Millionerning turmush o‘rtog‘i
Men qotib qoldim, unga indamay tikilib qoldim, ko'zlarim unga tikilgancha, siqilgan mushtim sekin pastga tushdi.
U uning oldida turar, oramizda qalqon bo'lib, uni har bir tolasi bilan himoya qilardi. Qanchalik istasam ham undan nigohimni uzolmadim.
Nega? Nega u uning uchun shunchalik uzoqqa bordi? Sen uni shunchalik sevasanmi, Berry? Uning ko'zlari menikiga qadalgan, shiddatli va qat'iyatsiz qarab turganimda, bu fikr meni kemirdi.
Go'yo u meni yana bir bor urishga jur'at etayotgandek edi - agar kerak bo'lsa, uni himoya qilish uchun dunyoga o't qo'yishga tayyor.
Uning ko'zlari menga hamma narsani aytib berdi. Uning menga bo'lgan nafratini inkor etib bo'lmas edi va bu meni parchalab tashladi. Bir paytlar iliqlikka to‘lgan bu ko‘zlar endi yuragimni teshib o‘tdi.
U hech qachon menga bunchalik nafrat bilan qaramagan edi. Bu yangi edi. Bu chidab bo'lmas edi.
"Men u bilan gaplashishim kerak", dedi u nihoyat sukunatni buzib, lekin uning so'zlari zo'rg'a eshitildi.
Men uning nafratining og'irligini o'ziga singdirib, ko'zimni Jungkook tomon burishdan oldin yana bir lahza turdim. U uning orqasida turdi, ko'zlari menikiga to'g'ri keladigan shiddat bilan to'qnashdi.
Biz jim nigohlar bilan almashdik - o'rtamizda so'zsiz urush - lekin men oxir-oqibat orqaga o'girildim va unga u talab qilgan joyni qoldirib ketdim.
Sen menikisan, Berry. Sen unutgandirsan, lekin men unutganim yo'q. Meni qanchalik yomon ko'rsang ham, unutishingga yo'l qo'ymayman. Men seni bu dahshatli tushdan tortib olaman, hatto bu jarayon meni yo'q qilsa ham.
Etanning ketishini kuzatar ekanman, mushtlarim qattiqroq siqilib, nigohlarim yerga cho‘kib ketdi. Tomog‘im yopilgandek siqilib, og‘zimni yutib yubordim. Men o'zimni o'girilib, Jungkookga qarata olmasdim, garchi uning nigohlarining og'irligini, barqaror va beqaror orqamda his qilgan bo'lsam ham.
Har bir zarracha jasoratni chaqirib, ko'zlarimni siqib, chuqur nafas oldim. Sekin-asta o‘zimni to‘qnashuvga tayyorlab, orqamga burila boshladim.
Lekin men buni qilganimdan so'ng hayratda qoldim. Jungkook oramizda bor-yo'g'i bir necha dyuym qoldirgan holda juda yaqin orqamda turardi.
Uning ko'zlari mening ko'zimga qamalgan, jim va shiddatli edi. Uning yuzi his-tuyg'ular bo'roni edi, lekin u ularni ushlab turdimi yoki men uni o'qiy olmadimmi, bilmadim. O‘rtamizdagi keskinlik bo‘g‘ilib, hatto nafas olishni ham qiyinlashtirardi.
Gapirishga, og‘ir sukunatni buzishga harakat qildim. "Jungkook, men..." lekin men tugatmagunimcha, uning qo'li bilagimdan ushlab oldi. Uning ushlashi qattiq, ammo og'riq qoldirmaydigan darajada yumshoq edi.
"Avval uyga qaytaylik", deb buyruq berdi u ovozida bahslashishga o'rin qoldirmay. Uning ohangi qat'iy, yakuniy edi.
U o'girilib, meni o'zi bilan olib ketishga tayyor edi, lekin u harakatga ulgurmasidan, men tiyib yurgan so'zlarim chiqib ketdi.
— Men keta olmayman. So'zlar ochiq-oydin chiqdi, lekin ular aytilmagan minglab narsalarning og'irligini ko'tardilar. Ularni aytish men aytganimdan ham qiyinroq edi.
