Millionerning turmush o‘rtog‘i
"Men u bilan gaplashmoqchiman. Hammangiz borishingiz mumkin."
"U nima qilyapti?" Men o'yladim, Jungkook kutilmagan e'lon qilib, meni hayratda qoldirdi. U nima qilmoqchi ekan, deb o‘yladim. Nimadir noto‘g‘ri. Uning matniga javob bermaganim uchun u meni haqorat qilmoqchimi? Shunday bo'lishi mumkinmi?
"Hamma ishga qaytsin!!" Choi xonimning ovozi xayollarimni uzib, hammani ishga chaqirdi. Men atrofga qaradim va mening hamkasblarim Choi xonimning buyrug'iga binoan allaqachon bo'limga qaytishni boshlaganini ko'rdim. Yo'q... meni u bilan yolg'iz qoldirmang. Menda ularga qo'shilish istagi bor edi.
Qabulxona tozalanar ekan, e'tiborim yonimda turgan Jungkook tomon qaratildi, uning nigohlari tinimsiz menga tikilardi.
— Ortimdan yur, — deb buyruq berdi u ovozi xayollarimni kesib, hech ikkilanmasdan oldinga qadam tashlay boshladi. Ko‘nglimda sodir bo‘layotgan vaziyatni tushunishga urinib, o'ylana boshladim.
U qayerda boryapti? Bu odam nima qilyapti? Nima bo'lishidan qat'iy nazar, hozir men faqat uning aytganini qilishim mumkin.
Men itoatkorlik bilan uning orqasidan ergashmoqchi bo'lganimda, tanish ovoz fikrlarimni bo'ldi. Choi xonim yonimda paydo bo'ldi, u qulog'imga yaqin kelib pichirladi.
"Seona, uning oldida yaxshi taassurot qoldir", deb gapirdi u, ohangida shoshilinchlik hissi bor edi. Uning oldida yaxshi taassurot qoldiraymi? Bu fikrning o'zi ham istehzoli edi. Unga nima deyishni tushunolmay qoldim. Men unga shunchaki biroz bosh irg'ab qo'ydim.
Ammo uni bu yerga nima olib keldi va u men bilan nima haqida gaplashmoqchi edi, degan xayoldan ham qutulolmadim. Jungkookga ergashishdan oldin, ichimda ko'p savollar bor edi.
Men xonaga kirdim, Jungkook yumshoq divanda bemalol o'tirgan, uning holati bo'shashgan, ammo buyruq beruvchi. Men yaqinlashganimda uning ko‘zlari menga qarab miltillab turdi, umurtqa pog‘onamda yuragim urib ketdi.
"Nima qilmoqchisiz..." deb boshladim, lekin uning iltimosi bilan to'satdan gapim uzilib qoldi.
— Avval menga suv olib bera olasanmi? — so‘zlari mening gapimga aralashdi. Xo'rsinib, uning talabini indamay qabul qilib, bosh irg'ab qo'ydim.
Ko‘p vaqt o‘tkazmay, uning iltimosini bajarish uchun xonadan chiqdim. Bir necha daqiqadan so‘ng men qo‘limda ko‘za suv va stakan bor patnis bilan qaytib keldim.
Tovoqni uning oldidagi shisha stol ustiga qo'yib, men Jungkookning oldida turib, keyingi ko'rsatmalarni kutdim. Bir lahzaga bizni sukunat o'rab oldi, uning shiddatli nigohlari har bir harakatimni sindirib tashlayotgandek edi.
— Endi u nimani xohlaydi? Men ich-ichimdan o‘ylanib qoldim.
"O'zim uchun suv quyishim kerakmi?" — so‘radi u, uning so‘zlari pastkashlik bilan. Ichimda g'azab paydo bo'ldi.
Oh, mutlaqo yo'q! Ishonchim komilki, 100 ta pari yerga tushib, sizga bir stakan suv quyishni intiqlik bilan kutmoqda.
Javob berishni istamay, unga bir stakan suv quydim, suyuqlik stakanga bemalol oqib tushdi. Uni unga uzatar ekanman, u to'satdan stakanni qo'yishdan oldin bir qultum ichganini ko'rdim, uning harakatlari meni hayratda qoldirdi. To'satdan nima bo'lganini tushunolmay, unga bir muddat ma'nosiz tikilib qoldim.
