Aytilmagan haqiqat
Men Xvang xonim bergan patnisni oldim... ichida bir piyola guruch, bir piyola pishiriq va bir nechta salatlar bor edi... va Soyunning xonasi tomon yo'l oldim.
Men to'shakda shiftga qarab yotib, nimalar haqida o'ylardim, nimalar?... Bilmayman... Men faqat xayolimga kelgan narsani o'ylayapman. Shu payt eshikning taqillaganini eshitdim, bu ovoz hayolimni buzdi.
Soyun - "Kiring!" Men deyarli eshitilmas darajada aytdim, lekin umid qilamanki, eshik tashqarisidagi odam buni eshitdi .... ha, u eshitdi.
Eshik ochildi va men Tae qo'lida patnis bilan kirib kelayotganini ko'rdim. Men sekin o‘rnimda o‘tirdim.
U menga yumshoq, iliq tabassum qildi.
Oh, men uning bu samimiy tabassumini yana ko'rishni qanday xohlardim?.....Birdan yuragim hayajonlanganini his qildim...va sababini tushunolmadim....nega?
U patnisni tungi stolga qo'yib, ro'paramda karavotga o'tirdi. U bir necha soniya menga o'zining go'zal chuqur ko'zlari bilan qaradi ... ba'zan men uchun umuman o'qib bo'lmaydigan ... go'yo men ular ko'rsatayotgan his-tuyg'ularni tushunolmayman.
Uning kuchli nigohidan mening tartibsiz holatim ongimga keldi... Men qizarib ketgan ko'zlarim, shishgan yuzim va tartibsiz sochlarim bilan qo'rqinchli ko'rinayotgan bo'lsam kerak. Men undan uzoqqa qaradim.
Tae - "Nega tushlik va kechki ovqatlanmading?"— dedi u chuqur, bo‘g‘iq, ammo mayin ovozda.
U iyagimni ohista ushlab, meni o'ziga qaratdi. - "Sen ovqatlaringni o'tkazib yubora olmaysan."— dedi u xuddi bolaga o‘rgatayotgandek bosiqlik bilan.
Men uning yuziga tikilib turardim, lekin keyin bir narsani payqadim... uning kiyimi... u hali ham ofis kostyumida edi.
Soyun - "Tae... endigina qaytib kelding shekilli, borib kiyinishing kerak."
U gapimga parvo qilmay, tungi stoldan patnisni oldi. - "Avval ovqatlanishing kerak."— dedi u menga ovqat tomon ishora qilib.
Men ko'p narsalari bo'lgan patnisga qaradim, lekin daenjang chigae (Koreys loviya pastasi) ... e'tiborimni tortdi.
U ketishidan bir kun oldin appa buni menga qilganini esladim.
To'satdan yuragimda og'irlik paydo bo'ldi va ishtaham yo'qoldi. - "Tae, men yeyishni xohlamayman."– dedim iltijo bilan.
U bir qoshiq guruch olib, og'zimga yo'naltirdi.
Olti yildan so'ng uning qilgan munosabatidan yuragim urib ketdi.
"Oramiz yaxshilanmoqdami... yoki u menga rahmi kelgani uchunmi?"
U og'zimni ochishimni so'rab yana qoshiqni lablarimga tekkizdi. Men taslim bo'lishga qaror qildim va og'zimni ochdim va u xursand bo'lib og'zimga guruch qoshig'ini tiqib, oxirida jilmayib qo'ydi.
Men xonamning balkonidagi belanchakda Seul shahrining gavjum kechki yo'llariga qarab o'tirardim. Qanday qilib hayotim birdaniga ostin-ustun bo'lib ketdi, deb hayron bo'ldim....hozirda menda hech qanday oila qolmadi.
Lekin men xursandman.. "Andog" loyihasini qo'lga kiritganimdan va Koreyaga qaytish imkoniyatiga ega bo'lganimdan xursandman va appam bilan hayotining so'nggi kunlarini o'tkazdim... bo'lmasa, men umrim davomida bundan afsusda bo'lardim.
Telefonim jiringlaganda birdan hayollarim tarqaldi. Men qo'ng'iroq qiluvchini kimligini ko'rdim va bu Reychel edi. Men chuqur nafas olib uni oldim.
- "Hey qizcha, nima bo'ldi!"— dedi jo‘shqin ovoz bilan.
- "Salom!" - Mening ovozim juda past va charchagan edi.
