Millionerning turmush o‘rtog‘i
- Sen... - to'xtadi u, meni o'rganar ekan, jilmayib qo'ydi, - Jungkook bilan ajrashasanmi?
Etanning tabassumi kengayib, u o'zini biroz bo'shatgandek bo'ldi. Meni ichimda esa shok va g'azab qaynardi. Bularning barchasi tuzoqning bir qismi bo'lib, u o'ynayotgan o'yin-kulgiga o'xshardi va u mening sarosimaga tushib qolishimni tomosha qilishning har soniyasidan zavqlanardi.
Men o‘rnimdan turdim, mushtlarimni yon tomonlarimga mahkam qisib oldim. — Aqling joyidami? — deb so‘radim ovozim g‘azab va ishonchsizlikdan qaltirab. — Nima so‘rayotganingni ham tushunyapsanmi? Uning sovuq, hisob-kitobli ko‘zlari qimirlamay, menga tikilib turardi, men o‘zimni saqlashga qiynalardim.
Etan bemalol orqasiga suyandi, u boshini egib, nigohlari hamon menikida edi. “U bilan ajrashsang, uni qo'yib yuboraman”, deb takrorlar ekan, yuzidan tabassum hech qachon ketmadi. Uning ovozi deyarli tasodifiy edi, go'yo u oddiy biznes bitimini taklif qilayotgandek edi.
Men tishlarimni g'ijirladim, uning so'zlaridan ko'zlarimni qisib. "Sizningcha, bu qandaydir o'yinmi?" Ovozimdagi qaltirashni yashira olmay, pichirladim. Ammo mening g'azabim uni yanada qiziqtirgandek tuyuldi va u masxara qilgandek kulib yubordi.
"O'yin?" – ovozi aks-sado berdi u so‘zdan lazzatlanmoqchidek to‘xtab. "Aslida uzoq bo'lmaydi. Hammasi kuch o'yini, shundaymi?"
Uning so'zlaridan men o'rnimda qotib qoldim. Men unga tikilib, xayollarim aralashib ketdi. Nega u buni qiladi? Nega u bizning orqamizdan kelayotgan edi? Va nega u ajrashishni talab qildi? U bundan qanday foyda olishi mumkin?
Etan mening ko'zlarimdagi chalkashliklarni sezgan bo'lsa kerak, chunki uning tabassumi yanada keskinroq va tushunarliroq bo'ldi. "Bularning barchasidan men nimaga erisha olaman, deb o'ylasang kerak, to'g'rimi?" — dedi u ohangida kibrlilik bilan.
Ehtiyotkorlik bilan ushlanib qoldim, men undan boshqa joyga qaradim. Uning menga qarashiga chidolmadim, go‘yo u mening ko‘zimdan har bir fikrni, har bir qo‘rquvni o‘qiydi. Qanday qilib u meni shunchalik aniq ko'ra oladi?
"Savollaring noto'g'ri emas", deb davom etdi Etan, ishonchli ovozda. "Javob aslida juda oddiy..." dedi u to'xtab qoldi va davom etdi. — Sen, — dedi u ovozi sovuq shivirlagancha, har bir bo‘g‘in ataylab aytilgandek va og‘ir edi.
Uning so'zlari bo'g'zimga tiqilib qoldi. Xayollarim xiralashib, ko'kragim og'riqdan siqildi.
U "sen" deganda nimani nazarda tutadi?
"Men xohlagan narsa sensan", deb aniqlik kiritdi u. Uning gaplari to'lqin kabi urilganda xona atrofimga yopilgandek bo'ldi. Men uning talabining haqiqatini tushunolmay, hayratda qoldim va falaj bo'lib qoldim.
Etan mening munosabatimni kuzatar ekan, qiyofasi buzilmadi, lekin uning ko‘zlarida qorong‘uroq narsa miltilladi. U xotirjam ovozda davom etdi, "U bilan ajrash va ..."
U stulini orqaga surib, sekin o'rnidan turdi, shoshilmasdan harakat qildi. Uning men tomon bosgan har bir qadami mening makonimga asta-sekin tajovuz qilish kabi bo'lib, yuragimni qo'rquv egallab oldi.
Men u nima qilayotganini tushunolmadim ...
