Millionerning turmush o‘rtog‘i
"Chunki bu har doim sen bo'lgansan", dedi u sodda ovozi bilan yuragimni urib yubordi.
Men unga qaradim, uning javobidan butunlay hayratda qoldim. Uning so'zlari men tushunmagan tarixga, men hali tushunolmagan chuqurlikka to'la edi.
Jungkook bilan bo'lgan hamma narsani barbod qilmoqchi bo'lgan Etan Seo menga faqat men uchun muhim bo'lgandek qaradi.
Oramizdagi havo aytilmagan so'zlar va hal etilmagan his-tuyg'ular bilan qalinlashdi. Uning ko'zlari mening ko'zlarim bilan to'qnash kelganda men qotib qoldim, yuragim ko'ksimda urdi.
U yerda bir xafalik bor edi, men uni qandaydir xafa qildimmi, deb hayron bo'ladigan chuqur tuyg'u bor edi. Lekin men qanday qila olardim? Men qachon qildim?
Nega u menga o'sha... singan his-tuyg'ular bilan qaradi?
— Hali 10 soat vaqting bor, — dedi u sukunatni buzib. Uning so'zlari meni o'z fikrlarim bo'ronidan qaytardi, lekin menda hali ham bezovtalik bor edi.
"Agar sen aytishing kerak bo'lgan narsa shu bo'lsa, demak biz suhbatni tugatdik." Uning ovozi sovuq edi, u diqqatini stol ustidagi noutbukga qaratdi.
Mushtlarim yon tomonlarimga tiqildi. Men o'zimni nochor his qildim, nima desam ham, buning ahamiyati yo'q edi.
U buni qo'yib yubormoqchi emas edi.
— Biz... — deya boshladim, ovozim qaltirab, lekin u hali boshlay olmay, gapimni kesib tashladi.
"Boshqa muhokama qilishning hojati yo'q", dedi u qat'iy ohangda, ko'zlari hamon ekranda. "Endi faqat tanlov qoldi."
U to'xtadi va bu mening hayotimdagi eng uzoq vaqtdek tuyuldi. Keyin u nihoyat qo'shib qo'ydi: "Va bu tanlov seniki bo'ladi."
Uning so‘zlari ko‘nglimda aks-sado berib, o‘zimni avvalgidan ham ko‘proq yo‘qotib qo‘ydim. Bu holat, mana shu odam meni chekkaga uloqtirib yuborardi. Men ilgari qiyinchiliklarga duch kelganman, lekin bunday emas. Bu meni parchalab, parchalab tashladi.
Meni hech qanday umidsiz qoldirib...
Boshqa so‘z aytmay, o‘girilib xonadan chiqib ketdim, har bir qadam avvalgisidan og‘irroq bo‘ldi, har bir nafasda yuragim chuqurroq chuqurlashib bordi.
Uning ketishini ko‘zim qiri bilan kuzatar ekanman, sekin o‘rindiqqa suyanib o‘tirdim. Ko'zlarimni deraza tomon burganimda, men erishgan balandliklarga, hamma mening ostimda qanday bo'lishiga qaramay, o'zimni hali ham pastroq his qilardim.
Agar xohlasam, erisha olmaydigan hech narsa yo'q edi, lekin baribir menda g'oyib bo'layotgan bu tushuntirib bo'lmaydigan tuyg'uni, ko'kragimdagi og'riqni, avvalgidek o'tkir va tiniqligicha qoldira olmasdim.
Bir ozdan so‘ng yonimdagi tortmaga qo‘l cho‘zdim-da, uni ataylab sekin tortib ochdim. Ichkarida eski fotosurat yotardi - men deyarli har kuni qarayman.
Men uni oldim, barmoqlarim uning yuzasiga surildi, rasmdagi yuzlarning chiziqlarini kuzatdim. Achchiq-shirin tabassum lablarim chekkasida tortilib, xotiralar uyg‘onib, xayolimni to‘ldirdi.
Uzoq vaqt davomida aytilmagan hamma narsaning og'irligini his qilib, unga tikilib qoldim. So‘ng, jimgina xo‘rsinib, suratni tortmasiga qo‘ydim va ohista yopdim.
"Sen uni sindirding", deb pichirladim men bo'm-bo'sh xonaga, garchi u bilan gaplashayotganimni, xotirani yoki o'zimni bilmasdim.
