Millionerning turmush o'rtog'i
Men unga ishonmay va hayratda tikilib qoldim, undan ko'zimni uzolmadim, u esa odatdagidek tik yuzi bilan, hech qanday ifodasiz menga qaradi.
Uning nigohi qo‘limdagi kitobga qaratildi. — Bu kitob Senga yoqdimi?
U haqiqiymi? Birinchidan, u buni baland ovozda o'qidi va endi u menga o'sha to'g'ri yuz bilan shunday savol beryapti.
"Men..." unga qanday javob berishim kerakligini o'ylab, duduqlandim. Men u yerda turganimda, u to'satdan ataylab oldinga qadam qo'yib menga yaqinroq qaraganida, his-tuyg'ularim kuchayib ketdi.
Nega u yaqinlashyapti..? To'satdan oldingi yaqin munosabatlarimiz haqidagi voqealar boshim ichida aylandi va instinktiv ravishda uning harakatlaridan ehtiyotkorona orqaga qadam tashlaganimda mushaklarim taranglashdi.
Uning shiddatli va izlanuvchan ko'zlari oramizdagi noqulay sukunatni teshib o'tgandek bo'ldi. Biz u yerda jimgina qarama-qarshilikda turganimizda, har bir soniya abadiylikdek tuyuldi.
So‘ng birdan joyida to‘xtab qoldi, go‘yo mening pozitsiyamdagi nozik o‘zgarishlarni payqagandek nigohi biroz o‘zgarib ketdi. Va bu vaziyatni yanada yomonlashtirdi.
Sukunatni buzib gapirishga jasorat to‘plab ovozim pichirlashdan zo‘rg‘a chiqdi: “Mening kitobim..” Men qo‘limni cho‘zdim, bir oz titrab, kitobni uning qo‘lidan oldim. Uning jimjitligi meni kuzatar ekan, uning qiyofasi o‘qilmas edi.
Boshqa so'z aytmay, orqamga o'girildim, yuragim ko'kragim ichida tinimsiz urardi, men u yerdan shoshilib qochib ketdim. Shoshilinch qadamlarimning ovozi yotoqxonam tomon shoshilganimda yashash xonasining sukunatida aks-sado berdi.
Xonamga yetib, eshikni tezda yopdim va orqamni yopiq eshikka suyab oldim. Yuragim har daqiqada portlashi mumkindek, qovurg'amda tez urardi. Menda g'alati bir narsa bor edi. Meni aqldan ozdirgan hissiyot turi. Birdan nigohim qo‘limdagi kitobga qaratildi va undan bir qadam uzoqlashganimda u qanday qaragani esimga tushdi.
O'sha paytda men boshqa to'g'ri o'ylay olmadim. U mening oldimdagi kitobni xuddi bolalar kitobini o‘qiyotgandek o‘qidi. Bu odam men qanday his qilganimni biladimi? Bir daqiqaga yuragim chiqib ketayotgandek tuyuldi. Men yashirinishni va boshqa hech qachon uning oldida ko'rinmaslikni xohlardim.
Ammo u o'qiyotganda yana ichimda kapalaklar paydo bo'lganini his qildim. U menga tegishi mumkinligidan xavotirlanmadim, lekin yana his-tuyg'ularimni jilovlab olmaslikdan qo'rqdim. Men unga nisbatan g'alati bir tortilishni his qilyapman va bu o'zim uchun, yuragim uchun yaxshi emas. Bu nikoh ikkalamiz ham xohlaydigan narsa emas... Men buni unutmasligim kerak.
Karavot chetiga o‘tirganimda labimdan og‘ir xo‘rsinib qo'ydim. Xona xira yoritilgan, karavot yonidagi chiroqning mayin nuri devorlarga soyalarni sochardi. Telefonim birdan jonlanib, o'zining yorqin ekrani bilan qorong‘ulikni yoritib, nazarimni o‘ziga qaytardi.
Men telefonimga qo'l cho'zdim va nigohim ekranga tushishi bilan yuragim siqilib ketdi. Ekranda “Amaki” degan ism chaqnab turarkan, ichimda sarson-sargardonlik va nafrat uyg‘ongan hissiyot iztirobini his qildim.
Nega u menga qo'ng'iroq qilyapti? Uning ismini ko‘rib qoshlarim chimirildi.
Barcha qarindoshlarim, onam va men oilaviy sadoqat rishtalarini hech o'ylamasdan uzib, uzoq vaqt bizdan yuz o'girishdi. Mana, amakim, o‘sha parchalanib ketgan o‘tmishning so‘nggi rishtasi, menga yana bir bor murojaat qilmoqda.