U mening oldimda to'xtaganida, qo'li yuzimga cho'zildi, barmoqlari kutilmaganda bo'lgani kabi yoqimsiz bo'lgan teginishda yonog'imga yengil surtdi.
"Men bilan bo'l", deb pichirladi u, mayin ovozda, lekin umurtqa pog'onamni titratgan egalik bilan.
Uning so'zlari meni hayratda qoldirdi va ko'zlarim ochilib ketdi. Men uning qo'lini yuzimdan uzoqlashtirdim, ovozim esa ishonchsizlik va g'azab aralashmasidan titrardi. — Haqiqatan ham aqldan ozganmisiz? — talab qildim instinktiv ravishda orqaga chekinib, ohangimdagi g‘azab aniq edi.
"Seona-" deb boshladi u, ovozi deyarli yumshoq edi, lekin men uning gapini keskin ravishda kesib tashladim.
"Bu Jeon Seona xonim", dedim men uni yaqinroq kelmasligi uchun qo'limni ko'tarib. Mening ovozim qat'iy edi, har bir so'zim itoatkorlik bilan bog'liq edi. "Jeon Jungkookning rafiqasi", dedim ko'zlarim uning ko'zlariga tikilgan holda. — Men shundayman.
Bir lahzaga men uning ko'zlaridan bir narsaning miltillaganini ko'rdim - bu qayg'umi? Ammo bu tezda uning o'rnini har doim kiyib yuradigan sovuq, qotib qolgan ko'rinish egalladi, uning xatti-harakati odatdagidek hisoblangan xotirjamlikka qaytdi.
— Besh kun, — dedi u birdan, ohangi endi o‘tkir va buyruqli.
Qoshlarim sarosimaga tushdi, g'azabim bir zum o'z o'rnini gangib qoldi. — Besh kun? Men uning to‘satdan qo‘ygan talabining ma’nosini tushunishga urinib, takrorladim.
Etan qo'llarini bexosdan cho'ntagiga solib, orqasidagi stolga suyanib, bir oyog'ini ikkinchi oyog'i ustidan kesib o'tdi.
“Uni tashlab ketishing uchun senga besh kun muhlat beraman”, deb davom etdi u, menga qaragancha nigohlari teshib. "Senda ikkita tanlov bor: besh kun ichida uni yo'q qilishimni tomosha qilishing yoki uni tashlab, mening oldimga kelishing." Uning ovozi juda xotirjam edi, har bir so'zi tahdid bilan to'kib, taklifini ochiq tahdidga aylantirdi.
Uning jasurligidan qonim qaynadi. Men mushtlarimni siqdim, ko'zlarim uning mushtlariga bog'landi. "Menga besh umr bersang ham, javobim o'sha-o'sha bo'ladi", dedim shiddat bilan.
Men orqamga o‘girildim, g‘azabim meni oldinga surdi. Etanning sovuq nigohlari meni kuzatib turdi, lekin men bunga parvo qilmadim. Men hech qachon uning irodasiga bo'ysunmasdim. Hech qachon.
U ko'zdan g'oyib bo'lgunicha, mening nigohim uning chekinayotgan qiyofasiga qaradi va suhbatimizdagi og'ir taranglikni havoda qoldirdi. Men o‘rnimni rostladim, boshqaruv va kuchning yelkamga o‘rnashib qolganini his qildim va pastdagi kengaygan shaharga qaraydigan shisha oynaga qarab yurdim.
Qo‘llarim hamon cho‘ntaklarimga solib, shaharni tomosha qilib turardim, lekin xayolim gavjum ko‘chalarda yoki baland binolarda emas edi.
Yo'q, hayollarimda uning itoatkorligi, olovi, menga hech qachon qarshilik ko'rsatmaydigan o'sha tinimsiz ko'zlari bilan qarashlari edi.
— Agar sen menga besh umr bersang ham, javobim bir xil bo‘ladi.
Uning so‘zlari hayolimda qayta-qayta o‘ynab, lablarimning bir chekkasida jilmayish paydo bo‘ldi. “U unchalik o‘zgarmagan”, deb o‘zimga-o‘zim to‘ng‘illaganimda ko‘zlarimda qorong‘u va qoniqarli nimadir miltilladi.
Ammo u bu o'yin qanday o'tganini va men qanchalik uzoqqa borishni xohlayotganimni bilmaydi. Bu faqat Jungkook yoki biznes haqida emas, balki u haqida edi.
