November 23
VORTEX CH-6
Muallif: Shona Ijodiy kanal: https://t.me/shonasworks
6-qism
Emrys shafqatsizlik bilan Elaraning qo‘lidagi barmog‘ini qayirib yuborganidan so‘ng, xizmatkor ayol zindon bo‘ylab Elarani sudrab olib chiqishga kirishdi. Qiz choyshabga chirmashgancha qarshilik qilayotgan edi, ammo Emrysning sovuq nigohlari unga boshqa iloj qoldirmadi. Choyshab yulqib olindi, va Elara qip-yalang‘och holatda, faqat o‘zini qanchalik kuchli his qilishini bilishni istagan bu qirolning zulmini his qilib, zindonga olib ketilayotgan edi.
Yo‘lakdagi sovuq havo Elaraning tanasini muzlatardi. Xonadagi boshqa xizmatkorlar unga qarashdan o‘zlarini olib qochishardi, ammo ularning ichida yolg‘iz Lucan, qirolning sodiq soqchilaridan biri, uni ko‘rib to‘xtadi. Lucanning yuzi jiddiy edi, ammo nigohlarida biror-bir yumshoqlik yalt etgandek tuyuldi. Teskari qaragan holatda ustidagi uzun libosini yechib, Elaraning yelkasiga tashladi. Qizning titroqdan qaltiragan qo‘llari kiyimni mahkam ushladi. U hech narsa demadi, ammo ichidan Lucanga rahmat aytdi. Bunday kichik mehribonlik, qizning og‘riq va xo‘rlik ichidagi ruhini bir oz ko‘tarib yuborgandek bo‘ldi.
Elara og‘ir qadamlar bilan zindon tomon sudralarkan, sovuq tosh devorlar va pastak shift uni qop-qora zulmatga tortayotgandek edi. Zindonning ichki qismi qo‘rqinchli edi: nam va chirigan havo, pashshalar va yomon hid bilan to‘lib toshgandi. Qizni zindonning eng tubiga olib tushishdi. Uni qattiq tosh zaminiga uloqtirdilar, va temir panjara qattiq shovqin bilan yopildi.
Zindonda har bir narsa sovuq va tahlikali edi. Tosh pol namlikdan sirpanchiq, devorlarda esa yoriqlar orasidan o‘sib chiqqan moxlar bor edi. Qiz barmoqlarining og‘rig‘iga chidashga urinib, o‘zining zaif holatini his qilar ekan, Emrysning so‘zlari quloqlarida jaranglardi: "Jaxlimni chiqarma dedim!" Shu daqiqalarda Elara o‘z hayotidagi eng shafqatsiz o‘yinning qahramoniga aylanganini his qildi.
Uning yuragi tez urar, ko‘zlaridan yoshlar to‘xtamasdi. Ammo Lucanning kichik bir harakati — kiyimni uning tanasiga tashlashi — qizning qalbida mayin bir iliqlik qoldirgan edi. Bu yerda, zulmat va azobning ichida, Elara o‘zini nafaqat jabrlangan, balki yashash uchun kurashadigan inson sifatida his qila boshladi. U ichidan qasam ichdi: bu zindon uning oxiri bo‘lmaydi. Bu zulmatda u yangi kuch topib, o‘zini tiklaydi.
Shu o‘ylar bilan Elara qattiq tosh zaminga suyanib, o‘zining kelajagini, bu zindondan chiqib, Emrysga qarshilik ko‘rsatish yo‘lini tasavvur qila boshladi. Keyingi safar u shafqatsizlikka chidamasdi. Keyingi safar u boshqacha bo‘lar edi.
Zindonning nam va sovuq havosi Elaraning singan barmog‘idagi og‘riqni yanada kuchaytirardi. Qo‘lining shishgan joylari va barmoqlarning noto‘g‘ri qayrilgan holati har bir harakatda qattiq og‘riq berardi. Har safar tanasini tosh devorga suyanishga uringanda, uning barmog‘idan chiqqan qattiq og‘riq tomog‘idan past ovozda qichqiriq chiqarardi. Bu azob unga Emrysning xonasidagi shafqatsiz so‘zlar va harakatlarni yana va yana eslatardi.
