𝐇𝐢𝐬 𝐥𝐢𝐭𝐭𝐥𝐞 𝐛𝐚𝐛𝐲 𝐰𝐢𝐟𝐞
Sovuq shamol yuzimni silarkan, hayratlanarli oyga cho'mdim, yuzimda tabassum paydo bo'ldi. Bugun hamma narsa go'zal va juda tinch.
Derazalarni yopib, biroz oldin o‘qigan kitobimni tungi stol ustiga qo‘ygancha karavotimga qaytdim.
Uxlash vaqti bo'ldi va men tungi ko'ylagimni kiyib oldim, ya'ni pushti rangli shorti va oq rangli mayka.
Men qirolicha karavotimga yotib, yumshoq yostig'imda qiynalardim, lekin uyqu hech qayerda yo'q edi. Men shiftga qarab yotdim.
— Oyi, dada qayerdasizlar? Men ohista pichirladim.
Bir hafta bo'ldi, lekin onam va dadam mening xonamga bir marta ham kelishmadi. Men ular qayerga ketganini bilmasdim, lekin bu ularning ishi bilan bog'liq bo'lishi mumkinligini bilardim, shuning uchun men ovqatimni yetkazib berish uchun kelgan xizmatkorlarning biridan so'radim, lekin ular ham bilmasligini aytishdi.
Endi bir hafta o'tdi va men ularni juda sog'inishni boshladim. Garchi ular men ular haqida qayg'urmasligimni va faqat o'qishga e'tibor qaratishimni aytishgan bo'lsa-da, men hali ham ularsiz o'zimni juda yolg'iz his qilardim.
Dadamning ruxsatisiz xonamdan chiqishga ruxsat berilmagani uchun, onam va dadam bilan gaplashishim va vaqtimni o'tkazishim mumkin bo'lgan ikkita odam edilar.
Ba'zida men uyimizning orqa tomonidagi go'zal bog'ga chiqmoqchi bo'laman, lekin men buni so'raganimda dadamni jahli chiqib ketadi. U har doim mening iltimosimni rad etganida, men yig'layotganimni his qilaman.
Lekin buning evaziga faqat mening himoyam uchun ekanligini aytadi. U hech kim meni ko'rishini va biron bir tarzda menga zarar yetkazishini xohlamasdi. Ishbilarmon bo'lgani uchun uning ko'plab dushmanlari bor, ular uni va uning oilasini yo'q qilishni xohlaydi.
Dadam menga hech kim meni xafa bo'lishimga yo'l qo'ymaslik uchun juda qadrli ekanligimni aytdi, shuning uchun u meni xonamda saqlashga ishonch hosil qiladi, lekin faqat oilaviy kechki ovqat vaqti kelganida chiqishimga ruxsat beradi.
O‘sha kuni dadamdan qachon kollejda o‘qib, kim bilandir do‘stlashadigan oddiy odamlardek yashay olaman, deb so‘raganim hamon esimda.
Biz xuddi shunday yashay oladigan oddiy odamlar emasmiz. Sening otang biznesmen va o'n sakkiz yoshli begunoh va sodda va jismoniy kuchga ega bo'lmagan qizni o'ldirish haqida o'ylaydigan ko'plab dushmanlari bor.
Sen hayolingda tasavvur qilgan dunyo haqiqatdan shafqatsiz och odamlar bilan to'lgan narsadir. Ular seni chaynashadi. Sen ular uchun oson o'ljadan boshqa narsa emassan va agar senga biror narsa bo'lsa, Sofiya. Men o'zimni hech qachon kechirmayman. Sen mening yagona qizimsan va hamma narsam - u shunday dedi.
O'sha kuni men ular faqat meni xavfsiz va baxtli bo'lishimni xohlashlarini bildim. Ular yomon ota-onalar emas va men ularni juda yaxshi ko'raman. Dadam meni uyda o'qitish yoki o'yin-kulgi uchun kerak bo'lgan hamma narsa bilan ta'minlashga ishonch hosil qiladi.
Mening yotoqxonam devorida katta ekranli televizor va otam har oy yangi kitoblar bilan to'ldirishga ishonch hosil qilgan kitoblar to'plami bor edi. Chunki ular menga zerikmaslikka yordam beradigan yagona narsa.
