Millionerning turmush o‘rtog‘i
-[Jungkook pov]: [keyingi kun]:
Insoniy his-tuyg'ularning murakkabligi hali ham meni hayratda qoldiradi. U bir paytlar men o'zim bilan birga olib yurishim uchun shunchaki yuk edi, xohlaymanmi yoki yo'qmi, farqi yo'q, lekin hozir....men faqat u haqida o'ylay olaman.
U bilan gaplashish, ovozini eshitish, yuzini ko‘rish ishtiyoqimdan qutulolmadim. Go‘yo u xayolimdan joy olgandek edi. Men undan boshqa hech narsaga e'tibor qarata olmadim. Meni yeb qo‘ygan yagona fikr bu....u edi.
Shu payt hayolimni buzdi, "janob Seo bilan uchrashuvingiz bor. U sizni konferentsiya zalida kutmoqda". Men haqiqatga qaytdim va ko'zimni ko'tarib, qarshimda turgan Axelni ko'rdim.
Men uning kirganini ham sezmagan edim. Bir daqiqalik sukutdan so‘ng, o‘zimni qo'lga olishga urinib, qisqagina bosh irg‘ab qo‘ydim, lekin xayolim hamon boshqa joyda, u bilan edi.
-[konferentsiya xonasi]: [2 soatdan keyin]:
Taesan guruhining bosh direktori va yagona merosxo'ri Etan Seo o'rnidan turdi, ko'zlari menikiga qadaldi. "Biz biznes hamkor bo'lamiz deb hech o'ylamagandik, to'g'rimi?" – dedi u lablarida tabassum o‘ynagandek.
Men uni amakisining ziyofatidan esladim - amakivachchasining yigiti. Men u bilan hamkorlik qilishni hech qachon kutmagan edim, ayniqsa u o'zining zukko ishbilarmonligi bilan mashhur edi. Men hamkorlikka doimo ehtiyotkorlik bilan yondashganman. Ammo bu safar men juda hushyor bo'lishim kerak.
Men uning nigohiga duch kelib, o'rnimdan turdim va ehtiyotkor tabassum qildim. "Hayot kutilmagan hodisalarga to'la." Men do'stlik tuyg'usini o'rnatish umidida qo'limni uzatdim. "Mana, muvaffaqiyatli hamkorlik."
Etanning sukuti asabiylashtirdi. U boshini ko‘tarishdan oldin qo‘limga bir zum tikilib turdi, ko‘zlari menikiga to‘qnash keldi. “Tadbirkorlar tavakkal qiladilar”, dedi nihoyat. "Va bu hamkorlik bundan mustasno emas." Uning so‘zlari ostida yashirin xabar borligini sezib, qovog‘imni chimirdim.
Men uning so'zlarini tushunishga harakat qilganimda, u yana gapirishdan oldin jilmayib qo'ydi.
Uning aniqlik kiritishicha, "Bu loyiha 10 yildan beri kechiktirildi. Agar u muvaffaqiyatsizlikka uchrasa, tekshirish va tanqidga duch kelamiz. Lekin biz bunga yo'l qo'ymaymiz. Biz bu ishda birgamiz".
Nihoyat u mening qo‘limdan ushlab oldi, uning qo‘l siqishlari qattiq edi, lekin men haligacha uning so‘zlarining asl ohangini tushunishga urinib, jim qoldim.
[Etan pov]: [Bir necha daqiqadan so'ng]:
Derazadan tashqariga qaraganimda, Jungkook ko'zdan g'oyib bo'layotganini ko'rib, yuzimga ayyor tabassum tarqaldi. “Hamkorlik...” deb pichirladim o‘zimga bu so‘zdan lazzatlanib. "...haqiqatdan ham."
Telefonimni chiqarib, raqam terishdan oldin bir zum o‘yga berilib turdim. Men derazaga suyanib, qo'ng'iroqni kutar ekanman, ko'zlarim bilan pastdagi shahar manzarasiga qaradim.
Past va sirli ovoz javob berdi: "Qanday o'tdi?"
“Rejadagidek bo‘ldi”, deb kuldim.
Narigi tarafdagi ovoz tabassum qildi va meni qanday qilib odam bunchalik yovuz bo'lishi mumkin, deb hayron qoldirdi, lekin men boshqacharoqmidim? Yo'q.