Bir zum telefonga tikilib, uning niyati haqida o‘ylanib qoldim. Nega endi? U nimani xohlaydi? Nima uchun sodir bo'lgan hamma narsadan keyin? Xiyonat va tashlab ketish xotiralari miyamga to'lib, allaqachon charchagan yuragimga og'irlik qildi.
Xonada keskin sukunat hukm surardi. Amakimning ovozi zo‘rg‘a chiqar ekan, tashvishlanganidan yuzlaridagi tashvish chiziqlari singib ketgan, tepadagi chiroqlarning qattiq chaqnashlari bilan yoritilgan edi.
“Qara, Seona,” dedi u hamdardlik va noilojlik aralash ohangida, “Men senga yordam kerakligini bilaman, lekin ko'ryapsanmi, mening kompaniyam unchalik yaxshi ishlamayapti va birdan sen juda katta miqdorda pul so'rayapsan..."
Uning so'zlaridan yuragim siqilib ketdi. Bu men undan kutgan narsa emas edi. U menga yordam beradi deb o'yladim. Onam kasalxonada karavotda yotibdi, mana men ojizman, qarindoshlarimdan menga yordam berishlarini iltimos qilmoqdaman. Dadam olamdan o'tganidan keyin hayotim keskin o'zgardi.
Amakimga iltijo qilganimda ovozim umidsizlikdan, so‘zlarim his-hayajon bilan labimdan chiqdi.
— Amaki... Onamning ahvoli yaxshi emas, albatta, barcha pulingizni qaytaraman, lekin iltimos, bu safar menga yordam bering... Iltimos...
Ammo uning javobi qishki shamoldek sovuq va murosasiz edi. U taraddudlandi, nigohlari noaniqlik bilan miltillagancha, sekin bosh chayqadi.
“Seona...” deb pichirladi u ovozi shivirdan zo‘rg‘a.
— Iltimos, amaki... Sizdan iltimos qilaman, — deb iltijo qildim umidsizlikdan ovozim qaltirab. Va umidsizlikka tushib qolgan bir lahzada men uning oldida tiz cho'kib, rahm-shafqat so'rab qo'llarimni birlashtirdim.
Ammo uning qarori qat'iy bo‘lib, umidlarimni mo‘rt shishadek sindirgan so‘zlari bilan yuragi parchaladi.
"Men juda afsusdaman, lekin men qila olmayman deb o'ylayman."
Xuddi shunday..? Ularning hammasi bizdan osonlik bilan voz kechdimi? Hatto mening amakimmi? Odamlar qanchalik shafqatsiz bo'lishi mumkin?
Va bu yakuniylik bilan u meni bo'sh sukunatda tiz cho'kib qoldirib, orqaga o'girildi, har bir chekinish qadamida yuragim ezilib ketdi.
O'tmishdagi rad etishlarning xotiralari miyamga to'lib-toshgan, ularning har biri hanuz tuzalmagan yaralar haqida og'riqli eslatma edi.
Birgina ko'z yoshim yonog'imdan oqib tushdi, uning yo'li qalbimni qamrab olgan jim azobni aks ettirdi. Tuyg‘ularim og‘irligi meni bosib qo‘yish bilan tahdid qilgandek, telefonni mahkam ushladim. G'azab va umidsizlikda men uning qo'ng'irog'ini rad etdim va kuchli ishora bilan telefonni chetga surib qo'ydim.
Yumshoq shovqin bilan karavotga qo'yayotganimda tinimsiz jiringlash davom etdi. Og'ir xo'rsinib, qo'llarimni ko'zlarimga olib keldim va tahdid qilgan og'riqdan o'zimni himoya qilishga urindim.
Lekin qancha urinmayin xotiralar meni ta’qib qilishda davom etar, telefonning har bir jiringlashi sabrimni sinovdan o‘tkazardi. U nimani xohlaydi?
Tomirlarimdagi g'azab hamon oqayotgani bilan men yana telefonga qo'l cho'zdim va nihoyat uni oldim.
"Seona, biroz vaqt bo'ldi" Qo'ng'iroqni qabul qilishim bilan amakim gapirdi, lekin men qulog'imga qo'l telefonini mahkam ushlab jim turdim.
"Nima xohlaysiz?" Men nihoyat past ohangda so'radim, lekin bu uning qo'ng'irog'idan unchalik mamnun emasligimni bildirish uchun yetarli bo'ldi.
