Millionerning turmush o‘rtog‘i
Men u odamning quchog'ida harakatsiz turganimda, uning ovozi og'ir sukunatni buzdi.
"Seona?" Uning ovozining jarangi meni hayratda qoldirdi va ko'zlarimni katta-katta qilib qarashga majbur bo‘ldim.
"Taehyung..." deb pichirladim, ovozim zo'rg'a eshitilardi.
Uning yuzida tashvishli ifoda bor edi, u meni so'roqqa tutib, meni bag'riga bosdi. "Yaxshimisan? O'zingga zarar yetkazmadingmi?" Men uning nigohiga duch kelib, boshimni biroz chayqadim.
Bizning yaqinligimizni anglab yetgach, men shosha-pisha uning qo'llaridan chiqdim, barmoqlarim asabiy tarzda sochlarim va kiyimlarimga tegdi. Bu yaqin edi.. Xayolimdan bir fikr o'tdi.
"Nega sen-" Va men gapimni tugatmagunimcha, Taehyung qo'llarimdan ushlab, oramizdagi masofani yaqinlashtirdi. "7 oydan beri qayerda eding?" — soʻradi u, nigohi oʻtkir va jiddiy.
"Seni qanchalik ko'p qidirganimni bilasanmi? Sening mobil telefon raqaming o'chirilgan va men sen bilan bog'lanishning boshqa muqobil yo'llarini topa olmadim", deb davom etdi u, ovozidagi shoshilinchlik bilan.
Men uning so'zlari tashvishli bo‘lganligi uchun, nigohimni pastga tushirdim. "Taehyung..." deb boshladim, lekin u yolg'iz o'zim duch kelgan qiyinchilikni tushungandek davom etdi.
"Hamma narsaga yolg'iz chidash qiyin bo'lsa kerak." — dedi u, boshini ko‘tarib, unga qarashimga sabab bo‘ldi. Uning nigohi yumshab ketdi, u menga qaytib qaradi.
Uning bu oddiy so'zlari meni ichimda his-tuyg'ular to'lqinini his qilishimga yetarli edi. Va men javob berishga ulgurmagunimcha, ko'zlarimda yosh to'planib qolgan edi.
Buni eshitish juda og'riqli edi, lekin tan olasizmi? Buni men hech kim bilan baham ko'ra olmayman.
Taehyung va men bolaligimizdan beri ajralmas do‘st edik. U doim yonimda bo'lgan.
Ammo moliyaviy vayronagarchilik bo'roni oilamni bosib, bir vaqtlar baxtli bo'lgan uyimizga soya solganida, qattiq haqiqat o'zini do'st va oilamiz deb da'vo qilganlarning asl qiyofasini ochib berdi.
Ularning deyarli barchasi yuz o‘girib, bizni musibat oldida yolg‘iz qoldirdi.
Men oilamning og'ir muammolariga duch keldim va qiyin qaror qabul qildim.
Keyinchalik rad etishdan qo'rqib, bizni tashlab ketgan odamlar, jumladan, endi uzoq xotiralarga aylangan bolalik do'stlari bilan aloqalarni uzishni tanladim.
O'zimning yolg'izlikda men vaziyatni o'zim hal qilishga intildim, o'zimni shahar bo'ylab aks-sado beradigan gap so‘zlardan himoya qildim.
Bu notinch vaqt ichida Taehyung shifokorlik faoliyatini davom ettirib, chet elda edi. Men uning talabchan martabasini bilardim va unga muammolarimni aytishni istamasdim, unga murojaat qilishdan o'zimni tilardim.
Bugun esa, u bilan bu kutilmagan uchrashuvdan so‘ng, o‘tmishim va bugunim bir-biriga to‘qnashib ketgandek, aytilmagan his-tuyg‘ular bilan kurashayotgandek tuyuladi.