Uning qo‘lidagi og‘riq faqat jismoniy azob emas edi. Har bir tomirida bu jarohat faqat qirolning kuchli yovuzligi emas, balki o‘zining ojizligi haqida xitob qilayotgandek tuyulardi. Elara qo‘lini ohista ko‘tarishga urinar ekan, qo‘lining tepasida joylashgan teri allaqachon qizargan va qattiq shishganini sezdi. Og‘riq ichkariga chuqur kirib, uning yuragini ham qattiq siqayotgandek edi.
Nafas olish harakatlarining o‘zida ham bir zaiflik bor edi. Elara singan barmog‘ini qo‘llarining orasiga qisib, bosim bilan og‘riqni birmuncha yengillatishga urindi, lekin bu samarasiz edi. "Meni o‘ldirishsa, yaxshiroq bo‘lardi", degan o‘y qizning boshiga kelib, ichidagi umidsizlikni kuchaytirardi. Ammo Lucanning kiyingancha qilgan mehribonligi unga biroz umid qoldirgan edi. Balki dunyo faqat zulmat va og‘riqdan iborat emasdir.
Zindonning sukunati orasida uning og‘ir nafas olishlari va barmog‘ini silayotgan harakatlari eshitilib turardi. Og‘riq endi bir xil shiddatda emas edi — u goh kuchayib, goh pasayib, lekin tinchimas edi. Har safar bu og‘riq kuchayganida, Elara ichida g‘azab va qo‘rquv aralash hislarni his qildi. Ammo bu g‘azabni yo‘naltiradigan yagona narsa — o‘zini tiklash va kurashish istagi edi. Bu qo‘l, bu barmoq, albatta, yana harakatga keladi, va o‘sha kuni Emrysga nimalar sezganini ko‘rsatadi.
Elara barmog‘ini ohista ushlab, o‘ziga ohangda shivirladi: "Men bu yerdan chiqaman. Og‘riq faqat vaqtincha. Men undan ustun bo‘laman." U ichida shiddatli azoblarni yengishga va o‘zini qayta ko‘tarishga tayyorlanayotgandi. Shu daqiqalarda uning ichida qattiq ishonch paydo bo‘ldi — og‘riq va xo‘rlik uni yo‘q qilmaydi, aksincha, yanada kuchli qiladi.
Emrys — qirol bo‘lish har kuni yuz beradigan yangi muammolar va qarorlarni talab qiladi. Elaraning qarshiligi va uning keyingi taqdiri haqida o‘ylashga vaqti yo'q qirol ishlariga ko‘mib tashlandi. U o‘zini yana kuchli va ustun his qilish uchun yangi yutuqlar sari intila boshladi.
Qirollik kengashi yig‘ilishida Emrys davlat chegaralarida yuzaga kelgan yangi tahdid haqida xabar oldi. Yaqin qo‘shni davlatlardan biri, uzun yillar davomida shartli tinchlikni saqlab kelgan, endi ochiqchasiga savdo yo‘llarini to‘sib qo‘ygan edi. Bu harakat Emrysning mamlakatidagi iqtisodiy barqarorlikka tahdid solar edi. Qirol tezda kengashni yangi harbiy strategiyalarni ishlab chiqishga undadi va chegara hududlarga tajovuzkor diplomatiya yuritishga qaror qildi. Emrys ich-ichidan g'azablandi. Chunki shuncha yil uning chig'irig'idan yeb yashagan qirollik o'zini endi Angliya ortiga yashirmoqda!