"Bu suv men uchun juda sovuq", dedi u, nigohi menikiga to'g'ri kelib. Juda sovuqmi? Lekin u qadar sovuq emas edi... Balki men xato qilgandirman. Tezda patnisni oldim va xonadan chiqib ketdim.
Men xonaga boshqa patnis bilan kirdim. Patnisni uning oldiga qo'yib, suvni stakanga quydim.
Bir og‘iz so‘z aytmay, uning oldiga taqdim etdim. Lekin u qadahni labiga ko'targancha, bir qultum ichdi va uni yana qiziqishsiz qo'ydi. Endi nima bo'ldi? Men unga yana hayron bo‘lib qaradim.
"Suv iliq bo'lib qolganga o'xshaydi", dedi u beparvolik bilan, uning ohangi mening sabrim chegarasini sinab ko'rayotgandek edi. Uning so'zlarini eshitganimdan so'ng, mening ichki g'alayonim qaynab ketdi. Uning xabarini tushunar ekanman, lablarimda majburan tabassum qildim.
Jimgina bosh irg'ab, jahlimni niqob ortiga yashirib, yana bir bor xonadan chiqdim.
Yana bir necha daqiqadan so'ng:
Tashqarida turib, yana xonaga kirishdan oldin o'zimni yig'ish uchun bir oz vaqt ajratdim va o'zimni xotirjam saqlashim kerakligini eslatdim. U buni ataylab qilyaptimi yoki yo'qmi bilmadim, lekin uning kichik o'yinlari mening xotirjamligimni buzishiga yo'l qo'ymaslikka qaror qildim.
Shu qaror bilan men topshirilgan vazifaga qaytdim. Bu safar xonaga kirganimda, suv salqin va iliq o'rtasida mukammal darajada edi. Stakanni uning oldiga qo'yib, men uning navbatdagi talabiga tayyorlandim.
Ammo men uning keyingi harakatini bashorat qilishimdan oldin, u gapirdi, uning iltimosi meni hayratda qoldirdi. — Men endi suv istamayman, menga achchiq kofe bersang-chi?
Men stakanni mahkam ushladim, "Kofe?" Men takrorladim, majburan tabassumim ichidagi qaynab turgan g'azabimni korsatib.
Chuqur nafas olib, men g'azabimning ko'tarilgan oqimini bostirdim va xotirjam bo'lishga urindim. Patnisni yana ko'tarib, uning so'nggi talabini bajarish uchun xonadan chiqdim.
U so'ragan achchiq kofe bilan qaytib, men uni oldiga qo'ydim, uning javobini kutar ekanman, sabrim jidamasdi. Lekin u taraddudlanib, uning oldidagi ichimlikga qarab mulohaza yuritishga vaqt ajratar ekan, men sabrim to'lib ketganini his qildim. Xo'sh, u hozir nimani o'ylayapti?! Kofe istamadingizmi?! Unda oling. Nima shunchalik uzoq vaqt o'ylanib qoldingiz?
U yana gapirmoqchidek boshini bir oz yon tomonga burdi. Xudoga qasamki, agar bu safar u...
Yana bir mulohazadan, yana bir talabdan qo‘rqqanimdek, uning so‘zlari hayollarimni kesdi. — Kofe bu...
Ammo bu safar u gapini tugatmasdanoq, mening jahlim chiqib, so'zlarim uning gapini to'xtatib. "Juda issiqmi?! Juda sovuqmi?! Yoki iliqmi?!" — deb o'tkir va keskin gapirdim. g‘azabim nihoyat ehtiyotkorlikimni kesib o'tdi.
Men endi buni qila olmayman. U nima qilyapman deb o'ylaydi?
U mening to‘satdan gapirganimdan dahshatga tushib, boshini ko‘tarib menga qarar ekan, uning tinimsiz talablari oldida nihoyat o‘zimni tasdiqlaganimdan qoniqish hissini his qildim.