-[o'sha kechadan keyin]: [Seona pov]:
Etanning so‘zlari xayolimda singan rekorddek qayta-qayta o‘ynab, meni hamon ta’qib qilardi. Nega u meni xohlashini aytdi? Biz bir-birimizni zo'rg'a bilardik, uning o'yini nima edi? Avvaliga hammasi biznes, Jungkook bilan raqobat deb o'ylardim, lekin hozir... bu yanada chuqurroq, shaxsiyroq tuyuldi.
O'ylarim ichida adashib, Jungkookning ovozi bilan birdan haqiqatga qaytdim. — Qayoqqa ketdi? u g'o'ldirab o‘ziga xos bo‘lmagan sabrsizlik bilan garderobni titkilardi.
Har doim juda sinchkovlik bilan yuradigan Jungkook endi osilgan ko'ylaklarini bir chetga uloqtirib tashladi. Men to'shakdan uni indamay kuzatdim, uning qanchalik parishon ekanligini payqab yuragim og'ridi.
Nihoyat, uning qo'li faylni ushlab oldi - o'z joyiga qaytgan, tasodifan noto'g'ri ko'ylak bilan qoplangan.
Yaqinroq qadam tashlab, uning faylni xuddi najot ipidek changallaganini kuzatdim. Gapirishdan oldin ikkilanib qoldim, ovozim odatdagidan yumshoqroq: "Bu fayl haqiqatan ham muhim narsami?"
U sekin nigohini menga qaratdi. Uning ko'zlari nimadir chaqnadi - u nimadir yashirmoqchi edi. Lekin nima foyda? Nigohlarim uning qoʻlidagi faylga biroz burilib, yana unga qaradim.
Men u nimani yashirmoqchi ekanligini bilardim, lekin men undan buni eshitishni xohlardim. Nihoyat, rostgo‘y bo‘lar degan umidda, menga hammasini aytishiga umid qilib, yuzini qidirdim.
Lekin buning o'rniga, u zaif tabassum qilishga majbur bo'ldi, - Yo'q, - dedi u sekin ovozda — Bu unchalik muhim emas. U boshqa so'z aytmay, o'girilib xonadan chiqib ketdi va yolg'onining achchiqligi bilan meni qoldirib ketdi.
Oramizdagi masofaning og‘irligini his qilib, orqasiga chekinishini kuzatdim. U meni himoya qilishga, o‘z olamida ko‘tarilayotgan har qanday bo‘rondan panoh saqlashga juda ko‘p harakat qilardi, lekin uning jimjitligi, menga haqiqatni aytmasligi har qanday haqiqatdan ham ko‘proq og‘irroq edi.
- Qachongacha menga yolg'on gapirasiz, Jungkook? Yuragim og'rib, bo'm-bo'sh xonaga shivirladim. — Bilaman, siz meni tashvishga solmaslikka harakat qilyapsiz, lekin... sukunating meni hamma narsadan ko‘ra ko‘proq buzadi.
Men baqirdim, ovozim pichirlashdan zo'rg'a baland edi, lekin juda kech edi. U allaqachon ovqat zalidan odimlab chiqib ketayotgan edi, yuzi qiyofasidan uning xayoli bu xonadan uzoqroqda edi.
U tez harakatlanib, paltosini ushlab oldi. Unga endigina kompaniyadan qo‘ng‘iroq qilishdi va bir zum o‘ylamay, to‘g‘ri asosiy eshik tomon yo‘l oldi.
Men uning orqasidan g‘oyib bo‘lishini ko‘rib, muzlab o‘tirdim. Ko'zlarim yana ovqat stoliga, uning likopchasiga tushdi, hali to'la. Ovqat tegilmagan. U birorta ham tishlamagan edi.
Men uzoq vaqt likopchaga tikilib qoldim, vilkalarimning chinni bilan taqillatganim sokin xonada xira aks-sado berdi. O‘ylab o‘tirmay, likopchamni itarib yubordim-da, o‘rindiqdan turib yuqoriga ko‘tarildim.
"Nimani nazarda tutding?" – so‘radim ovozim biroz qaltirab, telefon orqali Taehyungning so‘zlarini tinglagancha o‘zimni saqlashga urinib.
