RWMENIS ADAMIANI

გახსოვთ რით განსხვავდებიან ინტროვერტები ექსტროვერტებისაგან? არა, იმიტომ კი არა, რომ ზოგი კომუნიკაბელურია, ზოგი კი არასოციალური, ეს საერთოდ არ შეესაბამება სიმართლეს. უბრალოდ, პირველებისთვის ფსიქიკური ენერგია (ლიბიდო) მიმართულია შინაგანი სამყაროსკენ, ხოლო მეორესთვის - გარეგნობისკენ. აქედან მოდის დანარჩენი განსხვავებები.

რელიგიაშიც ასეა: ზოგისთვის ფსიქიკის ენერგია წარსულისკენ არის მიმართული და ასე იბადება კულტები, ზოგისთვის კი რწმენა ჩნდება მომავალში. ეს არავითარ შემთხვევაში არ არის ექსტრავერსიისა და ინტროვერსიის ანალოგი, უბრალოდ მსგავსი მექანიზმია, მაგრამ პარალელი აქ მთავრდება.

ადამიანი, რომელიც თავის ენერგიას წარსულში მიმართავს, ამით აძლიერებს წარსულის რეალობას. ამიტომ, ასეთი ადამიანისთვის რიტუალები და ტრადიციები უაღრესად მნიშვნელოვანი და წმინდაა, მათი შეხება და შეცვლა შეუძლებელია. ასეთი ადამიანი ხსნის ნევროზულ დაძაბულობას ზუსტად დაბალ დონეზე დაბრუნებით, სადაც მისი ყოველდღიური პრობლემები უბრალოდ ჯერ არ არსებობს. ამიტომაა, რომ წარსულის იდეალიზაცია იმდენად ძლიერია საკულტო-რელიგიურ ადამიანებში.

ასეთ ადამიანებს ხშირად სჯერათ, რომ თუ ასი წლის წინანდელ ცხოვრების წესს დავუბრუნდებით, ყველაფერი კარგად იქნება და საბოლოოდ ვიცხოვრებთ. აქედან გამომდინარე, უნდობლობა პროგრესისა და მისი კომპონენტების მიმართ აღიქმება, როგორც პრობლემური აწმყოს ნაწილად და მომავალს ასეთ კონტექსტში, რა თქმა უნდა, აპოკალიფსურად აღიქვამენ, რადგან ის მხოლოდ გაუარესდება. ასეთი ადამიანი მომავლისგან კარგს არაფერს ელის, რადგან მისთვის ყველაფერი კარგი წარსულშია, სადაც სულის დამალვას ცდილობს. ამიტომ, ასეთი ადამიანისათვის, მაგალითად, ღვთისმსახურების ენის შეცვლის ნებისმიერი მცდელობა უკიდურესად მტკივნეული იქნება, რადგან ეს ენა და მისი სულის სიმშვიდე მისთვის ერთი და იგივეა.

პირიქით, ადამიანი, რომელიც მიმართავს თავის გონებრივ ენერგიას (ლიბიდოს) მომავალს, მიმართავს მას რაღაცაში, რაც ჯერ არ არსებობს. ის ქმნის რეალობას, რომელიც არსებობს, როგორც პოტენციალი, ის აყენებს თავის სულს პროექტში, რომელიც მზად არის საკუთარი თავის შესანახად. ადამიანი, რომელსაც სჯერა, პრობლემების გადაწყვეტას ხედავს არა წარსულში, არამედ მომავალში, ახალი გზებით, ახალი გადაწყვეტილებებით, ახალ სცენარებში, ახალ რეცეპტებში. ასეთი ადამიანის ნევროზული დაძაბულობა (ასეთის არსებობის შემთხვევაში) სძლევს პრობლემას და ქმნის ახალ მე-ს.
მორწმუნე ადამიანი ყოველთვის შემოქმედია, შემოქმედებითობა მისი გამორჩეული თვისებაა. ის ქმნის ახალი ცხოვრების ქსოვილს. აწმყოდან მორწმუნე ადამიანი იწყებს არა წარსულს, არამედ მომავალს. მომავალი იძლევა უფრო მეტ შესაძლებლობებს, ის საშუალებას გაძლევთ შექმნათ იდეალური რეალობა, რომლისკენაც შეგიძლიათ იბრძოლოთ. იდეა ხდება მატერია. რწმენა იღებს იდეებს უმაღლესი სფეროებიდან და ასახავს მათ მატერიალურ რეალობაზე. ამრიგად, ადამიანის ცნობიერება თანდათან უახლოვდება თავის პიკ-ცნობიერებას და ყველა შესაძლო რეალობის ჩართვას.

პარადოქსულია, მაგრამ ადამიანი, რომელიც უბრუნდება წარსულის იდეებს, კონსერვატიული ადამიანი, ნამდვილი რევოლუციონერია! იმიტომ, რომ RE-რევოლუცია არის ჩამორჩენილი მოძრაობა. ადამიანი, რომელიც მოუწოდებს წინ, მორწმუნე ადამიანი, არის ელექტრონული რევოლუციონერი, ის მოუწოდებს წინსვლას ახალი გადაწყვეტილებებისა და ახალი ჰორიზონტებისკენ. ევოლუცია ყოველთვის რისკია, ყოველთვის უცნობი და ამიტომ წინსვლის საფუძველი რწმენაა. რწმენის რელიგია არის ადამიანის ცნობიერების ელექტრონული ევოლუცია. საბოლოო ლიმიტის მიღწევის სურვილი - სამყაროს მწვერვალზე ღმერთთან შეხვედრა.