Millionerning turmush o‘rtog‘i
— Qayoqqa ketding deb so‘radim?
Jungkook bilan yuzma-yuz o‘girilgunimcha o‘ylarimni jamladim. Ko'zlarimda qat'iyat bilan: "Birinchi qoida, Jungkook. Biz bir-birimizning ishimizga aralashmaymiz" dedim. Men uning nigohlariga qarab turdim, ko'zlarim quyuq jigarrang ko'zlari bilan bog'langan edi.
U qoshlarini chimirdi, so‘zlarimdan noroziligini yashira olmay, jim turarkan, qiyofasi jiddiy tus oldi.
Uning munosabati meni to'xtatib qo'ymay, yo'limda davom etdim va yuqori qavatdagi yotoqxonam tomon yo'l oldim. Men uning noroziligiga parvo qilmay, orqamga qaramadim. Mening fikrim o'rnatilgan edi va men chegaralarni belgilashim kerakligini bilardim.
Keyinroq, xonamga kirar ekanman, eshikni orqamdan yopdim va sokin yolg‘izlikni qabul qilib, bir zum eshikka suyanib turdim. Nigohlarim pastga tushdi, o‘z xayollarim ichida yo‘qoldi.
Bir necha daqiqa mulohaza yuritganimdan so'ng, men shkafga bordim va hamma narsa sinchkovlik bilan tuzilganligini ko'rdim.
Uy bekasi Nensi buyumlarimni xonamga olib kelayotib, har bir mayda-chuydaga e’tibor berganini anglab yetganimda, ichimda minnatdorchilik tuyg‘usi paydo bo‘ldi.
Uy bekasi Nensiga indamay minnatdorchilik bildirar ekanman, lablarimda zaif tabassum paydo bo'ldi. Bu kichik imo-ishora edi, lekin bu mening hozirgi ahvolimning noaniqligi orasida menga qulaylik hissini uyg'otdi. Hech bo'lmaganda kimdir menga g'amxo'rlik qilgani haqida o'yladim.
Seona pastga tushar ekan, u tizzadan pastgacha oq tantanali libosida nafislikni namoyon etdi. Ko'ylak nozik to'rdan tikilgan va ayollik tuyg'usini qo'shadigan murakkab gul naqshlari bilan bezatilgan. Kiygan ko'ylagi uning qomatini ko'rsatib turardi, oq yubka esa uning har qadamida nafis tebranib turardi.
U zinapoyaning pastki qismiga yetganida, divanda o'tirgan Jungkookni payqadi. Bir zumda uning diqqatini tortib boshini yon tomonga burishiga sabab bo'ldi.
Uy bekasi Nensi o'ychanlik bilan Seonaning kiyinish stoliga yozuv qoldirib, ularga Jungkookning bobosi tomonidan kechki ovqatga taklif qilinganini ma'lum qildi va unga shunga yarasha kiyinishni taklif qildi.
Bu eslatma Seona uchun kechki libosni tanlashni osonlashtirdi.
Jungkookning nigohi bir zum Seonaning ustida turdi, qo'llarini beparvolik bilan cho'ntagiga soldi.
U divandan turgach, Seona sukunatni buzib: "Ketsak bo'ladimi?" Uning so'zlari Jungkookni haqiqatga qaytardi va u qaradi va javoban unga biroz bosh irg'adi.
Buni aytib, Seona Jungkookni eshik tomon yo'llagancha ergashdi.
Seona va Jungkook mashinaning orqa o'rindig'iga o'tirishganida, ularni deyarli bo'g'uvchi sukunat qamrab oldi. Ular orasidagi mo‘rt muvozanatni buzishni istamay, havoning o‘zi nafasini ushlab turgandek edi.
Seona chekka maydondagi taranglikni sezib, uni sukunatni buzishga undadi. Biroq, u o'z e'tiborini derazadan tashqaridagi dunyoga qaratishni afzal ko'rdi.