Shifoxonaning jimjit yo‘lagida uning “Xolamning ahvoli qanday?” degan savoli aks sado berdi. Onamning ahvolidan bexabar ekan.
Men uning savoliga javob berishga ikkilanib qoldim va uni shaxsiy ishlarimdan bir oz masofada saqlash yaxshiroq deb qaror qildim.
Men unga etarlicha ishonmayman, lekin men endi hech kimni ishlarimga aralashtirmoqchi emasman. Men allaqachon nomidan er bo‘lgan Jungkook uchun yukman.
— Seni bu yerga nima olib keldi? Men suhbatni boshqa tomonga burishga urinib, aytishga muvaffaq bo'ldim. Uning javobi bir daqiqalik sukut saqlash edi, u mening so'rovi bilan shug'ullanishni istamasligimni kuzatganida, keskinlik paydo bo'ldi.
U jimlikni buzdi va kimligini doktor Kim Taehyung ekanligini oshkor qildi. Ko‘zlarim ishonmay ochilib ketdi – tibbiy mahorati bilan mashhur bo‘lgan Kimning oilasi mamlakatdagi eng yaxshi shifoxona bilan bog‘lanmasligiga qanday e’tibor bermadim?
– Men bu kasalxonaga yangi direktor bo‘lgan amakimni ko‘rgani, uni tabriklagani keldim. Tez orada bu shifoxonaga shifokor bo‘lib ishga kiraman. U meni jim qoldirib tushuntirdi.
Taehyungga o'ychan nigohlarimni qaratganimda bizni uzoq davom etgan sukunat qamrab oldi.
Uning chimirgan qoshlari vaziyatning aks ettiruvchi jiddiylikni bildirardi.
Shu payt onamning palatasidan hamshira biz tomon yugurdi.
"Xonim, siz telefoningizni ichkarida qoldiribsiz", deb xitob qildi u, o'rtadagi sukutni ovozi bilan kesib. "Rahmat". Tezda palataga qaytish oldidan hamshirada iliq tabassum paydo bo'ldi.
E'tiborim yana Taehyungga qaratildi, uning jiddiy chehrasi yanada chuqurlashdi. "Nima bo'lyapti, Seona?" — deb so'radi u, uning tashvishi peshonasining chimirilishidan sezilib turardi.
Qochib qutulishning iloji yo'qga o'xshaydi; Men haqiqatni ochishim kerak.
"Onam.... shu yerda kasalxonada", deb tan oldim va uning ko'zlari hayratda qoldi.
Otam vafotidan keyin onam bilan men nimaga duch kelganimizni hech kim bilmaydi. Bu biz uchun halokatli voqea bo'ldi. Onamning sog'lig'i haqida hozirgacha ko'pchilik bilmaydi. Yoki shuni aytishim kerakki, hech kim tirikligimizni tekshirib ko'rmagan.
Taehyung yaqinda xorijdan qaytgan, shuning uchun u bu haqda hozir bilishi tabiiy.
Shunga qaramay, men bir muhim narsani - Jungkook bilan turmush qurganimni yashirishni tanladim.
Bundan tashqari, ishonchim komilki, Jungkook har qanday sharoitda ham bizning munosabatlarimizni hech kimning oldida oshkor qilishni xohlamaydi, shuning uchun uni qanday bo'lishi kerak bo'lsa, shunday qilib yashirganim ma'qul.
Taehyung, mening qo'limdan ushlab, so'zlardan ham oshib ketadigan taskin beruvchi ifodada harakat qildi. "Men bilan yasha, Seona. Men senga va Park xolaga yaxshi qarayman." Uning kutilmagan taklifidan men hayratda unga tikilib qoldim.
Men ikkilanib qo‘limni uning qo‘lidan tortib oldim, uni mening ishimga jalb qilmaslik fikri hamon ichimdan o‘tib ketardi. U menga bu yordamni taklif qilganidan xursandman, lekin menda hamma narsa tayyor. 2 oydan keyin men ajrashish uchun ariza beraman va Jeon oilasi bilan aloqalarimni uzmoqchiman. Demak, uni bularning barchasiga jalb qilish faqat vaziyatni chigallashtiradi.
