Revenge and love
Avtordan: O‘tmish – inson hayotining asosi, tajriba va saboqlar manbai. U bizga o‘tmishda qilingan xatolarni tushunish va ularni takrorlamaslik imkoniyatini beradi, shuningdek, yutuqlarimizni qadrlashni o‘rgatadi. O‘tmishning har bir lahzasi biz uchun o‘ziga xos hikoya, u kelajakka to‘g‘ri yo‘l topishda yo‘lboshchi sifatida xizmat qiladi. U qalbimizda iz qoldirgan quvonchlar va qayg‘ular orqali bizni yanada kuchliroq, dono va sabrliroq bo‘lishga chorlaydi. O‘tmishning har bir sahifasi kelajak uchun bir dars, bir yo‘l, bir umid.
Yein xonaga kirib, shirin uyquga cho‘mib yotgan qizining tinch yuzini kuzatdi. Yengil tabassum bilan uning yoniga asta joy oldi. Qizining beg‘ubor nafasi va osuda ko‘rinishi Yeinni ichki og‘riqlaridan bir zumga chalg‘itgandek edi. Ammo u yotib, ko‘zlarini yumishga urinarkan, xotiralar uning ongiga oʻrnashib kiraverdi
– Suga, iltimos, axir eng yaqin dugonam-ku. Bir safar boraqoli.
– Sen qachon o‘zingning "bir safarlaringni" tugatasan, Yein? Bu oʻrtoqlaring tug'ilishdan charchaydimi yoʻqmi?!
– Bu safar faqat bir soat, va'da beraman. Boraman-u, qaytaman!
– Xo‘p, mayli. Ammo kechiksang, jazolanasan😉😈
Yein xursand bo‘lib, "ho‘p", degancha Suganing yuzidan yengil o‘pdi-da, darhol yo‘lga otlandi.
Tug‘ilgan kun kechasi boshlanishiga oz qolgan edi. Yein binoga yaqinlasharkan, eshik oldidagi qo‘riqchilar mehmonlarni diqqat va hurmat bilan kutib olishardi. Ichkariga kirib, atrofga bir zum ko‘z yugurtirdi. Ko‘p o‘tmay, nigohi mehmonlar bilan iliq suhbatlashib o‘tirgan tanish yuzga tushdi. Kichik ammo shaxdam qadam ila u tomon yaqinlasha boshladi.
Yein yuzida samimiy tabassum bilan qizning oldiga kelarkan, oʻziga yaqinlashayotgan dugonasi Yeinga qararkan qiz ham mayin tabassum qildi. Yein dugonasini qattiq bagʻriga bosarkan, qizni quchogʻidan chiqib gap boshladi:
– Sena, dugonajon, tug‘ilgan kuning muborak bo‘lsin! Mana bu kichkina sovg‘amni qabul qil. Bilaman, u juda oddiy, ammo senga qanchalik qadrli ekaningni eslatib turishini istayman.
Sena sovg‘ani qoʻliga olgach, ko‘zlarida minnatdorlik hamda quvonch hisi aks etdi. U ehtiyotkorlik bilan qutini ochib ko‘rdi. Ichida nafislik bilan ishlangan, mayda toshlar bilan bezatilgan bilaguzuk bor edi. Tabiiy yaltirash va betakror dizayni sovg‘aga o‘zgacha chiroy berib turardi.
– Voy, Yein! Juda chiroyli! Sening diding, shunchaki, ajoyib!
Yein yengil bosh silkib jilmaydi.
– Men seni eslatib turadigan, o‘zgacha narsani tanlashni xohladim. Bilaman, bunday taqinchoqlarni yoqtirishingni.
Sena bilaguzukni qo‘liga taqib ko‘rarkan, u o‘zining xursandligini yashira olmadi.
– Juda chiroyli koʻrindi. Sen menga nafaqat ajoyib do‘stsan, balki eng yaxshi qalb sohibi
Yein, sen o‘tira tur, men barcha mehmonlarni kutib olganimdan so‘ng yoningga boraman, – dedi Sena samimiy tabassum ila.
