Millionerning turmush o‘rtog‘i
Jungkookning ko'zlari ogohlantirish bilan porladi. — Yaxshisi, so‘zlaringda ehtiyot bo‘l, — dedi u yuzi menikidan bir necha santimetr masofada.
Bizning ko'zlarimiz shiddatli nigoh bilan bog'langan edi, uning o'tkir nigohlari menikiga zo'ravonlik bilan tikilib, nafasimni yo'qotdim. Uning qo'llarimni ushlagani qattiqlashdi, barmoqlari terimga yumshoq bosim bilan kirib, meni hayajonga soldi. Men undan uzoqlashmoqchi bo'ldim, qo'limni uni bo'shatish uchun cho'zdim, lekin u o'rtada ushlab oldi, barmoqlari mening barmoqlarimni o'rab oldi.
"Jungkook..." deb pichirladim, u engashganida ovozim zo'rg'a eshitilardi, yuzi mening yuzimdan bir necha santimetrda. Yuragim intiqlik bilan gursillab ketdi.
Va keyin, ogohlantirmasdan, uning lablari mening lablarimga tegdi. Uning og'zi ichimda olov yoqqan alangadek edi, u meni deyarli ochdek yutib yubordi va meni gapirmay qoldirdi.
Uning tanasi menikiga bosilib, meni u bilan mashina eshigi orasiga qisdi, ko'kragi menikini ezib u o'pishni chuqurlashtirdi.
Bizni yeb yuborgudek ehtirosdan qimirlay olmay, qochib qutula olmadim va tuzoqqa tushib qoldim. Uning tili mening tilim bilan o‘ynashardi, shiddatli va shahvoniy ritm bilan. U meni o'pish davomida, tanam istakdan qaltirab, nafasimni yo'qotdim.
Va shu lahzada vujudimga g‘alati bir tuyg‘u kirib keldi. Men buni yomon ko'rmadim. Men uning teginishini yomon ko'rmadim va tanam uni itarishga ehtiyoj sezmasdi... Men... o'rnimda qotib qoldim. Shiddatli o'pish asta-sekin yumshab ketdi va men o'zimni bu hisdan erib ketayotganimni his qildim.
Garchi g'azablangan bo'lsam ham... Jahlim chiqqan bo'lsa ham.... Qiziq, nega... Unga shunchalik yaqin bo'lganimda o'zimni juda xotirjam his qilaman.
O'pish chuqurlashgani sari uning qo'li mening qo'limni o'rab oldi, barmoqlarini mening barmoqlarim bilan birlashtirdi. Lekin birdan labimdan shivirlash chiqdi va men kaftimda qattiq og'riqni his qildim.
Jungkook buni payqagandek bo'ldi va o'pishni buzdi, ko'zlari menikiga qadaldi va uning yuzida tashvishli nigoh paydo bo'ldi: "Nima bo'ldi?" — deb soʻradi.
Men qimirlamadim va qo'limni tortib olishga harakat qildim, lekin u qo'limni mahkam ushlab olgandi. U kaftimdagi jarohatni ko‘rib, ko‘zlari katta-katta ochilib ketdi. — Bu... qanday qilib jarohatlanding?
Ziyofatda bu jarohatnii qanday olganimni eslab, nigohimni yon tomonga o‘girdim. “Hech narsa...” dedim. "Faqat kichik tirnalgan.."
Uning qo‘lidan qo‘limni tortib olmoqchi bo‘lganimda birdan nigohim unga to‘qnashdi. Barmog'i bilan jarohatni ohista kuzatarkan, ko'zlari afsus bilan to'lgan edi. "Men juda qo'pol edim, shundaymi?" — deb pichirladi, ovozi pushaymonlik bilan.
U o'ylaydi.... Men u tufayli jarohat oldim debmi...? Unga indamay tikilib jim bo'ldim. Uning nigohlaridagi tashvish sezilib turardi. Unga tikilishda davom etar ekanman, vaqt to‘xtagandek tuyuldi. Uning nigohi jarohatni ko'rdi, qo'llari esa mening qo'llarimni ushlab turdi... Uning teginishlarida iliqlikni his qildim, bu yuragimni larzaga keltirdi.
— Og‘riyaptimi...? Nihoyat, uning nigohlari menikiga to‘qnashdi, nafasim tomog‘imga tiqilib qolardi va men faqat ichimda nima bo‘layotganini tushunmadim, lekin ko‘kragimda shunday iliq tuyg‘u bor edi.
"Yo'q... yaxshiman..." Men qo'limni uning qo'lidan tortib olmoqchi bo'ldim, lekin u qattiq ushlab turdi va keyingi soniyalarda meni yo'lovchi o'rindig'iga o'tqazdi. Men hayron bo‘lib unga qaradim, u rulga o‘tirdi.