Bir daqiqalik sukutdan keyin yana gapirdim: “U aqlli odam, tuzoqqa tushirish oson bo‘lmaydi”, deb ogohlantirdim.
"Kel, hozircha rejaga amal qilaylik", deb javob berdi, ohangi qat'iy. "Va meni yarim yo'lda tashlab ketishni xayolingga ham keltirma. Agar ish janubga qarab ketsa, seni o'zim bilan birga sudrab boraman."
Shu bilan birga, qo'ng'iroq tugadi va men o'sha yerda qoldim.
-[O'sha kuni kechqurun]: [Jungkook pov]:
Ichkariga kirar ekanman, “Uni diqqat bilan kuzatib boring. Bu loyiha biz uchun hal qiluvchi ahamiyatga ega. Hech qanday xatolikka yo‘l qo‘ymaymiz”, degan ko‘rsatma bilan qo‘ng‘iroqni tugatdim. Men go'shakni qo'yib, telefonimni cho'ntagimga solib qo'ydim, ko'zim oshxona tomon ketayotgan uy bekasi Nensiga tushdi.
- Nensi xonim, - deb chaqirdim va u menga yuz o'girgancha to'xtadi. U mayin tabassum va ta’zim bilan menga yaqinlashdi. "Sizga qanday yordam bera olaman?"
"Seona qaytib keldimi?"- deb so'radim, U bosh chayqadi: “Hali emas, janob”.
Nigohim tushdi va nega u hali ham qaytib kelmayotganiga hayron bo‘lib, bir zum o‘sha yerda turdim. Men u bilan suhbatlashish umidida bugun erta keldim, lekin ko'proq kutishim kerak.
“Tushundim,” dedim nihoyat va o‘yga cho‘mgancha yotoqxonamga yo‘l oldim.
Men uch soat balkonda turdim, pastdagi ko'chalarni ko'zdan kechirdim, Seona paydo bo'lishiga tayyorman. Ammo undan hech qanday xabar yo'q edi. U qayerda? Ish vaqti o'tib ketgan edi va men tashvishlana boshladim.
Yotoqxonamga qaytdim, o‘zimni notinch his qildim va karavotga o‘tirdim. Men telefonimni chiqarib, raqam terdim. "Moliya bo'limidan kimdir ortiqcha ishlayaptimi yoki yo'qligini bilib ber", dedim ishchilarimga. "Hozir buni qil va menga ayt."
Men go'shakni qo'yib, Seonaga qo'ng'iroq qilishni o'yladim, lekin u javob bermasligi mumkinligini bilib, ikkilanib qoldim. Men ekranimga tikilib qoldim. Birdan jimlikni telefonim jiringlashi buzdi.
"Janob, moliya bo'limi jamoasini Hansol Group direktori Jo kechki ovqatga taklif qilibdi", dedi boshqa tarafdagi ovoz.
Qiziqishim ortib, “Hansol guruhi?” deb so‘radim.
"Ha, janob. Biz ular bilan o'tgan oy shartnoma imzoladik va moliya jamoasi bitimga rahbarlik qildi. Bu direktor Jo tomonidan o'tkaziladigan bayramdir." Bayrammi? Men ko'proq bilishim kerak edi.
“Menga kechki ovqat joyini yubor”, deb so‘radim.
Manzil ko'rsatilgan matn bir necha daqiqadan so'ng keldi. Uni o‘qiganimda o'ylanib qoldim. Hansol guruhi -
"Tadam!" Jamoa bir ovozdan gapirdilar va biz dumaloq katta stol atrofida o'tirganimizda yana bir tur ichimliklar taklif qilishdi. O‘zimcha o‘yladim: “Agar shunday davom etsa, tez orada men mast bo'laman. Lekin men bunday bo'lishini xohlamadim, shuning uchun bu oxirgisi bo'lishiga umid qilib, zarbani tushirdim. Stakanlar shang'illaganda, nihoyat ishimiz tugadi deb o'ylab yengil nafas oldim. Ammo yonimda o'tirgan direktor Joning boshqa rejalari bor edi.
"Park xonim, keling, hamkorlik uchun yana bitta olaylik!" U mening oldimga yana bir zarba berdi.