Yein bosh irg‘ab, Sena ko‘rsatgan joyga borib, joylashdi. U mehmonlar bilan band bo‘lgan Sena tomon bir nazar tashlab qo‘yarkan, atrofdagi shovqin-surondan xoli o‘z hayollariga cho‘mgan edi. Shu payt, olisdan unga tikilib o‘tirgan yigitning nigohi sezilib qoldi. U yigit o‘zini biroz sirli tutgan holda lab chetida o‘ynoqi kulimsiradi va yonidagi afitsant bolaga imo qildi.
Afitsant bola darhol yigitning ishorasini tushunib, unga "tushundim" degan ma’noda bosh irg‘adi. Keyin asta-sekinlik bilan Yein tomon yura boshladi.
Afitsant bola muloyimlik bilan stol yoniga yaqinlashdi va nafis bezatilgan shisha stakanni Yein oldiga qo‘ydi.
– Bu siz uchun, xonim, – dedi uyengil tabassum ila.
Yein hayron bo‘lib qaradi:
– Ammo bu nima? Men hech narsa buyurtma bermagan edim-ku?
Afitsant muloyim ohangda javob berdi:
– Bu barcha mehmonlar uchun maxsus tayyorlangan ichimlik, xonim. Bizning shefimiz(nima deyishni bilmadim) sovg‘asi sifatida taqdim etilmoqda.
Yein bir lahza ichimlikka tikilib qoldi. Stakan ichidagi suyuqlik tiniq va nafis rangda edi, go‘yo unga maxsus tayyorlangandek. U afitsantga bosh irg‘ab, minnatdorlik bilan ichimlikni oldi.
U ichimlikning yuzasida tiniq oynadek aks etayotgan qiyofasiga bir zum termulib qoldi. Yein ichimlikni asta lablariga olib bordi va bir qultum ichdi. Shu vaqtda, uzoqdan uni kuzatib turgan yigit yuzida yengil tabassum bilan ichki rejalarining amalga oshayotganidan mamnun edi.
Ichimlikni icharkan yein ogʻzida achqimtir tam sezdi, biroz vaqt oʻtgach negadir oʻzini yomon his qila boshladi. Boshi aylanib boshlarkan, bir amallab oʻrnidan turib ayollar xonasiga qarab yoʻl oldi. Uning holatini zavq bilan kuzatib oʻtirgan yigit miyigʻida kulgancha uning ortidan ergashdi.
Ayollar xonasiga yaqinlasharkan koʻz oldi xiralashib boshi aylana boshladi, endi yiqilaman deganda ortidan kelgan yigit yeinni nozik belidan ushlab qoldi.
Yigit yeinni bexush tanasini tepadagi xonaga olib chiqarkan, eshikni oyogʻi bilan tepib yeinni ohista yotoqqa qoʻydi.
Biroz muddat unga shahvoniy nigoh bilan qarab turarkan, keyin uni kiyimlarini yechishga urindi.
Yigit Yeinni yotoqqa ehtiyotkorlik bilan yotqizib, bir muddat uning bexush yuziga tikilib qoldi. Yuzida qoniqish hissi aks etar, go‘yo bu holatni uzoq kutgandek edi. Xonada tarqalgan xira yorug‘lik Yeinning nozik yuzini yoritib turar, uning beozor va himoyasiz holatini yanada yaqqol ko‘rsatardi.
U xonani bo‘shashgan qadamlar bilan aylanib, Yeinning harakatsiz holatini kuzatdi. Oradan bir oz vaqt o‘tgach, unga yana yaqinlashdi. Egilib, sekin pichirladi:
– Mana, endi sen mendan qochib qutula olmaysan.
Yigit yeinni kuzatishda davom etarkan, ichki g‘alabasidan zavqlanayotgandek tuyulardi. Ko‘zlari bexush yotgan qizning har bir nozik chizig‘iga qo‘nib, uning himoyasiz holatidan foydalanish uchun nimadir rejalayotgandek edi.
Xonadagi og‘ir sukunatni faqat Yeinning sekin va barqaror nafasi buzib turardi. Yigit esa, qizning uyg‘onishini kutib, bu lahzalardan lazzatlanayotganga o‘xshar edi. Shu payt u qizning yuziga egilib:
– Hali uzoq davom etadi, bu faqat boshlanishi, – deb xuddi o‘zini ishontirgandek shivirlagancha o‘rnidan turdi va xonadagi stulga borib o‘tirdi.
