Millionerning turmush o‘rtog‘i
Ichimdan o'zimni biroz bosish uchun bu Jungkook ekanligini bilsam ham u emasligini aytardim.
Endi nima qilishim kerak...? U bilan yuzma-yuz ko'rishish uchun aylanaymi yoki o'rnimda qolib, o'zimni uning xonasidagi mebellardan biri sifatida ko'rsataymi?
Chuqur nafas ol va chuqur, juda chuqur nafas ol. Hammasi joyida. Sen shunchaki kitobni qaytarib olish uchun shu yerdasan. Faqat shu. Boshqa hech narsa.
Chuqur nafas olib, kitobni orqamga yashirib, sekin orqamga o‘girildim. Nega men undan kitobni yashirayotganimni ham bilmayman, lekin hozir eng yaxshi tanlov uni yashirishdir. Agar u o'qisa nima bo'ladi? Bu sodir bo'lishini tasavvur ham qila olmayman.
Shunday kitoblar o‘qiganimni bilib qolsa, nima deb o‘ylaydi...? Buni o‘ylab, beixtiyor ichimdan og‘ir yutinib qo'ydim.
Orqaga o'girilganimda nigohim Jungkooknikiga to'qnash kelib ko'zlarim hayratdan kattalashib ketdi.
Mana, u endigina hammomdan chiqib, sochiqni beliga mahkam o'rab olgan. Xona yorug'ining mayin nuri uning sochlaridagi namlikni, bo'yni va ko'kragidagi suv tomchilari ko'rinib uning mukammal tanasini ko'rsatib turardi.
Uning qo'llari bexosdan bir-biriga bog'langan va u jiddiy qiyofada menga qarab turardi. Vaqt to'xtab qolgandek bo'ldi va men unga tikilib qoldim.
Beixtiyor nazoratimdan adashib, uning ovozi birdan sukunatni kesdi. — Qachongacha mening tanamga tikilib turmoqchisan? — so‘radi u.
Qo'rqib, men o'zimga kelib uning yuziga qaradim, bizning ko'zlarimiz to'qnashdi va u boshini bir oz yon tomonga egib menga qaradi va hech qanday sababsiz yuragim tez urib ketdi.
Ko'zlarimni uzib, xijolat tortganimni his qilib, undan uzoqlashdim. Men uning qorin bo'shlig'iga qanchalik uyatsiz tikilib qolganimni sezmagan edim va u buni payqaganiga ishonchim komil. Nega men bundayman?
Lekin mening o'rnimda bo'lganlar ham shunday qilishadi shuning uchun men aybdor emasman. Boshqalar ko‘ra olmasa, qadriga yetmasa, bunday mukammal tanaga ega bo‘lishdan nima foyda?
Men yana nimani o'ylayapman? O'zingni qo'lga olishingni necha marta eslatishim kerak Park Seona? Necha marta???!!! U shunchaki muz kubi va men u haqida o'ylamasligim kerak.
O'zimni nazorat qila olmaganimdan ich-ichimdan afsuslanib, o'zimni tartibga solishga harakat qildim. Men bir nima deyishga jur'at to'plaganimda uning men tomon kelayotganini payqadim.
Nega u men tomonga yaqinlashyapti?? U meni haydab yuboradimi? U shunday qiladimi? Yo'q..yo'q u bunchalik yuraksiz bo'lishi mumkin emas, to'g'rimi? U dunyo tomonidan jentlmen sifatida tanilgan, albatta, janob ayolga bunday munosabatda bo'lmaydi yoki shundaymi? Ammo bizni kuzatib turgan hech kim yo'q ... shuning uchun ... agar ...
Uning niyatini tushunolmay, orqaga qadam tashlab, beixtiyor orqaga chekina boshladim. U nima qilyapti?
Orqaga qadam tashlashda davom etar ekanman, Oyog'im to'satdan to'xtab qoldi, orqamda kalta karavot borligini sezdim.
Men orqaga qaradim va o'zimni tuzoqqa tushib qolganimni ko'rdim, mening yo'limni bardoshli mebel to'sib qo'ydi. Nima..? Bilaman, u "Xonamga kirma, deb aytmaganmidim? Qanday qilib mening ruxsatimsiz ichkariga kirishga jur'at etasan?" - deyishi aniq.
Bu muz kubi bu safar meni ayamaydi. Qanday bo'lmasin, men buni kuchli qiz kabi qarshi olaman. Qani, janob Muz kubi, keling, baqiring. Meni qo'rqiting.
