Millionerning turmush o‘rtog‘i
— Menmi? Eshik oldida sarosimaga tushib turgan Ellaga tikildim. "Nega u meni so'rayapti? Men xato qildimmi?" Ko'p o'ylar miyamda o'ynay boshladi.
-Seona, ketaylikmi? — so‘radi Ella mening fikrlarimni bo‘lib. Eshikdan chiqib ketayotib, unga rozilik bildirgancha bosh irg‘ab qo‘ydim. Men Noraning nigohini butun vaqt davomida menda ushlab turganini his qilardim.
Ehtiyotkorlik bilan Jungkookning kabinasiga kirdim, eshik ohista g'ijirlab ochildi. Xona Jungkookning stoli orqasidagi katta derazalardan o'tib tushayotgan quyosh nurlaridan iliq, oltin nurga botgandi. Ko‘zlarim darrov o‘zining sayqallangan stolida o‘z ishiga berilib o‘tirganini ko‘rdi.
Uning nigohiga kirib, chuqur nafas oldim. Nega meni bu yerga chaqirdi? Men uni biron bir tarzda xafa qilganimni eslay olmayman. Kecha sodir bo'lgan voqeadan hali ham jahli chiqqanini aytmang. Unga o‘xshagan jahldor odamni hech qachon ko‘rmaganman. Agar bu odam ishlamayotgani uchun noutbukdan g‘azablanib, uni o‘ta qaysarlikda ayblayotganini ko‘rsam, hayron ham bo‘lmayman.
Uning menga shunday deganini allaqachon tasavvur qila olaman: "Kecha qo'limdan ushlab nima kutgan edingiz? Mendan uzoqroq turishingizni so'ramadimmi?" u nima bo'lishidan qat'iy nazar. Men bunga tayyorman. Tezroq tugat, yuzingni uzoq vaqt ko‘rmasligim uchun tashqariga chiqishga ruxsat ber.
— Janob, meni chaqirdingizmi? — deb so‘radim ovozimda noaniqlik sezilib.
Nihoyat, Jungkook boshini ko'tarib, ko'zlari menikiga to'qnashdi. U yuziga qattiq nigoh bilan qalamni stol yoniga qo'ydi va fayllarni yopdi. Nihoyat yana gapirishga qaror qilgunimcha, uning nigohlari menga bir zum tikildi.
"Sizga qanday yordam bera olaman..." deb boshladim, lekin gapimni yakunlashimga ulgurmay, yarim yo'lda gapimni to'xtatdi.
“5 daqiqadan so‘ng tushlik tanaffusi bo‘ladi,” dedi u, ovozi xotirjam bo‘lsa-da, intiqlik bilan to‘lib-toshgan va bu bilan nimani nazarda tutganiga hayron bo‘ldim.
Demoqchimanki, tushlik tanaffusi bo‘lishini bilaman. U meni bu yerga faqat shuni eslatish uchun kelishimni iltimos qildimi?
Uning so‘zlarini qayta o'ylashga urinar ekanman, qoshlarimni chimirdim. U go‘yo mening fikrlarimni o‘qiyotgandek o‘rnidan turdi va o‘zining hashamatli kabinasining burchagiga qo‘yilgan yam-yashil divanga qarab nazokat bilan yurdi.
Mening nigohim uning qiyofasiga ergashdi, uning harakatsiz harakatlariga maftun bo'ldi. U yumshoq yostiqlarga o'tirdi, ko'zlari hech qachon menikiga qaramadi.
Nihoyat, uning nigohi yana menikiga to‘qnashdi va u kutilmagan taklifni berdi. “Tushlik uchun menga qo‘shil”, dedi. Men joyimda qotib qoldim, xayolim vaziyatni tushunish uchun o'ylar bilan edi.
Nima dedi..? Men uni to'g'ri eshitdimmi?
— Siz bilan tushlikmi? — deb so‘radim, o‘zimni tinchlantirish uchun unga xijolat va hayrat aralash qarab turib.
Men uni noto'g'ri eshitgan bo'lsam kerak. U boshqa gap aytgan bo‘lsa kerak. U odatda "O'z ishingni o'yla" va "Ket" kabi aytadigan narsa Ha... bu shunga o'xshash narsa bo'lishi mumkin. Uning menga bunchalik yaxshi munosabatda bo‘lishi mumkin emas.