Yein ichimlikni asta lablariga olib bordi va bir necha qultum icharkan, og‘zida achqimtir tam sezdi. Avvaliga bu ajablanarli tuyuldi, lekin u bunga ahamiyat bermadi. Ammo bir necha daqiqa o‘tar-o‘tmas, butun tanasida g‘alati holatni his qila boshladi. Boshi aylanib, ko‘z oldi xiralasha boshlarkan. Nafasi siqilib, o‘zini yomon his qila boshladi.
Bir amallab o‘rnidan turdi va atrofga alangladi. Ichidagi notinchlik va kuchsizlik uni harakatlanishga majbur qildi. Ayollar xonasiga borib, o‘zini oʻnglash niyatida qadam tashlar ekan, tevarak-atrof yanada xiralashib, bo‘shashib borayotgan tanasini zo‘rg‘a boshqarayotgan edi.
Uzoqdan uni kuzatib o‘tirgan yigit uning bunday harakatlarini zavq bilan tomosha qilib, miyigʻida kulgancha uning ortidan yoʻl oldi
Ayollar xonasiga yaqinlashganida, Yeinning boshi yanada qattiq aylanib, ko‘z oldi butkul qoraya boshladi. U yiqilib ketaman deganida, ortidan kelgan yigit chaqqon harakat bilan uning nozik belidan tutib qoldi. Yein hushidan ketib, o‘zini mutlaqo nazorat qila olmayotgan edi.
Yigit uning bexush tanasini ko‘tarib, yuqoridagi xonaga olib chiqdi. Xonaga yetib kelgach, yigit eshikni oyogʻi bilan tepib ochdi va ichkariga kirdi. Xona jimjit va yarim qorong‘u edi. U ehtiyotkorlik bilan Yeinni yotoqqa yotqizdi va uning yuziga qaradi. Yengil tabassum bilan unga termulib, nimadir o‘ylardi.
Eshikni ortidan ohista yopib, xona ichidagi sokinlikka quloq solarkan, yigit yuzidagi ifoda yanada g‘alati tus oldi. Yeinni qarab turarkan, nigohlari shahvoniy tusga kira boshladi
U biroz shunday tikilib turgach qizning kiyimlariga chang sola boshladi. Kiyimlarini yechish barobarida qizdan ehtirosli boʻsa olarkan qarshi tomondan javob kelmayotgani uni hunobini oshirardi. Boʻsa aralash qizni kiyimlaridan halos qilarkan, lablari sekin boʻyin sohasiga tushdi. Qizning boʻynidagi binafsha rangdagi belgilarni koʻrarkan bir muddat ichida nafrat tuygʻusi uyg'ondi. U ham qizga shunga oʻxshagan binafsha rangdagi belgilarni mohirlik bilan qoʻyib borarkan, goh gohida oʻz ishidan mamnun ham boʻlib qoʻyardi. Nihoyat bu ishdan zerikkach, sekin astalik bilan pastlashib qizning hali to'lishib ulgurmagan k*kraklarini chuqur xidladi. Tilini k*krak sharikchasi bilan aylana hosil qilgan holda aylantirib zavqlanarkan, qoʻllari bilan ularni ezib qoʻyishni ham unutmayotgan edi. Lablari k*kraklarni yalar, ora orada tishlab tortar ham edi. Yein qattiq uyquda boʻlgani uchun bu ishlarning hech biridan xabari yoʻq edi, faqat ba'zi ba'zida og'riqdan g'inshib qoʻyardi xolos. Yigit bu ishdan ham zerikib qizning pastki qismiga yeb qoʻygudek tikilarkan, tezroq u yerdan joy olishi haqida oʻylab yovuzona tabassum qilishni ham unutmadi.
Uzun barmoqlari sekinlik bilan qizning ostidan joy olar ekan, shunchaki silash ham unga rohat berar edi.