Boshimdagi shu fikr bilan men yana boshimni oldinga burdim, lekin hayron bo'ldimki, Jungkook hozir mendan bir dyuym narida turganini ko'rdim. Unga qaraganimda tomog‘imga bir narsa tiqilgandek tuyuldi. Bezovta qiluvchi yaqinlikdan yuragim tez urdi.
Uning boshi bir oz yon tomonga egilgan va ko'tarilgan qoshi men yashirmoqchi bo'lgan narsani tushunmoqchi bo'lgandek uning qiziqishini bildirardi.
— Qo‘lingda nima bor? — deb so'radi u ovozida qiziqish va shiddatlilik aralash. Ha? Mening qo'limda? Uning savoliga javoban ko‘zlarim katta-katta ochilib, qo‘limda ushlagan kitobni o‘zim bilmagan holda mahkam ushladim.
"Yo'q, hech narsa", deb duduqlandim, beparvolik va noqulay tabassum bilan birga. Mening ovozim menga juda xiyonat qildi.
Ishonmay qo‘lini cho‘zdi, bu qo‘limda yashirgan narsamni topshirishni indamay talab edi.
Qoshlarim hayratdan chimirildi. “Ijozat ber, bir ko‘rib chiqaman”, deb qo‘shib qo‘ydi u ohangi o‘zgarmagan holda. Hech qanday yo'l yo'q. Bu vaqtda u meni xonadan chiqarib yuborsa, men bunga qarshi emasman, lekin men unga qarashga ruxsat berolmayman.
Ko'zlarimda to'satdan vahima bilan unga qaradim. - "Buni o'zgartirasizmi? Men tashqariga chiqaman va sizni tinch qo'yaman.", dedim men ko'zlarim oldidagi uning ochiq ko'kragidan uzoqqa qarab, xijolatimni yashirishga urinib.
Kitobni orqamdan oldingidan ham qattiqroq qisdim. Shu bilan u meni qo‘yib yuborishi mumkin, deb o‘ylab bir dyuym uzoqlashmoqchi bo‘ldim, lekin hayron bo‘lganimdan u meni qo‘limdan ushlab, orqaga tortdi va asta-sekin orqamdagi karavot yonidagi stolga o‘tirib, hayratda unga tikilib qoldim.
Nima? Men tepaga qaradim va uning yaqinroq egilib, qo'llarini stolning ikkala burchagiga qo'yib, meni u bilan orqadagi devor o'rtasida ushlab turganini kuzatdim. Endi uning yuzi menikidan atigi bir dyuym uzoqda edi va ko'zlari menga qarab turardi.
Bu odam yurak xurujiga duchor bo'lishimni xohlaydimi?
Ko'zlarimiz bir-biriga bog'langanda yuragim ko'ksim ichida tez urardi. Uning lablari asta-sekin yaqinlashib borardi.
Men boshqa hech narsa haqida o'ylay olmadim. U nima qilmoqchi...? Nega uning lablari menga yaqinlashmoqda? Birdan u men bilan oxirgi marta bo'lgan voqea esimga tushdi. Yana nima bo'ladi, degan o'y bilan tanam qizib keta boshladi...
Men chalg'iganimda, u qulay fursatdan foydalanib, tezda qo'lini uzatdi va kitobni qo'limdan tortib oldi. Men uzoq vaqt davomida berkitmoqchi bo'lgan qimmatbaho narsam qo'llarimdan chiqib ketdi va hayratda qoldim.
Jungkook kitobni qo'lida ushlab turdi, unga qaragancha lablarida mayin kulgi paydo bo'ldi. — Buning uchun kelganmisan? — deb so‘radi u.
Men hayron bo'ldim. Qachon kitobni mendan oldi? Vahima ichida soxta, mayin tabassum qildim va “Jungkook... iltimos, menga bering”, deb yolvordim. Uning nigohlari xuddi mening noqulayligimdan mamnun bo'lgandek, menga tikildi. "Agar bermasam-chi?" — deb mazax qildi u qoshini ko'tarib.
Men unga tikilib qoldim, u endi kitobni varaqlay boshladi. U qilyaptimi?! Yo'q, men unga qarashga ruxsat bera olmayman. Men tezda o‘rnimdan turdim va shosha-pisha u tomon bir qadam tashladim, kitobni qo‘lidan tortib olish uchun qo‘limni cho‘zdim.
Biroq, u kitobni tezda qo'limdan uzoqroqqa ko'targani uchun urinishim befoyda bo'ldi. Men hayron bo'ldim, Nega u bunday qilyapti? Aytishim mumkinki, u buni ataylab qilyapti. Men uning yuziga musht tushirmoqchi edim. Sizning maftunkor chehrangiz borligi uchun meni haqorat qilishga haqqingiz yo‘q, jinni.