Xonada tarang sukunat hukm surardi. Jungkookning bir soniya oldin hayratda qolgan ifodasi endi befarq bo'lib, ko'zlari menikiga qadaldi.
Sizga nima bo'ldi o'zi?" — deb so'radim, hafsalam pir bo'lib, ohangimni yo'qotib. "Siz gaplashmoqchiman dedingiz, lekin siz mendan faqat topshiriqlarni bajarishimni so'rayapsiz. Agar muhokama qilmoqchi bo'lgan hech narsa bo'lmasa, menga ruxsat bering."
Yetarli edi. Bularning barchasini qilib, u nimani isbotlamoqchi edi? Men topshiriqchi qiz emasman.
Uning bu xatti-harakati meni juda g'azablantirdi va u bilan bir lahzani yolg'iz o'tkazishni xohlamay, ketishga qaror qildim.
Ammo ketmoqchi bo‘lganimda, qo‘limni qattiq ushlab, birdan men orqaga tortildim, orqam orqamdagi mustahkam devor bilan to'qnashib ketdi. Boshimni ko‘tarib qaraganimda, qo‘li devorga mahkam bosilgan Jungkookni turganini ko‘rganimda sarosimaga tushdim.
Nahotki u devorlarga shunchalik ishqiboz?! Bu hozir ikkinchi marta. To'satdan, uning oxirgi marta xuddi shunday qilgani esimga tushdi va keyin .... o'sha lahza...
Xonada yana sukunat. Agar u o'z harakatlarini takrorlasa nima bo'ladi?
Agar u yana shunday qilsa-chi? Ehtiyot bo'lish yaxshiroqdir. Men buni yana takrorlanishini istamagan bo'lsam ham, bo'ynimdagi o'sha lahzani eslaganimda, beixtiyor yonoqlarim pushti rangga aylanadi.
Uning lablari o'sha paytda aqldan ozish uchun etarli bo'lgan xotiralar. Men uni yomon ko'radiganim kabi emas -
Jin ursin menga nima bo'ldi?!! Qanday qilib men -
Barmoqlarim nozik titrar ekan, men tasodifan Jungkookga qaradim, u mening o'ziga xos xatti-harakatimni kuzatar ekan, uning qoshlari chimirilganidan sarosimaga tushib qolganini ko'rdim.
"Nima qilyapsan?" Uning ovozi sukunatni kesib o'tdi, keskin va savolli.
Men tomog'imni tozaladim. "Sizning ishingiz bo'lmasin", deb javob berdim, ohangim bo'ysunmay.
Menga odatdagidek teshuvchi nigohi bilan qaragancha qoshlari ko‘tarildi. Uning ko‘zlariga uzoq vaqt to‘qnash kelolmay, o‘zimni bezovta qimirlatib qo‘ydim, ichimdagi bezovtalik hissi bor edi.
O'sib borayotgan keskinlikka e'tibor bermay, xotirjamlikni saqlashga qaror qildim. — Bundan tashqari, nima qilyapman deb o'ylaysiz, a? — deb gapga aralashdim, ovozimda umidsizlik bilan.
"Men xohlayman..." deb boshladi Jungkook, uning so'zlari mening kinoyali gapimdan to'xtab qoldi.
"Nima? Choymi, qahvami yoki sharbatmi?" Men masxara qildim, sabr-toqatim to'lib-toshgancha, bir muncha vaqt oldin u meni yumushlarga qanday majburlaganini esladim. U qasos olishga ulgurmasidan, fursatdan foydalanib, uning gapini yana bir bor uzdim. - Qarang, Jungkook...
Lekin hayron bo‘ldimki, men boshqa norozilik gaplarimni aytishga ulgurmay, u yoniga egilib, nima qilmoqchi ekanligiga hayron bo‘ldim va keyingi soniyada kutilmaganda, kutilmagan o‘pish chog‘ida lablari lablarimga tegdi. U lablari bilan e'tirozlarimni o'chirib qo'ygancha, men shokda qoldim.
Uning lablari mening lablarimni iliqlik va muloyimlik bilan o'rab olganida, men o'rnimda qoldim. Bu lablarimni mayin silashdek, qalbimda nozik kapalaklardek hilpiragan his-tuyg‘ular chaqnadi.