-ahh..immxx .. sen meniki boʻlishing kerak edi, meniki..lekin sen nima qilding, Sugani tanlading, meni undan nima kam joyim bor edi, aaa qayerim kam edi. Men ham seni undan kam sevmagandim
Yigit shu soʻzlarni qattiq uyqu ta'sirida boʻlgan qizga aytarkan, oʻz oʻzidan jahl otiga mindi
Miyasida shu kabi hayollar dovul kabi mavj urarkan, barmoqlarining harakatlari tezlashdi. 2 barmogʻini qizning ostiga kirgizib chiqarar ekan, bu harakatdan qiz ham boʻshanib yubordi. Qoʻliga oqib tushgan suyuqlikni ogʻzi tomon olib borar ekan, avval chuqur xidladida keyin barmoqlarini og'ziga tiqib yalay boshladi
-ahhh...qanday lazzatlisan
U tezda turib oʻz kiyimlaridan ham xolos boʻlib, yotoqqa qaytib keldi. A*osi ham yigitning harakatlari hamda qizning sutdek oppoq shahvoniy tanasi tufayli tikka boʻlishga ulgurgan edi. A*osini qizni ostiga tirab endi kirgazmoqchi boʻlganda shoshilinch ravishda kiyinib, boshqa xonaga o‘tib ketdi
Xonaga kirishi bilan ichidagi g‘azab va alamni bo‘ysundira olmay, atrofdagi barcha narsalarni otib, sindira boshladi. Stol ustidagi lampochkani yerga uloqtirdi, oynali shkafni zarb bilan yopib sindirdi, kitoblarni birma-bir uloqtirar ekan, og‘ir nafas olib, o‘zini bosishga urinardi. Ammo bu urinishlar zoye ketayotgandi.
– Aaaaa! Men qilolmayman! – deb baqirib yubordi u. – Do‘stimga nisbatan bunday pastkashlikni qilolmayman! Jin ursin! Nega?! Nega aynan uni sevasan?! Nega uni tanlading?! Meni nima kam joyim bor edi, ha?! Jin ursin bu dardni!
Yigit ovozi xonada aks-sado berib turgan edi. U butun xonani alg‘ov-dalg‘ov qilib, oxir-oqibat charchoqni his etdi. Nafasi tiqilib, qadamlarini sudrab borib, devorning burchagiga ohista o‘tirdi.
Qo‘llarini tizzasiga qo‘yib, boshini quyi solgancha, bir lahza jim qoldi. Ammo ichidagi iztirob uni tinch qo‘ymayotgandi. Ko‘zlaridan birin-ketin yosh tomchilari dumalab, yuzini yuvardi. U ichki alamini so‘ndira olmay, hozirgi vaziyatning chigalligidan qochishga yo‘l izlayotgandek edi. Bu alam, bu sevgi unga faqat og‘riq va yengilmas bir dard bo‘lib tushgandi.
Yigit ko‘z yoshlari orasidan titroq ovoz bilan pichirladi:
– Axir men ham sevamanku… Men ham sevaman…
U shu so‘zlarni bir necha bor takrorlagancha boshini quyi solib, burchakda uzoq o‘tirdi. Go‘yo butun dunyo unga qarshi turgan, yuragidagi og‘riq esa uni bo‘g‘ayotgandek edi. Nafas olishga qiynalayotganini his qilib, bir qo‘li bilan ko‘kragini ushladi, so‘ng yonida turgan telefoniga ko‘zi tushdi. Uni olib, biroz ikkilanib turib, kerakli raqamni izladi. Nihoyat raqamni topgach, qo‘ng‘iroq qila boshladi.
– Alo? – dedi u past ovozda, ammo ohangida shoshilinchlik va xavotir sezilib turardi. – Men aytgan video tayyormi?
Qarshi tomondan kelgan javobni eshitarkan, qattiq nafas oldi va davom etdi:
– Montajligini hech kim bilmasligi kerak. Agar bilinib qolsa... – bir lahza jim bo‘ldi, qo‘lida telefonni mahkam qisib, tishlarini tishlariga bosdi. – Agar bilinib qolsa, o‘ldim deyaver!
U gapni tugatgach, telefonni o‘chirib, boshini devorga suyadi. Xonaga yana o‘sha og‘ir jimlik cho‘kdi. Ammo uning ichida esa tinimsiz urayotgan g‘azab va qasos tuyg‘ulari yana ham chuqurlashib borardi.
Suga qo‘lidagi telefonni bir necha bor o‘girib, qayta-qayta Yeinga qo‘ng‘iroq qilar, ammo har safar bir xil sovuq ovoz takrorlanardi:
– Abonent xizmat doirasidan tashqarida.
