«Як толькі нешта адпускаеш у масы, гэта перастае быць пра цябе». Žuravl пра новы альбом, смерць аўтара і сімбіёз ў працы
Насця з Беларусі, але жыве ў Польшчы. Адвучылася на германістыцы, зараз працуе з нямецкай мовай. Багдан з Украіны. Ён студэнт, зараз піша дыплом. Абаіх аб'ядноўвае музыка. Увесь вольны час дуэт прысвячае Žuravl – інды-поп праекту, які, выпусціўшы ўсяго 4 трэкі, паспеў пакарыць сотні слухачоў/ак.
«Музыку ўжо складана назваць проста хобі, калі ўсе грошы сыходзяць на куплю новай апаратуры і прадакшн», – Багдан
Наша рэдакцыя пазнаёмілася з дуэтам бліжэй, пагутарыла пра будучы альбом і на працягу паўтары гадзіны інтэрв'ю не пераставала замілоўвацца чысціні, яркасці і прадуктыўнасці гэтага саюза. Такой глыбокай узаемапавагі, разумення і адданасці адной справе мы не бачылі даўно.
За стварэннем праекта Žuravl стаіць класная жыццесцвярджальная гісторыя аб тым, што смеласць – галоўны ключ да дзвярэй поспеху.
P.S. Усе каментары Багдана перакладзены з украінскай мовы.
К: Як вы пазнаёміліся і стварылі праект?
Насця: Я заўсёды пісала песні ў стол і баялася іх камусьці паказваць. Але аднойчы падвярнуўся такі выпадак. У Познані ёсць класны бар MY, і там некалі арганізавалі паэтычны вечар. Я пайшла туды з сябрамі, якія ведалі, што я пішу песні. Сябры сталі мяне падбухторваць праспяваць, а я зусім не гатовая была да такога перфомансу. Але мяне ўгаварылі, і я ўсё-такі выступіла.
З таго часу я перыядычна прыходзіла выступаць у гэты бар, чытала вершы. Спяваць песні да гэтага часу здавалася чымсьці занадта асабістым, але я працягвала гэта рабіць. І вось аднойчы пасля выступу да мяне падыходзіць хлопец і пытаецца: «А хочаш запісаць трэк?» Я адразу не паверыла, але пагадзілася. Потым праз нейкі час мне напісаў Мікіта Бубашкін, наш прадзюсар, і прапанаваў напісаць тэкст для нейкай іх дэмкі. Так з'явілася наша першая песня «Шторм». Тады на запіс прыйшоў Багдан. Мне ён падаўся проста геніяльным музыкам. Я глядзела на яго, але проста баялася загаварыць.
Багдан: Мне тады здавалася, што Насця глядзіць на мяне так, быццам я нейкую херню раблю. *смяецца*
Насця: Ды не! Калі Багдан узяў у рукі гітару, у мяне проста адвісла сківіца. Тыпу, чэл, ты рэальна ўмееш такое рабіць?! Ты адэкватны ўвогуле? Я тады адчувала сябе самым слабым звяном у гэтай кампаніі. Але праз пару сесій мы дапісалі «Шторм», а Мікіта нам так і сказаў: «Ну ўсё, зараз вы двое – гурт. Пішыце песні».
Цяпер у нас з Багданам суперскі сімбіёз. Багдан вельмі крута адчувае настрой песень яшчэ на этапе тэксту. Мне не трэба тлумачыць яму сэнс – ён і так зробіць інструментал на вышэйшым узроўні.
К: Насця, а ты сама не іграеш на інструментах?
Насця: Я іграю шмат на чым, але на вельмі базавым узроўні. Я накідвала гармонію песні акордамі на гітары і пісала тэкст. Такія дэмкі я прыносіла Багдану, а ён ужо рабіў паўнавартасны класны інструментал. Я не заўсёды разумела яго музычных рашэнняў, але гэта заўсёды на выхадзе гучала супер крута.
У момант, калі мы саспелі да запісу альбома, я задумалася аб тым, што мне трэба падвышаць музычную кваліфікацыю. Мне здавалася, што я не размаўляю з музыкамі на мове музыкі. Я закупіла апаратуру, пачала граць на сінтэзатары, і зараз я магу сама адкрыць Ableton і накідаць дэмку. Магу нават прапісаць сола!
З перспектывы Багдана гісторыя гурта выглядае так.