Bir muddat jimgina stakanga tikilib, nima qilishimni bilmay ikkilanib qoldim. Uni rad etish odobsizlik bo'ladi, lekin men avvalgi ichimliklarning ta'sirini allaqachon his qilardim.
Men hamkasblarimning kutilgan nigohlariga duch kelib, stol atrofiga ko'z tashladim. Biz ushbu shartnomani ta'minlash uchun tinimsiz mehnat qildik va men direktor Joni xafa qilishim mumkin emas edi.
Zo‘rlab tabassum qilib, stakanni oldim va direktor Jo menga qarab turganini payqadim. Men tezda bezovtalikni yashirishga urinib, uni yutib yubordim. Spirtli ichimlik tomog'imni kuydirdi va men bundan ortiq qancha ichishim mumkinligini o'ylay olmadim.
Rejissor Jo 28 yoshda u allaqachon direktor lavozimida, bu juda hayratlanarli va men uni xafa qilishga qodir emasman. Hech bo'lmaganda juda ko'p mehnat qilgan hamkasblarim uchun.
Stakanni qo‘yganimda, terimga sovuq teginish hissi paydo bo‘ldi. Ko'zlarim pastga tushdi va men uning qo'lini stol ostida ko'rdim, uning barmoqlari etagimdan sonimni silab turardi, hayratda unga qaradim.
Lekin hayron bo‘ldimki, u beparvo bo‘lib ko‘rindi, e’tibori oldindagi suhbatga qaratilgan, lekin uning qo‘li ohista sonimni silashda davom etardi. Men uning qo‘lini itarib yubormoqchi bo‘ldim, lekin u turib oldi.
Ichimda g'azab paydo bo'ldi va men birdan o'rnimdan turgach, o'zimni saqlashga urinib, mushtlarimni siqdim va hamma e'tiborini birdan menga qaratdi.
“Hojatxonadan foydalanishim kerak”, dedim noqulayligimni yashirish uchun jilmayib.
Xona jim bo'lib qoldi, hamma nigohlar menda, shu jumladan Ellaning xavotirli nigohlari ham. Gapirishdan oldin unga ishontirib bosh irg‘ab qo‘ydim. Ketish uchun o‘girilib, o‘zimga qaratilgan yana bir nigohni sezdim, lekin men bunga e’tibor bermadim, yuragim g‘azabdan zirqirab ketdi. Qanday jur'at etdi!
Hojatxonaga yo'l oldim, hozirgina sodir bo'lgan voqeani qayta o'ylashga harakat qildim. Direktor Joning jasorati meni hayratda qoldirdi. Men bunga yo'l qo'yolmadim, lekin hozircha o'zimni yig'ish uchun bir lahza kerak edi.
Men ko‘zgu oldida turib, jo‘mrakni ochib, yuzimga suv sachratib, ichimdagi bo‘ronni tinchlantirishga harakat qildim. Hammani hayratga soladigan direktor Jo bunday chegarani kesib o'tganiga ishonolmadim. Uning harakatlari mening terimni qaltiratib yubordi.
Oynaga tikilarkanman, nafrat meni qamrab olganini his qildim. Boshqalar juda hurmat qilgan odamni qo'llari mening roziligimsiz menga tegdi. Bu o‘ydan ichimda yonardim, g‘azabimni bosishga harakat qildim. Men titroq qo‘limni sochlarimdan o‘tkazdim. Shu payt jimlikni buzib telefonim jiringladi. Men chuqur nafas olib, ekranga qaradim. Ellaning matnida: "Yaxshimisiz? Qayerdasiz? Men boraymi?" Men so'zlarga, tikilib qoldim va nihoyat javob yozdim: "Ha, men yaxshiman. Xavotir olmang".
Men telefonni qo'ydim, ko'zlarim bilan oynaga qaradim. Menga qaragan aks g'azab, xafagarchilikdan iborat edi.
Men jasorat to‘plab, mehmonxonaga qaytib, hech narsa bo‘lmagandek harakat qilmoqchi edim. Men o'zimni ko'zguda bir marta ko'rib yakunladim va o'zimni xotirjam ko'rinishimni ta'minladim.