Uning peshonasiga yengil ter chiqdi, ko‘nglida g‘alati xavotir va bezovtalik uyg‘ondi. Ich-ichidan nimadir noto‘g‘ri ekanini sezganday, oyoq uchida joyida aylanib, yana qo‘ng‘iroq qilishga urindi. Ammo har safar natija bir xil edi. Shu payt telefoniga bir xabar keldi.
Suga darhol xabarni ochdi. Bu oddiy matn emas, balki videoxabar edi. Nigohlarida hayrat va ichki qiziqish uyg‘onib, videoni ocha boshladi. U dastlab ekranda Yeinni tanidi. Yein ayollar xonasiga tomon yurib ketayotgan edi, lekin birdan qadamlarini o‘zgartirib, tepa qavatga chiqib ketdi. Uning ortidan esa bir yigit sezdirmay ergashdi.
Suga videoning keyingi kadrlarini ko‘rarkan, yuragi tez-tez urib ketdi. Tepa qavatdagi xona eshigi yopilar-yopilmas, ichkaridan paydo bo‘lgan tasvirlarda Yein va o‘sha yigit birga bo‘layotgani aks etgan edi. Yigitning qo‘li Yeinni mahkam ushlagan, harakatlari esa yaqqol ishoraga ega edi.
Suga qo‘lida telefonni titratib ushlagancha, video davom etayotganini ko‘rar, lekin ko‘rgani ko‘zlariga ishonmasdi. Yuragi gupillab, ko‘zlari bir nuqtaga qadalib qoldi. Og‘ir nafas olib, videoni oxirigacha tomosha qilishga o‘zini majburladi.
Video shunchalik mohirlik bilan montaj qilingandiki, uni ko‘rgan har qanday odam buni haqiqat deb qabul qilishi tayin edi. Har bir detal, harakat, ovoz ohangi shunchalar aniq va tabiiy edi-ki, videodagi voqealarning haqiqiyligini rad etish qiyin edi. Kamera burchaklari, tasvirning tiniqligi va harakatlarning mantiqiyligi uni haqiqiy voqea sifatida qabul qilishga majbur qilardi.
Birinchi ko‘zga tashlanadigan narsa bu Yeinning o‘ziga xos qadam tashlashlari va tana harakatlari edi. Ularning hammasi xuddi Yeinning o‘ziday tuyulardi. Videodagi qizning kiyimi ham Yeinning tadbirda kiygan libosiga mos edi, hatto uning qaddi-qomati va soch turmagi ham bir xil edi.
Har bir kadrda tasvirga olingan xonada atrof-muhit tabiiy edi — hech qanday sun’iylik sezilmasdi. Yoritish, ovozlar, hatto Yein va yigitning xatti-harakatlari ham shunchalik real ko‘rinar ediki, kimdir bu montaj ekanligini aytmoqchi bo‘lsa, o‘zi ham buni isbotlashga qiynalar edi.
Video tugagach, u telefonini stulga tashlab, qo‘llarini sochlariga urdi.
– Bu bo‘lishi mumkin emas… Axir Yein… u bunday qilmaydi… – dedi o‘ziga.
Uning miyasi ichida ming xil savol aylana boshladi. "Kim yubordi buni?", "Yein qanday qilib bunday joyda bo‘lishi mumkin?" Shu payt ichida ko‘tarilgan g‘azab va og‘riqdan beixtiyor tizzalariga cho‘kib qoldi.
Erta tong Yein salqin havo taftidan uyg‘onib, atrofga ko‘z yugurtirdi. Xona uning uchun begona tuyuldi — og‘ir pardalar orasidan kirib kelayotgan xira yorug‘lik, xonadagi tartibsizlik va notanish hid uni hayratga soldi. Birdan yonida yotgan yigitni ko‘rib, yuragi qinidan chiqqudek bo‘ldi.
Qo‘rquv ichida sekin o‘rnidan turishga harakat qilarkan, ustiga bir parcha choyshabni tortib olganini his qildi. Shunda Yein birdan ustida hech qanday kiyim yo‘qligini anglab, badanini choyshab bilan yopishga shoshildi. Nafasi qisilgancha, ko‘zlari yoshga to‘lib, bu joyga qanday kelib qolgani haqida bosh qotira boshladi. Kechagi voqealar xotirasidan xira tasvirlar kabi o‘tib, uni yanada qo‘rquvga soldi.