Odatdagidek savolimga javob berib ovora bo‘lmadi, o‘rniga nafis shisha stol ustiga qo‘yilgan og‘iz suvli idish-tovoqlarni ochdi.
Mazali taomni ko‘rib, ko‘zlarim katta-katta ochilib ketdi, ichim esa bunga javoban g‘o‘ldiradi. Men tezda boshimni chayqab, xotirjamlikni saqlashni eslatdim.
Ovqat sizni chalg'itishiga yo'l qo'ymang, Seona. OVQAT SIZNI chalg'itishiga yo'l qo'ymang. Men o'zimga eslatdim.
"Janob, aslida..." deb boshladim, lekin so'zlarim yana uning buyrug'i bilan to'xtatildi.
“Bu yerga kel,” deb so‘radi u, ovozi qat’iy, menga qo‘shilishimni ishora qilarkan, ko‘zlari jimgina taklifga to‘lgan edi.
Uning men bilan tushlik qilishni xohlash ehtimoli bormi? 100% dan kamida 1% imkoniyat kabimi?
Yoki kuting... agar bobo bugun ofisga yoki biror narsaga tashrif buyursa-chi? Yoki bizni kuzatib turish uchun bu kabinadagi biron bir videokuzatuv kamerasini tuzatdimi? Agar shunday bo'lsa, men uning aytganini qilishim kerak.
Divan tomon ikkilanib qadam bosganimda yuragim tez urdi, ko‘nglim qiziquvchanlik va ehtiyotkorlik bilan to‘ldi.
Men shinam divanga o'tirarkanman, ko'zim darhol oldimdagi ovqatning xushbo'y hidi havoni to'ldirib, meni kutishimga majbur qildi.
Bu... taom... juda mazali ko'rinadi. Bu menga ochlik hissini uyg'otmoqda. Endi men allaqachon shu yerdaman, men oshqozonimni to'liq qondiraman.
Biroq, Jungkookning menga qaragan nigohlarining shiddatini his qilolmadim, bu esa ovqatlanishni boshlashimni qiyinlashtirdi.
Menga shunday qarashni bas qila olasizmi, janob Jeon? Men oshqozonimni ovqatlantirishim kerak. Men ichimdan baqirdim.
Yonimda o‘tirgan Jungkook ikkilanganimni sezgandek, ko‘zlarini olib qochdi va diqqatini o‘z likopchasiga qaratdi va uning oldidagi taomni yeyishni boshladi.
U nigohini boshqa tomonga o'zgartirganida, men yengillik to'lqini meni qamrab olganini his qildim va bu menga nihoyat yeyishim uchun erkinlik berdi.
Birinchi luqma bilan men samoviy lazzatlar olamiga ko'chdim. Taom menga juda yoqdi - achchiq va jozibali ta'mi.
Bu jannat. Ovqat jannatdir. Menda bu taomni pishirgan oshpazning qo'llarini o'pish istagi bor. Turmush qurganimdan keyin Jungkooknikiga ko'chib o'tganimdan beri faqat mazasiz taomlar yedim.
U ozuqa moddalariga boy edi, lekin kimga ozuqa moddalari kerak? men yo'q. Menga kerak bo'lgan narsa - yashash uchun mazali taom.
Ochligimni boshqa turolmay, ovqatni ishtaha bilan yuta boshladim. Ammo keyin men Jungkookning bir og'iz to'la ovqatni chaynay turib, menga qaraganini payqab qoldim.
Sarosimaga tushib, “Nima?” deb so‘radim. Va javoban u barmog‘i bilan lablarimni ko‘rsatib, yuzida ikkilanish belgisini ko‘rsatib, og‘zimga ishora qildi.
Men uning nima demoqchi ekanligini tushunmay, qoshlarimni chimirdim. — Nima bo‘ldi? — deb so‘radim barmoqlarim beixtiyor yuzimga yetib, u nimani nazarda tutayotganini tushunishga harakat qildim.
U yaqinroq engashib, qo‘lini yuzimga cho‘zishdan oldin meni bir zum kuzatdi. Ohista lablarimning chetida qolib ketgan sousni artdi.