"U bilan nima demoqchisan? Men seni tekshirmoqchi edim..."
"Men shunga ishonaman deb o'ylaysizmi?"
Barmoqlarim uchlari yonoqlarimdagi yoshni ishqalagancha labimdan og‘ir xo‘rsindim. Xiyonat men hech qachon esimdan chiqarib bo'lmaydigan narsa edi, ayniqsa siz bir paytlar oila a'zosi deb hisoblagan odamdan bo'lsa.
"9 oydan keyin birdan meni tekshirish uchun qo'ng'iroq qildingizmi?"
Va nihoyat nima demoqchi ekanligimni anglagandek gaplarimni eshitib jim qoldi. Ammo bu uni taslim bo'lishga majbur qildimi? Yo'q.
"Seona unday emas. Men sen haqingda juda xavotirda edim..."
"Ha, men yaxshiman. So'raganingiz uchun rahmat. Javobingizni olganingizdan keyin men qo'ng'iroqni qo'yaman..." Men uning savoliga javob berib gapini qisqartirdim. Mening asosiy maqsadim uni menga qo'ng'iroq ortidagi haqiqiy niyatini aytishga majbur qilish edi va xuddi men kutganimdek.
"Yo'q, kutib tur, meni eshit ..."
Men uning so‘zlaridan to‘xtab qoldim. Bilganimfek bu to'satdan g'amxo'rlik o'yini shunchaki harakat edi. Odamlarning hammasi xudbin va men buni qiyin yo'ldan o'rgandim.
"Aslida men bu shanba kuni ziyofat uyushtiryapman va sen va Jungkook unda qatnasha olasanmi deb o'ylagandim?"
Ziyofatmi? Va u men va Jungkook ishtirok etishimizni xohlaydimi? Yoki aniqrog'i, u Jungkookning ishtirok etishini xohlaydimi? Bu men uchun juda ajablanarli emas. Jungkook taniqli biznesmen va bu taklif ortida qandaydir sabab borligi aniq. U bu munosabatlardan foyda olish uchun foydalanishni o'ylayaptimi? Uning kompaniyasi bugungi kunda unchalik yaxshi ishlamayapti deb eshitdim.
Bunday fikr yuritgani uchun uni mensimaslik kerakmi yoki o‘zimga achinish kerakmi, deb o‘ylayman.
"Unday dema, Seona. Bilaman, o'tmishda oramizda nima bo'lgan bo'lsa, unchalik yoqimli narsa bo'lmagan va sen juda ko'p shikoyatlarga duch kelsang kerak, lekin hozir buni unutolmaymizmi? Men sendan va o'zimdan afsusdaman. Men oying va sen ikkalangizdan ham yuz o'girmasligim kerak edi, lekin ishon, o'sha paytda senga yordam berish uchun moliyaviy ahvolim yaxshi emas edi.
Nima bo'lganini unutasizmi? Qanday qilib hammangiz meni va onamni eng yomon holatda tashlab ketganingizni unutdingiz? Qanday yuraksiz!
"Hammasini unutish shunchalik osonmi? Unda qatnasholmayman deb o'ylayman" va shu bilan uning javobini umuman kutmay qo'ng'iroqni o'chirib qo'ydim.
Va to'satdan bugun tun og'irlasha boshladi yoki ehtimol bu mening yuragim edi. Men qochib yurgan o‘tmish yana ko‘z oldimda paydo bo‘layotgandek tuyuldi. Og'riq, og'riq, azob-uqubatlar, odamlar .... men orqada qoldirgan deb o'ylagan hamma narsa yana shu yerda. Men nihoyat ko'chib o'tdim va taqdirimga tan berdim deb o'yladim... Balki men allaqachon shunday yashashga o'rganib qolganman deb o'yladim, balki xato qilgandirman.
-[Keyingi kun]:
[Jungkookning kabinasi]:[Jungkookning pov]:
U hali ham mendan g'azablanganmi? Kecha u qochib ketgani.... tasodifan u meni yomon ko'radimi? Yoki yigiti tufaylimi? U meni aldayaptimi?
Buni chuqurroq o‘rganmoqchi bo‘lganimda, birdan uning tabassumli chehrasi xayolimdan o‘tdi. U bilan birga bo'lganda qanday tabassum qiladi. Qiziq, u qachondir menga qarab shunday tabassum qiladimi?
E’tiborimni o‘z oldimga qo‘ygan vazifamga qaratmoqchi bo‘lganimda, ofis atrofim xiralashdi, lekin miyamda aylanib yurgan fikrlar tarqab ketmadi.