Yonidagi yigit hali ham qimirlamasdan, bexabar holda uxlab yotardi. Yein uning yuzini ko‘rmaslik uchun boshini o‘girib, shoshilinch harakatlar bilan xonadagi narsalarni ko‘zdan kechira boshladi. Ammo hech qanday javob topolmadi.
Bir muddat nafasini rostlashga urinarkan, bu holatdan qanday chiqib ketishni o‘ylay boshladi. Xotirasiga boshi aylangan holda ayollar xonasiga yo‘l olgani, keyin esa ko‘z oldining xiralashgani qayta-qayta keldi. Ammo u qanday qilib bu joyga kelib qolgani va nima sodir bo‘lgani haqida hech narsa eslay olmasdi.
Ich-ichidan titrab, qo‘llari bilan choyshabni mahkam ushlagancha, Yein bu vaziyatni qanday tushunishini bilmay, o‘zini juda zaif va ojiz his qildi.
Yeinning yig‘i ovozidan yonidagi yigit ham uyg‘ondi. U boshini ko‘tarib, atrofga bir zum qarab oldi. Yein esa uni ko‘rib, o‘zini yanada yo‘qotgandek his qildi. Ko‘zlarini katta ochgancha hayron qichqirib yubordi:
– Namjoon?! Sen... sen nega bu yerdasan? Menchi?! Bu joyda nima qilayapman?! — deya yig‘lamsirab so‘radi.
Namjoon yotgan joyidan ohista o‘rnini to‘g‘rilarkan, Yeinga muzdek nigoh tashladi va lab chetida istehzoli tabassum paydo bo‘ldi. U o‘zining beparvoligini yashirishga ham urinmasdan, sovuq ohangda gapirdi:
– Hih, Yein, endi o‘zini begunoh qilib, ko‘rsatishga tushdingmi? Menga ko‘z yoshlaringni oqirib rol o‘ynama. Kecha-chi? Kecha sen mutlaqo boshqacha eding...
Yein uning gaplaridan qotib qoldi. Ko‘zlari hayrat va qo‘rquvdan kattalashgancha:
– Nima deyapsan?! Kecha nima bo‘ldi? Men hech narsani eslay olmayapman! — deya ovozi titrab gapirdi.
Namjoon uning gaplarini eshitib, kulimsiradi, lekin bu kulgi mehrdan yiroq, ko‘proq kinoya va bepisandlikdan iborat edi. U choyshabni bir chetga tashlab o‘rnidan turar ekan, davom etdi:
– Esimda yo‘q, eslay olmayman, hih😏? Shunday bahonalar bilan o‘zini himoya qilishni yaxshi bilasan. Ammo men eslayman, kecha sen o‘zing bu yerga, oʻz xohishing bilan chiqding. Hattoki... — Namjoonning ovozi keskin to‘xtadi, nigohlari boshqa tomonga qochdi
Namjoon bir lahza jim qoldi, go‘yo gapini davom ettirishdan oldin nimanidir ichida baholayotgandek edi. Keyin, sovuqqina nigohlarini Yeinga qaratib, cho‘ntagidan telefonini chiqarib, videoni ochdi.
– Ming marta eshitgandan koʻra bir marta koʻrgan afzal deyishgan. Mana bu videoni ko‘r. Balki eslashga yordam berar. Nima qilganingni o‘zing ko‘r, – dedi u ovoziga qahr aralashib. Telefonni Yeinga uzatarkan, yuzida istehzoli tabassum paydo bo‘ldi.
Yein titrab-qaqshab, qo‘llarini uzatib telefonni oldi. Uning ko‘zlari ekrandagi tasvirlarga tikilgancha kattalashib borardi. Video juda aniq va mahorat bilan tasvirga olingan edi. Unda ayollar xonasiga kirib ketayotgan qiz va ortidan kirgan yigit, keyin esa ularning o‘sha xonada yaqin munosabatga kirishgani tasvirlangan edi. Qizning ko‘rinishi va qaddi-qomati aynan Yeinning o‘ziga o‘xshardi. Tasvirlardagi har bir harakat haqiqatni aks ettirayotgandek edi.