Bir paytlar taskin bergan iliqlik o'rnini mayin sovuqlik egalladi va u shunday dedi: "Sening tashvishlanayotganingni qadrlayman, Taehyung, lekin men hamma narsani o'zim hal qila olaman. Menga sening yordamingiz kerak emas".
Taehyungning yuzini qayg'u egalladi, ular orasidagi masofa oshib borayotgandi. Bir paytlar uning ko‘zlarida quvnoqlik timsoli bo‘lgan Seona endi uning hayotidagi o‘zgarishlarning guvohi bo‘lib turardi.
"Men ishga joylashdim va o'zimga ham, onamga ham g'amxo'rlik qila olaman", deb tushuntirdi u Taehyungning nigohiga qat'iyat bilan qarab. Go‘yo uning yuzida aytilmagan fikrlarni payqagandek edi.
Taehyungning lablarini achchiq-shirin tabassum egalladi, u javob berdi: "Shunga qaramay, bilginki, men sen uchun shu yerdaman". Dedi u.
Seona o'z his-tuyg'ularini ifodalab sekin bosh qimirlatib qo‘ydi.
Keyingi sukunatni buzib, Taehyung so'radi: "Onang bilan uchrashsam maylimi?" Seona, bosh irg'ab rozi bo'lishdan oldin biroz ikkilanib turdi.
Ular onasining palatasi tomon burilishganida, Seonaning telefoni jiringlab, lahzani buzdi. Jungkookdan kelgan matnda "Men seni kasalxona tashqarisida kutaman" deb yozilgan.
Seona to‘satdan Kechki ziyofat haqida esladi. Taehyung uning qiyofasidagi o'zgarishlarni kuzatdi va: "Men bilan bo‘lishing shart emas. Bemalol ketishing mumkin" dedi.
U Seonaning shoshilinch ishi borligini bilgandek gapirdi.
Seona bir necha daqiqa joyida Taehyungga tikilib turdi, telefonini mahkam ushlagancha, u shosha-pisha bosh irg'ab, tezda xayrlashdi va yo'lga chiqdi.
Yo'lakda yolg'iz Taehyung qo'llarini jinsi shimining cho'ntagiga tiqib, Seonani ko'zidan g'oyib bo'lguncha kuzatib turdi.
— Nega u bu yerda?.. Hali ziyofat bo‘lgani yo‘q. — deb g‘o‘ldiradim o‘zimcha.
Kasalxonadan chiqib tashqaridagi qattiq quyosh nuri bir zum ko‘zimni ko‘r qilib qo‘ydi, o‘tgan odamlarning shovqinli manzarasi va yo‘lda to‘xtovsiz o‘tayotgan mashinalarni ko‘rib qoldim.
Olomon orasida mening e'tiborimni tortgan, tanish qora mashina - Jungkookniki tortdi. Hech ikkilanmay, qadamim tezlashib, yo‘lakdan o‘tib ketdim.
Mashinaga yetib borgach, yo‘lovchi o‘rindig‘ining eshigini ochdim. Jungkook dvigatelni ishga tushirish vaqtida joylashib olganimda charm o'rindiqlar terimga sovuq tegdi.
Men unga ko'z qiri bilan qaradim, havoda og‘ir sukunat. Biz haydab ketayotganimizda derazadan tashqaridagi shahar manzarasi xiralashdi, qiziqishim kuchaydi.
Yana o‘zimga chiday olmay, sukunatni buzdim: “Qayerga ketyapmiz?”. Jungkook indamay qoldi, diqqatini yo'lga qaratib, meni hayron qoldirdi.