Багдан: Мікіта Бубашкін літаральна стварыў наш гурт. Мы неяк з ім пілі, а калі ён даведаўся, што я музыка, проста паставіў перад фактам: «У такі дзень прыходзіш туды, будзем музыку рабіць». Там мы і пазнаёміліся з Насцяй. Мы са старту напісалі купу дэмак, але ўвесь гэты час з ёй нават не размаўлялі. Чыста, «вітанкі-вітанкі». Але мы злавілі канэкт.
Я шмат праектаў пачынаў, шмат закідваў. Якраз з той прычыны, што альбо з музыкамі быў канфлікт, альбо проста не разумелі стыль адзін аднаго. З Насцяй жа адбыўся поўны мэтч. Тое, як з Насцяй лёгка, як натуральна ідзе праца, як зразумела мы маем зносіны без слоў з дапамогай музыкі… Я б назваў гэта музычным сэксам.
Багдан прызнаецца, што ніколі не вучыўся ў музычнай школе. Тэорыю музыкі хлопец вучыў самастойна, у гэтым яго падтрымала сям'я – усе музыкі. Калі той патрапіў у асяроддзе іншых музыкаў, зразумеў, што трэба адпавядаць. «Нельга ж прыйсці і сказаць сур'ёзным хлопцам: «Вось тут мне Am грай, а тут D».
К: Раскажыце пра размеркаванне роляў у гурце. Хто за што адказвае?
Багдан: Насця – 100% франтмэн. Мы неяк хадзілі з Насцяй на наваселле аднаго сябра і сустрэлі яго сябровак. Я з імі павітаўся, як раптам падыходзіць Насця, і гэтыя дзяўчынкі такія: «А, гэта ж Насця Журавль! Мы былі на тваім канцэрце!» І я стаю такі збоку: «Ага, на ЯЕ канцэрце, так...»
Багдан: Тады так. Але мне камфортна, што Насця – твар групы. Я не бачу сябе такой рухаючай сілай. Франтмэн павінен заводзіць натоўп, а мне гэта вельмі цяжка. Я на ўсіх відэа з канцэртаў выглядаю як чувак, які проста абклаўся інструментамі, глядзіць у падлогу і нешта там сабе найгрывае. І гэта супер. Дзякуй, Насця, што ты існуеш. Я б не вытрымаў.
Насця: *смяецца* Я ў гурце больш адказваю за мэнэджмент і візуальны складнік творчасці. Так, Багдан больш пра тое, як музыка гучыць. А я – як яна падаецца людзям.
Багдан: Я захапляюся Насцінай здольнасцю рабіць класныя візуалы. Я проста не магу перастаць аналізаваць сваю музыку з тэхнічнага пункту гледжання. Гэта значыць, я слухаю песню, а вуха чапляецца за кожную запінку і неідэальную ноту. Карацей, мне проста не да візуалаў. Але гэта вельмі важна, як мне здаецца, маляваць вобразы да музыкі.
К: Што стаіць за назвай Žuravl?
(Тут Насця распавяла нам пацешную гісторыю пра сваю дзіцячую любоў да птушак і тое, як яна не магла запомніць, як выглядае журавель. Спярша мы паверылі, але гэта быў жарт)
Насця: Насамрэч гэта проста пэўнае скарачэнне майго прозвішча. Але я рэальна не магу дакладна сказаць, як выглядае журавель. Усе ведаюць пра гэтую птушку, але як яна выглядае? Хто-небудзь ведае наогул? Затое я ведаю, як выглядае японскі журавель. Ён вельмі прыгожы. Журавель з нашых шырот быццам нейкі непрыкметны. А вось японскі – прам фіфа гламурная.
К: А хто вы па адчуваннях? Японскі журавель або лакальны?
Насця: Мы дакладна лакальны журавель, які ператвараецца ў японскага, выходзячы на сцэну.
К: Што па выступах? Часцей самі просіцеся выступіць ці ўжо клічуць з боку?
Насця: У асноўным запрашаюць з боку. Таму мы мала выступаем. Але я і сама перыядычна пішу людзям, таму што мы вельмі хочам інтэгравацца ў еўрапейскую сцэну. Тыпу, не абмяжоўваць сябе толькі беларускімі слухачамі, а па магчымасці рухацца далей. Таму я актыўна падаю заяўкі на ўсялякія фестывалі і думаю, як бы нам лаканічна ўпісацца ў тыя ж польскія музычныя дзвіжухі.