Yein dahshat ichida qo‘llari titrab, telefonni Namjoonga qaytardi. U boshini chayqab, titroq ovozda gapirdi:
– Bu... bu men emas! Bu bo‘lishi mumkin emas! Men bunday ish qilmayman! Bu qanday qilib... Namjoon, bu montaj! Men... men kechagi kunni umuman eslay olmayapman!
Namjoon uning so‘zlarini sovuqqina eshitdi, lekin bir zum ham ishonch bildirmadi. Uning nigohlari barchasini ochiq-oydin aytib turardi:
– Montaj? Juda qulay bahona, Yein. Ammo bu videodagi har bir tasvir seni ko‘rsatib turibdi. Hatto sening ovozing ham bor. Montaj emas bu! Men hamma narsani ko‘rib turibman.
Ha aytgancha bu video tasvirlarni Suga allaqachon koʻrib boʻlgan, qiziq endi u seni qabul qilarmikin. Men bunga juda qiziqib ketyapman😂
Yein Namjoonning so‘nggi so‘zlarini eshitib, ich-ichidan titrab ketdi. “Suga allaqachon ko‘rib bo‘lgan...” Ushbu gap uning yuragiga qil kabi sanchildi. Tiz cho‘kib, boshini ikkala kaftiga qo‘ydi. Ko‘zlari yosh bilan to‘lgan, nafas olish esa og‘irlashgan edi.
– Yo‘q, bo'lishi mumkin emas... Suga?! – dedi u ingranib, lekin bu haqiqatning og‘irligidan qochib qutula olmasdi.
Namjoon esa sovuqqina, bepisand ohangda gapini davom ettirdi:
– Ha, Suga hamma narsani ko‘rdi. Qiziq-a? Sen uchun hamma narsani qilishga tayyor bo‘lgan yigit endi seni qanday ko‘radi ekan? Uni yuziga qanday qaray olasan, Yein?
Yein boshini keskin ko‘tarib, Namjoonga umidsiz ko‘zlar bilan boqdi:
– Men aybdor emasman, Namjoon! Axir buni o‘zim qilmaganman! Kimdir meni qasddan tuzoqqa tushirgan. Suga... U meni tushunadi, ha ha tushunadi
Namjoon bir qadam orqaga chekinib, istehzoli kulib qo‘ydi:
– Tushunadi? – dedi u kinoya bilan. – Videodagi “Yein” qayerdan kelgan, o‘zi? Tasvirlardagi qizning har bir harakati, ovozi, yuz ifodasi, hammasi... Bu sen emassanmi? Qani, endi aytchi, bunga qanday bahona topasan?
Yein jim qoldi. Aqliga kelgan har qanday izoh, har qanday dalil Namjoonning ayblov to‘la nigohlarida yo‘qoldi.
Uning ichida yagona savol chaqnadi: Kim bunga sababchi? Nega uni hayoti shu qadar izdan chiqarilmoqda? Ammo javob topishning imkoni yo‘qdek edi. Suga ham unga ishonmasa, unda kimga murojaat qiladi?
Namjoon, Yeinning bu ahvolidan zavq olayotgandek edi
Yein chuqur nafas olib, o‘zini qandaydir kuch bilan o‘rnidan turishga majbur qildi.
– Men hammasini tushuntiraman. Haqiqatni bilish uchun kurashaman! Suga menga ishonadi, men bunga aminman!
Namjoon kulib qo‘ydi, bu kulgi uning javobidan xursandlikni bildirmasdi, aksincha, kinoya va ishonchsizlikni oshkor qilardi.
– Omad tilayman, Yein. Balki haqiqatni isbotlay olarsan, – dedi u orqasiga o‘girilib, chiqib ketarkan. Yein esa unga javob berishga ulgurmay, yana yolg‘izlikda, ko‘ngli o‘rtangan holda qoldi.
Yein apil-tapil kiyimlarini kiyib, nafasini zo‘rg‘a rostlagancha uyiga yo‘l oldi. Yo‘l bo‘yi vujudini bosayotgan qo‘rquv va dahshat tuyg‘usi yuragini siqardi. Eshikni ochib ichkariga qadam qo‘ydi-yu, to‘xtab qoldi. O‘rtadagi divanda o'tirgan holda Suga oyoqlarini chalishtirib, qo‘llarini ko‘ksiga qovushtirgancha, unga qattiq nafrat bilan boqib turardi. Yuzida xafagarchilik, ichki azob va cheksiz g‘azab ifodalangan edi. Uning o‘tkir nigohlari Yeinni joyiga mixlab qo‘ygandek bo‘ldi.
