Onze trainer Toine Marijnissen.

Voetbal seizoen 2014/2015 was klaar. Ik speelde toen bij Boeimeer 2. Wij eindigden op zesde plaats, wij hadden veel goede wedstrijden gespeeld, een aantal wedstrijden verloren, en kwamen een paar punten tekort voor de nacompetitie voor promotie. Maar dat was niet de reden waarom dat seizoen voor altijd in mijn geheugen zal blijven. Op 27 februari 2015 is onze trainer Toine Marijnissen aan longkanker overleden. Toine werd in 2007 trainer van Boeimeer 1 en promoveerde met ons binnen 4 jaar van de 5de naar de 3de klasse, maar na gewonnen nacompetitie in 2011 moest hij Boeimeer gedwongen verlaten en is bij Baronie aan de slaag gegaan. In 2012 werd bij hem longkanker geconstateerd en een paar maanden later stond hij naast het veld te kijken, afgevallen en kaal door chemotherapie, toen Boeimeer 1 in de laatste wedstrijd van het seizoen thuis kampioen in 3de klasse werd. De artsen gaven hem nog 18 maanden te leven, maar hij maakte daar 35 maanden van. Hij bleef bij Baronie als trainer, echter kreeg hij door te zware medicijnen een hartaanval, maar herstelde en kwam terug naar Boeimeer als trainer van het 2de team. Alsof er niets aan de hand was gaf hij trainingen, maar thuis lag hij dan hele dag in bed om krachten te sparen voor die trainingsavonden. Net als elke trainer ging ook hij met ons naar de uitwedstrijden, maakte ruzie met scheidsrechters, en na afloop rookte hij rustig naast de kleedkamers een sigaretje en sprak met mensen over de wedstrijd. Alleen zijn gezinsleden wisten hoe zwaar zulke uitstapjes voor hem waren. Begin december zat ik nog naast hem op de bank na mijn wissel, maar na de Kerst ging het slechter met Toine.

BSV Boeimeer organiseerde in januari 2015 een benefietwedstrijd voor Toine om geld voor het kankerfonds te verzamelen. Een team van spelers en collega's van Baronie en Bavel, waar Toine vroeger mee gewerkt heeft, werd samengesteld. Het andere team bestond uit spelers van Boeimeer en familieleden van Toine - al zijn 5 kinderen hebben ooit bij Boeimeer gespeeld. Toine heeft spelers zelf uitgekozen, met wie hij veel samen heeft meegemaakt, ik was ook uitgenodigt om te spelen. Vormalige Boeimeer speler en ons huidige trainer Lorenzo, voor wie Toine een soort mentor was, zei tegen ons: "Waarschijnlijk gaan jullie Toine vandaag voor de laatste keer levend zien." Elke team was apart van elkaar uitgenodigd in de besprekingskamer, waar Toine zat. Hij is uit de rolstoel opgestan en heeft iedereen bij aankomst persoonlijk begroet. Het was een zwaar moment - wij wisten dat hij dood gaat, hij wist het zelf ook, en dat was laatste keer dat wij elkaar zagen.... Ik gaf hem een dikke knuffel en zei dat zolang mijn hart blijft kloppen, hij erin blijft leven. Toine's vrouw Yvonne en zijn kinderen in Boeimeer tenue's stonden al in de kamer toen we daar binnen kwamen. Ze hadden allemaal tranen in de ogen. En Toine - hij kon zijn nek niet draaien, de tumor was zo groot dat het ook nog op zijn stembanden drukte - likte zoals gewoonlijk zijn bovenlip en zei zachtjes: "Ik heb elke team apart geroepen om taktiek voor de wedstrijd voor het andere team niet te onthullen." En er kwam een grote lach op zijn gezicht. Zijn familie en voetbal waren altijd de twee belangrijkste dingen in zijn leven. Er kwamen veel mensen naar deze wedstrijd kijken, mijn vrouw en kinderen waren er ook, broer van Toine speelde voor Boeimeer team en zoon van Toine - talentvol profvoetballer Thomas - scoorde twee keer. Boeimeer Team won.

Het was al februari, toen op een donderdag voor de training Lorenzo tegen ons zei dat Toine hoge dosis morfine tegen de pijn krijgt, dat hij vandaag door een injectie met slaapmiddelen in slaap is gebraacht en niemand weet of hij morgen nog wakker gaat worden. En als hij gaat overlijden, wat gaan wij dan zondag doen: spelen of niet spelen? Wij hebben gezegd, dat Toine zou niet willen dat de wedstrijd door hem niet doorgaat. En als het ergste gaat gebeuren, gaan wij toch spelen. Vrijdag werd Toine niet wakker. Je weet dat dit elk moment kan gebeuren, maar voorbereid ben je nooit op dit soort nieuws. Ik was op het werk en ik kon tranen niet tegenhouden.... Zondag moesten wij tegen het beste team van de competite spelen. Met rouwbanden en een minuut stilte voor de wedstrijd. Wij hadden een bloemenkrans meegenomen, waarop stond "Voor altijd zullen wij voor jou strijden voor drie poenten en 4 moenten" (dit was ons motto dat seizoen - voor 3 punten kregen wij 4 consumptie munten). Wij speelden goed, wij vochten net als onze trainer tegen zijn ziekte vocht. Maar wij hebben 2-0 verloren. In voetbal wint altijd de sterkste, maar in het leven gaat dat niet altijd zo.

