qaytadi."

Taehyun bosh irg‘adi.

"Bu safar biz tayyor turamiz."

Lekin yuraklarida bitta savol qoldi:

Jungkook yana qaytganda, ular tirik qolishadimi?

Roze va Taehyun xonaga qaytishgach, jim o‘tirishdi. Ikkining ham qo‘llari titrardi. Jungkook g‘oyib bo‘lgandi, lekin u qaytardi. Bu aniq edi.

"Endi nima qilamiz?" – Roze Taehyunga qaradi.

Uning ko‘zlarida qo‘rquv va savollar bor edi.

"Biz tayyor bo‘lishimiz kerak." – Taehyun sekin gapirdi. – "Bu safar hamma narsa boshqacha bo‘ladi."

Roze og‘ir nafas oldi. Yuragida qandaydir bosim bor edi.

Nimadir joyida emas…

Bu faqat Jungkook emasdi. Xonadagi energiya o‘zgargan edi.

Shu payt…

Rozening telefoni jiringladi.

Bu xabar edi. No‘malum raqamdan.

Qo‘llari titrab, ekranga qaradi.

Xabarda atigi uchta so‘z bor edi:

"Men tirikman, Roze."

Rozening yuragi to‘xtab qolgandek bo‘ldi. Qo‘llari muzlab ketdi.

Yo‘q… bu mumkin emas.

U barmoqlarini qaltiratgancha javob yozdi:

"Bu qanday hazil?! Kira o‘lgan!"

Javob zudlik bilan keldi:

"Hazil emas. Seni sog‘indim, Roze."

Roze nafas ololmay qoldi. Tomog‘iga nimadir tiqilgandek edi. Bu bo‘lishi mumkin emas!

Shu payt Taehyun Rozening yelkasiga qo‘l qo‘ydi.

"Nima bo‘ldi?"

Roze boshini sekin ko‘tardi. Uning lablari titrardi. U telefonga ishora qildi.

Taehyun ekranga tikildi va… ko‘zlari kengayib ketdi.

"Bu…" – uning ovozi shivirlashga o‘xshadi. – "Kira?!"

Roze boshini irg‘adi. U hozircha ishonolmasdi.

Bu qanday qilib mumkin?

U butun vujudida qandaydir sovuqlik sezdi. Bu qo‘rquv emas edi. Bu… nimadir g‘ayritabiiy narsa edi.

"Men seni ko‘rishni istayman."

So‘nggi xabar ekranda paydo bo‘ldi.

Roze telefonni mahkam ushladi. Yuragi qattiq urardi.

Kira tirikmi? Yo‘q, bu imkonsiz… Lekin…

Agar u haqiqatdan ham qaytgan bo‘lsa-chi?

Roze qo‘llarini muzdek sezdi. Yuragi shunchalik tez urayotgan ediki, go‘yo ko‘kragidan chiqib ketayotgandek.

"Men seni ko‘rishni istayman."

Kiraning xabari ekranda yaltirab turardi.

Bu haqiqatmi? Yoki kimdir shunchaki Roze bilan o‘ynayaptimi?

Taehyun asta telefonga qaradi. Uning yuzi jiddiy edi.

"Agar bu kimningdir o‘yini bo‘lsa, ular juda uzoqqa ketishyapti."

Lekin Roze telefon ekranidan ko‘z uzolmadi. Chunki yuragi unga yolg‘on gapirmasdi.

Bu Kira edi.

Hatto ekran ortidan ham u o‘sha energiyani sezardi. Haqiqiy Kiraning og‘riqli so‘zlari.

Nimadir sodir bo‘lgan. Kira o‘lmagan.

Lekin qanday qilib?

Shu payt yana bir xabar keldi.

"Agar sen menga ishonmasang, ertaga kechasi ko‘zguga qaragin."

Roze muzlab qoldi.

Ko‘zgu? Nima uchun?

Taehyun ham xabarga tikilib qoldi.

"Roze… bu yaxshi narsa emas. Ko‘zgu – eng xavfli portal."

Roze unga hayron qaradi.

"Portal? Nima demoqchisan?"

Taehyun og‘ir yutindi.

"Ko‘zgular – faqat aks ettiradigan shisha emas. Ayrim ko‘zgular sirli. Ular ortida… boshqa haqiqat bor."

Roze bu gaplardan yuragi g‘alati bo‘lib ketganini his qildi.

"Sen buni qayerdan bilasan?"

Taehyun bir lahzaga jim qoldi. Keyin esa sekin gapirdi.

"Chunki men ham bir marta ko‘zgu orqali kimnidir ko‘rganman."

Roze dahshatga tushgancha unga tikildi.

"Kimni?"

Taehyun yutindi.

"Onamni… U o‘lganidan keyin."

Rozening yuragi shuv etib ketdi. Bu – hazil emas edi.

Shu payt xona birdan muzlab ketgandek bo‘ldi.

Shamol esdi.

Yo‘q, shamol yo‘q edi.

Lekin Roze tanasida qandaydir sovuq his qildi.

Shu payt Taehyunning nigohi Rozening ortidagi ko‘zgu tomon o‘zgardi.

Uning yuzi oqargan edi.

"Roze…" – uning ovozi past eshitildi. – "Sekin-asta aylan… lekin ortingga qarama."

Rozening ichidan nimadir uzildi.

Ko‘zgu…

Orqada edi.

Va Taehyun unga qattiq tikilib turardi.

Nima bor u yerda?!

Roze nafasi ichiga tiqilib qoldi. Yuragi do‘mboqqina boladek gup-gup urar, har tomondan dahshat uni siqib kelardi.

Taehyun sekin-sekin o‘rnidan turdi.

"Bu yerda bizdan boshqa kimdir bor."

Roze beixtiyor boshini o‘girdi.

Va…

Ko‘zguda o‘zidan tashqari yana kimdir borligini ko‘rdi.

Bu – Kira edi.

Lekin uning ko‘zlari qora edi.

Roze qichqirmoqchi bo‘ldi, lekin ovozi chiqmadi.

Ko‘zgudagi Kira sekin jilmaydi.

"Sen meni unutmading, to‘g‘rimi, Roze?"

Roze bo‘shashgancha orqaga tislandi.

Bu… qanaqadir tush bo‘lishi kerak!

Ammo yuragi unga boshqa narsani aytardi.

Bu haqiqat edi.

Va Kira qaytgan edi.