Unga nima bo'ldi? Men hayron bo'ldim. Daqiqalar o'tishi bilan uning jim turishi mashina ichida kuchayib borayotgan keskinlikni keltirib chiqardi. Voy, avvaliga u meni olib ketishni aytgan edi, endi esa u menga jimgina muomala qilyapti.
Menda bu muz kubini yuziga urish istagi bor. Seonq, xotirjam bo'l. Siz xotirjam bo'lishingiz kerak. Bu muz kubiga e'tibor bermang. Bu muz kublarining 24/7 sovuq bo'lish qoidasi. Men bunday narsaga sabrimni yo'qotmasligim kerak. Yaxshi, agar u men bilan gaplashishni istamasa, men buni qilish uchun o'layotganim yo‘q.
Men o'rtamizda sukunatni davom ettirishga qaror qildim.
Nihoyat, mashina katta butik oldida to'xtadi, uning tashqi ko'rinishi nafislik va dabdabani taratib turardi. Mening nigohlarim yopiq deraza orqali u joyga hayrat va noaniqlik bilan qaradim.
"Nega bu erga keldik? U meni xarid qilish uchun olib keldimi?"
Deraza orqali tashqi dunyoga qarab men o‘ychan sukunatda o‘tirdim.Tez orada mening hayolimda fikrlarim paydo bo'ldi. Ko'p o'tmay hayollarim to'satdan uzildi.
Jungkook mashinadan tushdi, u meni diqqatimni tortdi. Deraza tashqarisidagi to'satdan harakat meni haqiqatga qaytardi va men uning harakatlanishiga qarab qoldim. Ichimda bir savol bor edi - men uning yoniga borsam bo'ladimi yoki yo'qmi? Nega bu yerda ekanligimizni hali ham aytmadi.
Men uning xatti-harakatlarini kuzatar ekanman, yengil bezovtalik paydo bo'ldi. Uning qomati chiroyli tarzda harakatlanar, bir qo'li cho'ntagiga bexosdan sirg'alib kirdi, ikkinchisi esa yuziga ko'tarilib, qo'l soatidagi vaqtni tekshirdi.
Uning yurish-turishidagi notinchligidan ko'rinib turgan sabrsizlik bilinib turardi.
O‘rnimda orqaga suyanib o‘turdim. O'zingiz menga yaqinlashmaguningizcha, men tashqariga chiqmayman.
Mening ko'zlarim unga tikilib turdi.
U meni o‘zim mashinadan tushishimni kutayotganini sezdim.
Ichimda qoniqish hissi paydo bo'lganida, lablarimda jilmayish paydo bo‘ldi. Jimgina xuddi uning mashinadan tushishini kutayotganini bilmagandek soqov rolini o‘ynashga qaror qildim
Keling, bu qat'iyatli munosabatingiz bilan qancha vaqt turishingiz mumkinligini ko'rib chiqaylik, janob Jeon.
Har bir o'tgan soniyada uning sabrsizligi sezilib bordi va u menga o'g'irilib qaradi.
Ko‘p o‘tmay uning sabri to‘ldi. U yo'lovchi tomoniga qarab yurdi, qo'lini eshik tutqichida ushlab, mashina eshikini ochdi.
Eshik g‘ijirlab ochilganda uning ko‘zlari menikiga to‘qnash keldi. Mashinadan chiqishimni so'zsiz iltimos qilganida, mayin shabada sochlarimning tolalarini tebratdi.
Shunga qaramay, men unga bo'ysunishim qiyin edi. Soniyalar o'tib ketdi.
Jungkookning qiyofasi ohista o'zgardi, uning yuzlarida g'azablanish bor edi.
“Iltimos, tashqariga chiqishga harakat qila olasanmi?” deganida, uning ovozidagi iltijo g'azab bilan chiqib ketdi.
Ichimdan kulib qo‘ydim. Biroq, uning yuzi mening o'yin-kulgimni yashirishimga sabab bo‘ldi.