Emrys o‘z armiyasining kuchini oshirish va savdo yo‘llarini qayta tiklash uchun muhim harbiy kampaniya boshladi. U o‘zining eng yaqin sarkardalarini chaqirib, chegaralarda harbiy ta’minot tizimini kuchaytirishga buyruq berdi. Shu bilan birga, u uzoqdan ishlaydigan yangi jangovar qurilmalar, masalan, qamaldan himoyalovchi qattiq devorlar va yangi ko‘priklarni qurishni buyurdi.
Yutuqlarning eng ko‘zga ko‘ringanlaridan biri Emrysning strategik ittifoq tuzishi bo‘ldi.
Biroq, bu muvaffaqiyatlar bilan bir qatorda, Emrysning o‘z ichki dunyosi hanuz tinch emas edi. Uning dushmanlari ham qarshilik ko‘rsatishni boshladi: sarkardalarning ba’zilari uning shafqatsiz boshqaruv usullaridan norozi bo‘lib, ichki norozilikka sabab bo‘lishdi. Lekin Emrys ularni tezda o‘zining qat’iy hukm va dono strategiyalari bilan tinchitib qo‘ydi. Har qanday tahdidni yo‘q qilish, ichki va tashqi dushmanlarni o‘z o‘rniga qo‘yish uning hayot tarzi edi. U qanchalik yovuz shaxsiyat egasi bo'lmasin, xalqini doim barqaror to'kis hayot bilan ta'minlagan! Xattoki Vortexda yashash Osiyodagi ko'plab xalqlarning orzusi...
Emrys endi o‘z ishlariga butunlay sho‘ng‘ib ketgandi. Elara haqida biror o‘y miyasi chekkasida paydo bo‘lsa ham, u bu tuyg‘ularni quvib tashlardi. Uning fikricha, zaiflikni namoyon qilish qirol uchun kechirib bo‘lmas xato edi. Endi u faqat yuksak cho‘qqilarni zabt etish haqida o‘ylardi. Ushbu kichik isyon Emrysning dunyo sahnasida yana bir portlash bilan asl kuchini eslatish imkonini berdi. Ammo bu shiddat va muvaffaqiyatlar ortida, qirolda hamon bo‘shliq hukm surardi. Bu bo‘shliqni to‘ldirish uchun esa faqat vaqt va his-tuyg‘ularni yashirish yetarli emasligini u bilmasdi.
Emrys o‘z rejalarini tezlik bilan amalga oshirishga kirishdi. Qo‘shni davlatlarga qarshi harbiy yurish boshlandi. Uning armiyasi chegaralarni bosib o‘tib, dushmanlarining savdo yo‘llarini nazoratga oldi. Har bir jang o‘zining shafqatsiz aniqligi bilan Emrysning kuchini ko‘rsatdi. Qisqa vaqt ichida yangi qurilgan ko‘priklar va devorlar qo‘mondonlarning harakatini osonlashtirdi, natijada Emrysning armiyasi dushman pozitsiyalarini birma-bir egallab oldi.
Bu harbiy yurish nafaqat mamlakat ichida, balki butun dunyoda shov-shuvga sabab bo‘ldi. Emrysning nomi dushmanlari orasida qo‘rquv bilan tilga olinardi, do‘stlari esa uning jasorati va strategik aqliga qoyil qolishardi. Ayniqsa, Vortex qirolligi Angliya ortidagi davlatni savdo yo‘llaridan butunlay chetlashtirgani yangi tarixiy muvaffaqiyat bo‘ldi. Bu g‘alaba orqali Emrys mamlakat iqtisodiyotini tiklabgina qolmay, o‘zining mustahkam hukmronligini yana bir bor isbotladi.
Kengash zalida bu g‘alaba nishonlanayotgan edi. Qo‘shin boshliqlari Emrysning donoligini olqishlar, shoh esa ularning maqtovlariga beparvo qarar, kelajak rejalari haqida o‘ylardi. "Bu faqat boshlanish", deb ichida o‘yladi u. "Dunyo meni shunchaki bir qirol deb emas, yengilmas hukmdor sifatida tan olishi kerak."