Shu lahzada vaqt to‘xtab qolgandek bo‘ldi, men joyimda qotib qoldim. Uning lablarimga o‘sha oddiy iliq teginishi yuragimni ko‘kragimda tez urishga yetarli edi.
U uni ishqalab tashladi, to'g'rimi? Unda nega... hozir uzoqlashmayapti...? Biz yana juda yaqinmiz. Va, bu safar u meni avvalgidek o'pishi haqida o'ylamayman. Men undan uzoqlashishdan boshqa hech narsani "KUTMAYMAN". Bu mening yuragim uchun yomon.
Shu tezlikda yuragimning urishini eshitib turardim, go‘yo har lahzada yuragim ko‘ksimdan otilib chiqib ketsa. Men xavotirdaman, agar u eshitsa nima bo'ladi? Ket... ket... Jeon.. Ket...
Biroq, uzoqlashish o'rniga, u yanada yaqinroq engashib, men qattiq yutayotganimda ko'zlarimni ochdi. U-nima qilyapti..? Bizning lablarimiz bir necha santimetr uzoqlikda edi. Uning nigohi tez orada ko‘zimdan lablarimga o‘tdi, u yaqinlashdi.
U meni o'pmoqchimi..? Men joyimda qotib qoldim. Mening tanam joyimdan bir dyuym ham siljishga ikkilandi. Men hozir divanda deyarli yotardim va u tepada, men kutganimdan ham yaqinroq edi.
Uning qo'li endi o'ng yonog'imni ushladi, men unga ko'zimning chetidan qaradim. Bizning lablarimiz bir-biridan atigi dyuymlar edi va u lablari menikiga yaqinlashganda boshini bir oz yon tomonga burdi.
U NIMA QILMOQDA? BOBO UCHUN BUNI QILYAPTIMI? VA MENI QANDAY O'PISHI MUMKIN ?? Kechirasiz, BOBO, SHUNDAN KEYIN SIZNING YUZINGIZGA QANDAY QARAYMAN?, CHUNKI NABARINGIZ BU KABINANI TO'M ma'noda o'z yotoq xonasi deb qabul qilmoqdi.
Lablarimiz tegmoqchi edi va birdan Jungkookning kabinasi eshigi ochildi. Hissiyotlarim shu zahoti kuchayib ketdi va men Jungkookni tezda itarib yubordim va oramizda xavfsiz masofa yaratdim.
Mister Axel qo'lida bir dasta hujjatlarni ushlab ichkariga kirdi. Uning oldidagi manzarani ko'rganida uning ko'zlari katta-katta ochildi - men va Jungkook divanda o'tirib, bir-birimizga qarashdan qochib, yonoqlarimizni xira qizarib ketdik.
Gapirishga to‘g‘ri so‘z topa olmay qiynalayotganimda yuzimda chalkashlik sezilib turardi.
“Janob, mana h-hujjatlar...” deb duduqlandim, xonadagi noqulay taranglikni kuzatar ekanman, ovozim xirillagancha.
Ular janjal qilishdimi yoki nima? Ular bir-birlariga bir marta ham qaramadilar.
Tezroq qochish kerakligini sezgan Jeon xonim divandan tezda o'rnidan turdi, uning harakatlari shoshqaloq va g'azablangan edi. U shosha-pisha yonimdan o‘tib ketdi, bir nigohini ham ayamadi.
Rahbar yana buzilib ketganga o‘xshaydi. Aish, xo'jayin, qachon xonimga to'g'ri munosabatda bo'lishni o'rganasiz? Men unga bu safar yana bir necha maslahatlar beraman, shunda u yana mening maslahatlarimni tuzatadi.
Xo'jayinning maslahatim uchun minnatdorchilik bildirishini o'ylab, lablarimning chetida kulgili tabassum paydo bo'ldi. Ko‘zlarimni eshikka qadagan xo‘jayinga qaratdim.
“Janob..” deb boshladim, lekin gapimni tugatmagunimcha, xo‘jayin gapimni kesib tashladi, ovozi g‘azablangan edi.