-skiptime:[o'sha kechadan keyin]:[Seona pov]:
Mening nigohim bir necha daqiqa mehmonxonadagi soatda turdi, tiqillagan ovozi ko‘kragimdagi og‘irlikni kuchaytirib, yuragimni bezovtalik bilan qamrab oldi.
Sekin-asta diqqatimni zinapoyaga qaytardim, yuqoriga ko‘tarildim, har qadamim ko‘tarilayotganimda dunyoning og‘irligini ko‘tarayotgandek his qildim, har bir harakat, har qadamda yuragim cho‘kayotganini his qilardim.
Ichimda bir nechta his-tuyg'ular aylanib chiqdi va men tinchlana olmaydigan bo'ronni yaratdi - qo'rquv, g'azab va eng muhimi, nochorlik.
Xona eshigini ochar ekanman, ko'zim o'z ish stoli ustida yiqilib o'tirgan Jungkookga qaradi, uning atrofida bir dasta fayllar o'ralib, boshi ularga qo'yilgan edi. U ish paytida uxlab qolgan edi ...
U necha kunlardan beri boshini ishdan ko'tarmaydi, na tanaffus, na dam olish. Uni ko‘rib yuragim sanchilib ketdi. U bu xonada son-sanoqsiz tinimsiz tunlarni o'tkazdi va shunga qaramay... juda ko'p mehnat qilishiga qaramay, dam olishga ham ulgurmadi.
Men uning uyqusini buzmasligimga ishonch hosil qilib, sekin qadamlarim bilan uning oldiga bordim. Yonida turib, uning dam olayotgan yuziga tikilmay turolmadim, garchi uyquda bo‘lsa-da, peshonasidagi chiziq u ko‘tarib kelayotgan stress, cheksiz yukning alomatidek so‘nmas edi.
Birovning dardini o‘zingniki bo‘ladigan darajada chuqur his qilish mumkinmi? Ularni o'zingizni sevishingiz mumkin deb o'ylaganingizdan ham ko'proq sevish uchunmi? Javob har doim ha - chunki sevgi shu, shunday emasmi?
Lekin, agar... hammasini olib qo'ysam-chi? Uning qayg'usi, dardi, ko'z yoshlari.
Imkonim bo'lganda qani edi. Koshki uning yelkasiga tushgan har bir yukning og‘irligini, hech kim ko‘rmaydi, deb o‘ylaganida ko‘zlarida miltillovchi har bir yurak og‘rig‘ini ko‘tarsam edi. Men bularning barchasini mamnuniyat bilan qabul qilgan bo'lardim, agar u bundan xalos bo'lishi mumkin bo'lsa, u soyaning orqasida qolmagan holda tabassum qila olsa.
Uning dardini o‘zimnikidan ko‘ra kuchliroq his qilgan paytlarim bo‘ladi. U chuqurroq kesiladi, uzoqroq qoladi, chunki men uni to'xtatish uchun hech narsa qila olmayman. Men uning qalqoni bo'lishni, uni sindirishga urinayotgan dunyodan himoya qilishni xohlayman. Ammo qo‘limdan kelganicha, shu yerda turib, nochor holda tomosha qilish, chunki bularning barchasi og‘irligi uni asta-sekin ezib tashlaydi.
Qani edi sevgi shu tarzda ishlasa. Qaniydi, uning dardini o‘zimga o‘tkazsam, yuragidagi qayg‘uni o‘chirib, o‘rniga menikiga joylashtirsam edi. Men buni ikkilanmasdan qilardim.
Har bir ko'z yosh, har bir og'riq - hammasini o'zimga olardim va qanchalik og'ir bo'lmasin, men uni olib yurardim. Chunki uni sevish shunchaki uning baxtini istashdan ko'ra ko'proq, bu uning har bir zararini olib tashlashni xohlaydi.
Lekin men qila olmayman. O‘sha nochorlik esa... eng og‘ir darddir.
Ko'zlarimdan yosh oqdi, lablarim biroz qaltirab, uni jimgina kuzatib turdim.
Bu odam men uchun hamma narsa - mening langarim, mening sevgim. Va uni shunday, eskirgan va himoyasiz holda ko'rish, men tasvirlab bera olmaydigan tarzda meni parchalab tashlaydi. Men uni so'z bilan ifodalash mumkin bo'lganidan ko'ra ko'proq sevaman, lekin bugun ... kimdir uni sindirishga, hayotimning poydevorini buzishga harakat qilmoqda.
