АЛЛОҲДАН СЎРАНГ, АЛЛОҲ БУЮКДИР...
АЛЛОҲДАН СЎРАНГ, АЛЛОҲ БУЮКДИР...
Жазирама ёз кунларининг бирида қўшнимиз Нозима опа бозорда иши борлигини, бир муддат икки ўғилчасига қараб туришимни илтимос қилди.
Мен бу илтимосни жон деб қабул қилдим. Чунки ўша куни ўзим ҳам уйда ёлғиз эдим, шунингдек, у ширинтойларни жуда яхши кўраман. Болажонларнинг каттаси Муҳаммад Юсуф олти ёш, кичиги эса Муҳаммад Нур уч ёш эди чамамда. Болалар билан ўйнаб-кулиб тушлик маҳал бўлганини ҳам сезмай қилибман. Тушликдан сўнг, болажонларни музқаймоқ билан сийладим. Бундан улар жуда севинишди. Мазза қилиб музқаймоқ еётганимизда Муҳаммад Нур сокинлик билан:
-Опажон, бу музқаймоқни ким берди? - деб сўради. Мен ҳам содда қилиб:
-Аллоҳ берди, асалим, - дедим.
Бу сўзимдан боланинг мунчоқ кўзлари қувониб:
-Ростданми? - дея такрор сўради.
Мен эса унинг бу ҳолатидан ҳайрон эдим. Билсам у эрталабки нонушта дастурхонига дуо қилишда, Аллоҳдан музқаймоқ сўраб дуо қилган экан.
Унинг бу ишидан бир сескандим.
Бундан ҳеч қанча вақт ўтмай, у негадир ташқарига чиқди-да, маъсум нигоҳини кўкка қадаганча, жажжи қўлчаларинини кўтариб, бир нималарни пичирлади. Қайтиб кириб Аллоҳдан тарвуз сўраб кирганини айтди. Акаси иккимиз унинг бу ишига бир кулиб қўйдик. Шу дамда ўйлаб қолдим:
“Аллоҳим, бу жажжи боланинг кўксида қандай буюк ишонч солибсан..
Қандай гўзал тарбия…
Гоҳида биз катталарнинг қўлимиздан бу иш келмай Яратганни қўйиб, яралмишга ялинамиз… Бандасидан сўраб, бандасига суянамиз…
Кошки эди ҳамма ҳам мана шу болакайдек, Аллоҳга чин ишонч билан суянолсак…”
Мана шундай хаёллар оғушида Нозима опанинг келганини сезмай қолибман.
Опа болаларига қараб турганимга миннатдорлик биладираркан, ногаҳон кўзим бозор халта ёнидаги тарвузга тушди.
Ҳа бу ўша Муҳаммад Нур сўраган тарвуз эди.
Бу гал энди чидолмадим, кўзларимдан беихтиёр ёш қалқидиди