– IKKI QORA QALB –
~ Sen xayolimga hech qachon o'chira olmaydigan xotiralarni chizding
Sen mening qalbimga ranglarni chizding, men hech qachon uni o'rnini bosa olmadim
Chapter ~ 1 | Qorongʻulikdagi toʻqnashuv
Qalbning qoraligi – inson ichidagi zulmat, undan hech kim qochib qutulolmaydi. Bu zulmat o‘zi bilan birga azob, iztirob va ehtiros olib keladi. Ba'zilar ushbu zulmatni boylik yoki kuch bilan yengishga urinadi, ammo ularning ichidagi "qora qalb" ularni har safar ortga tortadi. Bu hikoya o‘tmishi va tuyg‘ulari og‘ir, sevgini zulmat orasida qidirayotgan qalblar haqida. Har qadamda xatolar va iztirob, ammo ehtiros hech qachon to‘xtamaydi...
Tungi shahar o‘z odatiy jimjitligida edi. Havoni egallagan salqin namlik Roselinning bir qadar sovuqqon qalbiga ham yetib borganday bo‘ldi. U qora ko‘zoynaklarini sekin yechib, yuzida qattiq qat’iyatni aks ettirib, mahalladagi eng shubhali joylardan biriga – eski omborxonaga qadam tashladi.
U bu yerga kelish uchun o‘ylab o‘tirmagan. Axir, u biznes dunyosida o‘z o‘rnini qanchalik yuqori darajaga olib chiqqan bo‘lmasin, so‘nggi haftalardagi barcha muvaffaqiyatsizliklar bir ism atrofida aylanayotgan edi: Mayk.
"U o‘yin boshladi. Lekin o‘yinning qoidalarini men belgilayman," – deb o‘yladi Roselin.
Men soyalarda qoldi. Uning sovuq nigohi va ohista jilmayishi Roselinni bir zum to‘xtashga majbur qildi, ammo u o‘zini tezda qo‘lga oldi.
– Roselin Hamilton, – dedi Mayk o‘sha qorong‘i ovozida. – O‘zingizni mening dunyomga tashlashga qanday jur’at qildingiz? Bilasizmi, bu yerda o‘yin qoidalari menda.
Roselin hech qanday zaiflik ko‘rsatmaslikka harakat qilib, unga yaqinlashdi.
– O‘yin bo‘lsa, men undan chiqmaslikni yaxshi bilaman, – dedi u sovuqqina ohangda. – Ammo sen o‘zingcha shaharni boshqaraman deb o‘ylayotgan bo‘lsang, yanglishyapsan. Mening kompaniyamga qilgan hujumlaring senga qimmatga tushadi, Mayk.
Mayk kulib yubordi, bu kulgi muzday edi.
– Sen hech narsani tushunmading, Roselin. Bu senga qarshi hujum emas, bu men bilan kelishish uchun imkoniyat.
– Kelishish? – Roselin qoshlarini chimirgancha kulimsiradi. – Jinoyatchilarga bo‘ysunmayman, Mayk.
Mayk unga yaqinlashib, ko‘zlariga tik boqdi.
– Shunda hammi? Qanchalik mustahkam ko‘rinsang ham, Roselin, bizning dunyomiz bir joyda kesishadi. Va bu kesishuvdan o‘zingni olib qocholmaysan.
Roselin o‘zini qo‘lga olib, qattiq gapirdi:
– Mening dunyomda tuzilgan kelishuvlar qon bilan emas, biznes tamoyillari bilan imzolanadi. Shuni unutma.
Mayk yana jilmaydi, ammo uning nigohida yirtqichning sabri tugayotgani ko‘rinardi.
– Xo‘p, – dedi u, ovozi pasayib. – Unda o‘zing tayyor bo‘lganingda qaytib kel. Chunki bu o‘yin endi boshlangan.
Roselin uni ortda qoldirib chiqib ketarkan, ichida bir narsa paydo bo‘layotganini his qildi – nafaqat g‘azab, balki bu yigitga bo‘lgan sirli qiziqish. Ammo u o‘ziga so‘z berdi: bu hislar uni yo‘ldan ozdirishiga hech qachon yo‘l qo‘ymaydi.
