Змрочны снежаньскі шпацыр па Старых Дарогах

Старая драўляная царква Св. Мікалая ў цяні новай цаглянай. Ну як старая? Другая палова мінулага стагоддзя.

Гэта што за мяцежны завулак сярод горада? А гэта прыватны музей Анатоля Белага. Тут ўжо сам падворак - сапраўдны музей.

У самым Слуцку няма помніка Слуцкаму збройнаму чыну, а ў Старых Дарогах падзея ўшанаваная.

Вікіпедыя кажа, што з 1904 года ў Старых Дарогах пачалі працаваць лесапільня ды фанерны завод. Але на некаторых сайтах адзначана, што яны з'явіліся яшчэ ў канцы ХІХ стагоддзя.

Магчыма, цагляныя будынкі былі пабудаваны пазней. Але ў любым выпадку, вось ён, прамысловы помнік, працягвае існаваць у такім выглядзе.

Аўтастанцыя - гэта цуд! Спадзяюся, мадэрнізацыі на сучасны лад яна ня хутка спазнае. Увогуле, такое месца трэба захоўваць у аўтэнтычным выглядзе.

Габрэйскія могілкі. Не старыя. Другая палова ХХ ст.

А вось гэты помнік пачатку стагоддзя перанеслі са старых могілак, што некалі былі ў сучасным цэнтры горада.

А тут ўжо вайсковы гарадок. У горадзе размешчаны інжынерныя войскі.

Які вайсковы гарадок без дамоў у маленькую белую плітачку?

Старадарожскі хобітскі раён.

А тут хата Більба Торбінса.

Раней у гэтым дамку праводзілі набажэнства мясцовыя каталікі.

Зараз амаль пабудаваны новы касцел.

Тут у нас сур'ёзная заяўка на барока!

Гастранамічная паўза)

Былы хлебзавод. Зараз зачынены. Памяшканні здаюцца ў арэнду.

ДК.

Нейкі эклектычны неакласіцызм...

Зноў чыгунка. Хутка дадому.

Але спачатку фотасесія мадэрнавай воданапорнай вежы пабудаванай на мяжы стагоддзяў.

Знайшлася нават брукаванка. Старыя Дарогі як-ніяк!

На зваротным шляху можна пабачыць праз мутнае шкло парачку мадэрнавых будынкаў станцый (яны і па дарозе туды ёсць, але ўзімку раніцай цёмна).

На гэтым ўсё. Дзякуй за ўвагу ды трымайце ногі ў цяпле!