In alle wedstrijden van dit seizoen, en vooral na de dood van Toine, had ik een sterk gevoel dat ik niet alleen voor mezelf, voor het team, voor de trainer, voor de club, voor mijn vrouw en kinderen, die bijna altijd komen om te juichen voor mij, speelde, maar ook voor een man die vocht tegen de ziekte voor elke dag van zijn leven om die dag naast me op het voetbalveld door te brengen. En dat gevoel gaf me bij elk spel zoveel kracht dat ik kon gewoon niet minder dan 100 % inzet te tonen. En zo zal het nu voor altijd zijn. Zolang Toine in mijn hart leeft, zolang ik voetbal, zal ik altijd ook voor hem op het veld strijden, tot de laatste seconde, tot het laatste fluitsignaal.
De afscheidsceremonie werd op het hoofdveld van Boeimeer georganiseerd. Toine heeft alles zelf gepland, hij had er genoeg tijd voor - welke muziek er wordt gedraaid (Toine belde Lorenzo eens: "Welke liedje had je op je bruiloft? Ik ben de titel vergeten. Ik wil die ook voor mijn begrafenis gebruiken..."), hoelang moet de ceremonie duren (90 minuten, net als voetbal wedstrijd) enzovoort. Ik heb de vlag van Boeimeer gedragen, mijn vrouw heeft foto's gemaakt. Van Yvonne mocht ik de foto's van de afscheidsceremonie hier publiceren.

Maar eerst wil ik de voorgeschiedenis laten zien.

Dit is Boeimeer 1 van het seizoen 2007/2008, toen Toine onze trainer werd. Hij staat in de achterste rij tweede van links.

Deze foto werd na de laatste wedstrijd van het seizoen 2007/2008 gemaakt.

7 jaar later, na de benefietwedstrijd, werd deze foto gemaakt - Lorenzo, Junior, Guido, Crea, ik en Ricardo stonden er weer samen op. Mijn dochter Lena was net naar huis gegaan, anders zou ze ook op deze foto staan.

Oktober 2008. Artikel uit De Bredase Bode.

April 2011. Wij haalden periode titel binnen.

Juni 2011. Na 4 seizoenen met Toine als trainer van Boeimeer 1 in de finale van de nacompetitie hebben wij Beek Vooruit verslagen. Dat was het beste jaar in mijn voetbalcarrière.

Mijn hoofd is links boven een beetje te zien.

Na de gewonnen wedstrijd tegen Beek Vooruit. Ik speelde als rechtsback, Junior Kunga kwam in tweede helft als linksback in en gaf assist voor de derde treffer.

Mijn dochter Lena zei nog steeds: "Papa jij speelde goed, gefeliciteerd!"

Met Toine. Zijn contract als hoofdtrainer werd niet verlengd, en hij vertrook naar Baronie.

Stand in de competitie. 2de periode is van ons.

Stand in de tweede periode.

Uitslagen van al onze wedstrijden van dat seizoen. Wij zijn slecht begonnen met 3 nederlagen, stonden als laatste. Daarna - twee keer een winst en weer een slechte reeks. Ik denk dat was de reden waarom contract van Toine niet verlengd werd. Maar daarna hebben wij 7 wedstrijden op rij gewonnen, waarvan 5 - met 3 en meer doelpunten verschil (tegen DVVC stonden wij 3-1 achter, maar wonnen met 3-4). Wij waren weer in de race voor kampioenschap, maar verloren thuis tegen SSW en Raamsdonk. Toen hadden wij al periodetitel op zak.

Nacompetitie. Wij waren een hecht team, een sterke vuist. Bavel en Virtus werden op basis van 2 wedstrijden ruim verslagen.

Voor de eerste wedstrijd tegen een sterk Virtus heeft onze centrum verdediger Wilco op de training verteld, dat zijn vader - ook voetbalspeler - had ooit ruzie met zijn trainer en belandde op de bank voor een belangrijke wedstrijd. Toen het in de tweede helft nog steeds 0-0 stond, wilde trainer Wilco's vader toch laten invallen. Maar hij zei: "Als je mij gevulde koek geeft, dan ga ik het veld op en dan ga ik scoren, anders niet." Trainer haalde ergens een gevulde koek vandaan, en de vader van Wilco scoorde de enige doelpunt in de 85ste minuut.
Voor de eerste wedstrijd tegen Virtus heb ik gevulde koeken gehaald en aan Wilco gegeven. Het was een spannende wedstrijd, wij stonden 1-0 achter, kwamen 1-2 voor. En Wilco scoorde onze derde doelpunt ergens rond de 85ste minuut. De rest is geschiedenis.

Mei 2012. Als promovendus werd Boeimeer in het eerste seizoen in de derde klasse meteen kampioen. Dat was de eerste titel in 29 jaar! Ik raakte net voor de winterstop geblesseerd aan mijn enkel en kon de volgende 9 maanden niet voetballen. Maar met mijn videocamera heb ik alle resterende wedstrijden en kampioensfeest gefilmd.

Voor de laatste wedstrijd thuis tegen VV Oosterhout stonden wij op de eerste plaats, bij winst waren wij gegarandeerd kampioen, maar wij hebben verloren. Gelukkig won onze stadsgenoot Groen Wit tegen onze concurent SCO. Boeimeer is kampioen!

Medailles uitreiking na de wedstrijd. Toine en zijn vrouw Yvonne staan achter naast het veld. Twee maanden geleden is bij Toine terminaal kanker gediagnosticeerd.