Millionerning turmush o‘rtog‘i
U xira yoritilgan yotoqxonasidagi karavot chetiga o‘tirib barmoqlari yana o‘sha raqamni terdi. U ko'tarmasligi mumkinligini chuqur bilardi, lekin umidini tiya olmadi.
Telefon qo'yilgan ovozini eshitib uning yuzi xotirjam qabul qildi. U telefonni sekin qulog'idan tortib oldi, nigohi telefon ekraniga qadaldi. Hech qanday g'azab yo'q edi, u javob bermasligini tushunardi.
Xona jimjitlikka tushib qoldi va u bir zum sukunatni o'ziga singdirib, fikrlarini havoda qoldirishga imkon berdi.
Unga shunchaki matn qoldirishim kerakmi?
Uning barmoqlari tez orada xabar yozdi: "Bugun kechqurun uyga qaytasizmi?"
U uning javobi hech qachon kelmasligini chuqur bilardi, lekin u yana bir bor unga murojaat qilish va javob berishini bilish istagiga qarshi tura olmadi. U umid va iste'fo aralashgan holda, jo'natish tugmasini bosdi va javob belgisini kutayotib, ekranga tikildi.
Ammo u kutganidek, sukunat cho'zilib ketdi, faqat telefon ekranining xira chaqnashlari korinib turardi. Aynan o'sha paytda u o'zini tanish umidsizlikka tayyorlaganida, telefon jiringladi. Ekranda “Bobo” degan ism chaqnadi va u qo‘ng‘iroqqa javob berishdan oldin chuqur nafas oldi.
"Jungkook bilan kechki ovqatdan zavqlandingizmi?" Boboning ovozi narigi chekkadan eshitildi, unda qiziqish va xavotir uyg‘ondi. Seona lablarini bir-biriga bosdi, u kuchini to'plashdan oldin havoda jimgina pauza qildi: "Ha, bobo. Biz uyga endi qaytdik".
U haqiqatni tan olsa bobosining g'azabi va hafsalasi pir bo'lishini bilardi. Jungkook uni kechki ovqatga olib ketish uchun qaytib kelmadi va bobosining undan xafa bo'lganini ko'rishga u chiday olmadi. Shunday qilib, u yolg'on gapirishni, bobosining his-tuyg'ularini va o'zi qattiq yopishgan munosabatlarning nozik qiyofasini himoya qilishni tanladi.
"Shundaymi? Demak, siz juda xursand bo'lsangiz kerak?" U tomog'idagi bo'lakni yutib yubordi va ovozi ehtiyotkorlik bilan: "Ha, bobo. Men Jungkook bilan vaqt o'tkazganimdan keyin juda xursand bo'ldim" deb javob berdi.
Oxirida qisqa pauza bo'ldi, go'yo bobo o'z so'zlaridan haqiqatga qandaydir ishora izlayotgandek. Nihoyat, u yana gapirdi, ovozi bu safar mayinroq: “Yaxshimisiz?” Onasidan keyin o‘ziga eng ko‘p g‘amxo‘rlik qilgan odamni aldayotganini bilib, uning ovozidagi tashvishdan yuragi og‘ridi.
"Ha, bobo. Jungkook menga juda g'amxo'rlik qiladi, men esa yaxshiman".
Boboning ovozida yengillik va qayg‘u aralash javob berdi: “Tushundim, mayli unda sizni bezovta qilmayman va u bilan vaqt o‘tkazishingizga ruxsat beraman”. Shu so'zlar bilan u qo'ng'iroqni tugatdi va uni og'ir sukunatda qoldirdi. U telefonni sekin qulog'idan uzdi, nigohi ekranga qadaldi, yolg'onlarining og'irligidan yuragi og'ir urardi.
U ohista xo'rsindi, ko'zlari telefoni ekranidagi naqshlarni kuzatdi. Jungkook tomondan hali javob bo'lmadi. U bu natijani kutgan edi, uning bir qismi qo'ng'iroq javobsiz qolishini allaqachon bilgan edi. Shunday bo‘lsa-da, uning yuragida ma’yuslik tuyg‘usi, o‘zini to‘liq bartaraf eta olmagan zaif og‘riq bor edi.
Xira yorug‘likda xonada mayin ohangdorlik hissi paydo bo‘ldi. Uning fikrlari xotiralar va nima bo'lsa-da, raqsga tushdi, chunki u qachondir aytilmagan so'zlarining og'irligini anglab yetarmikan, deb o'ylardi. U bir-biridan cheksiz uzilib qolgandek bo'lgan yuraklari orasidagi ko'prik bo'lgan aloqani orzu qilardi.