Ovoz xayollarimni kesib tashladi va men hozirgi lahzaga e'tibor qaratdim. Axel mening oldimda turdi, uning qiyofasi sarosimaga tushdi.
— Ha? Mening javobim avtomatik edi, e'tiborim stolim ustida yoyilgan qog'ozlarga qaratildi.
Axelning nigohi pastga siljidi va men imzoimni kutayotgan sheriklik hujjatlariga ko'zim tushdi. Boshimni biroz chayqab, ruchkaga qo‘l cho‘zdim, har bir sahifaga tez tez imzo qo'ydim.
Axel qog'ozlarni yig'ish uchun harakatlanarkan, men uni bir og'iz so'z bilan to'xtatdim.
U to'xtab qoldi, men bilan yuzma-yuz o'girildi, ko'zlari uni nega bu tarzda to'xtatganimga javob izlardi.
"Bugun kechqurungacha xxx markali shokolad qutilari va bir nechta kitoblarni olib kelishing kerak", deb ko'rsatma berdim.
Eshitishimcha, ayollar ularga yaxshi ko'rgan narsalarni berishganlarini yaxshi ko'radilar va men bilishimcha ... Seona kitoblar va shokoladlarni yaxshi ko'radi.
— Shokolad va kitoblar? Axelning sarosimaga tushib qolgani yaqqol ko‘rinib turardi, u mening iltimosimni so‘rab, qoshlarini chimirdi.
"Ha," deb g'o'ldiradi men, nigohim yana oldingi faylga tushdi. Bu uning uchun ekanligini ko'rsatishni xohlamadim.
"Qanday kitob?" Axelning so'rovi meni hayratda qoldirdi, kutilmagan savol fikrlarimni kesdi.
Kitobning shu paytgacha o‘qigan barcha sahifalari, satrlari, so‘zlari xayolimdan o‘tdi, uning savoliga indamay qoldim.
Endi bunga qanday javob berishim kerak?
— Xo'sh, men uchrashadigan mijoz bor, uning rafiqasi kitob o'qishni yaxshi ko'radi. Ishqiy romanlar? Shunga o'xshash narsa. Shunday yaxshi kitoblarni tartibga keltir— dedim va u so‘zlarimga ishonmagandek, menga ma’nosiz tikilib qoldi.
"Mijozning xotini uchun ishqiy romanlar..?" — so‘radi u va men bosh irg‘ab qo‘ydim.
"Siz ilgari hech qachon rasmiyatchiliklarga e'tibor bermagansiz.." u menga shubhali nigoh bilan qarab, yana unga qarashdan oldin tomog'imni qirib tashladim. — Demak, ularni tartibga solasanmi yoki yo'qmi?
“Albatta, qilaman”, deb kabinadan chiqib ketdi va men yengil tortdi.
-[bir necha soatdan keyin]
:[Muallifning fikri]:
Axel koridor bo'ylab ketarkan qadamlari polga ohista aks-sado berib turardi. U qo'lida har qanday janrdagi romanlar solingan qog'oz xaltachani ko'tardi, ularning har biri sirli mijozning xotinini xursand qilish uchun ehtiyotkorlik bilan tanlangan.
O'yga cho'mgan Axelning nigohi uning yonida ohista tebranayotgan sumkaga qaratildi. To'satdan to'qnashuv uning o'y-xayollarini to'xtatib qo'ydi va sumka uning qo'lidan tushib ketdi. Kitoblar rang-barang muqovalar va tebranib turgan sahifalar to'kilib ketdi.
Oqibatni ko‘rish uchun ko‘zlarini ko‘targan Axelning lablaridan g‘azablangan xo‘rsinish chiqdi. U yerda, Ella turardi, uning qiyofasidan g'azab sezilib turardi. U qo'lini zarba sezgan joyiga ishqaladi, nigohi oyoqlari ostidagi tartibsizlikka qaratildi.
— Bu yana sizmisiz? Axelning ovozida g'azab bor edi.
Ella chimirilgan qoshlari bilan uning nigohiga qaradi. “Bu gapni men aytishim kerak emasmi, nega men bilan ovora bo‘lasiz?"
Uning so'zlari Axelning xatti-harakatida aks etgan umidsizlikka ega edi. Axelning lablaridan masxara chiqdi, u unga ishonmay qaradi. "Men siz bilan aralashayapmanmi? Yoki siz men bilan aralashyapsizmi?" Ular bir-birlariga norozi nigoh bilan tikilarkan.
