Модари меҳрубони ман

Шабҳо бари гаҳвораи ман,

Бедор нишасту хуфтан омӯхт.

Як ҳарфу ду ҳарф бар забонам

Алфоз ниҳоду гуфтан омӯхт.

Эраҷ Мирзо

Дар дунё ширинтар аз калимаи модар ва гуворотар аз суханони пурмуҳаббати ӯ каломе нест. Модар сарчашмаи тамоми некиҳо ва оғози ҳамаи хубиҳост. Чеҳраи гарму дили бузургаш сафобахши зиндагии фарзанд аст. Модар офтоби дурахшонест, ки бо нуру зиёи хеш рӯзгори фарзандро рӯшану мунаввар месозад, бо анвори пурҷилояш гармиву саодат ато мекунад. Ин аст, ки тамоми суханварони олам дар васфи бузургиву қудрати модар беҳтарин суханонро ба кор бурдаанд ва муҳаббату самимияти ӯро ситоиш намудаанд. Шоири зиндаёд Лоиқ Шералӣ дар «Модарнома» - и хеш, ки саросар ашъори бенамуна ва нотакрореро дар васфи модар фаро мегирад, чунин мегӯяд:

Сад ҷону дил фидои як муддаои модар,

Фатҳу кушоиш орад дасти дуои модар.

Аз сарвату зи шӯҳрат гар бар фалак занам сар

Таъзим мекунам боз дар пеши пойи модар.

Муфассал...