Uning nigohiga duch kelib, boshimni qimirlatib, nihoyat mashinadan tushdim. Bu men uchun kichik g'alaba bo'ldi.
Men va Jungkook hashamatli o'rindiqlarga o'tirar ekanmiz, dabdabali butik ichida havo hashamatning hidiga to'la edi. Ko'zlarim nafis dizaynlarni ko'rib, ularni nafis taqdim etayotgan xodimlarga hayron bo'ldim.
Mening nigohlarim chalg‘iganda, birdan telefonda o‘tirgan Jungkookga qaradim.
Bugun tushdan beri u menga qandaydir g'azablantirgandek sovuq munosabatda bo'ldi. Nima uchun?
Nozik qo‘llarida ko‘ylagi bilan xizmatchi xodim yaqinlashganda birdan xayollarim tarqaldi.
"Xonim, bu ko'ylak sizga juda mos keladi. Siz uni kiyib ko'ring", deb taklif qildi u e'tiborimni Jungkookdan uzoqlashtirib Ko'ylakga ko'z tashladim.
Menimcha, bu rang menga mos kelmaydi. Xayolimdan bir fikr o'tdi, ammo ko'p o'ylamasdan o'rnimdan turdim, hamyonimni divanga qo'ydim va kiyinish xonasi tomon yurdim.
Xodim bir ayol meni yaqindan kuzatib bordi, ko'ylagi qo'liga o'ralib, orqamdan keldi.
Ko'zim qiri bilan Seona uning kiyim almashtirish xonasi tomon ketayotganini ko'rdim. Tezda telefonimning ekranini yopdim, xayolim beixtiyor kasalxonada bo‘lgan voqeani esladi.
Erkakning uni quchog'iga bosganini ko'rgan zahotim men tezda kasalxonadan chiqib ketishga majbur bo‘ldim. Bu odam kim edi? Va nega u uni shunchalik yaqin tutdi?
Bu o'ylar hayolimdan ketmasdi, mashinamga qaytishim bilan unga tez chiqishini so'rab sms yozdim. Ular bir biriga yaqinroq qarashdi va bu meni bezovta qildi.
Ko'p o'tmay, xodimlarning nozik tarzda taqdim etgan liboslari e'tiborimni tortdi. Ularning har biri o'ziga xos jozibaga ega edi, lekin mening nigohim ajoyib oq ko'ylakka qadaldi, uning nafisligi boshqalardan ajralib turardi.
Sof oppoq libosni ko‘rganimda hayolimdan bir fikr o‘tdi. Oq rang unga juda mos keladi. Ko'ylak go'zallik timsoli bo'lgan soddalikdagi uning mohiyatini aks ettiruvchi so‘zsiz o'zida mujassam etgandek edi.
Butikning jimjimador nafisligi o'rtasida mening e'tiborim Seona kiyinish xonasi tashqarisida, qo'llarida nozik liboslar to'plamini ushlab turgan ayol xodimga tushdi.
Men nozik imo-ishora bilan unga ketishiga ishora qildim va bunga javoban u meni yo'lakda yolg'iz qoldirib, chiroyli orqaga chekinishdan oldin ta'zim qildi.
Ko‘zlarim pastga qarab, qo‘limga osilgan beg‘ubor oq ko‘ylakka tushdi. O‘yga berilganimda jimlikni mayin bir ovoz buzdi.
Kiyinish xonasi ichidan Seonaning mayin iltimosli ovozi eshitildi: "Hey, menga zip bilan yordam bera olasizmi?" Uning gapini eshitib men joyimda qotib qoldi.
Bir lahza o‘tib, uning ovozi yana aks-sado berdi, bu safar biroz shoshilinchroq: "Hoy, kimdir bormi?"
Wattpaddan tarjima qilindi.
Muallif: @𝒕𝒕𝒂𝒆𝒒𝒊𝒐𝒓