"Nima qilmoqchisiz?" — deb so‘radim, lekin u dvigatelni ishga tushirib, oldinga qarab turdi.
- Doktorga boramiz, - dedi u ovozi qat'iy, ammo xotirjam.
"Nima? Yo'q, bu hech narsa emas. Bir oz tirnalgan..." Men e'tiroz bildirdim, lekin u qattiq nigoh bilan gapimni kesib tashladi. — Munozara qilma.
Uning so'zlaridan men indamay qoldim, nigohlarim kaftimdagi kesilgan joyga tushdi.Bu chuqur yara emas edi, oddiy krem bilan davolasa mumkin bo'lgan narsa edi, lekin... Men unga ko'z qiri bilan qaradim va ichimdan shivirladim: U haqiqatan ham mendan xavotirlanadimi?
Har doim juda qo'pol bo'lgan odamning bu kutilmagan g'amxo'rligi meni hayratda qoldirdi va sukunatim sarosimaga tushib qolganimdan dalolat berdi.
"Xavotir olmang, bu ozgina tirnalgan", dedi doktor Nuh Jungkookga qarab. Bir necha daqiqadan so'ng u mening davolagan kaftim bilan Jungkookning yonida o'tirgan menga o'girildi.
- Siz baxtli xonimsiz, - dedi u jilmayib. Men unga nima demoqchi ekanligini bilmay, gangib qaradim. U mening sarosimamni tushunib, “Sizning yigitingizdek fidoyi yigitni kamdan-kam ko‘rish mumkin”, deb tushuntirdi, ko‘zimni hayratdan katta qildim.
Men uning tushunmovchiligini darhol tuzatishga qaror qildim, "Yo'q, aslida..." lekin birdan Jungkook gapimni bo'ldi: "Siz noto'g'ri tushundingiz, u mening sevgilim emas, mening xotinim."
Hayratda unga qaradim, nega u avvallari buni sir saqlashni talab qilgan bo‘lsa, nega bizning munosabatlarimizni ochiq tan olayotganiga hayron bo‘ldim.
Men unga qarab turganimda, Doktor Nuh yana gapirdi va uzr so'radi: "Men nikoh uzuklarini taqmaganligingiz uchun turmush qurganingizni bilmadim". Uning so‘zlaridan e’tiborimni yalang barmog‘imga qaratdim.
Oh... uzuk? O‘shanda munosabatlarimiz haqida shunday fikr yuritish g‘alati emas. U hatto bizning nikoh uzugimizni ham taqmagan.. Va negadir umidsizlik meni qamrab oldi, garchi o'zimni ham uzuk taqmaganim uchun bunday his qilishga haqqim yo'qligini bilsam ham. Lekin negadir siqilib ketdim...
To'satdan Jungkook keskin harakatlari bilan o'rnidan turdi. Men unga qaradim. "Ketamizmi?" U so'radi va men bosh irg'adim.
U menga yo‘lovchi o‘rindig‘iga o‘tirishga yordam berdi. U haydovchi tarafga yo‘nalganida, uning xatti-harakati o‘zgarganini sezdim. Doktor Nuhning bu so‘zlari g‘alati bo‘lib qolgandek bo‘ldi.
Uzuklar mavzusi... uni jahlini chiqargan bo'lsa kerak..
Mashinaga o‘tirishdan oldin, Jungkook to'xtab qoldi, xayoli shifokorning: "Nikoh uzuklarini taqmaganingiz uchun turmush qurganingizni bilmadim" degan gapini takrorlardi.
U ko‘ylagi ostidagi zanjirni ohista oldi va unda osilgan uzukni ko‘rdi. Uning ko'zlari bir zum unga tikilib turdi va u mashinaga o‘tirganida uni yashirib qo‘ydi.
Ularning o'rtasida deyarli sukunat hukmron edi. Seona derazadan tashqariga qarab, Jungkookning borligiga e'tibor bermaganga o'xshardi.
Ularning hech biri sukunatni buzishga jur'at eta olmadi, Seona gapirmaguncha: "Qanday qilib ziyofat joyida paydo bo'ldingiz?" Jungkook diqqatini haydashda davom etar ekan, uning javobi sezilmasdi.
U uning savolini aniq eshitdi, lekin javobdan sukunatni tanladi. "Hey..." Seonaning qovog'i chimirdi, "Men siz bilan gaplashyapman," dedi u ohangida umidsizlik bilan.
Jungkook nigohini yo'lga qaytarishdan oldin uning keskin nigohi unikiga qisqa vaqtga to'qnash keldi. Va ko'p o'tmay, uning javobi keskin bo'ldi: "Bu haqda menga xabar berishni ahamiyatsiz deb o'ylayotganing, men bilmayman degani emas".
