Вялікая спякотная палеская вандроўка: Ліпнікі-Дастоева-Моладава-Моталь-Бездзеж-Хомск-Бронная Гара
Пасля некалькі тыдняў дажджоў на Беларусь вярнулася спякотнае летняе надвор'е. Менавіта ў такую пару мяне ў мінулую суботу зноў занесла на палескую прастору (увогуле, у гэтым годзе ў мяне ў вандроўках нейкі ўхіл на Палессе атрымоўваецца). Праехаў прыкладна 135 км дарогамі Драгічынскага, Іванаўскага і Бярозаўскага раёнаў, пабачыў там нямала цікавага.
01. Але спачатку мяне чакала доўгая дарога прыгараднымі цягнікамі на старт вандроўкі. Прачынацца прыйшлося ажно ў 3 гадзіны ночы, каб паспець на брэсцкую электрычку на 4.27 ад Лакаматыўнага Дэпо. У ранішняй электрычцы народу, як звычайна, няшмат, можна супакойна паспаць амаль 2,5 гадзіны шляху да Жабінкі. У Жабінцы - прыгожанькі вакзал, архітэктура яўна "польскіх часоў"
Меньш за паўгадзіны там давялося чакаць дызель-цягнік Брэст-Лунінец. Ён прыехаў добра запоўнены, прыйшлося спачатку стаць у тамбуры. Спадзяваўся, што большая частка народу каціць да Кобрына, але ў Кобрыне народу выйшла нямнога. Добра хоць, што такі ткнуў ровар побач з нейкай жанчынай з дзіцём і праехаў супакойна да Драгічына. У Драгічыне ледзь не выскачыў на прыпынак раней, бо адкуль мне было ведаць, што станцыя Драгічын на самой справе знаходзіцца за горадам у нейкай вёсцы, а потым у гэтым невялічкім гарадку ёсць яшчэ і п.п. Драгічын-Горад. Але пабачыўшы шматпавярховыя панелькі на гарызонце, хуценька зарыентаваўся і зноў заскочыў у цягнік. Канчаткова сышоў ужо ў Ліпніках, дзе і трэба было
02. У Ліпніках ёсць нічым асабліва не цікавая Успенская царква 90-х гадоў пабудоўлі
У 9.30 раніцы ўжо было досыць спякотна, таму адразу пераапрануўся ў больш падыходзячую вопратку. Маршрут спецыяльна плянаваў так, каб першыя і апошнія кіламетраў 40-45 па-хуткаму праляцець раніцай і вечарам, асабліва не спыняючыся. Сярэдзіну ж дыстанцыі, якая выпадала на самую спякоту, каціў павольна і са шматлікімі прыпынкамі - тым болей, гэты кавалак трэку быў больш насычаны усялякімі цікавосткамі
03. Спачатку праехаў дарогай з Драгічына на Іванава. Тут на некалькіх кіламетрах перад Агдэмерам захаваўся адрэзак дарогі, складзены знакамітай шасціграннай "трылінкай". Ну як захаваўся... Яго, відавочна, калісьці закаталі асфальтам, але цягам часу асфальт амаль злез, і стары брук зноў выглянуў на паверхню
04. Каціць такой дарогай цяжкавата, бо плітка с асфальтам гэтая досыць бугрыстая. На шчасце, побач ёсць даўно прабітая грунтовая абочына, большасць транспарту ёй і едзе
05. Дзесьці крыху далей, пад самім Агдэмерам, асфальту становіцца больш. Выглядае як нейкія пчаліныя соты, ці не праўда?
06. А ў Агдэмеры (тут, дарэчы, была адна з кропак, дзе і выраблялі гэтую "трылінку") ўжо брук увогуле амаль пад асфальтам не бачны
07. Уезд у Гутава. Нажаль, больш у гэтай вёсцы нічога цікавага няма
08. Асфальту ў гэты дзень было больш за 2/3 дыстанцыі
09. Вавулічы. Царква Нараджэння Багародзіцы, ажно 1737 году пабудовы
10.
11. Царква-новабудоўля ў Сачыўках
12. Потым была дарога праз лес - тут крышачку адпачыў ад спёкі (праўда, дарэчы, падчас язды на ровары спякота гэтая не так адчуваецца; такі вось ровар транспарт: зімою не так холадна, летам не так горача), было файненька, нават дробныя перашкоды (а лужын такіх было там нямала) настрою не сапсавалі
13. У Дружылавічах шукаў былы сядзібны дом, выявілася, што ім з'яўляецца вось гэтая вось драўляная хата (амбулаторыя там зараз, ці што - ня памятаю ўжо)
14. Частка сядзібнага парку закінута і зарасла, частка - пад воданапорнай вежай
15. Традыцыйная вясковая царква - св.Мікалая. Таксама досыць старая, 1777 г.п. (а па некаторых звестках, увогуле 1666 годам датуецца)
16.
17.