Jungkook qotib qoldi, atrofimizdagi taranglik kuchayib borardi. U bir necha daqiqa jim turdi, orqasi menga qaradi, sekin ortiga o'girildi, ko'zlari meni qidirdi.
— Bu bilan nima demoqchisan? – so‘radi u past ovozda, xotirjam, lekin o‘tkir sarosimaga tushib.
Bu oddiy, tushunarli savol edi, ammo javob imkonsizdek tuyuldi. Xayollarim g‘ash bo‘lib, to‘g‘ri so‘zlarni birlashtirishga qiynalardi. Nega bu juda murakkab tuyuldi? Nega haqiqatni aytish juda qiyin bo'lib tuyuldi?
Sukunat cho'zilar ekan, Jungkookning qoshlari xavotirdan chimirildi. U yaqinlashdi, uning borligi hayratlanarli edi.
"Nima bo'ldi?" — deb yana so‘radi u ko‘zlari meni teshib o‘tib. Uning qo'li yuzimga yetib bordi, barmoqlari yonog'imga tegib yuragimni og'ritardi.
— Ayt-chi, nima bo‘ldi? — deb pichirladi u va shu lahzada yuragim siqila boshlaganini his qildim.
"Nima bo'ldi? Siz so'rayapsizmi? Qanday qilib men sizga hammasini aytaman?"
Ichimdagi urush avj oldi, his-tuyg'ular bir-biriga to'qnashdi, lekin birortasini ifodalab bo'lmasdi. Yuragim hamma narsani to'kib tashlashimni iltimos qildi, lekin miyam meni ushlab turishim uchun, avvalgidan ham yomonroq bo'lmaslik uchun qichqirdi. Olovga tushib qoldim, falaj bo‘lib, so‘zsiz qoldim.
Jungkookning ko'zlari hech qachon mening ko'zlarimdan ketmasdi, go'yo u qandaydir yo'l bilan ichimdagi shiddatli bo'ronni yechishga qodirdek izlar, deyarli iltijo qilar edi.
Ammo u qila olarmidi? U haqiqatan ham meni o'qiy oladimi, nima meni ajratib qo'yganini tushuna oladimi? Va agar u imkoni bo'lsa ... u mening og'riqlarimni ko'rarmidi?
Uni himoya qila olmaslik azobi. Bizni himoya qila olmaslik azobi...
Ayb meni ezdi, ko‘ksimga shu qadar og‘irlik qildiki, bo‘g‘ilib qolgandek bo‘ldim. Uni to'xtata olmasligimni bilgan holda uning azoblanishini ko'rish chidab bo'lmas edi.
O‘shanda hammasida o‘zimni aybdordek his qildim. Uning bu dahshatli tushga tushib qolganiga men sababchi edim.
Agar men unga hamma narsani aytib bergan bo'lsam ham, nima farq qiladi? U taslim bo'lardi. U men uchun hamma narsadan voz kechardi. Men xohlagan narsa shumi? YOQ
Men uning bugun bor narsasini qurish uchun kechayu kunduz tinmay mehnat qilishini kuzatgan edim. Bu kompaniya shunchaki biznes emas edi - bu otasi janob Jeonning bobosidan qolgan meros, orzusi edi.
Bu shunchaki boylik emas edi. Bu ularning qoni, terlari, g'ururi edi. Va endi, men uchun hamma narsani tashlab yuborishiga ruxsat berishim kerakmi?
Ha, pul keladi va ketadi, lekin bu kompaniya... bu orzu, bu meros... bir marta yo‘qotilgan, uni hech qachon qaytarib bo‘lmaydi. Mashaqqatli mehnat, uning tarafdori bo'lgan odamlar, janjal tufayli u ko'taradigan sharmandalik - dog' hech qachon so'nmaydigan la'nat bo'lar edi.
Uning vayron bo'lishiga o'zim sababchi ekanligimni bilib, o'zim bilan yashay olarmidim? Men buni xohlaymanmi? Yo'q, men buni hech qachon xohlamayman.