Ammo u o'sha erda o'tirar ekan, uning fikri tuyg'ular labirintida kezib yurarkan, uni umidsizlik tuyg'usi qamrab oldi. Va ko'p o'tmay, yumshoq xo'rsinib va dahshatdan titrab, telefonni qo'ydi.
Seonani tinch uyqusi to'satdan to'xtatildi, chunki xona to'satdan yorug'lik bilan to'ldi. Ko'zlarini ochib, u o'zini yonida turgan, qo'li tugmachada turgan Jungkookni ko'rdi. Yorqinlikka moslashishga urinib, ko‘zlarini ohista ishqalar ekan, xayolini sarosimaga soldi.
U Jungkookning qaytishini kutayotgan edi va qisqa vaqt ichida kitob o'qiyotganda xonadagi stulda uxlab qolgandi.
Devordagi soatga qarab, soat 3 bo‘lganini ko‘rib, yuragi urib ketdi. U e'tiborini yana Jungkokga qaratdi, ovozi xavotirga to'la edi: "Sizga nima buncha vaqt ketdi? Kompaniyada ishladingizmi?"
U savollariga chuqurroq kirib ulgurmasidan, Jungkook unga yaqinlashdi va uning ustida edi. U tez harakat qilib, pastga engashib, uni stulga qamab qo‘ydi va qochishini qiyinlashtirdi. Uning ismini chaqirganda, ko'kragida vahima paydo bo'ldi: "Jungkook-"
Ammo uning gapini bo‘lganida uning ko‘zlari g‘azabdan chaqnab ketdi, ovozida ayblov bor edi: “Boboga mendan shikoyat qildingmi?” Kresloga qamalib qolganini his qilar ekan, yuragi urib ketdi, uning to‘satdan g‘azabini anglash uchun xayol surib qoldi. U gapirar ekan, uning shiddatli nigohiga qaradi: “Nima haqida gapiryapsiz...” u gapini boshladi, lekin u birdan uning gapini kesib tashladi, uning chuqur ovozi g'azab va umidsizlikka to'lgan edi.
“O'zingni bilmaganlikka solmasdan savolimga rost javob ber”, deb so‘radi u, stulni qattiq mahkam ushlagancha, jag‘ini qisib, uning ko‘zlarida aldamchi alomatni qidirib topdi. O'zini himoya qilish uchun to'g'ri so'zlarni topishga urinayotganda uning ovozi past va buzuq chiqdi.
— Rostini aytaman... Yo'q... — dedi u, lekin u yana gapini bo'ldi. "Senga yomon munosabatda bo'lganmanmi? To'y kechamizda bu nikohda bir-birimizning ishimizga, shaxsiy hayotimizga aralashmasligimizni aytmadimmi? Unda nega boboning oldiga bording?" — so‘radi u tushuntirishga imkon bermay.
Vaziyatning jiddiyligini anglab, yuragi siqilib ketdi. U unga qaradi, ko'zlari ham og'riq, ham sarosimaga to'ldi. "Va shunchalik ko'p o'tkazib yuborilgan qo'ng'iroqlar?" — deb davom etdi u ovozidan hafsalasi pir bo'lib.
U jim bo'lib qoldi, nigohlari uning ko'zlariga qadaldi. Ammo oradan bir muncha vaqt o‘tgach, u kuchini yig‘ishga muvaffaq bo‘ldi va “Shu qo‘ng‘iroqlarga shunchalik qarshimisiz...?” deb aytdi. Uning so'zlari havoda og'ir, yuragidagi og'irlikning aksi edi.
"Men sizning xotiningizman. Xohlaysizmi yoki yo'qmi, hech bo'lmaganda sizni tekshirishga haqqim bor", dedi u ovozida qat'iyat va qayg'u aralash.
"Turmush o'rtoq? Qachondan beri bu turmushga jiddiy qaray boshlading?" U kuldi, ohangida achchiqlik bor edi. U o'zini undan ajratdi va tik turdi, endi qo'llarini pinjiga solib, uning nigohlari hech qachon chayqalmasdi. — Agar bobo bo‘lmaganida, senga uylanmagan bo‘lardim.
Bu so'zlar Seonaga qattiq ta'sir qilib, uning yuragi yanada cho'kib ketdi. U uning ko'ngli va pushaymonligining og'irligini his qildi. "Bu nikoh xato. Katta xato. Va men o'z xohishimga qarshi bu tuzoqqa tushib qoldim", dedi u ovozida iste'foga to'lgan.