18. Потым палявая-лясная дарожка завяла мяне ў пясочак. Ну, нават у пераважна асфальтавай вандроўцы без трэшачка не абыходзіцца... Тым болей, забягаючы наперад, самы трэшачок дня быў ужо пазней
19. А тут жа... Ды нармалёвая дарога праз пару кіламетраў прыкладна зноў з'явілася!
20. Капліца на могілках пад вёскай Застружжа. Гэта ўжо амаль Дастоева
21. Палесскія краявіды. З большага, такія мяне ў гэты дзень і суправаджалі
22. Гравійка, але досыць лёгкая гравійка, каб усе яны былі такія!
23. Нарэшце прыкаціў у Дастоева. 45 кіламетраў (траціна заплянаванай дыстанцыі) за 3 гадзіны з прыпынкамі. Далей можна каціць больш павольна
24. Але спачатку трэба паабедаць. У Дастоеве знайшоўся файненькі вясковы парк - ды такі, што не ў кожным горадзе ёсць
25. Сугравальня. Хацеў паабедаць менавіта там, але ўнытры мошак нейкіх надта многа было
26.
27. Крэатыў
28. Парк невялікі, праўда
29. Вёска культурная
30. І духоўная
31. Дастоева належала роду Дастаеўскіх, з якога паходзіць знакаміты рускі класік Ф.М.Дастаеўскі. Сам Фёдар Міхайлавіч нарадзіўся не тут, а ў Маскве. На радзіме продкаў пісьменніка, недалёка ад досыць прыгожай, хоць і трошкі мудрагелістай (купалы нейкія не зусім прапарцыянальныя, на мой погляд), царквы-навабудоўлі 90х гадоў, у яго гонар усталяваны помнік
32. Ляхавічаў развялося... Па ўсёй Беларусі раскіданыя
33. Гэта ўжо Моладава, яно недалёка ад Дастоева. Тут стаіць яшчэ адна драўляная царква 18 стагоддзя
34. Царква тая зараз ужо ў дрэнным стане, праз пляцоўку ад яе ў нулявых пабудавалі новы храм, з усё тымі ж не ўласцівымі беларускай архітэктырнай традыцыі залатымі купаламі
35. А галоўная мясцовая цікавостка - рэшткі каталіцкай капліцы пачатку мінулага стагоддзя. Як бачыце, яна зараз у лясах, але слядоў таго, што нейкія працы зараз праводзяцца і аб'ект не закінуты, я побач не знайшоў
36.
37. Струвэ з сябрамі параскідалі тут нечага па беларускіх палях :)
38.
39. Стаўпа няма. Забягаючы наперад, потым я знайду яшчэ адзін, больш "цывілізаваны" пункт Дугі Струвэ
40. Далей дарога была перапаханая пад кукурузу, ніяк прабрацца праз гэтыя кукурузныя "джунглі" з роварам магчымасці не было, таму прыйшлося вяртацца пехатою праз поле. І гэта - у самую спякоту, пад гарачым сонцам. Поле гэтае добра мяне стаміла. Добра толькі, што потым мяне чакала пяць кіламетраў "адпачынку" добрым асфальтам да Моталі
41. Моталь - вельмі вялікая вёска, насельніцтвам 4,2 тыс.чалавек. Па сутнасці, гэта хутчэй такі сабе невялікі аднапавярховы гарадок. Вось чым была добрая катэгорыя "мястэчка", бо такія вось населеныя пункты, як Моталь куды яшчэ аднясеш: і ні горад гэта, і ні вёска. "Пасёлак гарадскога тыпу" - гэта ўвогуле нейкі брутальны канцылярызм, не люблю я гэты выраз, таму імкнуся і не ўжываць яго. Дык вось, мястэчка Моталь. Досыць акуратнае, утульнае і, здаецца, багатае (крамаў там на галоўнай вуліцы столькі, што не ў кожным беларускім райцэнтры столькі пабачыш)
42. Хаця, хоць мястэчка і славутае і гістарычнае, глядзець там не так ужо і многа на што. Прыгожанькі драўляны будынак Музею народнай творчасці
43.