Chuqur nafas olib, hojatxonadan chiqdim, ammo hayratlanarli manzarani ko‘rdim: direktor Jo devorga suyanib, qo‘llarini bexosdan cho‘ntagiga tiqib olgan edi.
U menga yaqinlashganda, ko'zlarim vahimaga to'ldi. "Nima qilyapsiz?"- deb so'radim, qo‘limdan ushlaganini bo‘shatishga urinib. Lekin u menga e'tibor bermadi, meni kimsasiz yo'lak bo'ylab sudrab borarkan, qo'limni qattiqroq tortdi.
Ovozim kuchayib, gapirdim. — Direktor Jo, qo'yib yuboring! Lekin u tinimsiz qadam tashlardi. Men yolg‘iz ekanimizni, menga yordam beradigan hech kim yo‘qligini anglaganimda vahima boshlandi.
Men umidsizlikda: "NETAN JO, MENI QO'YIB YUBORING!" va qo'lini urishga harakat qildim, lekin u juda kuchli edi.
U meni yaqin atrofdagi devorga qattiq itarib yubordi, orqam qattiq devorga urilib, og‘riqli nola lablarimdan chiqib ketdi. Men ko'zlarimni ochganimda, u qo'lini yonimdagi devorga qo'yib, meni tuzoqqa tushirgan edi va men unga g'azab bilan qaradim.
"Nima qilyapman deb o'ylaysiz?" — deb talab qildim.
U uzr so'rash o'rniga kulib yubordi, ko'zlari zavq bilan porladi. — Anchadan beri ko‘zim sizda edi, Park xonim,— dedi u past ovozda.
Men qovog'imni chimirdim, sarosima va xavotirga tushdim. "Nimani nazarda tutyapsiz?"
U jilmayib qo'ydi, yuzi mendan bir necha santimetr uzoqlikda. "Buni tushunish juda qiyinmi? Men senga shartnoma taklif qilyapman. Mening ayolim bo'l, men seni ta'minlayman."
Men masxara qildim. "Janob Jo o'z chegarangizda qolsangiz yaxshi bo'lardi. Bu bezorilik va buning uchun sizni sudga berishim mumkin."
Direktor Jo kuldi, qo'lini mening yonog'imni silashga cho'zdi. — Bezori? Kim senga ishonadi deb o'ylaysan? U yaqinroq engashib, nafasi terimga tarqaldi. "Ko'p ayollar bu imkoniyatdan foydalanishadi. Men senga hamma narsani taklif qila olaman ... faqat "ha" deb ayt."
Uning so'zlari va xatti-harakatlari mening terimda o'rmaladi. Men o'zimni tuzoqqa tushib qolgandek his qildim.
Men uni tepmoqchi bo'ldim, lekin u juda tez edi, oyog'imni ushlab, devorga mahkam bog'ladi. — Haqiqatan ham kulgili ekansan, — istehzo qildi u yaqinroq engashib. Lekin men taslim bo'lishdan bosh tortdim. Bor kuchimni yig‘ib, uni ikki qo‘lim bilan itarib yubordim.
U muvozanatni tiklaganida, ko‘zlarim jirkanish bilan yonib, yuziga qattiq urdim. "Sizdan jirkanaman", deb tupurdim va ketish uchun o'girildim.
Lekin u juda tez edi, chunki u orqamdan bilagimdan ushlab, shafqatsiz kuch bilan orqaga tortib devorga urdi. Ko'zlarim hayrat va qo'rquvdan kattalashib ketdi, men belimda qattiq og'riqni his qildim.
Uning yuzi g'azabdan burishdi, bilagimdagi tutqichi esa qattiqlashdi. Uni ranjitganimni, ko‘zlari g‘azabdan yonayotganidan bilish qiyin emasdi va ogohlantirish: u meni osonlikcha qo‘yib yubormasdi. Men tez o'ylashim kerakligini bilardim, qochish mening yagona ustuvor vazifam edi.
"Natan..." Men mulohaza yuritmoqchi bo'ldim, lekin u zaharli ovozi bilan gapimni kesib tashladi.
"Senga o'xshagan pastkash bir qiz menga tarsaki urishga qanday jur'at eta oladi? Men qattiq gapirmaganim, bu o'zing xohlaganingni qilasan degani emas", deb gapirdi u ko'zlari g'azabdan yonib.