Mana, men uning yonida nochor holda turibman. U his qilgan og'riq menda aks-sado beradi, yuz marta kattalashadi. Uning azobi mening azobimdir.
Va shunga qaramay, men uni himoya qila olmaydigan narsa bilan kurashayotganini tomosha qilyapman.
Yuragim og'ridi, nima qila olsam, bu yetarli bo'ladi, degan umidda uning uchun bu yerda bo'lishimni bilaman.
Lekin bu... hech qachon yetarli emas. Men uni qutqara olaman, halokatni to'xtata olaman, og'rig'ini to'xtata olaman, lekin nima evaziga? Uni yo'qotishmi? Men sevgan odamni yo'qotamanmi?
Bu sevgi meni qanchalik xudbin qilishi mumkin? Hatto uni bir necha soniya yolg'iz qoldirishim ham unga nisbatan yuragimni og'ritadi, ko'zlarim uni ko'rishdan umidsizlikka tushadi. Qanday qilib men qilishim mumkin ...?
Men sekin qo'l cho'zdim, barmoqlarim uning sochlarini tarardi, yumshoq va muloyim va shu oddiy teginish bilan yuragim shunchalik muhabbat bilan yondi. Meni butunlay iste'mol qiladigan, boshqa hech narsaga o'rin qoldirmaydigan sevgi.
Men boshimni biroz egib, uning uxlayotgan yuzini jimgina kuzatardim, barmoqlarim sochlarini sekin silashda davom etdi. Keyin, deyarli pichirlab, uning ming‘irlaganini eshitdim:
Uning ko'zlari zo'rg'a ochildi, nigohi o'sha uyqusiragan sarosimada menikiga to'qnashdi. Uning qo'li men boshiga qo'ygan qo'limga cho'zdi va uni yonog'iga olib keldi va kaftimga ohista o'pib qo'ydi.
Kresloga o'tirarkan, u butun yuziga charchoq yozilgani bilan menga xiyol jilmayib qo'ydi, lekin uning ko'zlarida... Men faqat sevgini ko'rardim. Shu qadar chuqur sevgi menikini aks ettirdi.
U bir og'iz so'z aytmay, qo'llarini mahkam o'rab, go'yo hech qachon qo'yib yuborishni istamagandek, meni bag'riga tortdi.
U mening bo'ynimga tiqildi, ovozi past va mayin edi, u "Nega hali ham uyg'oqsan?"
Yuragim va ongim tinimsiz jangda bo'lsa, qanday qilib uxlay olaman? Lekin men buni aytish o'rniga ichimdagi bo'ronni yashirib, zaif tabassum qilishga majbur bo'ldim.
— Hali uyqum kelmadi, — dedim pichirlab.
U javoban g'o'ng'illadi, yuzi bo'ynimga ko'mildi, xuddi men uning langaridek meni ushlab turdi. Va shu lahzada u menga shunday yopishganida, men unga qanchalik muhtoj ekanligimni angladim.
U jazirama quyosh ostida yolg'iz turgan holda menga soya soladigan odamga o'xshaydi. U hech qachon menga o'z tashvishlarining og'irligini his qilishimga yo'l qo'ymaydi, hech qachon stressga yo'l qo'ymaydi, go'yo meni himoya qilish uning yagona maqsadi.
Ammo u unutib qo'yadi - mening unga bo'lgan sevgim xuddi uning menga bo'lgan sevgisi kabi shiddatli.
Men endi himoyalanishni xohlamayman. Men qalqon bo'lishni xohlayman. Men uning tinchligini buzadigan yonayotgan nurlar orasida turgan odam bo'lishni xohlayman. Men u so'rashga hojat yo'q, lekin bunga loyiq bo'lgan tasalli bo'lishni xohlayman.
Va qilaman. Men uni himoya qilaman.
"Jungkook," deb ohista pichirladim. Uning boshi bo'ynimning qiyshiq qismiga kirib bordi va u javoban g'o'ng'irladi, nigohini sekin men tomonga burgancha, uning iliqligi menga taraldi.
