Millionerning turmush o‘rtog‘i
"Ular bir-birlarini sevmaydilar", dedi Andrea, ovozi ishonch bilan. Uning so'zlari havoda muallaq turar, Zen va Sofiyaning xijolatli nigohlari bilan bir biriga qarashiga sabab bo'ldi, ularning qoshlari ishonchsizlikdan chimirildi.
— Nima deyapsiz, onajon? Sofiyaning ovozi biroz titrab uning ko'zlari qandaydir tushuntirish belgisini qidirardi. "Ikkalasi ham avvaliga bir birini juda sevib qolishgan edi..."
Andrea Sofiyaning gapini bo'lsa, uning lablarida ma'yus tabassum paydo bo'ldi, uning ovozida kamtarlik bor edi.
"Shuning uchun men sizni soqovsiz deyman", deb istehzo qildi u, so'zlari o'tkir pichoq kabi sukunatni kesib o'tib.
Sofiya jim bo'lib qoldi, yelkalari cho'kdi, ko'zlari pastga tushdi, javob topa olmadi.
Zen qiziquvchanlik bilan so'radi, uning ovozida qiziqish uyg'ondi. — Voris haqida so‘raganingizda nimadir noto‘g‘ri edi, ona, — dedi u ko‘zlari javob izlab.
U bu vaziyatda ko‘rgandan ko‘ra ko‘proq narsa bor degan tuyg‘uni silkita olmadi.
Andreaning nigohi qotib qoldi, uning qat'iyati porladi. "Ular spektakl qo'yishmoqda", dedi u, ovozi ishonch bilan to'lgan. "Seonaning reaksiyasi, hammasi harakat edi. Men buni kundek aniq ko'rdim."
Zenning qiziqishi ortdi, nigohi onasiga qadaldi. — Endi nima qilishni rejalashtiryapsiz, ona? Uning ovozi ushbu murakkab o'yinda keyingi harakatni ochishga intilib, intiqlik bilan ajralib turardi.
Xona bo'ylab taqillagan ovoz eshitilgach, Andreaning ko'zlari eshik tomon qaradi. Uning e'tibori boshqa tomonga o'zgardi, ifodasi bir lahza chalg'idi.
“Kiring”, deb buyruq berdi u, ovozida hokimiyat timsoli bor edi. Eshik g'ijirlab ochildi va ko'zlari Andrea bilan to'g'ridan-to'g'ri aloqa qilishdan qochgan qo'rqoq xizmatkor ichkariga kirdi.
— Yosh xo‘jayin va xonim ketishga hozirlik ko‘rishyapti, — deb e’lon qildi xizmatkor ayol asabiylikdan titrab. "Ular bilan xayrlashish uchun hozir bo'lishingizni so'rashdi."
Sofiya hafsalasi pir bo'lib ko'zlarini yumdi, uning bezovtaligi sezilib turardi. Andrea esa o'rnidan turdi, uning jasur ifodasi iliqlik niqobiga aylandi. Uning yuziga yolg'on tabassum tarqalib, haqiqiy niyatlarini yashirdi.
"Tez orada bo'lamiz", deb javob qildi u ovozidan soxta samimiylik bilan.
Seona va Jungkook nafis yashash xonasidagi yam-yashil rangli divanda yonma-yon o'tirishdi. Muhit aytilmagan so'zlar bilan og'ir edi, go'yo sukunatning o'zi dunyoning og'irligini ushlab turardi.
Seona oyoqlari ostidagi fors gilamining murakkab naqshlariga mahkam o'rnashib qoldi, xayollarida bo'rondek aylanib yurdi. Uning barmoqlari asabiy tarzda yostiqning chetiga tushdi. Jungkook esa bobosi bilan to'g'ridan-to'g'ri aloqa qilishdan qochgancha, biroz egilib o'tirardi.
"Seona, eshitdim, siz doimo biznes bilan shug'ullangansiz. Bu rostmi?"
Sukunatni buzib, boboning ovozi taranglikni kesib tashladi va Seona va Jungkook unga qarashdi. Boboning so'zlarini qayta ishlagancha, uning qiyofasi ajablandi. U hech qachon uning biznesga qiziqishi haqida bilishini kutmagan edi. Jungkook ham Seonaning bu sohaga bo'lgan ishtiyoqi qanchalik chuqur ekanini birinchi marta anglab, hayratda qoldi.
"Ha," deb javob berdi Seona, uning ovozida ikkilanish bor edi. U suhbatning bunchalik tus olishini kutmagandi.
Uning miyasi qandaydir o‘ylar bilan edi. Bobomning tabassumi yanada kengayib, davom etdi: "Unda "Jeon" korporatsiyasiga qo'shilsangiz nima bo'ladi? Men sizning orzularingiz amalga oshishini ko'rishni istardim."