Kechki yo'l chiroqlar simfoniyasi bilan jonlanib, atrofga sehrli nur sochardi. Ko'chalar bo'ylab joylashgan do'konlar jonli belgilar bilan bezatilgan, ularning har biri e'tibor uchun raqobatlashgandi.
Odamlar shoshqaloq qadam tovushlari yo‘lakda aks-sado berib, go‘yo o‘tkinchi lahzalar ortidan quvishardi.
Ba'zilar avtobus bekatlarida turib, uylariga qaytishlarini sabr bilan kutishardi, yuzlarida charchoq, lekin umid chaqnashi bor edi.
Sal ochilgan derazadan mayin shabada Seonaning terisini sovuq quchoqlab silardi.
U osoyishtalik sirlarini shivirlab, uning yelkasidagi og‘irlikni bir zum yengillashtirdi.
Shamolning yumshoq teginishi, mashina ichidagi bo'g'uvchi muhitdan dam olish hissini keltirdi.
Biroz vaqt o'tgach, ular o'z manzillariga yetib kelishdi - yo'l oxirida mag'rur bo'lib turgan muhtasham bino - Jeon saroyi. Mashina to'xtagach, Seonaning nigohi katta kirish eshigiga qadaldi.
Bir qator kanizaklar, beg'ubor kiyingan, intiqlik bilan turishardi, ularning borligi ichkarida kutayotgan farovonlikdan dalolat berardi.
Bu manzara ham hayrat uyg‘otardi, ham qo‘rqitardi, ular kirmoqchi bo‘lgan dunyoni qandayligini eslatib turardi.
Seona mashinadan tushishga hozirlanayotganda, uning harakatlarini belidan mahkam ushlagan qo'llar to'xtatib qoldi.
U Jungkookga qaradi va uning nigohlari o'ziga qaraganini ko'rdi. Uning jiddiy qiyofasi ko'p narsalarni aytib turardi, ular o'rtasida sirning og'irligi bor edi.
"Harakatni saqlab qol," dedi u ovozida ehtiyotkorlik va qat'iyat aralash. Seona jimgina rozilik bildirgancha bosh irg'ab, ularning shafqatsizligi muhimligini to'liq angladi.
Jungkook qo'lini bo'shatib, maqsadli qadamlar bilan mashinadan tushdi. Seona indamay uni kuzatib turdi, u yon tomonga yurib eshikni ochdi va Seonaga qo'lini uzatdi.
Uning qo‘lidan olishini sabr bilan kutdi, xayolida bir lahza ikkilanish o‘tdi. Biroq, u tezda o'zini tutdi, qo'lini qabul qilib, mashinadan tushishdan oldin chiroyli tabassum qildi. Ular birgalikda dunyoga mukammal, baxtli juftlik qiyofasini aks ettirdilar.
Ovqatlanish xonasida to'kin-sochinlik aks etardi, uyning bezakligi xonaga iliq nur sochadi. Uzun ovqatlanish stoli nozik chinni, yaltiroq kumush idishlar va nozik billur stakanlar bilan bezatilgan edi.
Seona va Jungkook katta stolda Jungkookning oilasi qurshovida yonma-yon o'tirishadi. Stol boshida o'zining shohona qiyofasi va dono ko'zlari bilan hukmron bo'lgan bobo o'tirardi.
Xizmatkorlar ovqatni sidqidildan taqdim qilisharkan, xonaga jimlik cho‘kdi, boboning ovozi xona bo'ylab eshitilarkan uning so‘zlari hammaning e’tiborini tortdi.
“Turmush qurganingizdan so'ng, siz birinchi marta oilangiz uchun kechgi ovqatga keldingiz."dedi u. Bu kechki ovqat katta ahamiyatga ega ekanligi aniq edi, chunki Seona va Jungkook turmush qurgandan keyin birinchi marta oilasi bilan uchrashishgan.