Va eng muhimi.... Bunda yana bir narsa bor. Nimadir... Men unga xabar berolmayman. Nima bo'lishidan qat'iy nazar, men unga xabar berolmayman. Bugun mendan nafratlansa ham...
“Hammasi bor”, dedim nihoyat. Uning qoshlari sarosimaga tushdi, nigohlari qotib, tushuntirishimni kutdi. "Ortamizda hamma narsa noto'g'ri". Bu so‘zlar tilimga zahardek bo‘ldi, men uning ko‘zlarida zarba yozuvini ko‘rdim.
"Nima deyapsan?" Uning ovozi past edi, go‘yo so‘zlarim ortidagi ma’noni tushunishga qiynalayotgandek edi.
To‘kilmagan ko‘z yoshlarim bilan tomog‘im qisib, og‘ir yutinib qo'ydim. Ko‘kragim parchalanib ketayotgandek bo‘ldi, lekin aytishim kerak edi. Men uni chiqarishim kerak edi. – Biz... – to‘xtab qoldim, bu so‘z tomog‘imga tiqilib qoldi.
Davom etishimni kutar ekan, uning nigohi keskinroq, shiddatroq bo'ldi. "...ajrashamiz."
So'zlar og'zimdan chiqib ketganda, ichimda nimadir o'lganini his qildim. Jonimning bir bo'lagi so'lib, qolgan umidimni o'zi bilan olib ketdi.
Jungkookning lablari ishonmay qirildi. Uning qo'llarimni mahkam ushlagani, shokka tushgani katta ko'zlarida sezilib turardi. — Hozirgina nima deding?
Keyingi jimlik bo‘g‘iq edi. To‘kilish bilan tahdid qilgan ko‘z yoshlarimni ushlab turishga urinar ekanman, nigohim yerga tushdi.
Qo'llarim qattiq mushtlarga aylandi. "Men ajrashishni xohlayman", deb takrorladim, ovozim shivirdan zo'rg'a, har bir so'z meni sindirdi. Shu bilan yuragimning so‘nggi bo‘lagi ham parchalanib ketdi.
Yo‘lak yana sukunatga cho‘mildi, shu qadar og‘ir ediki, u ikkimizni ham ezishi mumkin edi. Uning lablari qimirladi, lekin hech qanday tovush chiqmadi, xuddi to'g'ri so'zlar bilan kurashayotgandek, umidsizlik bilan meni ushlab, qolgan kuchimni parchalab tashladi.
O‘rtamizdagi sukunat har qanday hayqiriqdan ham kuchliroq edi, qalbimizni teshib o‘tdi, qalblarimizni qayta tiklab bo‘lmaydigan darajada sindirdi.
“Nima deyapsan...” deb pichirladi u yonoqlarimni silagancha qoʻllari qaltirab, yuzimni ohista koʻtarib, koʻzlarimiz toʻqnashdi.
– Nega... nega menga bunday shafqatsiz so‘zlarni aytyapsan? Uning ovozi yorildi, og'riq har bir bo'g'inidan o'tib ketdi.
Sizning ichingizdan qon oqayotgandek tuyulsa va uni to'xtatish uchun hech narsa qila olmaysiz, bu tuyg'uni bilasizmi? Men uning ko'zlariga qaraganimda xuddi shunday his qildim - bir vaqtlar sevgi va ishonchni o'zida mujassam etgan ozorli, singan ko'zlar.
— Uyga ketaylik, maylimi? — dedi u xuddi meni ishontirganidek, o‘zini ham ishontirishga urinayotgandek bosh irg‘ab. Uning yonoqlarimdagi barmoqlari muloyim edi, shu daqiqani ushlab turishni juda xohlardim.
"Bu joyda emas. Biz gaplashamiz va buni tuzatamiz. Birga tuzatamiz, agar xohlamasang, men sen uchun tuzataman. Men qo'limdan kelganini qilaman ... "
"Siz qila olmaysiz," men uning gapini bo'ldim, ovozim zo'rg'a pichirladi, lekin uning ko'zlarini hayratda qoldiradigan darajada edi.