Men siljidim, shuning uchun yuzlarimiz bir-biridan bir necha santimetr uzoqlikda edi, lablarimda yumshoq tabassum o'ynadi. Qo'lim uning yuziga cho'zildi va lablariga mayin bo'sa bosib engashib oldim.
Uning ko'zlaridagi hayrat faqat bir lahzaga qoldi, u jilmayib, qo'limni bo'ynimdan o'ziga tortib, o'pishimni chuqurlashtirdi. Bu safar u ko'proq ehtirosli bo'lib, o'rtamizda bo'lgan barcha aytilmagan sevgiga to'la edi.
Nihoyat u uzoqlashganda, peshonasi mening peshonamga tegdi, nafasi terimga iliqlik qildi. Uning ko'zlari juda ko'p - shunchalik sevgi, shunchalik og'riq va aytilmagan qo'rquv. Uning qo'li hamon bo'ynimning orqa tomonida edi.
"Yana bir necha kun", deb g'o'ldiradi u, ovozi barqaror, lekin sokin qat'iyat bilan to'lgan. "Men hammasini tuzataman ... va'da beraman."
Uning so'zlari jim bo'ron kabi meni kesib o'tdi. Ular ham tasalli, ham og'riq manbai edi. Vaqtimiz bormi, Jungkook? — deb ichimdan aytdim, yuragim og'ridi.
Men unga ishonardim - men unga hamma narsadan ko'ra ishonardim, lekin yolg'iz sevgi hamma narsaga dosh bera oladimi?
O‘ylab o‘tirmay, qo‘llarimni qattiqroq o‘rab, orqasidan mahkam ushladim, qo‘yib yuborishdan qo‘rqqandek barmoqlarim bilan ko‘ylagini ushladim. Men uni abadiy shunday ushlab turishni, shu daqiqada qolishimiz uchun vaqtni muzlatib qo'yishni xohlardim - faqat ikkalamiz uchun.
-[Keyingi oqshom]: [Etan Seoning ziyofati]:
Qiziq, birdan nima o'zgardi, bu odam ishni qaytarib olishga majbur qildi. Bu kutilmagan edi, ammo bu menga vaqt oynasini berdi - bu muammoni hal qilish imkoniyati.
Ammo vaqtinchalik yengillikka qaramay, instinktlarim hamon hushyor edi. Etan Seo osonlikcha ishonadigan odam emas va men u nimanidir tortib olyapti, degan tuyg'uni silkita olmayapman.
Va uning niyatlarini o'rganish uchun. Men uning asl maqsadini bilish uchun bu yerda edim.
U men duch kelgan eng ayyor biznesmenlardan biri. Ish butunlay uning foydasiga edi va unga vaziyatni o'zgartirishi, Jeon korporatsiyasiga zarar yetkazishi va SeoXanning mavqeini mustahkamlashi uchun ko'p narsa kerak emas edi. Unda meni ezib tashlash uchun hamma narsa bor edi, lekin u bir qadam orqaga chekindi.
Nega? Uni nima to'xtatdi? Uning rejasi qanday?
Men o'sha yerda turganimda, ko'zlarim xonaning narigi tomonidan Etan Seoni kuzatib turar ekan, bu savollar miyamda tinimsiz aylanib turardi. U chuqur suhbatda edi, butunlay xotirjam edi, lekin men o'sha kompozitsion jabhada nimadir qaynayotganini his qildim.
"Qiziq, uning boshida nimalar bo'lyapti", degan ovoz meni xayolimdan chiqarib yubordi. Men bir oz o‘girilib, orqamda turgan Axelni ko‘rdim, qo‘llarini bexosdan cho‘ntagiga solib, ko‘zlari men kuzatgan odamga qaratilgan edi.
Men javob berishdan oldin bir zum sukunatga yo'l qo'yib, vinomdan bir qultum oldim. — Uni o‘qish unchalik oson emas-ku?
Axel bir muddat jim turdi, uning nigohlari o'zgarmadi. "Bu ham unchalik qiyin emas. Bo'ron oldidagi sokinlikni his qiladi."
Labimdan mayin kulgi chiqdi, garchi unda hazil yo'q bo'lsa ham. — Uni yaxshi o‘rganganga o‘xshaysan, — dedim men Axelga ko‘z tashlab. U darhol javob bermadi, lekin uning sukunati menga hamma narsani aytib berdi.