— Hozir kelishing kerakmidi? uning so'zlari havoda muallaq bo'lib, kabinada nima bo'lganini o'ylashga majbur qildi. Men nima qildim? Men o'zimcha o'yladim, nima qilganimni bilmay.
Ish stolim tomon yo‘nalganimda, Jungkookning kabinasida bo‘lib o‘tgan voqealarni takrorlay olmay qoldim.
AHHH... HATTO NIMA? Nega oldinroq uni itarib yubormadim? Men unga o'pishimga ruxsat berdimmi? Haqiqatan ham men unga birinchi bo'saimni olib qo'yishiga ruxsat berganmidim? Menga nima bo'ldi?
O'sha muz kubining meni o'pishiga ruxsat berib, nima deb o'yladim? Undan uzoqroq tursam yaxshi bo'ladi. Men pul topish va uni va bu joyni imkon qadar tezroq tark etishga e'tibor qaratishim kerak.
Moliya bo'limiga kirarkanman, ichkariga kirganimdan beri hammaning nigohi menda bo'lib qolganini sezmay qoldim. Shunchalik xayollarimga berilib ketdimki, buni sezmay qoldim.
Lekin... nega ular menga shunday tikilib qolishyapti? Nahotki o'sha jinni men uni o'pmoqchi bo'lganim haqida yolg'on mish-mishlarni tarqatganmi? Yo'q, nega u shunday qiladi? U boshliq, men esa bu yerda oddiy xodimman. Men bilan bunday gap-so‘zlarga berilib, o‘z imijini buzmaydi. Bundan tashqari, u baribir men haqimda hammaga xabar berishni xohlamaydi, shuning uchun bu boshqa narsa bo'lishi kerak.
Men bu nigohlarga unchalik ahamiyat bermaslikka qaror qildim va tezroq stolim tomon yo'l oldim. Tushlik vaqti o'tdi, menga shunday tikilib o'tirgandan ko'ra, borib tushlik qiling. Menga qarash seni to'ydirmaydi.
Shu o‘y bilan ish stolimga o‘tirdim. Men tinchlikni his qilgunimga qadar mening tinchligimni allaqachon Ella buzdi, u endi men tomon shoshildi.
"Seona!" - dedi u, meni boshini ko'tarib, uning yuzida haddan tashqari hayajonli nigoh bor edi, u davom etdi: - Nega janob Jeon sizni kabinasida so'radi? — so'radi u ko'zlari qiziquvchan, ovozi esa intiqlik bilan to'lib.
Xodimni boshlig‘i kabinaga chaqirishining nimasi hayratlanarli va hayajonli? — deb o‘yladim o‘zimcha.
"Hech narsa emas edi.." Men unga qaramay deb javob berdim.
"Hech narsa? Haqiqatan ham?" Uning ovozi endi umidsizlikka to'lgan edi. U nimani eshitishni kutgan edi? Men hayron bo‘ldim, unga tikilib qoldim.
— Ha, nima kutgan edingiz? Men unga qaragancha, ohista noqulay kuldim.
Albatta, oldinroq ichkarida bo'lgan voqeani aytmagan bo'lardim. Bu juda uyatli..
"Janob Jeon hech qachon o'z kabinasiga bunday xodimni chaqirmagan. Faqat har bir bo'lim boshlig'i uning oldiga keladi va suhbatlashadi. Shuning uchun uning kabinasida sizni so'rashini eshitish juda qiziq edi." U tushuntirdi va men nega hamma menga shunday tikilib qolganini tushundim.
— Darvoqe, Nora xonim avvalroq sizga hasad qilgan edi, ajabmas, u barcha hujjatlarni bir haftada tugatishingizni so‘ragan edi, — Ella ish stolim ustida qo‘yilgan, hozir ko‘zimga tushgan hujjatlar to‘plamini ko‘rsatdi.
U meni osonlikcha qo'yib yubormaydi, a? Ko'ramiz, men bilan qancha vaqt o'ynaysan, Nora. Men ham bunga osonlik bilan taslim bo'lmayman. Otam menga bunday vaziyatlarni qanday hal qilishni o'rgatgan.
"Seona, xavotir olmang. Men sizga yordam beraman", dedi Ella, men unga qaraganimda. "Yo'q, hammasi yaxshi. Men ularni tugatishim mumkin", deb javob berdim, u menga xavotir bilan qaradi.