"Siz buni tuzata olmaysiz", deb takrorladim va bu so'zlar uni haqiqatga qaytarganday bo'ldi, ularning ta'siri qattiq va shafqatsiz edi.
U kuchsiz emas edi; Men u emasligini bilardim. Ammo ba'zi janglar uning uchun emas edi va u tuzataman deb o'ylagan narsa undan ko'ra ancha kattaroq va juda burilishli edi.
Bizni qutqarishga urinib, men uni xafa qilishim kerakligini bilardim. Lekin siz buni ko'rmayapsiz, shunday emasmi, Jungkook? Men sizdan yuz o'girmayman. Men sizni himoya qilishga harakat qilaman. Men bizni himoya qilishga harakat qilaman.
U pastki labini tishladi, ko'zlari iztirobga to'ldi, lekin baribir meni qo'yib yubormadi. "Nega bunday qilyapsan? Bu o'sha ahmoq uchunmi?" Uning ovozi biroz ko'tarildi, g'azab chekkasi og'rig'ini kesib o'tdi.
— U seni shunday deyishga majbur qildimi? — deb so'radi u va men javob berishga ulgurmay turib, u davom etdi: "Bilaman, bu o'sha. Bularning ortida u turibdi, shunday emasmi? Bularning hammasini senni aytishga va bajarishga majbur qildi."
Uning ko'zlari atrofga aylanib, xayoli parchalanib ketgan haqiqatimiz parchalarini birlashtirishga shoshildi.
U qo‘lini cho‘zib, yuzimdan adashib qolgan bir tola sochimni ohista taradi, teginishi juda nozik, yurakni ezadigan darajada muloyim edi. U uni qulog'im orqasiga qo'ydi va umidsizlikdan to'la ko'zlari bilan menga qaradi.
"U meni xafa qila olmaydi, Seona. Uning so'zlari sening fikrlaringni zaharlashiga yo'l qo'yma. Bu vaqt masalasi va men senga aytdim - men buni tuzataman. Men hammasini tuzataman."
U egildi, peshonasini mening peshonamga qo'ydi, nafaslarimiz aralashdi. -Iltimos, - deb pichirladi u, - bunday qilma, iltimos, meni shunday qoldirma.
Bugun sevgan insonimga qilgan azobimni hech qachon kechirmayman. Hech qachon. Men uni borligim va yo‘qligim bilan, aql-idrok lahzalarim va qalbimdagi tartibsizliklar bilan sevaman. U mening boshlanishim va oxirim, yuragimning langari va uning eng dahshatli bo'ronidir.
"Kechirasiz, Jungkook," deb pichirladim, ovozim shunchalik zaif ediki, u o'rtamizdagi bo'shliqqa zo'rg'a kirdi, men kaftlarimni uning ko'kragiga bosib, uni ohista itarib yubordim.
Yuragim parchalanib ketdi, lekin men buni qilishim kerakligini bilardim.
Iltimos, Jungkook, siz menga ishonishingiz kerak. Sizga bo'lgan muhabbatimga ishoning, hatto sizga xiyonat qilgandek bo'lsam ham. Hatto hamma narsa noto'g'ri bo'lsa ham, men bizdan yuz o'girgandek bo'lsam ham.
Siz shuni bilishingiz kerakki, men sizdan hech qachon, bu hayotda ham, keyingi hayotda ham uzoqlasha olmayman. Biz ajralmasmiz, har qanday dunyoviy rishtalardan tashqari ruhimiz bog'langan, ammo hozir men boshqacha qilib ko'rsatishim kerak. Bir kun kelib bizni yana butun qilishimiz uchun bizni ajratishim kerak.
Yuragingizni sindirishim kerak, uni qutqarish uchun. Vaqti kelganda bu qismlarni birlashtira olishimizga ishonch hosil qilish uchun bizni oxirgi marta parchalashim kerak.
Va bularning barchasi uchun - men bizni sindirishim kerak. Men yuragimizni parchalanishiga yo'l qo'yishim kerak edi.