Etan Seo ortga qaytmadi. U kutgan, rejalashtirgan. Nima bo'lishidan qat'i nazar, men tayyor bo'lishim kerak.
“Ko‘rsatganingizdan xursandman”, degan ovoz xayollarimni yorib yubordi va boshimni ko‘tarib qarasam, ro‘paramda Etan turar, lablarini tabassum qisib turardi.
Lekin bunda qandaydir noxush narsa bor edi - mening terimni emaklab yuborayotgan narsa. U go'yoki menga ko'rinmas o'yinda g'alaba qozongandek qaradi.
Bunga javoban men qo‘limni rasmiyatchilikdan kelib chiqib, qo‘l siqish uchun uzatdim. "Va men ishni to'xtatishga qaror qilganingizdan xursandman", deb javob berdim men ohangim o'zgarmagan holda, garchi ko'zlarim unga aytilmagan da'vo bilan bog'langan bo'lsa ham.
Davom etishdan oldin men ataylab pauza qildim: "Janob Seo nihoyat mag'lubiyatini tan olganga o'xshaydi."
Men uning nigohi orqasida nimadir fosh etishini kutgandim, lekin uning tabassumi yanada chuqurlashdi.
“Kattaroq sovrinlarni qo‘lga kiritish uchun kichik g‘alabalarni qurbon qilish kerak”, dedi u bosiq, deyarli quvnoq ovozda. Uning so‘zlariga bo‘lgan ishonch, o‘sha beadablik meni kemirdi.
Bu men xohlagan javob emas edi, lekin bu meni ham ajablantirmadi. Oxir oqibat, bu Jeon korporatsiyasini o'z mohiyatiga ko'ra chalg'itishga muvaffaq bo'lgan Etan Seo edi. U ahmoq emas.
Shunday bo'lsa-da, uning so'zlari jumboqdek, yarim tushunarli, ammo yashirin ma'nolari bilan men hali tushuna olmadim.
Men javob berishga ulgurmay, g‘o‘ng‘illagan ovozlar bizni to‘xtatdi.
— U go‘zal... Ko‘rinishidan farishtaga o‘xshaydi.
To‘satdan atrofimizdagi xona hayajondan g‘uvillab ketdi, g‘iybatning past ovozi olovdek tarqaldi. Men boshimni biroz burib, ularning nigohlariga ergashdim, lekin nima bo'layotganini aniq tushunolmadim. Bir joyda juda ko'p odam to'plangan edi.
"U shu yerda," dedi Itan ohista, deyarli o'ziga. Ko‘zlari g‘ala-g‘ovurga qaragancha tabassumi kengayib ketdi. U boshqa so‘z aytmay, qo‘llarini cho‘ntaklaridan chiqarib, olomon tomon yura boshladi.
Men qiziqmagan joyimda qoldim va orqamdagi peshtaxtaga bo'sh vino stakanimni qo'yish uchun o'girildim. Nima bo'lganidan qat'i nazar, menga ta'sir qilmadi yoki men shunday deb o'yladim.
— Janob... — Akselning ovozi loqaydligimni kesib, diqqatimni tortdi. Men unga bir qarab qo‘ydim, lekin uning ko‘zlari katta-katta bo‘lib manzaraga tikilib qolganidan nimadir ko‘kragimni siqdi.
Qiziq, uning nigohiga ergashdim, olomonga qaytib qarasam, qotib qoldim. Ko‘zlarim katta-katta ochilib, yurak urishim tezlashdi. Ko'rganlarimga ishonolmadim.
Seona xonaga Aria bilan birga kirdi, nigohlarini pastga tushirdi, qo'llari asabiylashib bir-biriga tegdi. Hammaning e'tiboridan o'zini noqulay his qildi.
“Etan...” Arianing ovozi uning yaqinlashayotganini payqagancha sukunatni buzdi, uning odatdagidek mayin tabassumi uning lablarida aks etdi.
Seonaning boshi Etanning Ariaga emas, balki unga qadalganini ko'rish uchun ko'tarildi. Uning e'tiborining o'zgarishi uning ichida bir narsani bezovta qildi.
U uning nigohlaridan xalos bo'lishga urinib, yana ko'zlarini yerga olib qochdi.