U meni tinglashining iloji yo'q... o'sha paytda u hazillashmaganini aytish qiyin emas edi. Men bu yerdan ketishim kerak...
Men qochishga harakat qildim, lekin u bunga yo'l qo'ymadi. U yugurishimga to'sqinlik qildi va keyingi voqea umurtqa pog'onamni qaltiratib yubordi- U yuzimga tarsaki tushirdi, sochlarim yonog'imga tushdi, shokdan qotib qolganimda qo'llarim qaltirab ketdi.
Og'riq kuchli edi, lekin bu meni qamrab olgan qo'rquv bilan solishtirganda hech narsa emasdi. Men o'ylay olmadim, harakat qilolmadim, qochib qutulolmadim.
Shu payt ko'zlarim yerda yotgan uyali telefonimga tushdi. Men qo'limni uzatdim, lekin u juda tezlikda ko‘zlari yovuzlik bilan yaltirab, uni tortib oldi.
"Buni xohlaysanmi?" — deb masxara qildi u ovozidan zavq bilan.
U mening oldimga cho'zilganida, tomirlarim orqali oqib o'tayotgan qo'rquv meni qamrab oldi. — Soqov harakat, — deb istehzo qildi u yuzi mendan bir necha santimetr uzoqlikda.
Men javob berishga ulgurmay, uning bo‘sh qo‘li bo‘ynimdan ushlab oldi. U meni oyoqqa turg'izdi, xuddi buyumdek ushladi. Og‘riqdan qichqirdim, u yaqinroq egilganida titrab ketdim.
"Og'riqni his qilyapsanmi?" — deb so'radi u, issiq nafasi qulog'imga tegib.
Bosim ostida tizzalarim bukilgan bosh aylanayotganini his qildim. U meni ushlab turgan yagona narsa edi, uning barmoqlari xuddi tirnoq kabi terimga chuqur kirib borardi.
U chaqqonlik bilan mobil telefonimni cho'ntagiga soldi, ko'zlari yomon niyat bilan porladi. Va keyingi soniyada u meni yana devorga mahkamladi, qo'li bilan oq ko'ylagimning yengidan ushlab oldi. Va bir shafqatsiz harakat bilan yirtib tashladi va meni ochiq va himoyasiz qoldirdi.
B-bu... bo'lishi mumkin emas...
Menda hayrat kuchayib borayotganini his qildim, ko'zlarimdan yosh oqdi, men tezda o'zimni qo'lim bilan yopdim. – O‘zingni yetarlicha kamsitilgandek his qilyapsanmi? - deb istehzo qildi u, nafasi terimga tegib.
Unga yolvordim: "Buni qilmang..." lekin u mening yig'lashlarimga e'tibor bermadi, qo'llarimni boshimdan yuqoriga, devorga mahkamlagancha ushladi.
U yaqinroq engashganida, lablari bo‘ynimga tegib, umurtqa pog‘onamni qaltiratib yubordi. Kimningdir, meni eshitishini umid qilib, qattiqroq qichqirdim.
Ammo faryodlarimni sukunat bosdi va u mening qarshiligimga e'tibor bermay, hujumini davom ettirdi.
Ko'z yoshlarim yonoqlarimni oqardi, umidsizlikning tinimsiz oqimi, uning teginishi terimga tamg'alangan temir kabi edi. Men undan nafratlandim, bu ojizlikdan nafratlandim. Ko'zlarim yumilib, ichimda... baqirib yubordim, go'yo men ichimda u uchun qichqirayotgandek..
"Jungkook..." deb pichirladim, zo'rg'a eshitiladigan iltijo, bu dahshatli tushdan qutulish uchun umidsiz faryod.
Bu tush bo'lsa... uyg'onmoqchiman... iltimos...i-iltimos..
To‘xtovsiz ko‘z yoshlarim yuzimni yuvdi, kuchim qolmaganini, tanam bargdek titrayotganini his qildim. Xona ko'zimga aylanayotgandek edi. Fikrlarim tumanga aylandi, lekin Jungkookning yuzi xayolimda saqlanib qoldi...hatto o‘sha daxshatli daqiqada ham...
Wattpaddan tarjima qilindi.
Muallif: ttaeqior