Shu zahoti shahar zulmatida ikki qora qalbning o‘yini rasman boshlangan edi.
Tungi shahar o‘z odatiy jimjitligida edi. Havoni egallagan salqin namlik Roselinning bir qadar sovuqqon qalbiga ham yetib borganday bo‘ldi. U qora ko‘zoynaklarini sekin yechib, yuzida qattiq qat’iyatni aks ettirib, mahalladagi eng shubhali joylardan biriga – eski omborxonaga qadam tashladi.
U bu yerga kelish uchun o‘ylab o‘tirmagan. Axir, u biznes dunyosida o‘z o‘rnini qanchalik yuqori darajaga olib chiqqan bo‘lmasin, so‘nggi haftalardagi barcha muvaffaqiyatsizliklar bir ism atrofida aylanayotgan edi: Mayk.
"U o‘yin boshladi. Lekin o‘yinning qoidalarini men belgilayman," – deb o‘yladi Roselin.
Ichkariga kirishi bilan qattiq qadam tovushlari eshitildi. Omborxonani yoritib turgan yagona lampochka chayqalib, Maykning yuzi qorong‘u soyalarda qoldi. Uning sovuq nigohi va ohista jilmayishi Roselinni bir zum to‘xtashga majbur qildi, ammo u o‘zini tezda qo‘lga oldi.
– Roselin Hamilton, – dedi Mayk o‘sha qorong‘i ovozida. – O‘zingizni mening dunyomga tashlashga qanday jur’at qildingiz? Bilasizmi, bu yerda o‘yin qoidalari menda.
Roselin hech qanday zaiflik ko‘rsatmaslikka harakat qilib, unga yaqinlashdi.
– O‘yin bo‘lsa, men undan chiqmaslikni yaxshi bilaman, – dedi u sovuqqina ohangda. – Ammo sen o‘zingcha shaharni boshqaraman deb o‘ylayotgan bo‘lsang, yanglishyapsan. Mening kompaniyamga qilgan hujumlaring senga qimmatga tushadi, Mayk.
Mayk kulib yubordi, bu kulgi muzday edi.
– Sen hech narsani tushunmading, Roselin. Bu senga qarshi hujum emas, bu men bilan kelishish uchun imkoniyat.
– Kelishish? – Roselin qoshlarini chimirgancha kulimsiradi. – Jinoyatchilarga bo‘ysunmayman, Mayk.
Mayk unga yaqinlashib, ko‘zlariga tik boqdi.
– Shunda hammi? Qanchalik mustahkam ko‘rinsang ham, Roselin, bizning dunyomiz bir joyda kesishadi. Va bu kesishuvdan o‘zingni olib qocholmaysan.
Roselin o‘zini qo‘lga olib, qattiq gapirdi:
– Mening dunyomda tuzilgan kelishuvlar qon bilan emas, biznes tamoyillari bilan imzolanadi. Shuni unutma.
Mayk yana jilmaydi, ammo uning nigohida yirtqichning sabri tugayotgani ko‘rinardi.
– Xo‘p, – dedi u, ovozi pasayib. – Unda o‘zing tayyor bo‘lganingda qaytib kel. Chunki bu o‘yin endi boshlangan.
Roselin uni ortda qoldirib chiqib ketarkan, ichida bir narsa paydo bo‘layotganini his qildi – nafaqat g‘azab, balki bu yigitga bo‘lgan sirli qiziqish. Ammo u o‘ziga so‘z berdi: bu hislar uni yo‘ldan ozdirishiga hech qachon yo‘l qo‘ymaydi.
Shu zahoti shahar zulmatida ikki qora qalbning o‘yini rasman boshlangan edi.
Mayk omborxonani tark etib, sokin qadamlar bilan qora "Chevrolet Camaro" tomon yurdi. Uning harakati ehtiyotkor va sokin edi, ammo ich-ichida kuchli to‘lqinlanishlar kechayotgani sezilib turardi. U mashinasiga o‘tirdi va bir lahza jim qoldi. Qo‘llari rulda, nigohi esa allaqayoqqa qaratilgan edi.