- Shubhang noto'g'ri emas ekan, - deya boshladi Taehyung jiddiy ohangda. "Biz hisobotlarni qo'lga kiritishimizdan oldin, o'zgartirish belgilari bor edi. Kimdir prezident Jeonning (Jungkookning bobosi) tibbiy yozuvlarini o'zgartirgan."
Yuzimdan qon chiqib ketdi. Mening fikrim aylanib, uning aytganlarini birlashtirdi. — Aytyapsanki..
"U zaharlangan ekan, - tasdiqladi Taehyung, zarbani yumshatish uchun ovozi pastroq bo'lib, "va bularning barchasi juda aqlli tarzda amalga oshirilgan. Kim buni qilgan bo'lsa ham ular nima qilishayotganini aniq biladi."
Uning so‘zlarining og‘irligini qayta o‘ylashga qiynalar ekanman, telefonni mahkam ushladim, chekkalari kaftimga kirib ketdi. Ichimda g‘azab yonardi. Qanday qilib odam bunchalik shafqatsiz bo'lishi mumkin?
Ammo - men bunga yo'l qo'ymayman.
“Menga yana bir narsada yordam bera olasanmi...?” deb so‘raganimda ovozim zo‘rg‘a barqaror edi. Men juda ko'p qila olmaydigan narsani so'raganimni bilardim, ammo endi ortga qaytish yo'q.
Telefon ekranimni yoqqanimda, meni birinchi bo‘lib “Jeon korporatsiyasi XXXXXXXXXda ayblanmoqda” degan yorqin sarlavha qarshi oldi. Qolganlarini o'qishga hojat yo'q edi; birgina so'zning o'zi meni qo'rquv to'lqinini egallab olishi uchun yetarli edi.
Men telefonni mahkam ushladim, ekranni o'chirib qo'yganimda bo'g'imlarim oqarib ketdi, yangiliklarni to'liq o'zlashtira olmadim. Ko‘kragim siqilib, og‘ir og‘riq atrofimdagi devorlar yopilayotgandek tarqalib, bo‘g‘ib qo‘ydi.
Telefonim jiringlagunicha xonada sukunat hukm surardi. Men pastga qaradim va ekranda notanish raqam miltillayotganini ko'rdim. Qoshlarim sarosimaga tushib, javob berishdan oldin bir zum ikkilanib qoldim.
Narigi tarafdagi ovoz darhol sovuq va beparvolik bilan gapirdi. "Faqatgina 2 kun qolganini eslatmoqchi edim."
Men javob berishga ham imkonim yo'q edi. Qo'ng'iroq to'satdan tugadi, men bir so'z to'plashga ulgurmay liniya uzilib qoldi.
Vaziyat haqiqati yana meni urdi, qonim qaynadi, g'azabim ko'tarildi. Telefonni o‘ylab o‘tirmay xona bo‘ylab uloqtirdim va uning polga sinib yotganini ko‘rdim.
Bu shunchaki qo'ng'iroq emas edi; bu tahdid, taqillatgan soatning boshimiz uzra osilganini eslatuvchi va men uni to'xtatishga ojiz edim.
"Faqat menga ishon, xo'pmi? Hozir ishlar biroz murakkab, lekin..." Jungkookning ovozi mayin, deyarli iltijoli edi, u yuzimni qo'llari bilan ohista bosdi.
U qulog'imning orqasidagi soch tolasini taradi, teginishlari yumshoq va ishonchli edi.
Unga bosh irg‘ab qo‘yganimda, lablarimga ohista tabassum tortildi. "Men sizga ishonaman." Mening ovozim shivirdan zo'rg'a chiqdi.
Jungkook engashib, peshonasini mening peshonamga qo'ydi, nafaslarimiz xona jimjitligida aralashib ketdi. Bir lahzaga tashqi dunyo mavjud emasdek tuyuldi, bizni qamrab olgan tartibsizlik shunchaki yomon tush edi.
Lekin ko‘zimni ochganimda, uning yuziga tikilib, u hali aytmagan haqiqatni izlayotganimni ko‘rdim. Uning hozirgacha aytganlarining hammasi voqeaning yarmi edi, u mendan yashirgan haqiqatning parchalari edi.