— Tushunmayapsizmi? — deb so‘radim, uning ko‘z yoshga to‘la nigohiga duch kelganimda ovozim qaltirab. — Hozirgacha meni ko'ra olmayapsizmi? Men uning ko‘zlarida idrokning miltillashini qidirib, boshimni biroz egdim.
"Men sizni sevmayman", dedim labimdan zahardek tushib, havoni kesib o'tdi.
Lekin ichimda yuragim hayqirar, qayta-qayta qichqirar, men sizni sevaman, sizni sevaman, sizni sevaman-uning oxiri yo'q, undan qochish yo'q.
U shunchaki o'sha yerda turib, menga tikildi, ko'zlari mening ko'zimga qadaldi, avvaliga na so'z, na reaksiya. Keyin uning lablaridan achchiq kulgi chiqdi, shu qadar og'riqli ovoz ichimni yirtib tashladi.
— Haqiqatan ham bunga ishonishimni xohlaysanmi? — deb so'radi u, go'yo u meni haqiqatga yuz tutishga majbur qilgandek, men juda ko'p yashirishga harakat qildim.
Va u haq edi, shunday emasmi? Men uning ishonishini xohlamadim. Men aytgan har bir yolg‘onni ko‘rishini istardim.
Lekin baribir unga bosh irg'ab qo'ydim. – Ha, – dedim ovozim bo‘g‘iq, ko‘zim unikiga to‘qnashdi. Uning qo‘li hali ham umidsizlik og‘irligini ushlab turgan muloyimlik bilan qo‘limdan ushlab oldi.
"Agar meni sevmasang, - dedi u qora ko'zlari meni qidirib, - u holda menga javob ber." U mening nigohimni ushlab turdi.
"Nega men uchun Etanning oldida turding? Nega o'zingni xavf ostiga qo'yding?"
Savol o‘rtamizda muallaq turardi va men jim qoldim. Yuragim ura boshladi, tomog'im siqilib, o'zimni aytolmasdim.
Men jim qoldim, chunki uni himoya qilish uchun hamma narsa qilishimning sababi aynan men uni hayotdan ko'ra ko'proq sevganim ekanligini qanday tushuntira olaman?
Faqat yolg'on. Men uning ko‘zlarida yolg‘onni ko‘ra oldim. Uning nigohlari, so'zlariga xiyonat qilib, uni uzoqlashtirdi - u mening ko'zlarimga to'g'ri kelmasdi, gapirayotganda ovozida titroq bor edi.
U hamma narsani befarqlik pardasi bilan yashirishga urindi, lekin uning bu ko'zlarida men uchun sevgi, g'amxo'rlik va iliqlikdan boshqa hech narsa yo'q edi.
Bilmayman, nega - nega u bunday qilyapti. Nega u har bir qarashda, har bir so'zda haqiqatni ko'rganimda, u bizni ajratdi.
Ammo uning sababidan qat'i nazar, men uni qo'yib yubormoqchi emas edim. Agar uning har bir yolg'on gapi to'g'ri bo'lsa ham, uning so'zlari meni sindirish uchun bo'lsa ham, men uning ketishiga hech qachon yo'l qo'ymayman.
U meni ishlatishi, sindirishi, xohlaganicha burishi mumkin edi, lekin meni tashlab yuboradimi? Men hech qachon ruxsat bermayman.
— Tushunmayapsizmi? U xirilladi, ovozi qaltirab, ko‘zlari qisilib, meni yolg‘onchiligiga ishontirishga urindi.
"Men sizni sevmayman. Men sizni hech qachon sevmaganman. Men faqat pulingiz uchun siz bilan birga bo'ldim..." u qo'llari ko'ksimga bosib, meni itarib yubormoqchi bo'ldi, lekin...
Men uning qo'lini mahkam ushladim va uni o'zimga tortdim, badanlarimiz to'qnashib ketdi, men uni keskin qarashim bilan kesib tashladim.
"Meni vayron qil. Meni qiynoqqa sol. O'ldir", dedim unga yaqinroq kelganimda his-tuyg'ularim og'irligidan ovozim yorilib. — Lekin meni hech qachon tark etma.