Seonaning yuragi urib ketdi, boboning nigohi unga tushdi, uning tabassumi iliq va mehmondo'st edi.
Jungkookning amakisi va xolasi norozi nigohlari bilan ularga qarab o'tishardi, ularning noroziligi aniq edi. Xonadagi keskinlik, mahkam o'ralgan bo'lakka o'xshab sezilarli bo'lib qoldi.
Keyin boboning diqqati Jungkook tomon qaradi, ko'zlari ishonch izlardi.
— Seonaga g'amxo'rlik qilyapsanmi? — so'radi u ovozida hokimiyat va xavotir uyg'unligi bilan.
Jungkookning xayoli avvalgi voqeaga qaytdi, boboning xotirasi uning Seonaga g'amxo'rlik qilishidan shubhalanardi.
Jungkook javob berishidan oldin, Seona tarang lahzaga aralashdi, uning ovozi barqaror va o'zgarmas edi.
"U menga yaxshi g'amxo'rlik qilmoqda, bobo", dedi u so'zlari hayratda qoldirib, barchaning e'tiborini o'ziga jalb qilib, Jungkookni ham, boboni ham hayratda qoldirdi.
U tabassum bilan boboni unga yaxshi g'amxo'rlik qilishiga ishontirdi va uning mehribon va ehtiyotkor er sifatidagi rolini ta'kidladi.
Ehtiyot bo'lmagan Jungkook unga hayron bo'lib qaradi, nigohi Seonaga tushdi. Boboning qiyofasi Jungkookning hayratini ko'rdi, lekin tez orada uning yuziga iliq va mamnun tabassum tarqaldi, go'yo u nabirasi uchun ajoyib qaror qabul qilgandek.
Boboning lablaridan maroqli kulgi chiqib, xonani yengillik bilan to‘ldirdi.
"Haha, xotin eri uchun gapiryapti. Juda yaxshi, haha", deb kuldi, ohangida ma'qullik va mamnunlik paydo bo'ldi.
Xonadagi keskinlik asta-sekin yo'qoldi, uning o'rnini yengillik va qabul qilish hissi egalladi.
To'satdan, Jungkookning xolasi Andreaning so'zlari bir zumda xonadagilarning e'tiborini tortdi. "Siz ikkingiz, albatta, bir biringizni juda sevib qolgansizlar", dedi u.
Uning ko'zlaridagi jirkanch chaqnash yashirin niyatga ishora qilib, Seona va Jungkookga ehtiyotkorona qarashga sabab bo'ldi. Jungkookning qoshlari chimirildi, Andreaning begunohdek tuyulgan so'zlari ostida muammo paydo bo'layotganini sezdi. Va keyingi daqiqada uning haqligi isbotlandi.
Shirin tabassum bilan Andrea xonani larzaga solgan bomba tashladi.
"Ikkalangiz bu oilaga yangi merosxo'r olib kelsangiz, ajoyib bo'lmasmidi?" Uning so'zlari asal ishonch bilan to'kildi, lekin uning ostida aniq bir tuzoq yashiringan edi.
Seona uni hayrat va noaniqlik bo'roni qamrab olganini his qildi va to'satdan uni gaplaridan qo'rqdi.
Boboning chehrasi iliq tabassum bilan yorishar ekan, u “nevara” degan so‘zni ming‘irladi, nigohlari yumshab, ovozida sog‘inch to‘ldi. Seona uning xulq-atvoridagi o'zgarishlarni sezmay qola olmadi, bu uning ichida bezovtalik hissini uyg'otdi.
Jungkookning ko'zlari Seonaga qadaldi, uning nigohlari tushunchaga to'ldi. U ovozi qat'iy va qat'iyat bilan gapirdi va Andreaning nigohlarini nazoratsiz qoldirishga yo'l qo'ymadi.