Uning so‘zlari qandaydir tarzda uni bir muddat jim qoldirdi, ko‘kragida aybdorlik hissini uyg‘otdi. Bir muddat taraddudlanib turgach, uning nigohi tushdi. "Men sizni arzimas narsalar bilan bezovta qilishni xohlamadim," u tushuntirishga harakat qildi.
"Xotinim bilan bog'liq hech narsa arzimas narsa emas", - dedi u yarim yo'lda uning so'zini kesib, tez va o'tkir javob berdi, nigohi hali ham oldinda edi, ohangi esa qat'iy chiqdi.
Seona unga indamay tikilarkan, so'zsiz qoldi. U nimani nazarda tutmoqda...? U men haqimda qayg'uradimi?
“Amaking avvalroq men bilan bog‘langan edi”, dedi u, Seonaning ko‘zini uzmay qarab turganini sezib unga qaradi. Ularning ko'zlari to'qnash kelishi bilanoq, Seona o'z xayolidan chiqib ketdi va undan uzoqlashdi, yonoqlari qizarib ketdi, endi bir muddat unga tikilib qolganini angladi. - Amakim... siz bilan bog‘landimi? - deb so‘radi u ohangida hayrat va ehtiyotkorona.
Jungkook shunchaki bosh irg'adi, uning ko'zlari oldingi yo'ldan uzilmadi, Seona hayollariga sho‘ng‘ib ketdi... u o'z quloqlariga ishona olmadi, lekin ayni paytda amakisining qat'iyati va ayyorligidan hayratda qoldi. U Jungkookni bundan chetlab o'tishini o'ylardi, lekin amakisi undan bir qadam oldinda edi.
U osonlikcha taslim bo'lmadi, a? U, ehtimol, men Jungkookni bundan uzoqlashtirishga harakat qilishimni bilarmidi. Qanday ayyor tulki!
Shundan so'ng sukunat sezilarli darajada bo‘ldi. Lekin o'sha paytda Jungkook uni buzdi, uning ovozi muloyim edi.
"Oilang bilan munosabatlaring unchalik yaxshi emasga o'xshaydi", - dedi u jimlikni buzib.
Bu savol uni jim qoldirdi va joyida qotib qoldi. Bu uning uchun kutilmagan savol edi. Jungkook to'satdan sukunatni payqadi va unga ko'z qiri bilan qaradi, Seonaning nigohlari xiralashgan va ko'zlari yoshga to'lgan edi.
"Ular... mening oilam emas", deb pichirladi u, ovozi zo'rg'a eshitilardi, uning so'zlari og'riq va sog'inchdan iborat edi, lekin Jungkook uni baland va aniq eshitdi.
Uning ko‘zlari qiz tomon qaradi, lekin bu gal uning dardining chuqurligini, aytilmagan so‘zlarning og‘irligini sezgandek, nigohi avvalgidan bir oz muloyimroq bo‘ldi. Mashina ichida sukunat yana hukm surdi. Lekin bu safar boshqacha edi. Bu endi zulmkor emas, aksincha, tushunish hissi bor edi ...
U pichirlashdan zo'rg'a ovozi balandroq davom etdi, "Dadam olamdan o'tganidan keyin ular bilan munosabatlarim ham tugadi... Men ularni o‘zimning... oilam... emas... deb hisoblayman..." — uning ovozi to‘xtab qoldi, ko‘ylagini mahkam ushladi.
"Ularning hammasi .... xudbin odamlar. Agar ularga kerak bo‘lsangiz, oila sizni tashlab qo'ymaydi ..." uning yuzida achchiq-shirin ifoda, qayg'u va g'azab aralash edi, " ..lekin ular qanday qilib mening oilam bo'lishi mumkin?
"Ular meni yolg'iz qoldirib ketishdi, bizning o'tmishdagi munosabatlarimiz yoki bugungi kunimizga e'tibor bermasdan. Endi esa, ular o'zini g'amxo'rlik qilayotgandek ko'rsatishyapti?" — deb masxara qildi u va ko'z yoshlari allaqachon yuziga oqa boshlaganini anglab yetmasdan. "Bularning barchasi shunchaki fasad."
Nega men unga bularning hammasini aytyapman?
Shu payt mashina to‘xtab, uni o‘ylaridan chiqardi. Mashinaning to'satdan to'xtab qolishi uni nigohini yon tomonga burishga majbur qildi va Jungkookning qo'li tormozni ushlab turganini ko'rdi. Jungkookning ko'zlari uning ko'zlari bilan to'qnashdi va uning yuragi gurkirashiga olib keladigan shiddat bilan Seonaning ko'zlariga qaradi.
“Biroz o‘giril”, deb pichirladi u past va bo‘g‘iq, lekin talabchan ovozi bilan. Seonaning qoshlari xijolatdan chimirildi, u nima qilyapti, deb o‘ylab unga qaradi.
Nima..? U meni masxara qiladimi yoki kuladimi? Yoki yig'laganim uchun meni ahmoq yoki achinarli demoqchimi...?