Xonada notinch sukunat cho'kib ketganda, u qanday qilib bu og'riqli joyga tushib qolganiga hayron bo'ldi. U bo'shliqni bartaraf etish yo'lini, munosabatlarini o'rab olgan zulmat orasidan umid chaqnashini topishni orzu qilar edi. Ammo hozircha uning qo‘lidan kelganicha, aytilmagan so‘zlarning og‘irligidan yuragi o‘sha yerda turish edi.
Uning nigohi yana Jungkookga qaradi, u uning yuzlariga hafsalasi pir bo'lib qarab turardi. Uning yuzidagi bu chiziqlar chuqurlashib bordi, bu uning ko'targan yukidan dalolat beradi. U hech qachon bu turmushni xohlamasligi aniq edi va bu uning jonsiz ko'zlari, so'zlari va harakatlarida sezilib turardi. Ko'p o'tmay, u boshqa so'z aytmasdan yoki uning javobini kutmasdan yuvinish xonasiga yo'l oldi.
Ularning turmush qurganlariga 6 oy bo'ldi. Va ular uchun bu nikoh ular davomida ko'tarib yurishlari kerak bo'lgan yukdan boshqa narsa emas edi. Har ikkisining ham “ha” deyish uchun o‘z sabablari bor edi. Seona uchun sabab onasi edi. Park Seona bir paytlar eng qudratli 5 oila qatoriga kirgan Park oilasining qizi.
Toki, uning otasi biznesda sheriklari tomonidan xiyonat qilinib uning oilasi bankrot bo'lmaguniga qadar. Uning oilasiga birin-ketin halokatli zarbalar kelganda, dunyo uning atrofida parchalanib ketganday tuyuldi. Ularning moliyaviy ahvoli og'irligi uning hayotiga chidab bo'lmas yuk bo'lib, u o'zini ojiz va umidsiz his qildi. Aynan shu paytda u hayotda bundan ham shafqatsiz bo'lishi mumkin emas deb o'ylaganida, yana fojia yuz berdi.
Otasining to‘satdan yurak xuruji va o'lgani haqidagi xabar uning allaqachon vayron bo‘lgan dunyosini larzaga soldi. U bir paytlar uning uchun chidamlilik va kuch ustuni edi, lekin endi u bilan birga emas edi. Uni yo'qotish azobiga chidab bo'lmas edi va go'yo koinot uning oilasining mustahkamligini yanada sinab ko'rishga qaror qilgandek tuyuldi.
Seonaning onasi og'ir qayg'u va sharoitlarning og'irligiga dosh berishga harakat qilar ekan, hayot yana bir shafqatsiz zarba berdi. Saraton tashxisi ularning allaqachon haddan tashqari bo'lgan holatiga qo'shimcha umidsizlik va noaniqlik qatlamini qo'shdi. Dunyo ularga qarshi fitna uyushtirib, ularni o‘z chegaralariga itarayotgandek tuyuldi.
Onasini saqlab qolishga qaror qilgan Seona bir necha yarim kunlik ishlarni olib, uning davolanishi uchun pul yig'ishga astoydil harakat qildi. Biroq, moliyaviy yuk engib bo'lmaydigandek tuyuldi va umid so'na boshladi.
Lekin Seona butun umidlari so'ngandek his qilganda, Jungkookning bobosi qiyofasida bir nur chaqnadi. Bir yil davom etgan qidiruvdan so'ng, u nihoyat Seona va uning onasini topib, ularga juda zarur bo'lgan hayot chizig'ini taklif qildi.
Taqdirning hayratlanarli burilishida, u Seona va Jungkook bobolari bergan va'da tufayli ular birga bo'lishlarini aytdi. U onasining davolanishiga g'amxo'rlik qilishga va'da berdi, Seona gapirmay qolgandi va minnatdorchilik va sarosimaga tushib qoldi.
Bu Seona uchun achchiq-shirin anglash edi. Onasining sog‘ayib ketishi umid chirog‘i edi, lekin uyushtirilgan nikohning og‘irligi uning boshiga tushdi. Bu haqiqatan ham unga to‘g‘ri yo‘lmi, deb o‘ylab, vaziyatning adolatliligiga shubha qilolmasdi.