Men bo'shashib ketdim. O'sha paytda butunlay bo'sh. Mening miyam voqealarning to'satdan burilishlarini qayta ishlashga qodir emas edi. Sekin-asta o‘zini chetga tortdi, men esankirab, indamay qoldim.
— Shu go‘zal og‘zingni bir daqiqaga yopib, gapimni eshita olmaysanmi? — so'radi u ovozi qat'iy, ammo g'alati muloyim. Xayollarim o‘pishdan g‘oyib bo‘layotgan bir paytda, men unga faqat tikilib qolishim mumkin edi.
Uning jiddiy nigohlari menikiga qadalib, ichimdan nimanidir qidirardi. Nima bo‘lganini anglab yetganimdan so‘ng, uyalib ketdim, yonoqlarim xijolatdan yonib ketdi.
U shunchaki meni o'pdimi...? Meni o'pish kabi...?!! Biz o'pishdik ?! Bu odam mening birinchi va ikkinchi o'pishimni oldi. Birdan xayolim buzildi.
— Sen bilan gaplashmoqchi edim... — deb gap boshladi u ikkilanib turib ovozi xirillagancha. Uning nafasi terimga qitiqlab, yuragim tez urib ketdi. Men o'zimni eslashga bir oz vaqt ajratdim.
Gapirasizmi? U nima haqida gaplashmoqchi? Men ichimda duduqlanib qoldim, xayolimdagi tartibsizliklar orasida izchil fikrlarni shakllantira olmadim.
- Qachongacha menga e'tibor bermaslikni rejalashtiryapsan? — deb so‘radi u ovozida ma’yuslik bor edi. Uning so'zlaridan yuragim gursillab ketdi, xayolim javob topishga shoshildi.
U buni sezdimi...? Unga e'tibor bermay yurganimni payqadimi...? Men unga e'tibor bermadimmi yoki yo'qmi, deb o'yladim.
"Nega menga e'tibor bermayapsan?" ko'zlarimdan javob izlar ekan, nigohlarini qadadi.
Nega men unga e'tibor bermayman...? Bu kechadan keyin men u bilan yuzma-yuz uchrashishdan uyalganim uchun...
— Shu kitob tufaylimi? u mening fikrlarimni bo'ldi, uning so'zlari pichoq kabi sukunatni kesdi. O'sha kitob? Uning gaplarini tushunishga urinar ekanman, xayolimda aylanardi. U qanaqa kitob...
Ammo keyin tushundim. U qaysi kitob haqida gapirayotganini anglab yetganimdan so‘ng, xijolat tortdim.
Xo'sh, u "Twisted Love" kitobini nazarda tutyaptimi? Menimcha, u mening kitobimni olgani uchun men unga e'tibor bermayapman deb o'ylagan. Biroq, nega u bunday deb o'ylaganiga hayronman. Uning yonida mening kitobim borligi uchun men uni e'tiborsiz qoldirmayman. Undan qochishimning yagona sababi, agar u kitobni o'qigan bo'lsa men undan keyin u bilan yuzma-yuz kelishdan juda xijolat bo'lardim, lekin bu yerda ham shunday emas.
Men gapirmoqchi edim, u yana gapirgunimcha, meni jim qoldirdi. "Men uni o'qimoqchi emasdim", deb tan oldi Jungkook ovozi pichirlashdan zo'rg'a.
U nimani o'qidi? Ko‘zlarim yanada katta bo‘ldi, uning so‘zlarini hayolimda qayta ishlashga qiynalar ekanman, ichimda yuragim gupillab urardi.
U NIMANI O'QIYDI?!!!!!! O‘zimni fosh qilib qo‘ygandek, miyam vahimadan qichqirardi. Haha, u hazil qilyapti, to'g'rimi? Iltimos, ayting-chi, u shunchaki hazil qilyapti.
— Men unday qilmoqchi emas edim...
"To'xtang!" Men uning gapini to'xtatdim. - Bir og'iz so'z ham aytmang, - men uning gapini bo'lib, menga bema'ni tikilib qolganda jim qoldirdim. "Qanday jur'at etasiz, Jeon Jungkook?!????" — deb so‘radim, ohangim avvalgidan biroz balandroq chiqdi, lekin o‘zimni ushlab turolmadim. U mening ruxsatimsiz narsalarimga tegdi. U mening shaxsiy hayotimga tajovuz qilganga o'xshaydi.