"Biz hali bolaga tayyor emasmiz", dedi u, uning so'zlari xonada aks-sado berib, hammaning ovozini o'chirdi. Ammo Andrea osonlikcha orqaga chekinadigan odam emas edi. U qoshini ko'tarib, uning javobini to'g'ridan-to'g'ri Seonaga qaratdi.
"Bizmi? Yoki bolaga hali tayyor emas Seonami?" — deb tekshirdi u, ovozi qiyinchilik bilan.
Jungkook o'z javobida ikkilanmay, javob berdi.– Xola, “biz” desam, bu meni ham, xotinimni ham anglatadi, – dedi u ohangida shubhaga o‘rin qoldirmay.
Bir zum to‘xtab, boshini biroz egdi, ifodasi qat’iy edi. "Agar bu Seonaning qarori bo'lsa, men buni hurmat qilaman. Axir, bu uning tanasi va men u tayyor bo'lguncha kutishga tayyorman." Andreaning tabassumi o'rnini hayrat egallab oldi.
Jungkookning kutilmagan javobidan ogoh bo'lgan Andrea uning ko'ziga qarab soxta tabassum qilib qo'ydi.
Seonaning nigohi Jungkook tomon qaradi, ko'zlari hayrat va qo'rquvdan kattalashib ketdi. U unga tikilib turmasdan o'zini tuta olmadi, uning jimjitligi ko'p narsalarni aytib turardi. Xona nafasini ushlab turgandek edi.
Boboning nigohlari Jungkookga qadaldi, nevarasining xotinini tinimsiz qo'llab-quvvatlashiga qarab, uning odatdagidek qattiq qiyofasi yumshab bordi.
Bu uning hech qachon ko'rmagan manzarasi bo'lib, qalbida chuqur g'urur va hayrat tuyg'ularini to'ldirdi. Uning lablari chetida iliq tabassum paydo bo'ldi, his-tuyg'ularining og'irligi bilan yuzidagi ajinlar chuqurlashdi, ular orasidan jimgina e'tirof o'tdi.
— Ko‘ryapsizmi, o‘g‘lim? — deb Jungkookning dadasiga gapirdi ovozida quvonch va qayg‘u aralash.
"O'g'lingiz sizga o'xshaydi va Seonaning yonida ekan, men endi hech narsadan tashvishlanishimga hojat yo'q. Men endi o'limdan qo'rqmayman".
Andrea g‘azabini yashirishga urinar ekan, vilkasini mahkam ushladi, bo‘g‘imlari oqarib ketdi. Uning go'zal jabhasi ortida bo'ron ko'tarilib, har qanday daqiqada g'azabi qo'zg'alishi mumkin edi.
"Ha, siz haqsiz", deb javob berdi Jeon Chairman, ovozi xonadagi keskinlik bilan to'qnash kelgan majburiy quvnoqlik bilan. Xona tarang sukunatga cho'kdi, havoda aytilmagan his-tuyg'ular bor edi.
Andreaning g'azabi o'zining nimqorong'i yotoqxonasida turganida, devorlari unga yopishib olgandek edi. Uning his-tuyg'ularining og'irligi ko'kragiga bosilgan og'ir yuk kabi chidab bo'lmas bo'lib qoldi.
U hech o'ylamay, yog'och stol ustida nozik tarzda o'tirgan begunoh guldonni ushlab oldi, uning gulbarglari endi uning notinch ruhiy holatidan keskin farq qilardi.
U o'zining bosilgan g'azabi bilan tez va kuchli harakati bilan uni erga uloqtirdi, xona bo'ylab momaqaldiroq qarsak chalayotganday ovoz chiqib ketdi.
Bir paytlar go'zal guldon endi parcha-parcha bo'lib yotardi, uning chidagan sabri kabi sochilib yotardi. Sopol parchalari singan orzular mozaikasidek polga sochilib yotardi. Havo nam tuproqning hidi va parchalanib ketgan orzularning o'tkir tarangligi bilan o'ralgan edi, xonada qattiq osilgan taranglik bilan aralashib ketdi.
