Vengeance (qasos)
Tong otganda Seul shahrida tinchlikdek tuyulgan sukunat hukm surardi. Ammo bu sukunat — bo‘ron oldidan edi.
Seo Minjae deraza yonida turar, qo‘lida eski medal yonib turardi. Medal orqasiga nimadir o‘yilgan edi:
“Yolg‘on bilan boshlanadigan harakat — faqat og‘riq olib keladi.”
U sekin cho‘ntagidan telefonni oldi va raqam terdi.
— Tayyor. Rejaning so‘nggi bosqichi boshlansin. Men ularning har ikkisiga ham yetarlicha yaqinlashdim.
Uning ovozi sovuq edi. Yuzida afsus yo‘q edi. Balki... azob bor edi. Chunki u ham bir vaqtlar do‘stlikka ishongan, lekin oxir-oqibat tanlov qildi. Va u tanlovi uchun narx to‘lashga tayyor edi.
Taehyung hujjatlar va fayllarni rasmiy idoralarga topshirganidan keyin nihoyat yuragi bir oz yengillashgandi. Endi uni hech narsa ushlab tura olmas edi. Endi u qasos emas, adolat izlar edi.
Rina esa jurnalistlar va ijtimoiy tarmoqlarning markaziga aylangan edi. U otasining jinoyatini tan olib, ochiq bayonot berdi. Uning ko‘zlarida ko‘z yosh bor edi, ammo yuragida – halollik.
Lekin u hali Minjaega ishonardi.
O‘sha kuni kechqurun Rina Taehyung bilan uchrashdi. Ular hanuz noaniq tuyg‘ular ichida edilar. Bir-biriga yaqin, lekin hanuz ortiqcha og‘irlik bilan.
— Men senga yordam berolmadim, Taehyung, — dedi Rina, — lekin endi haqiqat senga tegishli.
— Haqiqat... bizga zarar berdi. Lekin aynan shuning uchun biz endi yolg‘on bilan yashay olmaymiz, — dedi Taehyung uning qo‘lini ushlab.
Taehyung jim turdi. Keyin shivirladi:
— Tinchlik — kuchlilar mukofoti. Men uni sen bilan olishga tayyorman.
Ular quchoqlashgan paytda, uzoqda — notanish mashina ichida Minjae ularni kuzatib turardi.
— Ular meni unutishdi. Endi esa navbat — menga.
Ertasi kuni Taehyung ishdan chiqqanida uni qora niqobli odamlar o‘rab olishdi. Kurashib ko‘rdi, lekin ortiqcha edi. Unga uxlatadigan modda yuborildi. Ko‘z oldi qoraydi.
U uyg‘onganida... tanimagan bir joyda edi. Yerto‘la. Sovuq. Devorga mixlangan suratlar. Ularning barchasi — Rina, Taehyung va… Minjae.
Eshik ochildi. Minjae kirib keldi. Endi u sirni yashirmasdi.
— Men sening do‘sting edim, Taehyung. Lekin sen meni ko‘rmaganding. Men har doim soyada edim. Rina menga ishonardi... sen esa menga faqat kerak bo‘lgan paytda murojaat qilarding.
— Demak, buning bari... hasad edimi? — dedi Taehyung, ohangida achchiq tabassum bilan.
— Bu — adolat, — dedi Minjae. — Meni ham bir kun yolg‘onlar yo‘q qildi. Endi siz ham o‘sha yo‘l bilan yo‘q bo‘lasiz.
Ammo Rina ham ortda qolmagan edi. U Taehyungni yo‘qolgani haqida xabar olgach, Minjaeni kuzatgan edi. Nihoyat, u manzilni topdi.
U xona ichiga kirdi. Minjae shoshildi.
— Rina?! Sen bu yerda bo‘lishing kerak emas edi!
— Meni har doim zaif deb bilding, Minjae. Lekin men endi hech kimning soyasi emasman.
Taehyung qamaldan chiqib, Minjaeni ushladi. Ular orasida kurash boshlandi. Minjae shunchaki ruhiy azobdagi yigit emasdi — u endi xavfli odamga aylangandi.
— Yetar! Minjae, men seni kechiraman. Ammo seni jinoyating uchun adolat hukm chiqaradi.
Seo Minjae o‘z jinoyatini tan oldi. Unga jinoyatga sheriklik, odamni asir qilish va firibgarlik ayblovlari qo‘yildi.
U oxirgi so‘zida shunday dedi:
— Men shunchaki ko‘rinmas odam bo‘lishni xohlamadim. Ular meni unutishganda — men ularni eslatish uchun jinoyatga qo‘l urdim.
Taehyung va Rina birga dengiz bo‘yida turibdi.
— Biz yashaymiz, Rina. Yashaymiz, endi haqiqat bilan. Og‘riqli bo‘lsa ham. Ammo endi biz — chinakam o‘zligimiz bilanmiz.
— Men seni hech qachon qo‘yib yubormayman.
Taehyung qulog‘iga shivirladi:
— Endi biz — bir-birimizning qasosimiz emasmiz. Biz — bir-birimizning najotimizmiz.
Kamera sekin orqaga chekinadi. Osmonda quyosh chiqmoqda.
Qasos hikoyasi — sevgiga aylanadi.
Lekin orqada... shunchaki qora jildda yozilgan fayl qoldi: “Operatsiya 14 — tayyor holatda.”