Ichimda g'azab paydo bo'ldi. To‘xtovsiz kitobni qo‘lga olish uchun yana bir bor sakrab tushdim, lekin u masxara qilgandek kulardi. Jin ursin, nimaga kulyapsiz? Qiziqmi? Bu sizga yoqyaptimi? Men kuting nima ...? Men nima qilishim mumkin...? Uh... mayli... Men hech narsa qila olmayman.
Nima bo'lganda ham, kitobimni qaytarishim kerak. Taslim bo‘lishni istamay, unga qaraganimdan keyin yana bir urinib ko'rdim, ammo barmog'larim haliyam qimmatbaho kitobimdan yiroq edi. Atrofimda kulgi yangradi va u mening behuda harakatlarimdan zavq olardi. Bu meni tobora g'azablantirdi.
Mag'lub bo'lmaslikka ahd qildim, yana qo'limni kitobga cho'zib olishga harakat qildim, bu safar umid bilan ichimda qolgan bor kuchimni sarfladim. Ammo taqdirning boshqa rejalari bor ekan. O'rta sakrashda oyog'im sirg'alib ketdi va muvozanatni yo'qotdim.
Yo'q...Yo'q...Yo'q....Yiqilaman. Uning ustiga tushaman....
Ko'zlarim kulishni to'xtatgan va nigohim bilan to'qnash kelgan Jungkookga qadaldi. Bir soniya ichida uning ko'zlari katta katta bo'lib ketdi.
Ishonchim komilki, bu Muz kubi siljiydi va yiqilib tushishimga yo'l qo'yadi... ey xudo, iltimos.... menga yordam ber.
Lekin hayron bo‘ldimki, u menga qarab qo‘lini cho‘zdi va belimdan tutib oldi. Birgalikda uning orqasidagi karavotning yumshoq yuzasiga tushdik.
Men qoqilib, kutilmaganda karavotga yiqilib tushganimni ko'rganimda, ko'zlarim uning magnitdek nigohiga tushdi. Shu lahzadagi sukunat yuragimning tez urishini kuchaytirdi.
Yalang ko'kragida yotib, terisining issiqligi mening tanamga tarqaldi. Va bu endi yonoqlarimni qizarishiga olib keldi.
Biz juda yaqinmiz..... Men ketishim kerak.
Men oramizda bir oz masofani o'rnatishga va undan uzoqlashishga harakat qildim, lekin uning belimni mahkam ushlagani harakatni to'xtatdi, chunki uning barmoqlari orqamga yumshoq, ammo inkor etib bo'lmaydigan darajada ushlab turardi.
U meni yanada yaqinroq tortib, yuzlarimiz orasidagi masofani qisqartirdi. Yuragimning urishi xonada aks-sado berayotgandek edi. Men uning nafasini terimda his qildim va ko'zlarimiz bir- birimizga qadaldi, vaqt to'xtagandek bo'ldi.
Men uning quchog'idaman. Men hozir juda.... unga yaqinman. U meni ushlab turibdi. Uning ko'zlari menga tikilgan. Va bu meni aqldan ozdirmoqda. U meni aqldan ozdiradi. Men boshqa tomonga qaramoqchiman, lekin men buni qila olmayman.
Men ko'zlarimni uzishga qiynalardim, lekin uning ko'zlari meni o'ziga tortadigan chuqurlikdek edi. U boshqa joyga qarashimga imkon bermasdi.
U menga tikilishda davom etar ekan, uning ko'zlari uzoqqa qarashni istamasdi va bu meni asabiylashtirardi.
Uning iliq va mayin lablari mening lablarimga tegib turganida, lablarim va qornimdagi kapalaklarni his qildim. Uning shunchaki teginishi meni aqldan ozdirardi. Qiziq, agar u meni o'psa nima qilardim.
Men har doim bu odamdan nafratlanaman deb o'ylardim, lekin yana nega uning teginishini yomon ko'rmayapman? Nega men uning teginishida o'zimni juda zaif his qilyapman? Nega mening tanam va yuragim unga meni boshqarishiga imkon beradi?
U engashganida, nafasi terimga iliq tegib turardi. Uning lablari menikiga tegishda davom etar ekan, ko'p o'tmay ular meniki bilan birlashdi. Uning lablarining dastlabki teginishi menga yumshoq his-tuyg'ular to'lqinini yubordi.
Uning o'pishlari davom etar ekan, asta-sekin o'zgarishlar ro'y berdi, har bir bo'sasi endi chuqurlashib bordi. Va bunga javoban men o'zimni taslim bo'lganimni ko'rdim, ko'zlarim taslim bo'lib yumildi.