Vortex bo‘ylab bu g‘alaba sharaflanar, xalq o‘z shohi uchun bayram uyushtirar edi. Oddiy odamlar Emrysning qattiqqo‘lligidan qo‘rqishsa ham, uning boshqaruvi ostidagi tinchlik va to‘kis hayotni qadrlashardi. Bu shiddatli kampaniya orqali Emrys nafaqat dushmanlarini yengdi, balki o‘z xalqiga yana bir bor himoyachi ekanligini ko‘rsatdi.
Bazmning shovqini zalni to‘ldirgan edi. Musiqachilar quvnoq ohanglarni chalishar, olqishlar baland pardada yangrar, Vortexning oliy tabaqasi Emrysning so‘nggi g‘alabasini nishonlash uchun yig‘ilgan edi. Biroq, bu bayramning markazida o‘tirgan Emrysning yuzi jiddiy va sovuq edi. U atrofdagi maqtovlar va sharaflarga beparvo bo‘lib, shunchaki yana bir jang va yana bir yutuq ustidan o‘ylardi. Shu payt zal eshiklari ochilib, qirolichasi Marisa va kichik malikasi Liora ichkariga kirdi.
Marisa o‘ziga xos qadr-qimmat bilan zalni kesib o‘tdi. Uning yuzi har doimgidek xotirjam va jasoratli ko‘rinar edi. Ammo Marisani kuzatganlarning nigohi Lioraga qaratilgandi. Kichkina malika oppoq ipak libosda edi, sochlari oltinday yaltirar, uning harakati esa quvonchli va beg‘ubor edi. Liora otasining yoniga yugurib bordi.
— Ota! Ota! — chaqirdi u quvnoq ovozda.
Emrys bir zumga qizchasiga qaradi, uning yuziga zo‘rg‘a bir tabassum yoyildi. U Lioraning o‘ynoqi ko‘zlarini ko‘rib, ichida qandaydir g‘alati hissiyot uyg‘onganini his qildi. Malikaning qo‘llari stolning chetiga zo‘rg‘a yetar, u Emrysning tizzasiga chiqishga harakat qilarkan, uning so‘zlari zalni to‘ldirib turgan shovqindan aniq eshitilardi:
— Men ham siz kabi qahramon bo‘lishni istayman, ota!
Bu so‘zlar Emrysning qalbida titroq uyg‘otdi. Liorani bag‘riga bosmoqchi bo‘ldi, lekin birdan ko‘z oldida boshqa bir tasvir paydo bo‘ldi. Bu yosh Lioraning yuziga o‘xshash bir qizning, tizzalarini mahkam quchib, xavfsizlik izlagan ko‘rinishi edi. "Elara," deb o‘yladi u. Bu tasavvurlar bir lahzada yuzaga kelib, uning yuragini bir zumga siqib qo‘ydi.
O‘zini qo‘lga olib, Emrys Lioraning sochlarini siladi. Ammo bu mehr hissi ichidagi boshqa bir azobni yengib o‘tolmasdi. "Men uni unutishim kerak edi," deb o‘yladi u. "Ammo nega Liora menga uning yoshligini eslatadi?" Bu savol bir necha bora xayolida takrorlandi. O‘sha kuni, zindonga tashlaganidan keyin, u Elarani bir lahza ham o‘ylamagan edi. Shunday bo‘lsa-da, nega bu xotira hozir qalbini taqillatmoqda?
Marisa, Emrysning birdan o‘zgarib qolgan nigohlarini sezib, muloyim ovozda so‘z boshladi:
— Liora bugun butun kun qahramon otasining g‘alabasini nishonlash haqida gapirib yurdi. Unga bu g‘alabalar nafaqat kuch, balki xalqimiz uchun zarurligini tushuntirishni istadim.
Marisaning ovozi Emrysni real hayotga qaytardi. U qizini quchoqlab, muloyimlik bilan dedi:
— Qahramon bo‘lish oson emas, Liora. Lekin sen buning ma’nosini o‘rganasan.