Yein bir qadam tashlab, ovozi titrab gapira boshladi:
– Suga... men... hammasini tushuntirib beraman! Ishon menga!
Ammo Suga gapni shartta bo‘ldi.
– Hech narsani tushuntirishga urunma, Yein. Men allaqachon videoni koʻrib boʻldim
Yeinning ko‘zlari yoshlarga to‘lib, tiliga arang so‘z keldi:
– Suga, iltimos, menga ishon... u men emasman! Men hech qachon unday ish qilmayman... men...
Suga birdaniga baqirib yubordi, ovozi xona devorlarini jaranglatdi:
– Jim bo‘l! Eshitdingmi?! Bir og‘iz ham gapirma! Men senga ishongandim. Seni sevgandim. Sen uchun borimni berishga tayyor edim! Lekin sen nima qilding, ha?! NIMA QILDING?!
Yein yig‘lab yubordi, boshi aylanib, qadam tashlashga ojizlik qilarkan:
– Suga... iltimos... unday qilma. Bu men emasman, men unday qilmaymanku, axir...
Yein gaplarini tugatishga ulgurmay, Suga shartta joyidan turib, unga yaqinlashdi. Bir lahza ham o‘ylanmay, qo‘lini ko‘tardi va kuchli tarsaki uning yuziga kelib tushdi. Yein zarbdan yerga quladi.
Yig‘idan boshini ko‘tarishga ham ulgurmay, quloqlarida Suganing g‘azab bilan aytilgan so‘zlari yangradi:
– Qanday qilib, Yein? Qanday qilib bunday pastkashlikka bording? Sen menga aslida kim ekanligingni ko‘rsatib qo‘yding. Sen men uchun endi hech kimsan!
Yein yerda yig‘lab yotar, vujudini titroq bosgancha faqat bitta so‘zni takrorlardi:
– Bu men emas... bu men emas... iltimos, menga ishon...
Suga uning yerda yig‘lab yotgan holatini ko‘rib, og‘ir nafas olib, yana bir qadam oldinga tashladi. Yeinning ko‘zlaridagi azobni ko‘rib, bir zum ikkilanib qolgandek tuyuldi, ammo ichida to‘plangan alam va xiyonat hissi uni yana g‘azab bilan gapirishga majbur qildi
– Uydan yo‘qol! Seni bu yerda ko‘rishga ko‘zim yo‘q!
Yein boshini ko‘tarib, yig‘lagancha uning yuziga qaradi. Suganing nafrat bilan to‘la nigohlari uning yuragini tilka-pora qilayotgandek edi.
– Suga... iltimos... hech bo‘lmasa meni tingla... bu men emas... men bunday qilmadim... – dedi Yein ovozi titrab, zo‘rg‘a so‘zlarni topib
Lekin Suga qo‘llarini yana ko‘ksiga qovushtirib, uni sovuqqina nigoh bilan to‘xtatdi
– Men senga aytdim! Hech narsa deyishingga hojat yoʻq! Seni bu uydan ko‘rishni xohlamayman! Bor! Hayotimdan chiqib ket!
Yein uning so‘zlaridan qaltirab ketdi. Bu so‘zlar uning butun dunyosini vayron qilayotgandek edi. Lekin Suga undan yuz o‘girdi. Yelkasini o‘girib, qo‘llarini boshiga tiragancha xonadan chiqib ketdi.
Yein ko‘z yoshlarini artib, o‘rnidan turdi. Bir necha soniya davomida u xonaning qoq o‘rtasida qotib qoldi. So‘ngra, titroq qo‘llari bilan oʻrnidan sekin turib eshikka tomon yo‘l oldi.
Eshikni ochib, tashqariga chiqarkan, yuragi og‘riqdan g‘ijimlanib ketdi. U ketarkan, ichida faqat bir narsa takrorlanardi
– Men begunohman... Suga, iltimos, menga ishon...
Yein oʻtmishdagi boʻlgan voqealarni eslab koʻzlariga yosh olguncha uyquga ketdi