"Go'zal ko'rinyapsan", - deb ohista pichirladi Etan, uning ovozi past va samimiy, uning nigohi Seonaga to'xtovsiz qadalgancha. Uning javobi noqulay, o'tkinchi edi, chunki u o'zini lahzaning shiddatliligidan qochib, boshqa tomonga qarashga majbur qildi.
Keyin Etan ogohlantirmasdan xona tomon o'girildi, ovozi birdan baland va buyruqli edi. "Mening hayotimdagi sevgi shu yerda", deb e'lon qildi va xonadagi barcha ko'zlarni o'ziga qaratdi. Ularning atrofidagi havo intiqlik bilan qalinlashdi.
Seonaning yonida turgan Aria, oldinga qadam tashlab, go'yo ergashadigan ism uniki bo'lishiga ishongandek, keng jilmayib qo'ydi. U juda ishonchli edi. Etan bu illyuziyani buzmaguncha.
"Men seni tanishtiraman ... Park Seona."
Xona muzlab qoldi. Arianing tabassumi xiralashib, uning yuzlarini sarosimaga soldi. Jungkookning yonida turgan Axel hayron bo'lib Etan va Seona o'rtasiga qaradi, qoshlari ishonmay chimirildi. Lekin reaksiyasi bir og'iz so'zsiz ko'zga tashlanib turgan bir kishi - Jungkook edi.
Uning ko'zlari Seonaga qadalgan, ularning ichida ishonchsizlik va g'azab aylanib turardi. U buni baland va aniq eshitgan edi, lekin baribir uni qayta ishlay olmadi. Etan uning ismini - xotinining ismini chaqirdi.
Seona kimningdir unga qadalgan nigohining og'irligini sezib, nihoyat boshini ko'tarishdan oldin ikkilandi. Uning ko'zlari xonaning narigi tomonida Jungkooknikiga to'qnashganda uning yuragi siqilib ketdi. Ularning orasidan zarba sezilib turardi.
Ular hayratda qolgan sukunatda bir-birlariga tikilishdi, ular bir lahzada qotib qolgan holda atrofdagi dunyo g'oyib bo'ldi.
Etan oldinga qadam tashlaguncha, uning lablarida xuddi o'zi yoqqan bo'ronni to'liq anglagandek jilmayish o'ynadi.
Seonaning qo'lini qo'liga olib, uni oldinga yo'naltirdi va g'urur bilan uni o'ziniki deb tanishtirdi. Xona shivir-shivirlar va hayratlanarli nigohlar bilan qo'zg'aldi, lekin hech kim qimir etmasdan turib, uning oldida nima bo'lganini tushunishga qiynalayotgan Aria kabi hayratda qoldi.
U amakivachchasi Seonaning olomon qarshisida Etan nafaqat undan, balki Jungkookdan ham talab qilgan mukofotga o'xshab ko'tarilayotganini ko'rib hayratda qoldi.
Ayb ko'kragimni qisgan bo'lsa ham, ko'zlarim Jungkoknikidan ayrilmadi. Uning hayrat va ishonchsizlik bilan qoplangan yuzi men qo'rqqan hamma narsaning ko'zgusi edi. Uning menga qarab turgani, tushuntirish so‘rab indamay iltijo qilgani nafasim tomog‘imga tiqilib qolardi.
Yuragim og'riqli urdi, uning nigohlarini ushlab olgim kelsa-da, aybim og'irligi meni boshqa joyga qarashga majbur qildi.
Bo‘g‘uvchi taranglikdan qutulish uchun kurashar ekanman, ko‘zlarim to‘kilmagan yoshdan yonib, bir chetga qaradim. Men endi Etan meni tuzatganini bilardim - u Jungkook bu yerda bo'lishini bilib, butun sahnani uyushtirgan. Uning rejasi kundek aniq edi: men va men sevgan odam o'rtasida xanjar o'rnatish.
Va men to'g'ridan-to'g'ri unga kirdim.
— Kechirasiz, — deb g‘o‘ldiradim ovozimdagi titroqni zo‘rg‘a yashirib. Men Etanning qo‘lidan qo‘limni tortib oldim va u orqaga chekinishimni kuzatib bir lahzaga uning tabassumi so‘ndi.
Men parvo qilmadim. Men qochishim kerak edi.
Bo‘sh koridorga yo‘l olarkanman, qadam tovushlarim sokin yo‘lakda aks-sado berib zaldan shoshib chiqdim. Orqam devorga tegdi, nafasim qaltirab, unga suyanib qoldim.