Ammo ichida u Liora va Elara orasidagi bu g‘aroyib bog‘liqlik haqida o‘ylamaslikka urinar edi. Bu fikr Emrysning kuchli niqobi ortida yotgan his-tuyg‘ularni ochib qo‘ygandek tuyulardi. Shu lahzada, malika Liora otasining tizzasidan sakrab tushib, zalda yugurib ketdi. Marisa ham jilmayib uning orqasidan kuzatdi. Ammo Emrys xotiralari va ichki g‘ala-g‘ovur bilan yana yolg‘iz qoldi.
"O‘sha qiz," deb o‘yladi u. "Men uni bu qadar eslashim kerak emas edi." Lekin xotiralar uni tinch qo‘ymas edi, go‘yo o‘tmish uni kechirishni talab qilayotgandek.
Zaldagi quvonchli shovqin hali ham davom etar, barcha Emrysning ulkan g‘alabasini nishonlash bilan band edi. Marisa esa erining sovuqligini sezib, uzoqdan unga zimdan qarardi. Emrys Lioraga nisbatan ko‘rsatgan mehribonligi bir lahzaga uning qalbini iliq qilgandi, ammo shu bilan birga, o‘zining xotiniga nisbatan sovuqligi Marisani bezovta qilardi. U yana bir harakat qilib ko‘rishga qaror qildi.
Marisa, ajoyib tabassum bilan, muloyimlik bilan Emrysning yoniga yaqinlashdi. U bir qo‘li bilan eri yelkasiga tegib, past ovozda dedi:
— Bugungi kecha faqat seniki. O‘zingni haddan tashqari qiynama. Kel, bir oz hordiq chiqaraylik...
Emrys unga bir lahzaga ko‘z tashladi, lekin hech narsa demadi. Marisaning har bir so‘zida o‘zini erkalash va manipulyatsiya qilishga bo‘lgan urinishi aniq edi, ammo u bu xatti-harakatlarni sezsa ham, bu safar e’tibor bermaslikka qaror qildi. Ichida esa boshqacha bir narsa, o‘sha bezovta qiluvchi xotiralar, uning xayolini chulg‘ab oldi. Emrys hech narsa demasdan, o‘rnidan turdi va zaldan chiqib ketdi.
Bu harakat zalni bir lahzaga sukutga cho‘mdirib qo‘ydi. Marisaning yuzi bir zumda o‘zgardi, ammo u o‘zini tutib, tabassum bilan yig‘ilgan mehmonlarga yuzlandi, go‘yo hech narsa bo‘lmagandek edi. Ammo Lucan, zaldagi bu o‘zgarishni sezdi. U zudlik bilan Emrysning ortidan chiqdi va sovuq yo‘lakda uni topdi.
— Tinchlikmi, shohim? — so‘radi Lucan muloyimlik bilan, qirolning qattiqroq nafas olayotganini sezib.
Emrys bir muddat jim turdi, keyin nihoyat bir savol bilan sukutni buzdi:
— Elara haqida bilmoqchiman. Zindondagi ahvoli qanday?
Lucan bir lahzaga tutilib qoldi. Bu savolni kutmagan edi. Biroq u tezda o‘zini tiklab, haqiqatni aytishga qaror qildi:
— O‘sha kuni ertasiga, u hushidan ketib qoldi, shohim. Isitmasi juda ko‘tarilgan edi. Uni darhol zindondan olib chiqib, shifoxonaga joylashtirdik. Shifokorlar uning ahvolini yaxshiladi, lekin... keyinchalik yana zindonga qaytardik.
Emrysning yuzi hech qanday ifoda bermasdi, lekin ichida bir to‘lqinlar ko‘tarilganini Lucan payqadi. Qirol ich-ichida g‘alati his qilardi — bu g‘azabmi yoki o'sha qizchaga achinish, bilib bo‘lmas edi. Bir lahzaga u xayolga cho‘mdi, lekin keyin yana sovuq ovozda dedi:
— Uni zindondan chiqar, shifokorlar uning ahvoliga diqqat bilan qaratishsin. U o‘lishi mumkin emas.