Seona kutilmagan taklifni o'ziga singdirar ekan, hayratdan ko'zlari ochilib ketdi. Uning nafasi bo‘g‘ziga tiqilib, xayoli oldidagi imkoniyat qanchalik ko‘pligini tushunish uchun o'ylardi. Go‘yo vaqt qotib qolgandek, uning har bir tolasi aytilgan so‘zlarga qaratilgan edi.
Uni doimo yulduzlar sari cho‘zishga undagan marhum otasi haqidagi xotiralar uning xayolini to‘ldirdi. U o'z orzularini to'xtatib, tirik qolish va pul topishga e'tibor qaratdi. Ammo endi taqdir unga oltin imkoniyatni, otasining xohish-istaklarini bajarish imkoniyatini taqdim etgandek tuyuldi.
Biroq uning nigohi uning yonida o'tirgan Jungkookga qaradi, uning ifodasini o'qib bo'lmasdi. Shubha va xavotir Seonaning yuragiga kirib ketdi. U bu qaror ularning munosabatlariga putur etkazishi mumkinligidan xavotirda. U tushunarmidi? U jinni ruxsat berardimi?
Jungkook avvalroq uni tashqi hayotiga aralashmaslik haqida ogohlantirgan edi va endi uning uchun ishlash bu qoidalarni buzish bilan barobar bo'ladi. Va u qandaydir tarzda uning hayotini buzishga harakat qilayotgandek his qilishni rejalashtirmagan.
Lekin Seona o‘z fikrlarini aytishga ulgurmay, bobo uning so‘zlaridan voz kechishga imkon bermay, gapga aralashdi. "Ertadan boshlab qo'shilishingiz mumkin."
Tanaffus uni bir lahzaga gapirtirmay qo'ydi. -Sen ham shunday deb o'ylamaysanmi, Jungkook? - deb so'radi u nigohi Jungkook tomon o'girildi, uning ko'zlari tabassum bilan to'qnashdi. Seona unga qaragancha qoshlarini chimirdi. "Ha, siz haqsiz", deb javob berdi Jungkook, tabassumi o'zgarmas holda.
U juda yaxshi harakat qila oladi. Bilaman, bu uni eng ko'p bezovta qilgan bo'lsa kerak. Seona Jungkookga qarab o'yladi. Bu taklif menga norozilik bildirishidan oldin uni rad etishim kerak.
U o‘z fikrlarini to‘plashdan oldin, bobo qat’iy bayonot berdi.
"Keyin, Seona Jeon korporatsiyasiga qo'shilish haqida qaror qabul qilindi." Uning samimiy tabassumi uni bir lahzaga so'zsiz qoldirdi, uning e'tirozlarini yoki tashvishlarini aytolmadi.
U gapirmoqchi bo'lganida xonaga Andrea, Sofiya va Zen kirib kelishdi. Andreaning so'zlari Seonaning noqulayligini yanada oshirdi.
"Seona, albatta, biznesga qo'shilishi kerak", dedi u, tabassumi har qanday norozilikni yashirib. Seona hammaning roziligi uning taqdirini muhrlab qo'ygandek, o'zini tuzoqqa tushib qolganini his qildi.
Jungkook uning asabiylashganini sezib, gapga aralashdi: "Bobo, menimcha, Seona va men hozir borishimiz kerak." Seona bobosi rozilik bildirgancha bosh chayqaganini kuzatib turdi. O‘tirgan joyidan turib, unga ergashdi. Andrea tabassumida majburiy iliqlik bilan xayrlashdi va Seona bunga javoban bosh irg'adi.
U ketayotganida, Seona o'zi uchun tanlab olingan yo'ldan voz kechish va noaniqlikni his qilolmasdi.
[uyga qaytib]: [Seonaning pov]
Yotoqxonam tomon yo'l olganimda, oyog'im ostidagi yumshoq gilam taskin beruvchi yostiq bo'ldi. Miyam juda ko'p savollarga to'lib ketdi.
Jeon korporatsiyasiga qo'shilish mumkinmi? Jungkook haqiqatan ham bunga rozi bo'ladimi? Uning boshida nima bo'layotganini ham bilmayman. U boboning taklifini rad etish uchun bahona to'plashi mumkin edi, lekin u bunday qilmadi. Buning uchun yana meni ayblaydimi?
Nima bo'lishidan qat'iy nazar, lekin bu imkoniyat aslida men orziqib kutgan narsadir.
Havo tinch edi, koridor chiroqlarining xira nurlari iliq muhit yaratdi. Lekin to‘satdan yo‘lak bo‘ylab tanish bo‘lgan chuqur ovoz aks-sado berib, yuragimni urib yubordi. "To'xta."