Negaligini bilmayman, lekin men unga qarshilik qila olmadim. Men uning teginishiga qarshi tura olmadim.
Ammo o'pish chuqurlashib, mast bo'lgan lahzada to'satdan men haqiqatga qaytdim. Bu biz qilishimiz kerak bo'lgan narsa emas. Bu bizning oramizda bo'lishi kerak bo'lgan narsa emas. Oramizda hech qanday haqiqiy aloqa yo'q. Va biz hozir qilmoqchi bo'lgan narsa vaqtinchalik zavq uchun o'tkinchi narsadan boshqa narsa emas.
Oxiri qanday bo‘lishini bilsam ham beparvolik qila olmayman. U meni sevmaydi va menda unga nisbatan his-tuyg'ularim yo'q. Bu shunchaki... zavqlanish.
Tez uyg'onib, men ko'zlarimni ochdim va birdan undan uzoqlashdim. U indamadi, shosha-pisha orqaga chekinayotganimda, jimgina kuzatib turdi. Uning nigohlari menda qoldi.
E’tiborim beixtiyor karavotda yotgan qarovsiz kitobga qaratildi. Men uni tezda oldim-da, xonadan qochib ketdim va eshikni yumshoq zarb bilan yopdim.
Xonamga yetib borgach, tezda eshikni yopdim va unga suyanib qoldim. Qizarib ketgan yonoqlarim va gurkirab turgan yuragimga qo'limni qo'ydim.
Men nima qildim? Menga nima bo'ldi? Qanday qilib uni menga juda yaqinlashishiga ruxsat bera oldim..? Qanday qilib men nafratlanmasligim mumkin? Lekin uning teginishi meni hayajonlantirdi.
Bu abadiy davom etadigan narsa emas va men buni juda yaxshi bilaman, unda nega men o'zimga xiyonat qilyapman? Bu nikoh shunchaki harakat va u tez orada tugaydi. Men uni ertami-kechmi tark etaman va unga rejalarimni buzishiga yo'l qo'ymayman.
Men shunchaki hayajonlandim va bundan buyon uning atrofida ehtiyot bo'lishim kerak. Men o'rtamizda bo'lgan narsalarni murakkablashtirishni xohlamayman.
Men bu munosabatlarni nomlay olmayman. Biz oila oldida er va xotinmiz, lekin aslida biz bir-birimizga begonamiz. Va u hech qachon meni sevmasligini bilgan xolda, men unga yaqinlashishni xohlamayman.
Mashina Min xonimning uyi oldida to‘xtadi. Yon tomonga qaraganimda, men uni yo'lovchi o'rindig'ida noqulay sukunat ichida o'tirganini ko'rdim.
Uning jimligidan men oldingi aralashuvimdan xafa bo'lgan deb o'yladim.
“Min xonim, yetib keldik”, deb aytdim sukunatni buzib. U nigohini menga qaratdi, uning qiyofasi beparvolikdan manziliga yetib kelganimizni ham sezmay qolgandi.
“Oh...” deb g‘o‘ldiradi u, barmoqlari xavfsizlik kamarini ushlay boshlaganda. Lekin u shuncha kurashsa ham undan ozod bo'lolmadi. Bir lahzaga ikkilanmay, men qo‘l cho‘zdim va unga xavfsizlik kamaridan xolos bo‘lishga yordam bera boshladim. Kutilmaganda ko‘zlarimiz to'qnashib bir birimizga tikilib qoldik.
Uning beg'ubor qizg'ish jigarrang ko'zlari ojizlik tuyg'usiga ega bo'lib, bir lahzada menikiga duch keldi. Go‘yo bu ish bexosdan bo‘lgandek bo‘ldi.
Oldinroq suhbatlashganlarida men ularning huzurida uning qanchalik noqulay ekanini ko'rdim. Va unga o'xshagan qiz faqat sobiq sevgilisi yoki uni rad etgan sobiq sevgilisi oldida bunday reaksiyalarni beradi. Oldingi yigit esa uning sobiq yigitiga o‘xshamasdi. Uning gap-so‘zlari, xatti-harakatlari uni qandayligini anglash uchun yetarli edi.
U xavfsizlik kamarining tutqichidan xalos bo'lishidan oldin, sukunat biroz cho‘zildi. Uning nigohlari pastga siljidi, yonoqlarini biroz qizardi. Bir lahzadagi oramizda noqulaylik paydo bo‘ldi.
— O'sha yigit sizni sevganmidi? — so‘radim noqulay sukunatni buzib, o‘rnimga qaytib o‘tirdim. U tezda e'tiborini menga qaratdi. "H-haligi...yo'q..."