Ella nigohini yerga sochilgan qog'ozlarga qaytardi. Axel bilan tortishuv ular hozir baham ko'rgan tartibsizliklar oldida befoydadek tuyuldi. U xo'rsinib, tarqoq varaqlar orasiga cho'kkalab o'tirdi, barmoqlarini birma-bir yig'ish uchun cho'zdi.
Axel yaqin atrofda turardi, uning qiyofasi g'azab va beg'araz majburiyatdan iborat edi. U bir zum Ellani kuzatib turdi. Uning qat'iyatli harakatlarini kuzatar ekan, hamdardlik hissi uning yuzlarini yumshatib yubordi.
Axel Ellaning yonida tiz cho'kib, uning harakatlarini aks ettirdi, u yiqilgan romanlarni yig'a boshladi. Ularning orasidagi sukunatni faqat varaqlarning shitirlashi va polga tegib turgan qog‘ozlarning mayin ovozi buzib turardi.
To‘satdan Ellaning nigohi olmoqchi bo‘lgan kitoblardan birining muqovasiga tushdi. “Haunting Adeline” sarlavhasi uning ko‘ngliga otilib ketgandek bo‘ldi. U bir lahzaga vazifani unutdi, ko'zlari katta-katta ochilib, Axel qanday qilib bunday kitobni ko'tarib yurishini o‘ylab ko‘rdi.
Qizning xayolida savollar aylanib yurarkan, qiziqishi kuchaydi. Nega u bu kitobni o'zi bilan olib yuradi? U qorong'u romantikaga qiziqadimi?
Uning nigohi kitobdan Axelga qaratildi, u esa befarqdek o‘z ishini bajarardi. U shunday narsalardan zavqlanadigan odamga o'xshaydi... deb o'yladi u, lekin keyin Axel unga qaradi va uning xayolida nimalar bo'layotganini bilmagan holda unga xijolat bilan qaradi.
Ella tezda ko‘z bilan aloqani uzdi va boshini chayqab, diqqatini yana topshirilgan vazifaga qaratdi, barmoqlari esa sochilgan qog'ozlarni yig'ishda davom etdi.
Men bu yerda bir og'iz so'z aytmasligim kerak. Agar u men bu kitobni o'qiganim uchun hukm qilayotgandek his qilsa-chi? Yo‘q, tezroq qaytsam yaxshi bo‘ladi.
Shu o'y bilan u tezda barcha qog'ozlarni yig'di va u yerdan chiqib ketdi va Axel uning ko'zidan g'oyib bo'lguncha unga sarosimada tikilib qoldi.
Jungkook mehmon xonaga qadam qo'yganida, bugun bo‘lgan voqealardan og‘ir xo‘rsinib qo‘ydi. U divandagi tanish qulaylik tomon yo'l oldi.
Qog'oz qoplarni shisha stol ustiga qo'yib, muskullari bo'shashdi, u nihoyat o'ziga bir lahzalik sukunatga imkon berdi.
Biroq uning qisqa muhlatini yaqinlashib kelayotgan qadam tovushi to‘xtatdi. Nensi xavotirli nigoh bilan kelardi va unga qarab, nimadir noto'g'ri ekanligini aytish qiyin emas edi.
“Yosh janob...” Uning ovozida qo‘rquv bor edi, u yaqinlasharkan, ko‘zlaridan tashvish sezilib turardi.
Jungkook boshini ko'tarib unga qaradi, uning nigohlarida qayg'uni sezgancha o'z tashvishlarini bir zum unutdi. "Xonim hali uyda emas. Men undan xavotirdaman. U hech qachon bunchalik kech qolmas edi, lekin bugun..."
Nensining so'zlarini tinglarkan, Jungkookda bezovtalik hissi paydo bo'ldi. U bilagidagi qo'l soatiga qaradi. Soat 23:00 unga qarab ko'zlarini pirpiratdi.
"U bilan bog‘lanishga harakat qildingizmi?" Jungkook noaniqlikdan ishonch izlar ekan.
Nensi javoban bosh irg'adi, qiyofasi g'amgin edi. "U qo'ng'iroqlarini qabul qilmayapti ..."
Jungkook hech o'ylamay harakatga tushdi, qat'iyat bilan o'rnidan turdi, harakatlari tez va maqsadli edi, u asosiy eshik tomon yo'l oldi.
Wattpaddan tarjima qilindi.
Muallif: @𝒕𝒕𝒂𝒆𝒒𝒊𝒐𝒓