Ommaviy axborot vositalarining tinimsiz tirqishlari tufayli u menga hech bo'lmaganda yarmini aytib berishdan boshqa iloji qolmadi. U tez orada hamma narsa yaxshi bo'lishini aytdi va men tashvishlanmasligim kerak, lekin ...
Haqiqatan ham u ko'tarayotgan og'irlikni, uning ishontirishlaridan ko'ra balandroq gapirgan ko'zlaridagi zo'riqishni ko'rmayapman deb o'ylaydimi?
Besh kun - bu Etan menga bergan narsasi.
Imkonsiz tanlov qilish uchun besh kun. Uning bunchalik uzoqqa borishini hech o'ylamagandim, lekin har kuni yangi to'siqlar olib keldi, ularning har biri avvalgisidan ham yomonroq.
Va endi, ertaga oxirgi kun. Soat taqillar ekan, men bosim kuchayib borayotganini his qilardim va men nima bo'lishi haqidagi o‘ylarim ko'payib borardi.
— Xonim, iltimos, kuting. Qabulxona xodimining shoshqaloq qadamlari orqamdan aks-sado berdi, men oldinga qarab yurdim, uning ovozi umidsizlik bilan chiqdi. — Shunchaki kira olmaysiz, janob muhim uchrashuvda.
Uning so'zlari g'azablangan edi, lekin men sekinlashmadim. Oyog'im sayqallangan pollarga qattiq chertib, har bir qadamim uning ogohlantirishlariga qarshi chiqdi. “Iltimos, to‘xtating, aks holda men xavfsizlik xizmatiga qo‘ng‘iroq qilishimga to‘g‘ri keladi”, deb iltimos qildi u ohangida umidsizlik va vahima aralash.
Men parvo qilmadim. Eshikni ikkilanmay ochgancha majlislar zaliga yetib keldim. Xona jim bo'lib qoldi. Boshlar o'girildi, ko'zlar kattalashdi. Barcha e'tibor birdan menga qaratildi, shu jumladan men bu yerga kelgan odam - Etan Seo ham.
Qabulxona xodimi uning meni to‘xtatishga bo‘lgan muvaffaqiyatsiz urinishlaridan nafas olmay, orqasidan yugurdi. — Janob, men uni to‘xtatmoqchi bo‘ldim, lekin u quloq solmadi. Men xavfsizlik xizmatiga qo‘ng‘iroq qilaman...
- Kerak emas, - dedi Etan bamaylixotir va qo'lini bir siltab uni qo'yib yubordi. U bir so‘z demay nigohi bilan qolgan ishtirokchilarga ketishga ishora qildi. A'zolar tezda narsalarini yig'ish va hujjatlarni topshirishdan oldin bezovta nigohlarini almashishdi.
Og‘ir eshiklar gurillatib yopilib, keng aks-sado beruvchi xonada faqat ikkimiz qoldik. Etan o'tirgan joyida qoldi, ko'zlari menikiga duch kelganida zavqlanib porladi.
"Meni ko'rishdan bunchalik umidsiz bo'lishingni hech qachon bilmagandim."
Men uning beg‘ubor xulq-atvoriga e’tibor bermay, to‘g‘ridan-to‘g‘ri uning oldida turib oldim. "Nega bunday qilyapsiz? Nima istaysiz?" G‘azabdan ovozim titrar, ko‘zlarim yonib ketdi.
Etan bexosdan kresloga suyanib turdi. "Sen. Men shuni xohlayman. O'tgan safar aniq aytmadimmi?"
Men masxara qildim, mendan achchiq kulgi chiqib ketdi. — Menmi? Yana takrorladim, ohangim kinoya bilan tomildi. "Janob Etan Seo, men siz yutib olishingiz mumkin bo'lgan sovrin emasman."
U jilmayib qo'ydi, mening g'azabimdan zavqlangani aniq. "Agar bularning barchasi raqobatning ayanchli urinishi bo'lsa, men sizga aytaman ..."
"Men buni sevgi uchun qilyapman", dedi u, ovozi qat'iy, lekin bezovta qiladigan darajada samimiy.
Uning so‘zlari yuzimga shapaloq urgandek bo‘ldi. Men unga tikildim, nigohim jahldan ishonchsizlikka o‘zgardi. "Nima?" Qoshlarim chimirildi, iqrorni qayta o‘ylashga qiynaldim.