Seona o'z fikrlari bilan band bo'lganida, Jungkook mayin xo'rsinib qo'ydi va haydovchi o'rindig'idan uzoqlashib uning yuziga yaqinlashdi va allaqachon bir necha santimetr uzoqlikda edi, uning issiq nafasi uning terisini ohista silagandek bo‘ldi.
Va u yana bir narsani anglab ulgurmasidan oldin, u lablari bilan uning lablariga yumshoq va muloyimlik bilan tegib, nafasini to'xtatdi.
Uning ko'zlari hayrat va ishonchsizlikdan katta ochilib, uning asta-sekin o'z o'rindiqidan chekinishini kuzatar ekan, uning nigohlari hayratda qoldi.
"B-Bu nima edi??? Hozirgina nima bo'ldi?!?", u kutilmagan o'pishdan hayajonlanib, ich-ichidan duduqlandi.
"U... u meni yana o'pdimi???" Ichida g‘ala-g‘ovur tuyg‘ular paydo bo‘lib, yuragi tezroq urardi.
Jungkook uning yuzidagi yashirgan hayratni va xijolatni sezib turardi. Biroq, o'sha o'tkinchi daqiqada u uning dardi bilan bog'liqligini his qildi, u yetarlicha ifodalanmagan bo'lsa-da, uning qayg'usining chuqurligini tushundi va uning uzoq vaqt davomida ko'tarib kelayotgan sog'inchini his qildi.
Yaqinlaringizni yo'qotish og'rig'i, o'z muammolaringiz bilan kurashish uchun yolg'iz qolish, abadiy yo'qolgandek tuyulgan sevgiga intilish - bu azobni Jungkook juda yaxshi bilardi.
Uning hayoti ota-ona mehrining yo'qligi tufayli shakllangan edi, ularning erta ketishidan qolgan bo'shliq hali ham uning qalbida turardi. U his-tuyg'ularini yashirishni, dunyoning shafqatsizligiga qarshi qurollanishni o'rgandi. Ammo Seonaning ko'zlarida u o'zining yashirin zaif tomonlarini ko'rdi. Va o'sha paytda u bildi ... har qanday holatda ham uni himoya qilishi kerak bo'lgan odam bor. U endi uni sindirishiga yo'l qo'ya olmaydi... Balki bu sodir bo'lishiga yo'l qo'ymagandir.
Nega...? Nega u bunday qiladi...? Nega u...m-meni shunday o'padi...?
Qo‘lim beixtiyor lablarimga yetib bordi, uning mayin bosimidan hamon jimirlab turardi. Yuragim yirtqich hayvondek tez urdi, ko'kragimdan yorilib ketishi mumkindek edi. O‘pish haqidagi o‘yning o‘zi terimni yondirib yuborgandek bo‘ldi va yuzim qizarib ketdi.
Qisqa lahza qalbimda o'chmas iz qoldirdi. Nega bilmayman, lekin... bu meni hayron qoldirdi... agar... shunchaki... agar uzoqroq davom etgan bo'lsa-chi...? Yana bir necha daqiqa, yana bir necha soniya...? Qiziqarli imkoniyat, ehtimol, mening fikrlarimni chalkashtirib yuborardi.
Shu payt Jungkookning ovozi hayollarimni buzdi. — Ahem... men seni yupatishga harakat qilardim, — dedi u ohangida mayin va muloyimlik bilan.
"Biz mashinani bu yerda uzoq vaqt to'xtata olmaymiz", u mashina dvigatelini ishga tushirdi va bu meni haqiqatga qaytarishga majbur qildi, ko'zlarim undan uzoqlashdi, xijolatdan yonoqlarim yonib ketdi.
— Meni yupatish? Men takrorladim, ovozim zo'rg'a eshitilardi, miyam g'alayonli his-tuyg'ularni qayta o‘ylashga qiynalardi.
"Menga nima bo'ldi? Men nimani kutgan edim?" Men o'zimni jazoladim, fikrlarim chalkashib ketdi.
[o'sha kuni yarim tunda]: [Seonaning yotoqxonasi]: [muallif pov]:
Oy yoritilgan xona mayin va yorqin nurga to'lgan, pardalar esa yarim tungi shabadada ohista tebranardi. Uxlab yotganda Seonaning lablaridan nola chiqib ketdi, go‘yo birovning lablariga mehribon teginishiga ongsiz javob berayotgandek edi.
U sekin ko'zlarini ochganida, uning nigohi Jungkooknikiga to'qnashdi, yuzi o'zidan bir necha santimetr uzoqlikda edi, ko'zlari esa kuchli istak bilan yonib turardi.
Wattpaddan tarjima qilindi.
Muallif: @𝒕𝒕𝒂𝒆𝒒𝒊𝒐𝒓