"Shuncha ko'p fayl? Ishonchingiz komilmi?" — so‘radi u ovozi xavotirga to‘la. Men unga bosh irg‘ab qo‘ydim.
"Agar menga yordam kerakligini his qilsam, buni sizdan so'rayman", deb ishontirdim u tushungancha boshini qimirlatib.
Pastga tushar ekanman, ko'zlarim beixtiyor dam olish kunlarida noutbukda tirishqoqlik bilan ishlayotgan mehmonxonadagi divanda topiladigan Seonani qidirdi. Biroq, hayron bo'ldimki, hech qayerda undan asar yo'q edi.
To‘satdan o‘tib ketayotgan xizmatkor ayol e’tiborimni tortdi va men unga: “Hey!” deb chaqirdim. Xizmatkor to'xtadi va mening so'rovimni kutib, hurmat bilan ta'zim qildi. "Seona qayerda?" – so‘radim ovozimga tashvish to'lib.
Xizmatkor qiz bunga javoban bosh chayqadi, uning qiyofasi uning bilimsizligini aks ettiradi. "Men uni ko'rmadim, janob. Menda hech qanday ma'lumot yo'q", deb tan oldi u. Men xizmatkorni qo‘yib yubordim, u yo‘lda davom etdi.
Taslim bo'lmasdan, men uy bekasi Nensini chaqirdim, u darhol menga yaqinlashdi. — Ha, janob? u mening ehtiyojlarimga e'tibor berib, javob berdi.
"Seona qayerda?" — so‘radim xavotirdan qoshlarim chimirib. Uy bekasi Nensi: "Seona kasalxonaga onasini ko'rgani ketdi", deb javob berdi va men izlagan ma'lumotni berdi.
Shunday qilib, u onasi bilan uchrashish uchun ketdi. Nega u mendan uni tashlab yuborishimni so'ramadi? Shu fursatdan foydalanib, qaynonam bilan ham uchrashib, uni hayratda qoldirgan bo‘lardim.
Men tushungandek bosh irg‘ab qo‘ydim. — Oh, tushundim, bugun kechqurun ishtirok etishimiz kerak bo'lgan ziyofat haqida unga xabar berdingizmi? — deb so‘radim, tasdiq izlab.
"Ha, janob. Men unga xabar berdim, u tez orada qaytib keladi", deb ishontirdi uy bekasi Nensi. Uning javobidan mamnun bo‘lib, o‘z vazifalarini davom ettirishiga ruxsat berib, uni qoyib yubordim.
Ayni paytda kasalxonada: bir necha soatdan keyin:
Palatadan chiqib ketar ekanman, xayollarim tashvishga to‘la edi. Onam nihoyat uxlab qoldi. Umid qilamanki, u o'ziga g'amxo'rlik qiladi. Men uning shaxsiy hamshirasiga alohida g'amxo'rlik qilishni buyurdim.
Hamshira menga onam otamning o'limi haqida hanuzgacha dahshatli tush ko'rishi va har kecha uyqusida yig'lashini aytdi. Bularning hammasini bilganimdan keyin u haqida ko'proq tashvishlanmasam bo'lmaydi.
Shu o‘ylar bilan men oldinga intilishni davom ettirdim. To'satdan oyog'im nimadir ustidan sirpanib ketdi, muvozanatni yo'qotib, boshim bilan orqaga yiqilib tushdim.
Men yiqilishni va o'zimni jarohatlashimni kutgan holda ko'zlarimni yumdim, lekin to'satdan belim va boshim orqasida qattiq ushlanganini his qildim, kimdir yiqilishimning oldini oldi.
Ko‘zlarimni sekin ochdim, shunchaki havoda osilib qolganimni ko‘rdim. Mening boshim himoya bilan qoplangan va odamning kuchli ko'kragiga tortilgan.
Men hayron bo'lish uchun boshimni egib uning yuziga qaradim.
“Siz...” uning yuziga bir nazar tashlab, past ohangda gapirdim.
Wattpaddan tarjima qilindi.
Muallif: @𝒕𝒕𝒂𝒆𝒒𝒊𝒐𝒓