Shunga qaramay, onasining kasalligiga qaramay, u buni vaqtinchalik yechim, maqsad uchun vosita deb bildi. Yuragi og'ir bo'lib, u onasining farovonligini ta'minlashning eng yaxshi yo'li ekanligiga ishonib, kelishuvni qabul qilib qiyin qarorga keldi. Voqealarning bu kutilmagan burilishi bir qator qiyinchiliklarni va oxir-oqibat sevgisiz nikoh sayohatini boshlashini bilmas edi.
U o'z e'tirozlarini bildirgisi, gapirmoqchi edi, lekin suyukli bobosining hafsalasi pir bo'lishidan qo'rqdi.
9 yoshida ota-onasidan ayrilishi uning qalbida bo'shliq qoldirgan va endi u sevgisiz nikoh tuzog'iga tushib, oilaviy sha'ni uchun o'z baxtini qurbon qildi.
Uning aytilmagan haqiqatining og'irligi uni yutib yuborishi bilan tahdid qildi, lekin u bobosiga sodiqligida qoldi. Oxir-oqibat, u yo'lak bo'ylab yurdi, qadamlari javobsiz orzular og'irligi bilan og'irlashdi. U aytgan va'dalar baxtning ko'rinishini saqlab qolish uchun ichi bo'sh edi. U qalbining tub-tubida uning yuragi boshqa joyda ekanini bilardi, lekin bobosiga bo'lgan muhabbat uni hech qachon xohlamagan hayotga bog'lab turardi.
Ikkalasi ham bir-birining kurashi, dardi, qalbida ko‘targan og‘ir yukidan bexabar edi.
Seonaning xayoli uzoqlashib, karavotga o‘tirib, xayollarga berilib ketdi. Lekin birdan uning e'tibori haqiqatga qaytdi, u Jungkookning yuvinish xonasidan nam sochlarini sochiq bilan artib chiqayotganini ko'rdi va uning ko'zlarini hayratlanarli manzara kutmoqda. Uning kesilgan qorin bo'shlig'i to'liq namoyon bo'lib, beliga o'ralgan sochiq bilan turardi.
Seonaning nigohlari o'zining nigohlari bilan bog'landi va uning tanasiga issiqlik to'lqini kirib ketdi. U chalkashlik va xijolatni his qilib, tezda boshqa tomonga qaradi. Jungkook unga qarab ataylab qadam bosgan sari uning yuragi tezroq yugura boshladi. Qo‘lidagi yostiqning ushlagichi qattiqlashib, bo‘g‘imlari oqarib ketdi.
U nima kutayotganini bilmay, yurak urishi quloqlarida urayotganini sezdi. U unga yaqinlashganda, uning niyatidan bexabar yuragi yanada tez tez yugurdi. Sochini artish uchun ishlatayotgan sochiqni karavotga tashladi. Uning borligiga e'tibor bermaslikka urinib, uning ohangdor qorin bo'shlig'iga qaradi. U o‘z fikrlarini to‘plashga ulgurmasidan, u yaqinroq engashib, uni o‘z nigohiga duchor qilishga majbur qildi.
Uning yuzi tobora yaqinlashayotganini kuzatar ekan, ko‘zlari yumilib, o‘pishini kutdi. Ammo u o'pish o'rniga uning qulog'iga uning masxara qilgan shivirini eshitdi. "O'pishimni kutyapsanmi?"
Uning ko'zlari hayratdan ochilib ketdi, yuzi qizil rangga aylandi. U duduqlandi: "Yo'q, men buni kutmagandim ..." Jungkookning tabassumi uning munosabatidan zavqlanib, kengaydi. Lekin to'satdan uning ohangi sovuq bo'lib, unga: "Ket" deb buyurdi. U boshqa boradigan joyi yo'qligini anglab, ishonmay unga qaradi
— Lekin... qayerda yotaman? — so‘radi u.
"Bu mening ishim emas", dedi u ochiqchasiga javob berib, uni yanada yo'qolgandek his qildi. U unga qaradi, rahm-shafqat yoki tushunish belgisini qidirdi. Ammo uning sovuq xulq-atvorini ko‘rdi, unga o‘zi yechim topishdan boshqa chora qolmadi.
Seona indamay yotoqxona eshigi tomon yo'l oldi, har qadamda uning yalangoyoq oyog'i ostidagi taxtalar g'ichirlar, jim xonada ovoz zo'rg'a eshitilardi. Jungkook uning har bir harakatini kuzatar ekan, u ko'zdan g'oyib bo'lguniga qadar uning ko'zlari uning qomatini kuzatib turardi.