"Buni to'xtata olasizmi?!" Bu so‘zlar devorlarda aks-sado berib, otilib chiqdi. "Sizga necha marta aytishim kerak, mendan va mening narsalarimdan masofani saqlang? Menga yoqmaydi. Menga umuman yoqmaydi. Xuddi siz o'rnatgan qoidalarga hech qanday muammosiz rioya qilganimdek, shunday qilolmaysizmi? Shunchalik qiyinmi?
U o‘sha yerda jim turdi, qiyofasi o‘qib bo'lmas, go‘yo uning javobini o‘ylayotgandek edi. Har soniyada bir-ikki daqiqa abadiylikka cho'zildi, oxiri lablarini achchiq istehzo chiqdi.
— Sendan uzoqroq turaymi? — deb aks-sado berdi u, uning ovozi nafrat bilan tomildi.
- Ha, - deb javob berdim ohangim qat'iy.
U indamay, ataylab orqaga qadam tashlab, oramizda to‘siq yaratdi. Uning bir paytlar iliq va jozibali ko'zlari endi muzdek sovuqqa aylanib, umurtqamni qaltiratib yubordi.
— Aytganingdek, — gapirdi u, ovozida nafrat bor edi. "Men endi sening biznesingga yoki senga tegishli hech narsaga aralashmayman."
U shunday dedi-da, orqasiga o‘girilib, har bir harakatida g‘azab tuyg‘usi uyg‘ongan holda eshik tomon yurdi. Men uning ketayotganini indamay kuzatdim, uning qadam tovushi bo‘sh xonada aks-sado berardi.
Eshik qattiq taqillatib yopilar ekan, uning ketishining og‘irligi o‘rnashib oldi. Men o‘sha yerda, sukunat ichida yolg‘iz turib, to‘qnashuvimiz oqibatlari bilan kurashardim. Xona endi bo'm-bo'shdek tuyuldi.
Kabinamga bostirib kirganimda, tomirlarimda titrayotgan g‘azab bilan eshik yopilishi aks-sado berib, jarangdor ovoz bilan orqamdan yopildi. Ish stolim tomon yo‘l olganimda tanish hid meni qamrab oldi.
Kresloga o‘tirib, og‘ir nafas chiqardim, kunlik ko‘ngilsizliklarning og‘irligi meni bosib turardi. Bu ayol menga nima uchun unday qilayotganini tushunmayapman. Men uning kitobini ko'rib chiqmoqchi emasman yoki o'g'irlamoqchi emasman.
Ertasi kuni men uni divan yonidagi stolda topib qoldim, u o'sha tunda uxlab qolgan edi. Men unga tegmoqchi emasdim, lekin u yo'qligida ham meni g'azablantirib yotibdi, shuning uchun uni oldim.
O'y-xayollarimdan adashib, eshikning taqillagan zarbasi xayolimdagi fikrlarimni kesdi. “Kiring”, deb baqirdim. Xonaga mening doim samarali yordamchim bo'lgan Axel kirib keldi, uning xatti-harakati xotirjam, lekin hushyor edi.
"Bugun kechqurun muhim kechki ziyofatda qatnashishingiz kerak", dedi u menga so'zlari xonadagi jimjitlikdan aks sado berib. Men unga biroz bosh irg'ab, e'tirof etdim, garchi mening diqqatim vazifa va yer ostida qaynayotgan bezovtalik o'rtasida bo'lgan bo'lsa ham.
Mening chalg'iyotganimni sezgan Axel yana gapirishdan oldin bir zum taraddudlandi, nigohini menga qandaydir qiziqish bilan qadadi. – Yaqin do‘stingiz bilan uning xotini o‘rtasidagi ishlar hal bo‘ldimi? — deb so‘radi u o‘zi bilmagan holda.