Qo‘lim ko‘zlarimga uchib, hamma narsani to‘sdi, u yuragimni tinchlantirishga urindim. Ammo aybdorlik, qo'rquv va sarosimaga oid bo'ron tinchlanishdan bosh tortdi.
— Hozirgina u yerda nima bo‘ldi? Arianing ovozi sukunatni o‘tkir pichoqdek kesib, meni xayolimdan tortib oldi.
Men sekin ko'zlarimni ochdim va boshimni o'girganimda uning bir necha fut narida turganini ko'rdim, uning yuzi g'azab va og'riyotgan edi.
Men o'zimni o'nglab, devordan o'zimni tortib, kelmaydigan so'zlarni topishga harakat qildim. "Bu sen o'ylagandek emas ..."
— Men o'ylagandek emasmi? — dedi u achchiq va istehzoli kulgisi bilan. "Unda bu nima, Seona? Menimcha, yigitim seni hammaning ko'z o'ngida "hayotimning sevgisi" deb e'lon qilganga o'xshaydi."
Gapirmoqchi bo'lib og'zimni ochdim, lekin uning hafsalasi qaynab ketdi, har bir so'zdan ovozi kuchayib borardi.
"Nega Etan senga da'vo qilmoqda, Seona? Jungkook ham biladimi? Yoki ikkalasini ham o'ynaganmisan? Bu sen uchun umuman uyat emasmi?"
Har bir ayblov yuzimga shapaloq urilgandek tuyuldi, lekin men qarshilik qilmadim. Uning so'zlari, qanchalik ta'sirli bo'lsa-da, ichimdagi g'alayonni aks ettirdi.
Men tushuntira olardim, unga nima bo'layotganini ayta olardim - lekin o'sha paytda tomog'im yopildi. Vaziyatni tushuntira olmadim chunki buni o'zim ham tushunmayotgandim.
Shunday qilib, men indamay qoldim va uning so'zlari meni yutib yubordi, ularning har biri Etanning tuzog'iga qanchalik tushib qolganimni eslatdi.
"Aria, unday emas..." Men tushuntirishga harakat qildim, lekin gapim tugaguncha u qo'lini ko'tardi, maqsadi aniq.
Mening tanam qotib qoldi, ta'sirga tayyorlandi va uni go'yo men unga yetkazgan og'riqning oqibatlariga loyiqman deb qabul qildim. Ammo uning qo'li tegishidan oldin, u havoda to'xtatildi.
— Unga barmog'ingni tegizishga jur'at etma.
Etanning ovozi sovuq edi, u Arianing bilagini joyida ushlab turdi. Uning teshuvchi nigohiga duch kelganimda ikkimiz ham hayratga tushdik. U o'z ohangini bo'ysunmasdan davom ettirdi: "Sening og'rig'ingga men sababchiman, uni o'zingga olma".
Arianing lablari titrar ekan, oramizdagi sukunat bo'g'uvchidek tuyuldi. U Etan bilan mening oramizga qaradi, uning his-tuyg'ulari chalkashlik va og'riq bilan chigal edi. — Unga nima qilding, nega...
"Men bilan gaplash." Etanning ovozi uning so'zlarini pichoqdek kesib, diqqatini tortdi. Uning ohangidagi sovuq tortishuvga o‘rin qoldirmadi.
Aria qo'lini Etanning qo'lidan tortib oldi, ko'zlarida yosh jilvalanardi. "Nega bunday qilding?" – deb so‘radi u ovozi ham g‘azabdan, ham xiyonatdan qaltirab.
U bir oz orqaga engashgancha, lablaridan shafqatsiz, kinoyali kulgi chiqib ketdi: "Nega bunday qildim? Darhaqiqat, qilgan ishim noto'g'ri bo'ldi, lekin..." U so'zlarni havoda muallaq qo'yib, uning munosabatini kuzatib, to'xtab qoldi. "Bu men uchun Park oilasining yaqin doirasiga kirishimning yagona yo'li edi, shuning uchun men seni o'lja sifatida ishlatdim."
"O'lja?" Arianing yuzi ishonmay qiyshayib, uning so‘zlarini tushunishga urinar ekan, qoshlari chimirildi.