Uning so‘zlaridan lol qolgan holda indamay qoldi. Uning bu so'zsiz bayonoti uning qat'iyatini bir lahzaga buzdi va u javob berishga o'zida kuch topa olmadi.
Uning ko'zlari biroz ochilib ketdi, lekin u iloji boricha o'zini yig'ib, tezda ko'zlarini yumdi. U nigohini olib qochdi, lablari qaltirab, uni itarib yuborishga intilardi.
"Meni qolishga majbur qila olmaysiz..." dedi u his-tuyg'ulari og'irligidan ovozi xirillagancha.
Uning lablaridan achchiq kulgi chiqdi va u buni anglamasdanoq, u uni devorga mahkamlab qo'ydi, tanasi unikini qafasga solib, uni o'zi va orqadagi sovuq yuza o'rtasida ushlab oldi.
— Ajralish, faqat sening qaroring bo‘lishi mumkin emas, xotin, — dedi u xirillagancha, ko‘zlari qorayib.
Uning yuzi shunchalik yaqin ediki, u nafasining issiqligini terisida his qildi.
U engashganida uning orqasi murosasiz devorga bosildi, lablari uning qulog'iga tegdi. "Men bilan ajrasholmaysan. Men bunga yo'l qo'ymayman", - dedi u qat'iy davom etdi.
U his-tuyg'ular oqimini ushlab turish uchun labini tishladi, ovozi pichirlashdan zo'rg'a: "Men ruxsat so'ramayman, Janob Jeon".
Uning ko'zlarida xavfli narsa, egalik qiluvchi narsa chaqnadi. U nigohini uning yuziga bir necha santimetr uzoqlikda bo'lishi uchun orqaga tortdi.
- Men ham bermayman, - dedi u, ovozi qo'pol, deyarli pichirlab.
Nafasning issiqligi uning yonoqlarini silar, u yaqinroq egilganida, lablari uning terisi ustida aylanardi. Uning nafasi qisilib ketdi va u: "Men seni hech qachon qo'yib yubormayman" deb pichirlaganida, u qotib qoldi.
Uning qip-qizil ko'ylagi ustidan mahkam ushladi va o'zini haqiqatga bog'lamoqchi bo'lib, ular orasidagi masofani yopdi va uning lablarini yumshoq, ammo qat'iyatli o'pishda ushlab oldi. Uning teginishi yumshoq edi.
"Meni tark etishingga yo'l qo'ymayman", deb uning lablariga shivirladi, xuddi doimiy eslatmadek, ovozi hissiyotdan xirillab.
Keyin, ogohlantirmasdan, uning lablari uning pastki labini sekin va ataylab tishlay boshladi, bosim uni aqldan ozdirdi va uning qat'iyatini zaiflashtirgan hissiyotlarni qo'zg'atdi.
U o'zini ushlab turishga harakat qildi, lekin badaniga shiddat bilan o'tayotgan hislar tizzalarini zaiflashtirdi. U uni chuqurroq, egallab o'par ekan, uning ko'ylagidagi tutqichi bo'shashdi, tili uning lablarini ayirdi, og'zini har chegaradan oshib ketgan ochlik bilan bosib oldi, u qo'yishga uringan har bir devorni buzib tashladi.
Uning bir qo'li qizning beliga mahkam o'rnashib olgan, ikkinchi qo'li uning soniga sirg'alib, o'rtalarida bo'sh joy qoldirmay, yaqinroq tortardi.
Uning o'pishi hamma narsani o'z zimmasiga oldi, uning borligi kuchli edi va uning qila oladigan narsasi bo'ronga taslim bo'lish - bu Jeon Jungkook edi.
Uning titrayotgan qo‘llari uning ko‘kragiga bosilib, ular orasida bo‘sh joy yaratmoqchi bo‘ldi, lekin u qochib ketishiga yo‘l qo‘ymadi. Jungkook uni yana ham o'ziga tortdi, ularning badanlari bir-biriga ezildi, chunki uning lablari bu safar yana chuqurroq va qizg'inroq bo'ldi.