- "Hey Soyun?........ yaxshimisan?" Uning ovozi sarosimaga tushdi
- "Unday emasga o'xshaydi...... nima bo'ldi?" Men eshitilib xo'rsindim.
- "Mening a-appam.....u... olamdan o'tdi!" — dedim yuragim siqilib.
Narigi tarafda sukunat hukm surdi, lekin xonam eshigining g'ijirlaganini eshitdim... Orqaga qaramadim, chunki bu Tae bo'lishini bildim. Besh soniyalik pauzadan so'ng Reychel gapirdi.
-"Qachon?" Uning ovozi juda past edi.
- "To'rt kun bo'ldi.." Ko'z qirim bilan uni yonimda o'tirganini ko'rdim.
Reychel - "Bu haqda eshitganimdan afsusdaman.... hozir yaxshimisan?" Men Reychelning bu qadar xotirjam va sekin gapirayotganini olti yil ichida birinchi marta eshitishim.
- "Men yaxshi bo'lishga harakat qilaman!"
- "Yoningda kimdir bormi?" Menga shirin iliq tabassum bergan Taega qaradim.
- "Men u bilan gaplashmoqchiman." Men uning iltimosiga rozi bo'ldim.
Soyun - "Tae...ummm...Amerikalik do'stim sen bilan gaplashmoqchi." U qoshlarini chimirdi.
Tae - "Yaxshi!" Men unga telefonni berdim
Nima uchun Soyunning dugonasi men bilan gaplashmoqchi ekan, men dovdirab qoldim.
Men uning qo'lidan telefonni olib o'rnimdan turdim va Soyundan biroz uzoqlashdim. Chunki men uning amerikalik do'sti bilan gaplashaman va ingliz tilida gaplashayotganda biroz qo'rqaman va hayajonlanaman, bundan tashqari, men hech qachon ingliz tilini bilmasdim.... Yaqinda men biroz o'rgandim va bu mening ishim tufayli.
- "Salom.... Men Reychal Evansman....Soyunning AQShdagi do'sti..."
Men tomog'imni tozaladim. - "Men Kim Taehyung....Soyunning Janubiy Koreyalik do'stiman."
Men duduqlanmaslik uchun bor kuchim bilan harakat qildim.
- "Ok....... aslida men endigina Soyunning dadasining o'limi haqida bildim."
" Biroz sekin gapira oladimi?...nima dedi?...Soyun?...dada?....o'limmi?.....ah!.xo'p...men tushundim!"
- "Ha!..... shuning uchun u qachon qaytib kelishini bilmayman, lekin iltimos, unga g'amxo'rlik qiling.... u otasiga nisbatan juda sezgir."
- "A-ah...ha...ha..g'amxo'rlik qilaman...xavotir olmang."
- "Ha... Rahmat... Xayr". Men telefonni Soyunga qaytardim.
- "Hey... u bilan nima gaplashding?"
- "U nimanidir tushundimi yoki tushunmadimi, bilmayman ... lekin men unga senga g'amxo'rlik qilishini aytdim".
- "Aytgancha, unda juda chuqur, bo'g'iq erkak ovozi bor ... sen menga uning rasmini yubora olasanmi."
Ko‘zlarimni yumdim. - "Bob-chi?"
Men bir oz kuldim va Tae darhol men tomonga o'girildi... Menimcha, bu to'rt kun ichida birinchi marta kulishim.
Bu qiz, albatta, kayfiyatim qanday bo'lishidan qat'iy nazar, meni tabassum qildirish qobiliyatiga ega.
Tae - "Seni chin dildan tabassum qilayotganingni ko'rish juda yoqimli." U qo'ng'iroqni uzganimda aytdi. Men unga diqqat bilan qaradim, u ham menga tikilib turardi... yana o'sha o'qib bo'lmaydigan ko'zlari va mayin tabassumi bilan. Birdan uning nigohlari ostida asabiylashib qolganimni sezib boshqa tomonga qaradim.
Men ofisdan keyin uyga keldim, kiyimimni almashtirdim va kechki ovqatlandim ... keyin balkonim tomon yo'l oldim.
Men uxlashdan oldin vaqtimni Soyun bilan o'tkazdim, u bilan tasodifiy narsalar haqida gaplashdim va uning kayfiyatini ko'tarishga harakat qildim. U avvalgidan ko'ra yaxshiroq... hech bo'lmaganda u ovqatni hech qanday kuchsiz yeydi va ba'zida jilmayib qo'yadi.... u hali ham bir oz o'zini tutadi..... lekin menimcha, bu ko'proq vaqt talab qiladi.