"U o'zini kim deb o'ylayapti?!" Andrea g'azabdan tishlarini g'ijirladi, ko'zlari g'azabdan qo'shaloq alangadek yondi. Uning eri va Jungkookning amakisi Josh karavotning chekkasida o'tirishdi, uning qiyofasi sigaret tutuni bilan qoplangan edi.
U zajigalkasini bir chayqatib, sigaretaning uchini yoqib yubordi, cho‘g‘ esa beparvolikning mayda chirog‘idek yonib turardi. U sekin sudraganida, nafasi o'zi bilan beparvolik havosini olib ketdi, go'yo u atrofidagi bo'rondan himoyalangandek.
"G'azab buni tuzatmaydi, Andrea", deb javob berdi u, past shovqinli ovozi, keskinlikni pichoq kabi kesib tashladi. U zajigalkasini cho'ntagiga soldi, metall chertgani o'z his-tuyg'ularini nazorat qilishini aniq eslatdi.
"Bir kun kelib hamma narsani undan tortib olamiz. Shu kunni kuting."
— O'sha kunni kutaymi? Andrea masxara qildi, ovozi istehzoli edi, u Joshga ko'zlarini yumgancha, nigohi lazer nuriga o'xshardi. — O‘sha kun qachon keladi, o‘sha chol tirik bo‘lmagunicha kelmaydi, men endi kuta olmayman, Josh.
Josh jim qoldi, nigohi Andreaning shiddatli nigohidan uzoqlashdi. Uning so'zlarining og'irligi har qanday yechim imkoniyatini to'sib qo'ygan qalin tuman kabi havoda qattiq muallaq turardi.
— Shunchalik qo‘rqqan bo‘lsangiz, nega undan bu oilaga merosxo‘r berishni so‘raysiz, ona? U javob berishga ulgurmay, eshik ochilib, Andreaning o‘g‘li Zen va uning rafiqasi Sofiyaning yuzlarida norozi iboralar paydo bo‘ldi.
Ular xonaga qadam qo'yishganda, eshik orqasidan yopilib, tashqi dunyoni muhrlab qo'ydi va ichidagi sahnaning qizg'inligini kuchaytirdi.
— Onajon, men ham bu oilaga bo‘lajak merosxo‘r berishdan bosh tortmayman, — istehzo bilan kuldi Sofiya, ovozida nafrat aralash. Uning so'zlari havoda uzoq davom etayotgan sukunatni buzib, Andreaning oldingi e'tirozlariga qarshi chiqdi.
Andreaning ko'zlari qisildi, uning qattiq nigohi Sofiyaning olovli nigohiga to'qnash keldi. U o'lchovli qat'iyat bilan stul tomon qasddan qadam tashladi, uning harakatlarida hokimiyat va qat'iyat aks etdi. O'rindiqqa o'tirarkan, u qo'llarini va oyoqlarini kesib birlashtirdi, bu o'zining bo'ysunmaydigan pozitsiyasini jimgina namoyish etayotgan edi.
"Xotining har doim ahmoq edi, lekin o'g'lim bunchalik ahmoqlikka egiladi, deb o'ylamagan edim", deb keskin javob qaytardi Andrea va uning so'zlari o'tkir pichoq kabi xonani kesib o'tdi. Atmosfer bir lahzaga muzlab qolgandek bo'ldi, uning so'zlarining og'irligi havoda osilib, xonaga soya solib qo'ydi.
Sofiya va Zen bir-birlariga hayron bo'lib nigohlariga qarashdi, ularning qoshlari umumiy hayratda edi.
"Faqat ahmoqgina ular bizning oldimizdagi qilayotgan harakatlariga ishonadi."
"Ular bir-birlarini sevmaydilar", dedi Andrea.