U uning o'pishidagi umidsizlik va ehtirosni his qildi va bu uning nafasini to'sib qo'ydi. U uni orqa devorga mahkamlaganda, uni so‘z bilan ifodalab bo‘lmaydigan sog‘inch va iztirob, muhabbat va iztirob aralash shiddat bilan yutib yubordi.
Uning lablari qiznikini tark etib, uning ochiq bo'yin chizig'igacha issiq o'pdi va uning og'zi uning sovuq terisiga bosganida beixtiyor orqasi egildi.
Uning ko‘ylagini mahkam ushlaganicha, bo‘g‘imlari oqarib, unga yopishgancha his-tuyg‘ular girdobiga qarshi turishga urinardi.
"Jungk-" u uning ismini aytmoqchi bo'ldi, lekin lablari uning yoqa suyagini so'rishi bilan uning tomog'ida bu so'z o'chib qoldi va butun borlig'iga tok yubordi.
Uning nafasi qisilib, ko'zlari yumilib, uning teginishidan alangalangan hislarni ushlab turishga harakat qildi. Uning qo'li uning orqa tomonida yurib, har bir egilish va cho'kishni kuzatib, uni birlashtirmoqchi bo'lgandek, uni yanada yaqinroq tortdi.
U endigina teginishni chuqurlashtirmoqchi bo‘lganida, yaqinlashib kelayotgan qadam tovushi ularning lahzalarini buzdi va ikkalasini ham haqiqatga qaytardi.
U tezda o'zini bir joyga tortdi, ular orasidagi aloqani buzdi va iloji boricha ko'proq masofani yaratishga harakat qilib, uni itarib yubordi. Uning nafasi yirtilib ketdi, yuragi urib ketdi, lekin u endi uning oldida ojiz bo'lishiga yo'l qo'ya olmasdi.
Jungkookning qoshlari uning to'satdan chekinishidan hafsalasi pir bo'ldi, ko'zlari aytilmagan so'zlarning olovidan yonib ketdi, uni o'ziga qaytarish istagidan yondi. U oldinga bir qadam tashladi va ular orasidagi masofani yana bir bor yopish uchun qo'l uzatdi, lekin keyin...
“Ketish vaqti keldi,” deb e’lon qildi chuqur, erkak ovozi, havoda bo‘ronga o‘xshab qolgan taranglikni buzdi.
Ikkovi ham o‘girilib qarasa, Etan o‘sha yerda turgan, nigohi ularga qadalib, ularning chigal holatining har bir tafsilotini o‘rganib turardi. Uning ko'zlari uning bo'ynidagi xira izlarga chalindi, bu Jungkookning teginishidan dalolat beradi va uning nigohi biroz qisildi, lekin uning qiyofasi vazmin, xulq-atvori xotirjam va jamlangan edi.
Etan bir og'iz so'z aytmay uning oldiga bordi, yuzi mayin tabassumga aylangancha, u qo'lini cho'zdi va qo'lini qo'liga oldi, barmoqlarini bir-biriga bog'ladi. — Ketdik, — dedi u ohangi yumshoq, ammo qatʼiy, qoʻlini taskin beruvchidek siqib qoʻyarkan.
"U hech qaerga ketmaydi", deb o'ng'illadi Jungkook, qo'li uning boshqa bo'sh qo'lini ushlab, qo'yib yuborishdan bosh tortdi. Uning ko'zlari bo'ysunmaslik va qat'iyat bilan to'lgan Etanga qamalgan edi.
Etan sekin orqasiga o'girildi, ko'zlari Jungkookning qo'lini ushlab turgan joyga tushdi. Ular orasidagi keskinlik shu qadar sezilib turardiki, xona nafasini ushlab turgandek tuyulardi.
Ular o'rtasida jim urush avj oldi - Jungkookning umidsiz tutilishiga qarshi Etanning xotirjam va egalik da'vosi - u himoya qilmoqchi bo'lgan sevgi va qurbonlik tufayli ikkalasi o'rtasida qamalib qolgan edi.
Wattpaddan tarjima qilindi.
Author: ttaeqior