Buyruq havoda muallaq bo‘lib, meni muzlab qoldim. Men bu so'zlarning og'irligini, hokimiyat va shiddat bilan og'irligini his qilardim. Bu kim ekanligi haqida hech qanday xato yo'q edi. Bu Jungkook edi. Uning shunchaki ovozi umurtqamni qaltiratib yubordi.
Sekin o‘girildim, ko‘zlarim uning shiddatli nigohlariga to‘qnashdi. Uning huzurida nafasim tomog'imga tiqilib qoldi. Men oldimga keladigan narsaga o'zimni tayyorlagan edim. Uning har bir harakati ataylab va hisoblangan edi. Go‘yo vaqtning o‘zi to‘xtab, o‘rtamizda xirillagan taranglikni qamrab olgandek edi.
Lekin men bir og'iz so'z aytishimga ulgurmay, Jungkookning ovozi yana bir bor sukunatni kesib o'tdi, ohangi keskin va qat'iyatli edi.
"Ertadan boshlab, ertalab soat 9:00 da ofisga kirishing kerak", dedi uning so'zlari havoda muallaq bo'lib, meni bir lahza hayratda qoldirdi.
Bu kutilmagan burilish, men kutgan narsadan chetga chiqish edi. U hozirgina qo'shilishim mumkinligini aytdimi? Yuragim uning gapining mazmunini tushunishga shoshildi.
Chalkashlik va hayrat mening yuzlarim bo'ylab aks etdi, lekin Jungkook ichimda aylanib yurgan fikrlar bo'ronini tushunganga o'xshardi. “Men bobomning gaplariga qarshi chiqolmayman”, deb tushuntirdi u. Oh... Demak, bobo tufayli bo‘ldi. Shu payt men tushundimki, u boboning hafsalasi pir bo'lishini va boshqa hech narsani xohlamaydi. U faqat o'z qarorlarini shakllantiradigan mas'uliyat yukini ko'targan.
Achchiq-shirin haqiqatga nigohim tushdi. “Ha..” deb ohista pichirladim, voqelikni anglash cho'kib ketganda ovozim zo'rg'a eshitildi va uning so'zlari ortidagi asl ma'noni tushundim. Uning so'zlarini jimgina tan oldim.
"U erdagi qoidalarga rioya qil. Biz haqimizda hech kim bilmasligi kerak", deb ogohlantirdi u, uning ovozi biz tutishimiz kerak bo'lgan harakatni eslatib turardi. Qoida raqami. 2: Menga hamma oldida munosabatlarimizni oshkor qilishim mumkin emas.
Men uning orqaga o‘girilib, qo‘llari bexosdan cho‘ntagiga kiritib ketayotganini kuzatdim. Oramizdagi masofa uzoqlashgani sari u ko'zimdan g'oyib bo'lgunicha uning orqasiga tikilmay turolmadim.
"Men ham shuni xohlayman", deb pichirladim o'zimga. Xo‘rsinib, o‘girilib yo‘limda davom etdim va o‘z yotoqxonam tomon yo‘l oldim.
Men qo'l soatimga qarar ekanman, tong quyosh nuri sayqallangan yuzadan yaltirab, 9 raqamiga ishora qilayotgan nozik qo'llarni ta'kidladi. Lablarimdan yengil nafas chiqdi. Men Jungkookning ishga o'z vaqtida yetib borishga qanchalik alohida ahamiyat berishini bilardim va ofisga o'z vaqtida yetib borishga muvaffaq bo'ldim.
Yumshoq qo'ng'iroq ovozi bilan lift eshiklari sirg'alib ochilib, unumdorlik shovqiniga to'la shovqinli polni ko'rsatadi. Havoni yangi pishirilgan qahvaning hidi va suhbatlarning past shovqini to'ldirdi.
Men ofisga singib ketgan shuhratparastlik va qat'iyatning tanish hidini ichimga olib, chuqur nafas oldim. Men shunday muhitda, o‘z ishiga e’tibor qaratgan va o‘z maqsadlariga erishishga intilayotgan odamlar qurshovida bo‘lganimga ancha bo‘ldi.
Men bunday joyda boshqa bo'lish imkoniyatim yo'q deb o'yladim. Lekin hamma narsa sabr bilan kutishni biladigan odamga kelganga o'xshaydi. Bugundan boshlab bu yangi boshlanish bo'ladi. Men qo'limdan kelganini qilaman.
Men kabinetlar va stollar labirintidan o‘tib ketar ekanman, atrofimdagi tartibsizlikka qoyil qolmay ilojim yo‘q edi. Klaviaturalarni bosish tovushi, qog‘ozlarning shitirlashi quloqlarimni qamashtirdi. Har bir xodim o'z vazifalari bilan band bo'lib tuyuldi, yuzlari kompyuter ekranlarining yumshoq nuridan yoritilgan edi.