Lucan qiroldagi bu kutilmagan g‘amxo‘rlikni tushunmay qoldi, lekin bosh irg‘ab, vazifasini bajarishga tayyorligini bildirdi. Emrys esa hech narsa demasdan yo‘lakdan uzoqlashdi. U o‘z ichida Elaraning nimasi uni bunday chalkashtirib qo‘yganini tushunishga urinar edi, lekin javob topolmadi. Lekin bilgan bir narsa bor edi: bu qiz o‘z hayotida qandaydir iz qoldirgan, va bu izni o‘chirib tashlash imkonsizdek tuyulardi.
Marisa mehmonlar e’tiborini o‘ziga qaratish bilan band edi, lekin ich-ichida eri zaldan chiqib ketganidan bezovta edi. U nigohi bilan Emrys ketgan yo‘lak tomon qaradi. Shunda, tasodifan, uning muloyim yurishlari ovozsiz bo‘lgancha, yo‘lak oxirida Lucan va Emrysning gaplashayotganini ko‘rdi. Biroq u ko‘rishdan ko‘ra eshitishga ko‘proq e’tibor qaratdi. Lucanning ovozi sust, ammo eshitilarli edi:
— O‘sha kuni ertasiga, u hushidan ketib qoldi, shohim...
Marisaning yuragi bir zumga to‘xtagandek bo‘ldi. "Kim haqida gaplashishyapti?" deya o‘ziga savol berdi. Ammo gapning davomini eshitganida uning yuzi oqarib ketdi.
— Uni zindondan chiqar, — dedi Emrys sovuq ohangda, — shifokorlar uning ahvoliga diqqat bilan qaratishsin. U o‘lishi mumkin emas.
Marisa nafasini ichiga oldi. Uning quloqlari bu gapni yanglish eshitmagan edi. "Kim u?" Qahri qattiq eri, sovuqligi va befarqligi bilan mashhur shoh, qandaydir bir qiz haqida gapiryapti va uni himoya qilishni buyuryapti! Uning ismini ham aniq eshitdi: Elara. Bu nom uni o‘sha zahotiyoq sergaklantirdi.
Marisa o‘zini tutib, mehmonlarga ko‘rinmaslik uchun ohista yo‘lakning boshqa tomoniga qadam tashladi. Ammo ichida o‘zini tiya olmasdi. "Bu nima degani? U qiz shunchaki bir mahbusmi yoki undan ko‘ra muhimroqmi?" Hali hech kim uning xayolida o‘ta boshlagan bu fikrlarni bilmasdi. Ammo Marisaning yuzidagi qat’iylik va ko‘zlaridagi sovuq alangada bir narsa aniq edi: bu qizga hech qachon rahm qilinmasdi.
"Yanchib tashlayman!" deb o‘ziga va’da berdi Marisa. Qirolga ko‘rsatmasdan, jim va ayyorona, bu Elara ismli qizni yo‘q qilish rejasini tuzishga kirishdi. Endi uning maqsadi bir edi: eri va qirolichalik maqomini hech kim, ayniqsa qandaydir zindondagi qiz buzishiga yo‘l qo‘ymasdi.
Marisa ortga qaytarkan, yana tabassum bilan mehmonlar oldiga kirdi. Ammo uning ichidagi g‘azab va xiyonat hissi asta-sekin keskin rejaga aylana boshladi. "Men u kim bo‘lishidan qat’i nazar, uni yo‘q qilaman," deb pichirladi u o‘zicha.
Lucan Elarani zindondan chiqarish uchun pastga tushganida, qiz sovuq tosh devorga suyanib, hali ham hushsiz yotardi. U endi ancha ozib ketgan, barmoqlari bo‘rtib ko‘rinardi, lekin uning yuzida bir xil qat’iyat bor edi — qandaydir ichki kurash natijasi kabi. Lucan buyruqni bajarish uchun hech qanday shubha yoki ikkilanmasdan qizni ohista qo‘llariga oldi va shifoxona tomon olib ketdi.