Shu kunlarda men Jennie bilan uchrasha olmadim, chunki Soyun.... Men ishdan keyin tezda uyga qaytib, Soyun bilan uchrashishni xohlayman, shuning uchun men Jenniega biroz e'tibor berolmayotganimni bilaman. .... lekin.....6 yil..men va Soyun uchrashmaganimiz yoki gaplashmaganimizga ancha vaqt bo'ldi....Endi u bilan birga bo'lish imkoniyatini qo'ldan boy bermayman... ha, endi unday emas... ayniqsa, u og'ir damlarni boshdan kechirayotganda.
Shuncha vaqt bir-birimizdan uzoq yashaganimizga haligacha ishona olmayman..... agar o'shanda kimdir menga men va Soyun hech qanday aloqasiz va hatto yana birlashganimizdan keyin ham olti yil davomida bir-birimizdan uzoqlashamiz, deb aytganida.... Men u bilan to'g'ri gaplashmasdim, keyin ularning ustidan kulib qo'ygan bo'lardim. Ammo bu haqiqatan ham sodir bo'ldi.
Men u bilan gaplashishni istamayman demayman..uni birinchi marta ishxonamda ko'rganimda.....Hech narsa bo'lmagandek tashqaridan xotirjam edim...lekin ichimda vahimaga tushdim. ....Men bir zumda adrenalin oqimi bilan meni qamrab olgan juda ko'p his-tuyg'ularni his qildim... Men uning oldiga yugurib, uni qattiq quchoqlab olmoqchi edim....
Lekin Yo'q, men hech narsa qilmadim... chunki men xafa bo'ldim... Uning qasddan - beixtiyor qilgan ishlari meni qattiq xafa qildi.
Uyimizning maysazoriga kirib, so‘ng u yerda bo‘lgan skameykaga o‘tirgan odamni payqab o‘yladim. Bu Soyun ekanligini tushunish uchun vaqt kerak emas edi.
Men unga bir necha soniya qaradim, u shunchaki osmonga qarab o'tirardi. Men balkondan qaytib, oshxonaga bordim. Men ikkalamiz uchun ikkita krujka issiq shokolad tayyorlab, maysazorga chiqdim.
Oxirgi bir necha kun davomida xonada kun bo'yi o'tirganimdan bo'g'ilib qolgandim... shuning uchun tungi toza havodan nafas olish uchun bog'ga chiqdim.
Men skameykaga o'tirdim va qorong'i, ammo oyning nuridan sezilarli darajada yoritilgan osmonga qaradim. Bir necha daqiqadan so'ng men yonimda bir harakatni his qildim. Boshimni o'girdim, faqat Tae ikki krujka tutgan qora kiyimida yonimda o'tirganini ko'rdim.
U biroz jilmayib, oldimga krujkani uzatdi. - "Issiq shokalad."
Men krujkaga qaradim, so'ngra Taega qaradim va krujkani olib qo'limni uning issiqligi bilan o'rab oldim.
Tae - "Umid qilamanki, bu senga hali ham yoqadi!" - dedi u sochlari orqaga taralarkan.
Men bosh irg‘adim - "Ha... rahmat!"
Oramizda sukunat hukm surardi, bu shunchaki issiq choco ho'playotganimizning ovozi edi....boshimiz tungi osmonga qarab turardi.
O'rtamizda qulay sukunat hukm surdi, birdan uni Soyun buzdi.- "Seningcha qaysi biri mening appam?"
Boshim bilan darrov unga qaradim va yolg'on gapirmayman, men biroz hayron bo'ldim. U hamon osmonga qarab turardi.
Bolaligimizda ham bir-birimizdan qanday so'raganimizni esladim.
"Seningcha qaysi biri mening ommam?"
U javobimni eshitmay, menga qaradi.
Men o‘sha paytlarda qanday javob bergan bo‘lsam, xuddi shunday javob berdim.
U biroz tabassum qildi va yana yuqoriga qaradi. - "O'shami?"— dedi u yulduzlardan biriga ishora qilib
Men uning barmog'iga ergashdim va osmondagi eng yorqin yulduzni ko'rdim. - "Ha!"
Soyun - "Va bular bizning e
ommamiz".— dedi u eng yorqin yulduzga yaqin qolgan ikkita yulduzga ishora qilib.
Bu men uchun juda g'ayrioddiy tuyg'u edi.. Oradan shuncha vaqt o'tgach, biz yana yulduzlar va marhum onalarimiz haqida gaplashdik.