Unga o'xshagan qizlar to'g'ri yolg'on gapira olmaydi. Men yana unga qaraganimda, labimdan masxara chiqib ketdi. "Shundaymi, Min xonim? Unda nega duduqlanyapsiz?" Men bu savolni berganimda u jim qoldi. “Bu o‘tmishda edi...” u past ohangda gapirdi va lablarimda jilmayish paydo bo‘ldi.
"Bu o'tmishda bo'lgani juda ajoyib, chunki..." Men oldinga qaradim va davom etdim: "Agar unga o'xshagan odam bilan hali ham uchrashayotgan bo‘lsangiz, men sizning erkaklar didingizga baho bergan bo'lardim."
"Menga tasalli bermoqchimisiz yoki erkaklardagi didimni masxara qilyapsizmi?" U so'radi va men unga qaradim.—Sizningcha, qaysi biri?
- "Bilmayman, lekin siz meni yupatishga harakat qilyapsiz deb o'ylayman."
"Men odamlarga tasalli bermayman, lekin agar shunday deb o'ylayotgan bo'lsangiz, mayli, shunday bo'lib qoladi", dedi u indamasdan meni kuzatar ekan.
U sarosimaga tushib, qoshlarini chimirib, bir muddat menga tikildi. Lekin rostini aytsam, u shunchaki vaqtini behuda sarf qilardi. Men hech qachon unga o'xshagan ayol bilan uchrashishni afzal ko'rmayman. U juda sodda. Men esa bunday ayol bilan uchrashmayman. Hech qachon.
Qachon kimdir uni parchalab, o‘z manfaati uchun ishlatishini ham bilmas edi. Men bunday odamlarni yomon ko'raman. Men uni yoqtirmayman deb aytmayapman, lekin bu dunyoda qanday omon qolishini o'ylab, unga achinaman. Yana, bu mening ishim emas, u bilan hech qanday aloqam yo'q.
“Xayrli tun, janob Li”, dedi u va mashinadan tushdi. Eshikni yopishdan oldin u menga bo'sh, ammo biroz g'azablangan ko'z bilan qaradi: "Bugungi yordamingiz uchun rahmat. Men hozir ketaman." u eshikni yopdi va oldinga yura boshladi. Uning so'zlari samimiy emas edi. U ko'zimdan g'oyib bo'lgunicha uni bir-ikki daqiqa jimgina kuzatar ekanman, lablarimda jilmayish paydo bo'ldi.
[Bir necha kundan keyin]: Seona pov:
Men yonimda turgan Stellaga juda hayajonli nigoh bilan qaradim, u o'z stolida o'tirgan Jungkookga biz topshirgan hujjatlarni ko'zdan kechirayotganiga tikildi.
Stella mening savdo bo'limidagi loyiha hamkorim, ikkalamiz ham bitta loyiha ustida ishlayapmiz va biz Jungkookdan muhim hujjatlarni imzolash uchun shu yerda edik. Biroq, men hali ham janob Li tomonidan amalga oshirilgan hujjatlarni shaxsan o'zi ko'rib chiqmoqchi bo'lganligi haqida hali ham dovdirayapman.
“Ketishingiz mumkin,” nihoyat boshini ko'tardi Jungkook va u aytishi bilan men unga tez ta'zim qildim va eshik tomon yura boshladim. Stella mening orqamdan ergashdi, lekin tez orada uning chuqur ovozi xonada yana aks-sado berib, bizni yo'lda to'xtatdi.
— Kutib turing, siz bu yerda qolasiz.
Nega..? Nega?! Men u mening ismimni aytmasdan turib qolishimni so'raganini bilardim. Uning xonasidan chiqib ketgan kundan beri men unga e'tibor bermayapman. Men g'azablanganim yoki boshqa narsa emas, men u bilan yuzma-yuz ko‘rishishdan uyalaman.
Aylanmoqchi bo'lganimda. "Seona, ketsangiz bo'ladi. U mendan qolishimni so'rayotgandir". - dedi Stella past ohangda va tezda sochlari va kiyimlarini tuzatishga kirishdi.
U qo‘lini so‘ramoqchidek hozirlik ko‘rmoqda. Men ichimdan masxara qildim. Bundan tashqari, agar u undan qolishni so'rasa, bu mening muammom emas. Boshqa so'z demay, yo'limni davom ettirdim, lekin uning ovozi yana jarangladi.
— Seona, qolishingni so‘radim.
Wattpaddan tarjima qilindi.
Muallif: @𝒕𝒕𝒂𝒆𝒒𝒊𝒐𝒓