"Men bir muddat rais Li bilan kechki ovqat qilishni o'yladim. Balki sen ham qo'shilishni xohlaysanmi?" Men taklif qildim. Men uning javobini kutmasdan, Axel menga ehtirom bilan ta'zim qilganini ko'rdim va xonadan tezda chiqib ketdim va o'zimning notinch o'ylarim bilan yana yolg'iz qoldim.
[Ayni paytda: Jeonlar xonadoni]:
Xushchaqchaq oshxona shabadada ohista tebranib turuvchi nozik pardalar orasidan o‘tib, mayin nurga botgandi. Chiroyli choyshablar va yaltiroq kumush idishlar bilan bezatilgan stoldan Jeon oilasining mavqeiga mos keladigan nafislik havosi tarqaldi. Jeon bobo stol boshida o'tirar, uning shohona borligi diqqatni jamlab, taomlarning har bir luqmasini aniqlik bilan tatib ko'rar edi.
Uning atrofida boshqa oila a'zolari jim o'tirishdi, ularning ifodalari oila huzuridagi keskinlikni aks ettirdi. Andrea o'zining mayin ovozi bilan sukunatni buzdi.
- Ota, sizningcha, Zen endi bizning kompaniyamizga qo'shilishi kerak emasmi? Uning so'rovi sukunatni kesib o'tib, Jeon boboning e'tiborini tortdi. U Andreaning yonida o'tirgan Zenga ko'z tashlamasdan oldin bir muddat jim turdi.
"Bu haqda keyinroq gaplashishimiz mumkin", deb taklif qildi Jeon bobo, ohangi pasaygancha, diqqatini ovqatga qaratdi, xonani kumush idishlarning jiringlashi yagona ovoz edi.
Andreaning tabassumi uning javobidan biroz bo'shab ketdi, lekin u qat'iyatini bosgancha nigohlari porlab turdi.
"Ota, siz taklif qilganingizdek, Zen allaqachon biznes haqida ko'p narsalarni o'rgangan va nihoyat biznesning haqiqiy dunyosiga qadam qo'ymoqchi. Shunda..."
— Bu haqda keyinroq Jungkokning huzurida gaplashamiz, dedim, — bobo uning soʻzlarini boʻldi, vilka-pichogʻini qoʻyib, yonidagi stoldagi roʻmolcha bilan ogʻzini yaxshilab artdi.
U nafis harakat bilan o‘tirgan joyidan turdi, stoldan uzoqlashayotganda tikilgan kostyumining matosi shivirladi, uning ketishi suhbat tugaganidan darak berdi. Xona yana jimjitlikka cho'kdi.
Xonada notinch sukunat hukm surardi, Andrea Zenning nigohi g'azablanganini his qildi. U yana e'tiborini unga qaratdi va u ko'zlari ortidan bo'ron chayqalayotganini ko'rib, "Zen-" deb boshladi u, lekin uning so'zlari to'satdan uni to'xtab qoldi.
"Bu qachongacha davom etadi?" Zenning ohangi o'tkir edi, u ko'zlarini Andrea bilan bog'lab turardi.
"O'g'lim, sen tez orada Jeon mulkini egallab olasan", deb ishontirishga urindi Andrea, ovozi shoshilinch tusda edi. Ammo u gapini tugatmaguncha, Zenning lablaridan kinoya bilan achchiq kulgi chiqdi.
— O'zimga olamanmi? O'sha chol tirik bo'lganda shunday bo'ladimi? Zenning qoshlari ishonchsizlik bilan chimirdi. "U sevimli nabirasi Jungkookga hamma narsani beradi va men hech narsasiz qolaman."
Andrea bir muddat jim bo'lib o'g'liga qararkan, hech qanday so'z topa olmadi, Zenning aytganlari to'g'ri ekanini bilgani uchun nigohlari pastga tushdi. Bularning barchasi Jeon bobo tirik bo'lgunga qadar mumkin edi.
Zenning ichida g'azab qaynab, uni o'tirgan joyidan to'satdan turishga va ovqat xonasidan chiqib ketishga majbur qildi. Andrea va boshqalarni uning orqasida qoldirdi.