Shifoxonada Elara yana kuch to‘play boshladi. Shifokorlar uning singan barmog‘ini bog‘lab, isitmasini tushirish uchun dorilar berishdi. Lucan esa unga g‘amxo‘rlik qilishni davom ettirdi. U nafaqat uning sog‘ligi haqida qayg‘urardi, balki uni qandaydir o‘ziga yaqin his qilar edi. Bu g‘alati hissiyotlar Lucanning har bir harakatida namoyon bo‘lib turardi: oziq-ovqatni shaxsan olib kelishi, shifokorlar bilan maslahatlashi va hech qachon uni yolg‘iz qoldirmasligi.
Kunlardan bir kuni, Elara shifoxonaning derazasi yaqinida o‘tirib, tashqaridagi bog‘ga qarayotgan edi. Yaqin-atrofni kuzatib, xizmatkorlarning shovqinlarini tinglar ekan, bir ovoz uning e’tiborini tortdi. Bu ovoz avvaliga juda uzoqdek tuyuldi, ammo asta-sekin yaqinlashdi. Kimdir past ovozda, lekin qattiq ohangda norozi bo‘lib gapirardi.
— Men qizimni ko‘rishim kerak! U bu yerda ekanligini bilaman! Iltimos, bir marta ko‘rishga ruxsat bering!
Elara qalbida nimadir qattiq urildi. "Onammi?!" Ovoz unga tanishday tuyuldi, ammo u tasavvur qilishga qo‘rqardi. Xizmatkorlar ayolni qattiq gaplar bilan ketishga undar, uni saroydan chetlatishga urinishardi.
— Onasi sifatida ko'rishim ham kerak emasmi? Siz meni saroyga kirgizmaysizmi?
Bu so‘zlar Elaraning ichida bir yirik to‘lqinni keltirib chiqardi. U shu zahotiyoq sakrab o‘rnidan turdi va derazadan tashqariga tikildi. Ammo tashqarida nafaqat ovozlar, balki xizmatkorlar tomonidan tortib ketilayotgan, iflos va charchagan bir ayol ko‘ziga tashlandi. Uning ko‘zlarida umid va iztirob mujassam edi.
Elara shu lahzada bir qarorga keldi: u bu joyda qolmaydi. Agar bu onasi bo‘lsa, u uni yolg‘iz qoldira olmaydi. Lekin birinchi navbatda qochish uchun reja tuzishi kerak edi.
O‘sha kuni kechqurun, shifoxonadagi so‘nggi xizmatkorlar tarqalib, xonalar tinchlanib qolgach, Elara puxta reja tuzdi. U xizmatkorlarning va soqchilarning harakatlarini kuzatib, ular qaysi yo‘llarni ishlatishini o‘rgandi. Lucan odatda kechasi tez-tez xonaga kelib turar, lekin Elara unga bildirmasdan qochishga qaror qildi. U asta-sekin shifoxonadan chiqishning eng xavfsiz yo‘lini topdi.
Tunda Elara shifoxonadan ohista chiqib, qorong‘ilikka singib ketdi. U buni iloji boricha sezilmas va shovqinsiz amalga oshirishga urindi. Bu faqat qochish emas edi — bu o‘z hayotini qayta boshlash uchun yagona imkoniyat edi. Onasi bilan uchrashish va yana birgalikda yashash uchun u har qanday xavfni o‘z zimmasiga olishga tayyor edi.
Emrys o‘zini ichida o‘rtanayotgan chalkash tuyg‘ulardan chalg‘itish uchun yangi kanizakni yoniga chaqirgan edi. Yigitni o‘ziga tortuvchi nazokatli tabassum va so‘zlarga qaramay, Emrysning nigohlari sovuq edi. Qizning har bir harakati unga na taassurot qoldirardi, na ichidagi g‘azabni so‘ndirardi. Biroq, o‘zining boshi berk ko‘chada qolgan hissiyotlarini bostirishga urinib, u qizni yaqinlashtirdi. Tuni davomida har qanday zavqni qidirdi, lekin o‘ziga kerakli narsani topolmagandek his qilardi.