Etan boshini qimirlatib qo‘ydi. "Ha. Men boshqacha yo'lni tanlagan bo'lardim, lekin..." U unga yaqinlashib, ovozini pastroq qilib qo'shib qo'ydi: "Park oilasi Seona va uning ota-onasiga yetkazgan og'riqning oqibatlariga duch kelishi kerak emasmi?"
"Yuragingni sindirganim uchun uzr so'rasam, otang bilan shartnomani buzmasam-chi? Bu sening o'zingga to'g'ri keladi."
“Qanday qilib...” Arianing ovozi pichirlashdan boshqa narsa emas, ko‘z yoshlarini ushlab turish uchun kurashayotgan og‘rig‘i sezilib turardi.
— Men chinakam oshiqlar bilan tilla oluvchilarni farqlay olaman, Park xonim. Agar bu yerda yana tartibsizliklar keltirib chiqarsang, keyin nima qilishim mumkinligi uchun meni ayblama.
Uning so'zlari o'tkir edi va uning umidini yo'q qildi.
Uning ko‘zlarida bir paytlar yonib turgan olov so‘nib, o‘rnini mag‘lubiyatning miltillashi egalladi. U boshqa hech narsa demadi, shunchaki orqasiga o‘girilib, uzoqlashdi, bizni bo‘sh yo‘lakda qoldirib ketayotganda yelkalari taranglashganidan ko‘rinib turardi.
Aria ko'zdan g'oyib bo'lganida, Etanning nigohi yumshab, menga o'girilib, ko'zlarida tashvish sezilib turardi.
"Yaxshimisan?" — deb so‘radi u tasalli beruvchi qo‘lini yelkamga uzatib.
Men hech narsa demadim, o‘zimni tortib olmoqchi bo‘lib, e’tiborim olisdagi tanish chehraga qaratildi.
Uning ko'zlari g'azab bilan yonardi, qadamlari tez va qat'iyatli edi, u oramizdagi masofani yopdi.
Yuragim to'xtadi, lekin men javob berishga ulgurmay, u Etanni chetga surib qo'ydi, qo'llari Etanning yoqasidan mahkam ushlab, g'ijirlagan tishlari orasidan tupurdi: "Qanday jur'at etasan xotinimga?"
Havo taranglikdan og'irlashdi, ikkalasini kuzatar ekanman, yurak urishim tezlashdi. Ammo bu taranglikka qaramay, Etanning ovozi mayin, istehzoli kulgi bilan chiqdi.
— Xotiningmi? U mazax qildi, qoshlarini chimirib, “yoki yaqinda sobiq xotining bo'ladimi?”
Hech ikkilanmay, Jungkookning mushtini Etanning jag'iga bog'ladi, Etan devorga urilganda zarba ovozi koridorda aks-sado berdi.
"Yana shu gapni aytishga jur'at etma, f*ck" deb o'ng'illadi Jungkook, ovozi g'azabdan titrab.
Men qotib qoldim, qanday qilib aralashishni, oldimda sodir bo'layotgan tartibsizlikni qanday to'xtatishni bilmay qoldim. Xona kichikroq, bo'g'uvchidek tuyuldi.
Jungkook yana bir musht tushirdi va Etanni qattiq urib yerga uloqtirdi. Vaziyat nazoratdan chiqib ketganda, yuragim tez tez urib vahima boshlandi.
Etan sekin o'rnidan turdi va ko'zoynagini to'g'irlab, yuzida hamon g'azablangan jilmayish bor edi.
“Sen shuni so‘rading”, deb istehzo bilan o‘rnidan turdi, mushtlarini qisib.
U javob qaytarishga ulgurmasidan, men beixtiyor ularning orasiga bordim, tanam ikki erkak o‘rtasida to‘siq vazifasini o‘tadi.
Men o'sha erda, Etanga qarab, orqamni Jungkokga qaratib turdim. Men ularning orasiga qo'yganimda, atrofimizdagi havo bo'g'uvchidek taranglik bilan qalinlashdi.
Etanning mushtlari havoda qotib qoldi, ko‘zlari ishonmay kattalashib, menga tikildi. Men Jungkookning qizg'in nigohini, nafasini his qilardim, go'yo u g'azab va sarosimaga tushib qolgandek edi.
Wattpaddan tarjima qilindi.
Author: ttaeqior