— Men senga xohlagan narsangni bera olaman, — davom etdi Etan oʻrnidan turib. U oramizdagi masofani, yopdi. "Sen mening yonimda bo'lsang, men hatto Jungkookni qo'yib yuboraman. Men boshqa turtki bermayman, shunchaki u bilan ajrash va men bilan bo'l."
Keyingi daqiqa men o'ylashga ulgurmay sodir bo'ldi. Qo‘lim yuqoriga ko‘tarildi va shapaloqning o‘tkir yorilishi bo‘sh xonada aks-sado berdi. Etanning boshi yon tomonga burilib, yonoqlarida qizil dog' paydo bo'ldi.
Zarbadan qo‘lim qaltirab, butun vujudim g‘azabdan titrab ketdi. Etan jim turdi, yuzi burilib, zarbadan miltillashi ko'rindi.
Nafasim yorilib ketdi, yuragim qulog‘imga gursillab urar, unga yalt etib qaradim. Aytadigan gapim qolmadi. Men u meni boshdan kechirayotgan notinchliklarning bir qismini ham his qilishini xohlardim.
Biz u yerda turdik, oramizdagi keskinlik kuchayib ketdi, sukunat biz almashadigan har qanday so'zdan ham og'irroq edi.
Tarang sukunatni birdan shoshqaloq qadam tovushlari buzdi. G‘ala-g‘ovurdan cho‘chib ketgan qorovul xonaga kirib keldi. Uning ko‘zlari darrov Etanga tushdi va yonog‘idagi qizil dog‘ni ko‘rib ko‘zlari hayratdan kattalashib ketdi.
U ikkilanmasdan men tomon yurdi, qo‘lini cho‘zganida qiyofasi qotib borardi, biroq yaqinlashib ulgurmasidan buyruqli ovoz havoni kesib o‘tdi.
Etanning o‘tkir va bo‘ysunmas ovozi butun xonada aks-sado berdi. U ko'zoynagini taqdi, ko'zlari shiddat bilan yonib, qo'riqchi qotib qoldi. Etanning shafqatsiz nigohi har qanday odamning umurtqasini titrashi uchun yetarli edi.
Men hayratda qoldim. Nega u meni himoya qildi? Nima uchun Etan Seo - men sevgan hamma narsaga tahdid solgan odam - to'satdan meni o'z xavfsizligidan himoya qildi?
- Chiqib ket, - deb buyruq berdi Etan, ovozi past, lekin qat'iy ovozda. Qo'riqchi bir soniya taraddudlandi va tezda ta'zim qilib xonadan chiqib, bizni yana yolg'iz qoldirdi.
Etan menga qaraganida, yonog'idagi qizil shish paydo bo'lishiga qaramay, lablariga zaif tabassum tortdi. U meni tashvish va boshqa narsalarni aralashtirib o'rgandi, men to'liq tushuna olmadim.
— O‘zingga zarar yetkazmading, to‘g‘rimi? — ohista so'radi u ohangida avvalgisiga mutlaqo zid bo'lgan muloyimlik bilan.
Nafasim tomog'imga tiqilib qoldi. Men unga shapaloq urgan, bostirib kirib, o‘z xalqi oldida hurmatsizlik qilgan, shunga qaramay... u mendan xavotir olyapdimi?
— Nega... — duduqlandim, so‘z topa olmay. Menga javoblar kerak edi. — Nega men?
Nima uchun menligimni bilishim kerak edi....nega u mening orqamda edi? Nega faqat... men?
Etanning qiyofasi yumshab, ko'zlarida g'amginlik tuyg'usi miltilladi. Bir lahzaga mag'rur turdi va u menga deyarli himoyasiz tuyg'u bilan qaradi.
"Chunki bu har doim sen bo'lgansan", dedi u sodda ovozi bilan yuragimni urib yubordi.
Men unga qaradim, uning javobidan butunlay hayratda qoldim. Uning so'zlari men tushunmagan tarixga, men hali tushunolmagan chuqurlikka to'la edi.
Jungkook bilan bo'lgan hamma narsani barbod qilmoqchi bo'lgan Etan Seo menga faqat men uchun muhim bo'lgandek qaradi.
Wattpaddan tarjima qilindi.
Author: ttaeqior