«Быць індзі-гуртом – значыць знаходзіцца ў нейкай бурбалцы адных і тых жа слухачоў. З гэтай бурбалкі трэба выбірацца», – Багдан
Багдан: У асноўным нас клічуць на фестывалі, але бываюць і разагрэвы. У пачатку нашага шляху, напрыклад, разагравалі натоўп перад выступам MANDZIK'а. У далейшым хацелася б рабіць музыку мультымоўнай, каб больш людзей маглі яе пачуць і зразумець. Ну і самім зрабіць канцэрт было б класна, але гэта не так танна і проста.
К: З кім з музыкаў, беларускіх і замежных, хацелі б падзяліць сцэну?
Насця: З беларускай сцэны – Dlina Volny. Я б вельмі хацела з імі з'ездзіць у тур. І калі б Насця Рыдлеўская зрабіла тур, я б таксама з задавальненнем далучылася. З замежных – PJ Harvey, Nine Inch Nails і St. Vincent.
Багдан: Мне цяжкавата казаць пра беларускую сцэну, таму што я ў яе ўключыўся толькі пасля знаёмства з Насцяй. Але я ўжо адкрыў для сябе шмат крутых артыстаў. Для мяне раней беларуская сцэна абмяжоўвалася N.R.M, Ляпісам і Каржом. Але цяпер мне вельмі падабаецца NAVIBAND. Іх музыка гучыць даволі лёгка, але калектыў вельмі круты. Nizkiz – таксама вау! Мы нават з Насцяй рабілі кавера на іх. А з замежных – Joji, Ray Charles і System of a Down.
К: А як вашы музычныя густы адлюстроўваюцца ў асабістай творчасці?
Багдан: Мы жывем у пост-мета-мадэрне – часе, калі ты ўжо не прыдумаеш нічога новага. Уся праца сучасных музыкаў заснавана толькі на рэференсах. Нават у нашым будучым альбоме ў кожным трэку чуецца ўплыў музыкі, якую мы слухалі ў пэўныя перыяды. У нас на альбоме будзе трэк «Вада» з вельмі нечаканым рэферэнсам. Якім – не скажу, каб заставалася інтрыга. Але калі хтосьці здагадаецца, то я буду вельмі здзіўлены.
Насця: Мы з Багданам часта падсаджваемся на адно і тое ж музло. І ў момант, калі мы знаходзім той самы трэк-рэферэнс, мы слухаем яго яшчэ адзін раз, выключаем і больш не пераслухоўваем. Часам Багдан просіць уключыць яшчэ пару разоў, але я заўсёды гэта спыняю. Гэта ўжо не натхненне атрымліваецца, а падгон свайго пад чужое. Калі ў нас атрымліваецца музыка, занадта падобная на нешта, мы яе перапісваем. Мы не бярэм гамы, мы бярэм структуры. Часцей за ўсё, атрымліваецца наогул не падобна на референс.
«Я люблю глядзець інтэрв'ю музыкаў і даведвацца, чым яны натхняліся ў сваёй творчасці. Я слухаю іх музыку, потым іх рэферэнс, і так далей разбіраю іх інтэрпрэтацыі», – Насця
К: Пагаворым пра новы альбом. Якая за ім гісторыя, і калі мы яго пачуем?
Насця: Пісаць мы пачалі падчас травеньскіх святаў летась. Мы тады сядзелі ў мяне дома чатыры дні. Сабралі апаратуру ва ўсіх сяброў, і ўсе чатыры дні наогул не выходзілі з дому – пісалі песні. Спачатку гэта павінен быў быць EP, але ён плаўна ператварыўся ў альбом. Дакладнай даты выхаду пакуль няма, але плануем у ліпені. Але спачатку выйдзе тры сінгла. Бліжэйшы – у пачатку траўня.
Альбом будзе вельмі эмацыйным. З пункту гледжання тэкстаў – гэта вельмі агаляльная гісторыя. Мы не ўкладвалі ў яго сюжэт. Альбом складаецца з самастойных кампазіцый, кожная з якіх гаворыць сама за сябе. Мы вельмі хочам праз сінглы правесці слухача за ручку да альбома, як да квінтэсенцыі таго, што наогул адбываецца. Тры сінглы, якія выйдуць перад рэлізам, вельмі адрозніваюцца адзін ад аднаго. У іх розныя тэматыкі, розныя эмоцыі і абсалютна розныя жанры. Там будзе нават трохі індастрыял-року, хоць і ў зразумелай поп-апрацоўцы. Мы не хочам прам моцна эксперыментаваць з жанрамі ў рамках гэтага праекта, хоць самі любім эксперыментальнае музло.