Bu safar suhbatni boshlagani menga yoqdi. U menga qaradi, meni unga qarashga majbur qildi. - "Kel ular bilan gaplashamiz." Uning ohangida hayajon bor edi.
U bosh irg‘adi. Ikkimiz yana osmonga qaradik - "Omma, appa/abeoji.... biz yaxshi bolalarmiz...... biz yig'lamaymiz ... hech kimni bezovta qilmaymiz ... va'da beramiz.... O'zimizga extiyot bo'lamiz... biz sizlarni sog'inamiz va sevamiz."
Biz xuddi yoshligimizda aytganimizdek bir ovozdan aytdik... yagona farq bizning o'zgargan ovozlarimiz va unga abeodji qo'shilishi edi.
Men jilmayib Soyunga o'girildim, lekin uning yuziga qarab tabassumim so'ndi. Uning hamon osmonga qadalgan ko‘zlari yaltirab, lablari titrab turardi....u, albatta, ko‘z yoshlarini tiyishga harakat qilardi.
Men uning nimani his qilayotganini bilaman... uning ommasi ham, appasi ham u bilan emasligi... albatta, bu hech kim oson hazm qila oladigan narsa emas.
Men krujkani uzoqroqqa qo'ydim va uni o'zimga tortdim...uning ko'kragimga yuzini yashirishi uchun vaqt kerak emas edi va o'sha paytda u o'zini tutolmay yig'lab yubordi.
Soyun - "Men yig'lashni xohlamayman!" U meni quchoqlab aytishga muvaffaq bo'ldi.
Tae - "Bu muammo emas.. yig'la... hammasini qo'yib yubor!" Men uning qulog‘iga sekin pichirladim.
U alam bilan yig‘lardi va ko‘kragim yaqinidagi ho‘llik bunga dalil edi.
Uning yig'lashini eshitib, siqilib ketdim... bu men uchun doim og'ir edi.
Soyun - "Menda *yig'lash* yo'q....bu dunyoda hech kimim qolmadi.....Menda *yig'lash* yo'q."
Uning ovozidagi og'riqni eshitib yuragim og'ridi....Uni quchoqlab, dedim. -" Bu to'g'ri emas Soyuniee..Men sen uchun borman...senda men bor, mening appam bor...Jisoo nuna bor.... Rose, Jimin bor....senda hammamiz bor." – dedim iloji boricha ohista.
Birozdan keyin u tinchlandi. U quchoqni buzdi va uning ko'z yoshlarini maftunkorona artdi. Men uning sochlarini mehr bilan siladim va unga tabassum qildim.
Uning bu so'zlari meni quvontirdi, lekin ayni paytda biroz xafa qildi. Quchoqni buzdim va ko'z yoshlarimni artdim. Menga ishonch bilan jilmayib turgan unga qaradim.
"Men u kabi farishtaga loyiqmanmi?"
Men uning tanish va notanish his-tuyg'ularga to'lgan go'zal ko'zlariga qaradim. Sochlarimni mehr bilan silardi.
Soyun - "T-Tae!.....Men bir narsa aytmoqchiman." dedim pastga qarab.
U qo'lini sochlarimdan olib, bosh irg'adi - "Kechir!"
Mening ovozim deyarli eshitilmas edi, lekin u buni eshitdi. Uning tabassumi so'ndi, u bu kechirim nima uchun ekanligini yaxshi bilardi.
Soyun - "Men yomon do'stman!" U pastga qaradi.
Soyun - "Men ahmoq edim... juda ham ahmoq!"– dedim o‘zimga nisbatan jahl bilan.
Soyun - "Lekin Tae.... Men o'sha kuni senga aytganlarimni hech qachon nazarda tutmaganman...... Men bilardim va hech qachon bunday ishni qilmasligingga ishonardim"– dedim qat’iy ohangda. U menga qaradi....bir necha soniya oldin his-tuyg'ularini aks ettirgan ko'zlari endi yana sovuq edi, bu meni titratdi.
Soyun - "Men unga hech qachon bunday ishni qilmasligingni aytdim."
Bu safar mening ovozim juda past va ehtiyotkor chiqdi, bu uning sovuq ko'zlariga sabab bo'ldi. - "U mendan sen bilan u o'rtasida...... tanlashimni so'radi!"