44. Ускраінай Моталі працякае Ясельда, разліўшаяся тут да стану вялікага балота. На мапе балота гэтае пазначана як возера Мотальскае, таму відавочна, што калі-небудзь гэтая прастора бывае запоўненая вадой
45. Мястэчка гістарычна, як водзіцца, габрэйскае. Тут нарадзіўся першы прэзідэнт Ізраіля Хаім Вейцман. А ўвогуле Беларусь дала Ізраілю ажно трох прэзідэнтаў, у тым ліку і знакамітага Шымона Перэса - але ён, як і Залман Шазар, нарадзіўся ў іншым месцы; а што наконт Вейцмана, то вось яго родны дом
46. Мотальскае возера-балота
47. Далей - дзе, відавочна, сама Ясельда і цячэ - вады трошкі ёсць
48. Ну і мясцовая царква, XIX ст.пабудовы
Ад Моталі да Лядавічаў былі цяжкія 12 кіламетраў гравійкі
49. Вясковыя сажалкі ў Лядавічах
50. У Лядавічах была каларытненькая царква Параскевы Сербскай (XVIII ці XIX ст.), але ня так даўно яе ўкаталі пад сайдынг, бррр
Затое там была крама з марозівам, і на тое вёска прыдалася
51. Які-небудзь чампіянат Іванаўскага раёну, відавочна
52. Хуценька дакаціў да Бездзежа. Вёска таксама, як і водзіцца ў палескіх краях, немалая, а да таго ж досыць файненькая і ўтульная, мне там спадабалася. Спачатку - каларытненькія будынкі музею-сядзібы "Бездзежскі фартушок"
53. Праз дарогу ад яе цяклі чыстыя і студзёныя воды зусім маленькай рэчкі Плесы
54. Буйныя гандлёвыя сеткі і сюды заходзяць
55. Ну, і прыгожанькі храм - Троіцкая царква. Відавочна, нядаўна яго перафарбавалі і паставілі ўсё тыя ж залатыя купалы, зараз таксама файненька выглядае, але ранейшы выгляд храма (нагадваю, што ўсе фотачкі ў маім блогу - майго аўтарства, за выключэннем выпадкаў, калі я самі пішу, што фота ўзята з нейкай старонняй крыніцы, таму па спасылцы - фота з Глобуса) мне больш даспадобы. Таму вось неяк шкада - яшчэ адзін храм, нажаль, страціў свой аўтэнтычны выгляд. Адно толькі добра, што хоць тут не надта яго сапсавалі, толькі "золата" карціну надта губіць
56.
57. Крыху непадалёк знайшоўся досыць сціплы Троіцкі касцёл 1818-20 гг.
58. У Бездзежы ёсць і смак, і дабрабыт
59. Яшчэ адна царква ёсць ужо на выездзе з вёскі ў бок Хомску. Гэтая - новабудоўля 90-х гадоў, таксама неаўтэнтычнага выгляду, я падобнага наглядзеўся ў мінулым годзе ў Падмаскоўі і на Яраслаўшчыне
60.
61. І, як і абяцаў, яшчэ адзін пункт Дугі Струвэ - на гэты раз больш цывілізаваны, ды і праз кукурузу прадзірацца да яго не спатрэбілася - ён амаль ля дарогі, і вядзе да яго брукаваная сцежка
62. Арыгінальны слуп
63. Трошкі інфармацыйных стэндаў для турыстаў
64.
65. Беларусь - гэта космас! :)
66. Зрэшце дакаціў да Хомска. Ужо сотня кіламетраў, і яшчэ прыкладна 35 каціць да чыгуначнай станцыі ў Броннай Гары. Хомск вядомы тым, што там робяць мінералку "Фрост", якую па ўсёй краіне ў крамах, напэўна, сустрэць можна. Больш Хомск нічым, у прынцыпе, ня значны. Нават царква тут ня надта цікавая - з цэглы і 90-х гадоў
67. У раёне Бездзежа і Хомску хапае ўзгоркаў, у гэтых краях (і на поўдзень) пасярэдзіне Палесся праходзіць града невысокіх узгоркаў Загароддзя. На, напэўна, самым паўночным з узгоркаў гэтага невялікага ўзвышша я і павячэраў на дарогу, з відам на плоскую раўніну, якая цягнецца адсюль на дзясяткі кіламетраў на поўнач. Вось такі вось кантраст: у цябе за спіною ланцужок узгоркаў, дзе табе толькі што давялося добра папрацаваць, а наперадзе - амаль плоскі многакіламетровы стол
Калі па праўдзе, першапачаткова я планаваў з Хомска каціць да Бярозы, але там было ўжо кіламетраў 45 дарогі, ды невядомымі мясцовымі дарогамі, на якія невядома яшчэ колькі часу згубіш, ды і хуценька вечарэла ўжо, восьмая гадзіна вечара
68. Вечаровая Ясельда
69. Прыпынак
70. Дарога зручная, а да Белаазёрска яшчэ і машын амаль не было
71. Жнівеньскія палі
72. Праязджаю міма Белаазёрскай ДРЭС
73. Заскочыў у Белаазёрск у краму. У горадзе нічога цікавага няма, але сам ён вельмі дагледжаны і ўтульны
74. Потым Белаазёрск застаўся ззаду, на гарызонце
75. Працягвала вечарэць. Дзякуй хоць, што на дарозе была шырокая і добрая абочына, бо машын за Белаазёрскам значна пабольшала
76. Тролінг-шыльда
77. Фініш
78. Пакуль чакаў дзве гадзіны сваёй электрычкі (а што - файненька, цішыня, адпачываеш!), застаў дызель-цягнічок Брэст-Белаазёрск, які ходзіць толькі раз на дзень
Усё! У выніку - 135 кіламетраў, персанальны рэкорд, біць які няма ніякага жадання :) . Хопіць мне і звычайных стокіламетровак. Дзякуй за увагу!