К: Гэта значыць, вы выбралі больш лёгкае індзі-гучанне насуперак сваім інтарэсам?
Багдан: Гэта звязана толькі з тым, што такую музыку будзе прыемна слухаць і праз гады. У тых, хто робіць знарочыста цяжкі гук, як правіла больш абмежаваная аўдыторыя. Зразумела, што метал той жа шмат хто слухае, але па факце, гэта не тая музыка, якая кіруе сцэнай. Больш лёгкі гук ня роўна дрэнны гук. І, наадварот, гэтая музыка будзе зразумелай усім.
К: У такім выпадку, ці слухалі б вы самі сваю музыку?
Насця: Так! Я праўда слухаю нашы песні. Звычайна на момант выхаду я іх ужо настолькі заслухала, што больш ужо і не магу. Але пакуль песня ў дэма-версіі, я магу заслухоўваць яе да дзірак. Я тыднямі закідваю Багдана паведамленнямі пра тое, што мы робім геніяльную музыку – проста ад дзіцячага захаплення, што мы можа вось так!
Багдан: Я лічу, што калі табе падабаецца твая песня, калі ты яе толькі напісаў, і не перастае падабацца на раніцу пасля – гэта добрая песня. Уся музыка Žuravl ёсць у маіх плэйлістах. Кожны раз, калі я чую нашы трэкі, у мяне чапляецца вуха за іх. Калі разумееш, што гэта тваё, адразу пачынаеш дадумваць, што можна было б зрабіць лепш. І я думаю, што гэта добра – умець прыкмячаць свае памылкі.
«Мне заўсёды страшна адпускаць музыку ў людзі. Мае тэксты – гэта вельмі інтымныя думкі. Таму першы тыдзень пасля рэлізу я моцна перажываю, шукаю мінусы ў працы. Як толькі праходзіць сацыяльны стрэс – я зноў фанат нашых песень», – Насця
К: Насця, а чым выкліканы такі страх дзяліцца музыкай?
Насця: Часам у тэкстах раскрываюцца ну вельмі інтымныя падрабязнасці, якія хочацца пакінуць дзесьці ў стале і нікому не паказваць. Але мне дапамагла канцэпцыя смерці аўтара. Як толькі ты нешта адпускаеш у масы, гэта перастае быць пра цябе і становіцца пра іншых людзей. І так і ёсць. Я ніколі не выдаю сэнс песен. Людзі чуюць музыку і пераносяць гэтыя эмоцыі на сябе. Яны не ўспрымаюць мяне, як аўтара, галоўным героем трэка. Яны бачаць у ім сябе. Гэта моцна выцвярэжвае і дапамагае разняволіцца.
К: Як вы прасоўваеце сваю творчасць?
Насця: Калісьці класна зайшоў трэк «La Ciabe» у TikTok. Я наогул люблю TikTok і шмат часу там праводжу. Дык вось, тады трэк класна клаўся на ўсялякія меланхалічныя візуалы. Але я, шчыра, не ведаю, адкуль людзі нас знаходзяць. Часцей, напэўна, дзякуючы падборкам у СМІ, накшталт навінак па пятніцах у КЛІК. Думаю, менавіта згадкі нас у медыя прынеслі найбольшы прырост слухачоў.
К: Якое на дадзены момант самае галоўнае дасягненне дуэта Žuravl?
Багдан: Мы не распаліся! *смяяцца*
Насця: Мы пішам музыку! Мы ўжо амаль тры гады пішам на дзікім сімбіёзе і канэкце. Мне цяжка ўявіць, як можна працаваць з кімсьці іншым. Без Багдана.
Багдан: Але заўсёды ж хочацца большага. Мы ведаем, што можам больш. Мы заўсёды імкнемся да росту аўдыторыі на канцэртах і стрымінгах. І я ўпэўнены, што новы альбом здольны прыцягнуць новых слухачоў. Як бы добра і ўпэўнена нам ні было цяпер, заўсёды ёсць пункты росту, над якімі мы будзем працаваць.
Фота/ідэя: Аліна Мазавец – @klacayu_po_fotiku
Стыль: Воля Этыка – @proekt_etika
Макіяж і валасы: Злата Камінская – @zlata.kami
Студыя: koska – @koska.waw
Відэа: Уладзь Лепяшынскі – @u.lepiashinsky
Пінжак, трэнч: MIRZOEVA - @mirzoevastudio, @tfhconceptstore