O‘ylanib, shiftga qarar ekanman, vaqt yarim tungacha o‘tganini sezmay qoldim. Uyquga g‘arq bo‘lganimda ko‘zlarim og‘irlashib, kipriklarim yonoqlarimga tegib ketayotganini seza boshladim.
To'satdan qandaydir tovushdan yarim uyqudan turib ketdim. Qayerdan kelayotganini bilish uchun atrofga qaradim. Va keyin kimdir ochmoqchi bo'lgandek eshigim taqillaganiga ko'zim tushdi.
"Bu vaqtda kim bo'lishi mumkin?" Men o'yladim.
Xonamning eshigini har doim xizmatkorlardan biri xavfsizlik uchun tashqaridan berkitib qo'yardi, lekin men hamon dadamning buyrug'iga binoan eshikni ichkaridan qulflab qo'ygandim.
"Miss Sofiya. Uyg'oqmisiz? Miss Sofiya" Men bir ovozni eshitdim va uning kimligini bildim.
Nora xonim. Bizning xizmatkorimiz
Men karavotimdan tushishdan oldin sarosimaga tushib qovog'imni chimirdim. Kichkina oyoqlarim sovuq polga tegdi, men eshik tomon yo'l oldim va qulfni ochish uchun kodni kiritdim.
— Ha, Nora xonim? Men so'radim.
- Sizni shu vaqtda uyg'otganim uchun uzr so'rayman, miss Sofiya. U uzr so‘radi va menga ta’zim qildi.
"Yo'q, yo'q, hammasi yaxshi. Biror narsa bo'ldimi? Yoki onam va dadam uydami?" Oxirida biroz umid va hayajon bilan shoshilib so'radim.
"Ha, Kim xonim, oyingiz uyda va sizni pastda kutyapdi. Men sizni olib ketish uchun keldim." U menga xabar berishni tugatganida, asablarimni bosib ketgan hayajonni to'xtata olmadim. Noraga ko‘z tashlab, yuzimda tabassum paydo bo‘ldi.
Baxtimni jilovlay olmay, shosha-pisha pastga tushdik. Ular menga bildirmay yolg‘iz qoldirishganidan jahlim chiqishim kerak bo‘lsa-da, ularni yaxshi ko‘rishga bo‘lgan intilish, shu kunlarda ularni qanchalik sog‘inib yurganligim ko‘nglimni to‘ldirdi.
Men butun umrim davomida izolyatsiya qilinganman. Mening ota-onam mening yagona do'stlarim edi va biz faqat oilaviy ovqatlanish vaqtida uchrashardik.
Mehmonxonaga yetib kelganimizda birinchi bo‘lib qo‘llarini ochib turgan onam edi. Men o‘zimni ushlab turolmadim va uning oldiga yugurdim.
— Voy, qizim, yaxshimisan? – deb so‘radi onam, meni quchoqlab menga mehr bilan jilmayib qo‘ydi.
"Men hozir juda yaxshiman, chunki siz uydasiz. Dadam qayerda? Ikkingiz ham meni yolg'iz tashlab qo'ydingiz." — dedim jahl bilan lablarimni tishlab.
"Biz bundan afsusdamiz, Sofiya qizim. Lekin sen bizning ishimizni bilasan. -Va.... Xavotir olma. Otang ertaga ertalab keladi, xo'pmi?" U kechirim so'radi, lekin dadam haqida gapirganda, to'satdan hafa boldim.
"Nima? Dadam yaxshimi? Nega u siz bilan kelmadi?" — xavotirlanib so‘radim.
"Dadang yaxshi, aytganimdek ertaga keladi. Sayohatdan biroz charchagan." U aytdi, lekin baribir men u uchun biroz xavotirda edim.
"Uxlaganmiding? Seni juda sog'indim, qizim!"
"Yo'q, hammasi joyida. Men ham sizni juda sog'indim!" Men hayajon bilan gapirdim.
— Bilasanmi, uxlasang ham bo‘ladi. Yoki xonanga yetib olish uchun yana bir oz gaplashsak bo‘ladimi? U yuzida tabassum bilan aytdi, lekin nima istayotganimni bilar edi, lekin baribir so'radi.