Xayollarga berilib, mudirning kabinasi tomon yo‘limni davom ettirdim. Koridorlar cheksiz cho'zilib ketgandek, motivatsion plakatlar va ramkali yutuqlar bilan qoplangan. Oyog'im ostidagi gilam yumshoq va tasalli bo'lib, qadamlarimni bo'g'ib qo'ydi.
Lekin xuddi o'ylarim ichida adashganimdek. Ogohlantirishsiz, men kimdir bilan to'qnashib ketdim, tanamiz kutilmagan kuch bilan to'qnashdi. Bu zarba meni larzaga solib, qoqilib, muvozanatni yo‘qotdim. Qog'ozlar betartib bayramdagi konfet kabi havoda uchib ketdi.
Men to‘qnashib ketgan ayol ko‘zlari g‘azabdan chaqnab menga qarab o‘girildi. Uning ovozi havoni kesib o'tdi, o'tkir va keskin.
"Jinnimisan? Odobing qani? Oldinga qarab yurolmaysanmi?" - deb xafa qildi u, uning so'zlarida umidsizlik va ishonchsizlik bor edi.
Kechirim so‘ragan gapim birdan qisqartirildi, ovozim ayolning tanbehini yutib yubordi. Uning so‘zlarining og‘irligi, tomoshabinlarning o‘tkir nigohlari bilan qo‘shilib, o‘zimni yorqin nur ostida qolgandek his qildim. Juda sharmandali.
Gaplari orasida men o'zimni tushuntirishga harakat qildim. “Kechirasiz, unday niyatim yo‘q edi...” Lekin gapimni tugatmagunimcha, ayolning istehzosi gapimni bo‘ldi, uning ohangida kinoya to‘ldi.
— Shunday demoqchimisan? — deb masxara qildi u ko‘zlari ishonmay qisilib. "Kechirasiz, bu tartibsizlikni tuzatadimi?" U keskin imo-ishora bilan tarqalib ketgan qog'ozlarga ishora qilib, yuzaga kelgan tartibsizlikni ta'kidladi. Men nima sabab bo'lganimni to'liq anglab, o'zim tuzatishga qaror qildim.
Hech ikkilanmasdan, sochilgan qog'ozlar orasiga tiz cho'kdim, qo'llarim bilan ularni yig'ish uchun tez va ehtiyotkorlik bilan harakat qildim. Har bir g'ijimlangan qog'ozga nozik ehtiyotkorlik bilan yig'dim, mening barmoqlarim qirralarga tegib, ularning asl tartibiga qaytarilishini ta'minladi.
O‘rnimdan turib, chiroyli qilib qo‘yilgan qoziqni ushlab, ayol tomonga cho‘zdim. “Mana”, dedim men ayolga chiroyli tarzda qo‘yilgan qog‘ozlarni uzatarkan. Lekin o‘zimni oqlab, o‘zimni tuzatmoqchi bo‘lgunimcha, birdan bilagimni mahkam ushladi va meni izimdan to‘xtatdi. Qo'rqib ketdim, men unga yuzlandim, yuzimga sarosimaga tushdim.
— Men sendan hali ketishingni so'radimmi? — so‘radi u ohangi o‘tkir va talabchan. U mendan yana nima istayotganiga hayron bo‘ldim. U so'roqda davom etar ekan, uning o'tkir nigohlari menikiga tushdi.
— Men seni ilgari hech qachon ko'rmaganman, sen kimsan? Uning so'zlari shubha bilan bog'liq edi va uning ko'tarilgan qoshi bezovta qiluvchi muhitni yanada kuchaytirdi. Men undan qandaydir adovat taralayotganini sezib, instinktiv ravishda qo‘limni kuchli harakat bilan uning qo‘lidan tortib olishga majbur bo'ldim.
“Odobli bo‘lish uchun pul kerak emas”, deb javob berdim. Uning istehzosi olovga yog‘ quydgandek bo'ldi. Men uni diqqat bilan kuzatib turdim, u menga so'zlayotganini indamay kuzatdim.
"Sen o'zingni kim deb o'ylayapsan?, menga qanday gapirishim kerakligini o'rgatyapsanmi?" Uning so‘zlari havoda muallaq, og‘zimda achchiq ta’m qoldirdi. Men jim bo'lib, boshqa shug'ullanmaslikni tanladim.
Uning keyingi so'zlari meni o'ziga tortdi. – Sizni ichkariga kiritgan qo‘riqchi ustidan albatta shikoyat yozaman. Qoshlarimni chimirib, uning ayblovini qayta ishlashga harakat qildim. Nega u vaziyatni keskinlashtirishga qat'iy qaror qildi?
“Kimdir qo‘riqchiga qo‘ng‘iroq qilsin”, dedi u, ovozi ishonch bilan. Uning so‘zlaridan havodagi keskinlik sezilib turardi.
