ME TU VIKNEBODI GMERTI

მე რომ ღმერთი ვიყო, რომელსაც სურდეს ეთქვა ადამიანს საკუთარი თავის შესახებ, რას გავაკეთებდი? მცნებებს გასცემდით? ზეციდან ჭექა-ქუხილი მუქარის ხმით?
⠀
არა. ამაზე საერთოდ არ ვიდარდებდი. რატომ? დიახ, რადგან ჩემს მიერ შექმნილ სამყაროში არ შეიძლებოდა ყოფილიყო ისეთი რამ, რაც ჩემი ხელის ანაბეჭდს არ ატარებდა.
⠀
მთელ სამყაროს გავწელავდი ორ წერტილს შორის, რომლებშიც თითოეულში მთელი ქმნილება განთავსდებოდა და ამიტომაც ამ სამყაროში ყველაფერი ერთიმეორიდან მოედინება და ყველაფერთან იქნება დაკავშირებული.
⠀
ადამიანს, რომელიც ჩემს ხატად და მსგავსებად შეიქმნებოდა, საერთოდ არ სჭირდებოდა გარეგანი მტკიცებულებები და ჭექა-ქუხილი გამოცხადებები. რადგან ასეთი ადამიანი მუდმივი გამოცხადება იქნებოდა საკუთარი თავისთვის.
⠀
მე აუცილებლად შევქმნიდი ადამიანს მოკვდავად, რომ არ გაჩერდეს თავის ცოდნასა და სწრაფვაში, რომ სიკვდილის მშიერი ძაღლები უკნიდან ქუსლებზე დაკბენდნენ და საუკუნო სიცოცხლის შუქი გამოენათებინა წინ. ეს ყველაფერი აბსოლუტურად რეალური იქნებოდა, ისევე როგორც თავად ადამიანი.
⠀
ასეთი ადამიანი გაიზრდებოდა და მომწიფდებოდა. ჩემი ხელების კვალს ყველგან პოულობდა. ის აღმოაჩენდა ამ სამყაროს ნიმუშებს და გაიაზრებდა მათ. ის ზუსტად მიხვდებოდა, თუ როგორ უნდა იცხოვროს საუკეთესოდ და თავად აღმოაჩინა მორალური კანონები. ის ამ კანონებს ჩემს სახელს დაარქმევდა და მართალიც იქნებოდა, რადგან მე მოვიგონე ისინი.
⠀
ის აუცილებლად გაიგებდა ყველაფერს, რაც ამქვეყნად არის და ყოველ დღე გველის ტყავივით აყრიდა თავის ძველ იდეებს. შესაძლოა, ერთ დღესაც ადამიანი გადაწყვეტს, რომ მე არ ვარსებობ, მაგრამ არ მაინტერესებს, რადგან ჩემს არსებობაში ეჭვი არ მეპარება.
⠀
გავიგებდი, რატომ გადაწყვიტა ადამიანმა მე, არამედ მხოლოდ თავის იდეებს ჩემზე. ეს მოხდება იმიტომ, რომ სამყარო ადამიანისთვის ზედმეტად რეალური და მატერიალური ჩანდეს.
⠀
არ გავბრაზდებოდი. ბოლოს და ბოლოს, ამ მატერიალურობაში ყველგან ჩემი ხელების კვალი იქნებოდა და არ არის შანსი, რომ არ მიპოვო. მე მესმოდა, რომ მალე ადამიანი იპოვის ყველა შინაგან კანონს, რომელიც საფუძვლად უდევს ამ სამყაროს და გაიგებს, თუ როგორ არის ყველაფერი ერთმანეთთან დაკავშირებული.
⠀
და ბოლოს, ადამიანი იცხოვრებდა ყველა შესაძლო გზაზე საწყის და დასასრულს შორის და დაინახავდა მთლიან სურათს. მერე ადამიანი ბოლოს და ბოლოს ჩემთან პირისპირ დადგებოდა, რადგან თვითონ გახდებოდა მე. მე კი ვეუბნებოდი: გამარჯობა, კაცო, მოდი ჩაის დავლიოთ, ამდენი ხანი გელოდები!