Roselinni eslagan sari lablariga yengil tabassum yugurdi. Unga bu ayol yoqar, lekin bu yoqtirish emas, balki o‘ziga xos qiziqish edi. Qattiq va qat’iyatli, o‘z kuchini yaxshi biladigan Roselin uning dunyosiga qarshi chiqayotgan yagona ayol edi.
"Qiziq, bunday ayolni sindirish qanchalik murakkab bo‘lishi mumkin?" – deb o‘yladi Mayk jilmayib. Ammo shu zahoti bosh chayqadi.
– Yolg‘iz bir ayol butun rejalarimni barbod qilishi mumkin emas, – dedi u o‘ziga. Ovozi qat’iy edi. – Men uni o‘ylashga vaqtim yo‘q.
Mashinasining dvigatelini ishga tushirdi va tezlikni oshirgan holda shahar ko‘chalari bo‘ylab o‘z uyi tomon yo‘l oldi. Yo‘l davomida ham Roselinni o‘ylab, yana jilmayib qo‘ydi, ammo darhol bu hissiyotni rad etishga qaror qildi.
"Bu faqat o‘yin. His-tuyg‘ular menga xalal berishi mumkin emas," – deb o‘zini ishontirdi Mayk.
U yirik, zamonaviy, lekin sovuq uyning oldida to‘xtadi. O‘zining yakkalangan dunyosiga qadam qo‘yar ekan, o‘zi uchun eng muhim narsani eslatdi:
"Roselin Hamilton ham bir kun mening o‘yinimning qoidalarini qabul qiladi. Faqat vaqt masalasi."
Ammo ich-ichida Mayk yaxshi bilardi: bu qoidalarni kim belgilashi haqidagi savol hali ham ochiq edi.
Mayk uyi eshigini ochib, ichkariga kirdi. Yorug‘likni yoqmasdan, to‘g‘ri keng zalga yo‘l oldi. Katta oynavand devor orqali shahar chiroqlari zalni yoritib turardi. U kresloga o‘tirib, chuqur nafas oldi. Uning harakati odatda tinch va sokin edi, ammo bugun qalbida g‘alati bir hayajon g‘imirlardi.
"Roselin Hamilton…" – dedi u past ovozda. Uning o‘ziga xos fe’l-atvori, hech narsadan cho‘chimaydigan nigohlari va keskin gaplari Maykning yodidan ketmas edi. Unga bu ayol qanday ta’sir qilganini anglashdan ko‘ra, bu ta’sirni nazorat qilish osonroq edi.
Mayk boshini suyab o‘tirarkan, yonida qo‘ng‘iroq qildi. Telefonda notanish ovoz eshitildi:
– Mayk, yuklarning kelishiga to‘sqinlik qilishdi. Bu ish Roselinning odamlari emasmi?
Mayk qisqa jilmaydi.
– Ha, o‘z o‘yinlarini boshlashdi. Ammo menga vaqt ber, – dedi u sokin, lekin ishonch bilan. – Bu o‘yin men tugatganimda haqiqiy jangga aylanadi.
Telefonni o‘chirib, stol ustida turgan bir qadah viskini qo‘liga oldi. O‘sha zahoti miyasida Roselinning ovozi yangradi:
"Men sening o‘yiningni buzaman, Mayk."
Mayk chuqur nafas olib, ichimlikdan bir ho‘plam oldi. Uning nigohi zalning burchagida osilib turgan katta suratga tushdi – bu uning o'tmishini eslatib turadigan yagona narsalardan biri edi. Suratda yosh bola jilmayib turardi, lekin uning ortida qora soyalar yashirinib yotgandi. Bu surat Maykning oldidagi maqsadlarini yanada qat’iylashtirdi.
– Bu jang faqat boshlanishi. Kim o‘z dunyosidan voz kechishi kerakligini ko‘ramiz, Roselin...