"Hahaha, gaplashamiz!!!" Men ohista "oh ha" belgisi bilan kuldim.
— Shu yerdami yoki bog‘dami? U masxara bilan so'radi, lekin uning aytganlarini tushunishim uchun bir necha soniya kerak bo'ldi.
Buni eshitganlarimga ishonolmay hayratdan ko‘zlarim ochilib ketdi. Meni bilganimdek u yerga borishga ruxsat berishmasdi.
"Haqiqatanmi? Oyi! Haqiqatan ham shundaymi?" Yashirin hayajon bilan qayta-qayta so‘radim.
— Albatta, qizim, agar xohlasang hozir boramiz.
— Lekin dadam? — deb ikkilanib so‘radim yerga ko‘z tashlab.
— Hechqisi yo‘q, boramiz, ketaylik. - dedi u va ohista mening kichkina qo'limdan ushlab, bizni go'zal bog' joylashgan saroyning orqa tomoniga olib bordi.
To'satdan mening orzuim amalga oshgandek tuyuldi, chunki men har doim bu yerda bir marta bo'lishni xohlardim, lekin hech qachon ruxsat bermasdilar.
Sovuq shamollar yalang qo'llarim va oyoqlarimga tegib, umurtqa pog'onamni titratdi. Men toza havodan nafas oldim va birdan o'zimni tirik va juda yengil his qildim.
Qo'ng'ir ko'zlarim tushgan hamma narsani qabul qila oladigan darajada ko'zlarim bog'ni aylanib chiqdi. U yerda hamma narsa go'zal va tinch edi.
Men o'z dunyomda adashganim uchun onamni va uning menga nisbatan noma'lum his-tuyg'ularini sezmadim.
— Sen bog'imizga o'xshaysan. U aniq aytdi va men xursand bo'lib boshimni qimirlatib qo'ydim.
Men har kuni bu yerga yana kelishni xohlayman. Aytmoqchi edim lekin aytmadim. Men go‘zal bog‘ga qarab jilmayib qo‘ydim.
— Oddiy hayot kechirishni xohlayotganingni aytganing esingdami? U so'radi va men bosh irg'adim.
"Sen hali ham oddiy hayotni orzu qilasanmi?"
"Ha, qilaman, lekin bu muhim emas. Men bu hayotni tushundim va qabul qildim." – dedim ohista yam-yashil o‘tlarga qarab, past ovozda.
— Lekin bir kun kelib bu yerdan ham, bizdan ham ketasan.
Men oyiming gapiga qovog‘imni chimirdim. Nega u birdan ketish haqida gapirdi? Men o'yladim va onamga qaradim.
"Nega ketaman? Hammangiz bilan shu yerda yashashni xohlayman." Men qoshlarimni chigallagancha ochiq aytdim.
— Ha, sen hozir o‘n sakkiz yoshdasan, kattasan, bir kun kelib bizni ering bilan tashlab ketishing kerak.
— Men sizni tashlab ketmoqchi emasman, Oyi. Men sizsiz yashay olmayman. Nega bu haqda gapiryapsiz? Men rozi bo'lmay oyimga yaqinlashdim va u meni qabul qildi va issiq quchog'iga o'rab oldi.
"Shhh, hammasi joyida. Men shu yerdaman, lekin bu haqiqat, Sofiya. Xuddi men oilamni tashlab, otang bilan kelganim kabi, sen ham buni qilishing va oilang qurishing kerak, u yerda eringga g'amxo'rlik qilasan va uni baxtli qilasan." U qo'llarini sochlarimga ohista yurgizgancha menga muloyimlik bilan tushuntirdi. Men ho'rsinib qo'ydim.
— Oyijon, hozir ketishim kerakmi? Men nihoyat savol berdim.
— Hozir emas, tez orada. Oilang uchun shunday qilib, biz tanlagan odamga turmushga chiqasanmi, Sofiya?
"Agar bu sizni va dadamni xursand qilsa, men roziman. Men xursand bo'laman va bilaman, siz men uchun eng yaxshisini qilasiz." Men haqiqatni aytdim.
— Rahmat, qizim! U tabassum qildi va men ko'zlarimni yumganimda onalikcha peshonamdan o'pdi.
Wattpaddan tarjima qilindi.
Muallif: jeonroseate