Nihoyat, sabri tugab, Emrys qizni qo‘pollik bilan itarib yubordi. Kanizak yerga yiqilib, qo‘rquv bilan unga tikilib qoldi, ammo qirol biror so‘z aytmasdan burilib ketdi. Ichidagi g‘azab unga tinchlik bermasdi. "Bu emas," deb o‘yladi u o‘zicha. "Bu mening istayotganim emas." Emrys yuzini ushlab, chuqur nafas oldi. O‘zini bir lahza tinchlantirishga urindi va asta-sekin bir fikrni xayolidan o‘tkazdi: Elara.
Ammo bu fikrni zudlik bilan o‘zi inkor etdi. "Men shunchaki o‘yin o‘ynagandim," deb o‘ziga uqtirdi u. "Mening unga nisbatan his-tuyg‘ularim yo‘q. Men buni isbotlashim kerak." Shu fikr bilan u yolg‘iz holda Elaraning oldiga borishga qaror qildi. Bu safar hech kimga xabar bermadi, soqchilarni ham chaqirmadi. U faqat o‘zini tinchlantirish uchun, o‘zi aytgandek, bir marta ishlatilgan narsaga qaytmasligini isbotlash uchun yo‘lga tushdi.
Ammo shifo xonasiga yetib borgach, u bir muddat yerda bo‘sh yotoqni ko‘rib qotib qoldi. Xonada hech kim yo‘q edi. Qo‘rquv va g‘azab unga o‘zini yo‘qotishga majbur qildi. Emrysning yuragi tez urib, butun vujudini issiqlik qopladi. Bir lahzalik sukunatdan so‘ng, u ovozi butun koridorni titratgancha baqirdi:
— Elara qayerda?!
Tabib va soqchilar yugurib keldilar, ammo biror javob bera olishmasdi. Qirolning portlashiga sabab bo‘luvchi bu yangilik tezda butun saroyni zabt etdi. Emrysning g‘azabi ko‘rinmas bir o‘rmon yong‘iniga o‘xshardi.
— Uni toping! — dedi u qattiq ohangda, nafas olib ham ulgurmasdan. — Agar u bu saroydan chiqib ketgan bo‘lsa, bunga javobgar bo‘lgan har bir odamni o‘z qo‘lim bilan qatl qilaman!
Bu qanchalik sovuq tahdid bo‘lmasin, uning ovozidagi g‘azab har bir so‘zga ta’sirli ohang berardi. Soqchilar izlashga otlanishar, saroy xodimlari esa qo‘rquvdan dildirashardi. Emrysning bu darajadagi asabiyligi haqida xabar tez orada qirolichaga ham yetib bordi. Marisa xabarni eshitgach, yuzida qandaydir g‘azab bilan aralash shubha paydo bo‘ldi. "Demak, bu qiz haqiqatdan ham juda muhim," deb o‘yladi u ichida.
Emrysning amri bilan saroy ichini butunlay tintishdi. Nihoyat, uzoq qidiruvlardan keyin, bir soqchi Elarani saroyning sharqiy qanotidagi tashlandiq xonada topdi. Qiz hali ham saroyni tark etishga ulgurmagan edi. Uni tezda qo‘lga olishdi va Emrysning oldiga olib borishdi.
Qirolning ko‘zlari unga tushganda, uning yuzida na nafrat, na quvonch bor edi. Faqat bir sovuq nigoh bilan Elaraga qarab yurdi. Xonada og‘ir sukunat hukmron edi, ammo bu sukunat oldidagi bo‘ronni his qildirardi. Emrys qizga yaqinlashib, birdan yuziga tarsaki urdi, qizning yuzi qizarib yerga yiqildi.