Mening gapimdan uning ko'zlari biroz kattalashdi. U endi ko'zini yumib ham qo'ymasdi. U menga nima qilganimni bilmoqchi bo'lgandek qaradi... va u o'ylagan narsani qilmaganimdan qattiq umid qilardi.
Soyun - "Men uni tanlaganim yo'q, Tae!" Yuzida yengillik alomati ko‘rindi.. nihoyat ko‘zlarini pirpiratdi, ko‘zlari biroz yumshab ketdi.
Soyun - "Senga ishonganim uchun... sen mening eng yaqin do'stim eding!"
U yana ko‘zlarini pirpiratdi va bir soniya uzoqqa qaradi, keyin yana menga qaradi.
Soyun - "Senga aytganlarim hammasi mening g'azabim va umidsizligim edi!"
Men to‘xtab, chuqur nafas oldim - "Bilaman..Bilaman..bundan haliyam xafasan....Men kechirim so'ramaganimni bilaman...bilaman, xayrlashmasdan ketdim.....lekin...buning sababi men qo'rqoq edim... bundan keyin sen bilan yuzlashishga jur'atim yetmadi.... yuragim ezildi, aybdorlik hissini tuydim... va o'sha vaqt... tartibsizlikdan qochish to'g'ri tuyuldi."
Jennie meni undan uzoqroq turishimni aytgan va kechirim so'ramasligimni aytgan bo'lsa-da, lekin u menga ta'sir qilgan odam emas edi.... u meni yanada aybdor qildi..... lekin oxirida Men qolishnimi, kechirim so'rashnimi yoki qochib ketishni xohlasam, bu mening tanlovim edi.... Men Jennieni aytganlarini qilishga majbur emasdim.
Jennie meni to'xtatgandan keyin ham men Taening oldiga borgan bo'lardim, chunki men birovning buyrug'iga quloq soladigan odam emasman...... lekin gap shundaki, men o'zim borib kechirim so'rashni xohlamadim... chunki men uyaldim...O'zim ham qochib ketgim keldi va qildim.
U menga qattiq qaradi, ehtimol men aytganlarimni qayta o'ylashga harakat qilmoqchi edi ... ehtimol, aytganlarim qilganimni oqlaydimi, deb o'ylardi.
Uning sovuq ko'zlari meni yetarlicha qo'rqitayotgan bo'lsa-da, men hali ham jasoratimni to'plab, Koreyaga qaytib kelganimdan keyin uni birinchi marta ko'rgan kunimdan beri nima so'ramoqchi ekanligimni so'radim. - "K-kechirim so'rasam bo'ladimi hozir.......yoki juda kechmi?"– dedim siniq ovoz bilan va yana ko‘zim yoshlandi.
Uning ko'zlari qandaydir his-tuyg'ularni ko'rsatdi, ular endi sovuq emas edi, lekin ular qanday his-tuyg'ularni ifodalashdi, bilmayman ... bu yaxshi narsami yoki yomonmi, men bilmayman ...
Pastki labini tishladi.... go'yo qattiq o'ylayotgandek. Yuragim tez urdi..Qovurg'amni sindirib chiqib ketadigandek bo'ldi. Nafasim tiqilib qolgandek edi.
Men unga har qanday so'zni... har qanday tovushni.. har qanday imo-ishorani..... menga aytadigan narsasini intiqlik bilan qarardim.
Agar mening xatoim shunchalik og'ir bo'lsa va u yaraga sabab bo'lgan bo'lsa ... hali tuzalmagan. Lekin menda bor narsa sukunat edi.
Tushundim.....kech bo'lsa kerak... balki hayotimda unga munosib emasman. Bilaman, yuragim og'rimasligi uchun undan uzoqlashaman deb avval o'ylagandim.....lekin buni qilish qiyin!
Uni yana ko'rganimdan keyin, sevib qolganimdan so'ng, u menga qanchalik qayg'urayotganiga guvoh bo'lganimdan keyin....Men... Undan uzoqlasha olmayman.
Men uni o'zimga yaqin bo'lishini xohlayman... Men uni hayotimda xohlayman.... hech bo'lmaganda avvalgidek eng yaxshi do'st sifatida sevuvchi sifatida bo'lmasa ham.
Lekin u imkon bersagina bo'lishi mumkin....lekin menda endi bunday imkoniyat yo'q shekilli. Men unga oshiq bo'lmagan bo'lardim....lekin endi men uni do'st sifatida ham butunlay yo'qotib qo'ydim shekilli..
Wattpaddan tarjima qilindi.
Muallif: PayalSharma671