Zenning yonida o'tirgan Sofiya uning ketishini ko'zlarida tashvish va tushunish aralashmasi bilan kuzatdi. Bir lahzaga uning nigohi Andreaning nigohiga to‘qnash keldi, ular bir biriga jim tikilib qolishdi, Sofiya ham kursini orqaga surib, Zenning orqasidan yugurib, narigi yo‘lakda g‘oyib bo‘ldi.
Ular chiqib ketishganida Andreaning vilkasini mahkam ushlab, past ohangda g'o'ldiradi: "Xavotir olma o'g'lim, Jeonning mulki seniki va men uni hech kimga osonlik bilan tortib olishiga yo'l qo'ymayman".
Seona o'z ish stoliga o'tirdi, u diqqatini o'z ishiga qaratishga urinar ekan, barmoqlari beixtiyor klaviaturaga tegdi. Ammo uning xayoli Jungkook bilan oldingi uchrashuvga qaytib, ularning suhbatini qayta-qayta takrorlardi.
"Men unga nisbatan bir oz qattiqqo'llik qilyapmanmi?" — deb o'yladi u, qoshlari biroz chimirib, o'z qilmishlarini o'ylarkan. Uning qiyofasida chalkashlik va xavotir aralashmasi uning yuzlarida aks ettirilgan.
Men endi bilmayman, lekin nega u bunchalik jahli chiqdi? U mendan uzoqroq turishini va mening hayotimga berilmaslikni aytganimda, men bunchalik umidsizlikni ko'rsatmadim. U ham shunday qilmasligi kerak, axir u ham buni xohlamaydimi? Argh, bu odam meni jiddiy ravishda aqldan ozdirmoqda. Men boshqa hech narsani bilmayman.
O'zining xayollariga berilib ketgan Seona fikrlarini tozalash uchun bir chashka kofe olish fikrini o'yladi. Biroq, u harakatga ulgurmasdan, uning ish stoli yonida bir chashka kofe uzatgan hamkasbi Nina paydo bo'ldi.
"Hey, Seona", deb salomlashdi Nina, ovozi Seonaning xayolini kesib o'tdi. Seona boshini ko'tardi va unga bir ko'z tashladi. Nega u bu yerda? Uning xayoliga bir fikr keldi, lekin u ko'proq taxmin qilishdan oldin Nina gapirdi — Janob Jeon uylanganligini bilasizmi?
Seonaning qoshlari chimirilib, Ninaning gaplarini ma'nosini tushunmaydi. — Demak? — deb javob qildi u.
Nina engashib, uning qiyofasi jiddiy edi. "Men sizga bepul maslahat beraman: hech qachon uylangan odamni o'zingizga qaratmang. Siz haqiqatan ham oila buzuvchi bo'lishni xohlaysizmi?
Seona Ninaning gaplarini eshitib kulishdan o'zini tuta olmadi, uning lablarida kinoyali tabassum o'ynadi. O'ylab ko'ring, kim menga maslahat beradi? Iloji bo'lsa, u birinchi bo'lib Jungkookning e'tiborini tortishga harakat qilgan bo'lardi. U o'zini men sezmagandek tutadi, lekin qachon Jungkook men bilan gaplashsa yoki meni kabinasiga chaqirsa, u doimo bizni kuzatib turadi.
- Maslahat uchun rahmat, Nina, - dedi Seona, u kinoyali ovozda. "Ammo menimcha, men busiz ham yaxshi bilaman." Seona Ninaga tabassum bilan qaradi, bu tabassum harakatlaridan ko'ra ko'proq gapirardi. "Ammo, bu maslahatni hayotingizda ham qo'llash kerak deb o'ylamaysizmi? Menimcha, siz haqsiz. Hech bir ayol hech qachon birovning oilasini buzmasligi kerak."
"Nimani nazarda tutyapsiz?" Nina, Seonaga qoshini ko'tardi, uning tabassumi asta-sekin so'na boshladi. "Aqlli odamlar so'zlarning ma'nosini tushuntirishga muhtoj bo'lmasdan tushunadilar" degan keng tarqalgan gap bor.
Seona o'tirgan joyidan ko'tarilganida, uning harakatlari qat'iy va qasddan edi. Ninaning bir paytlar xotirjam bo'lgan xulq-atvori g'azab bo'roniga aylandi, uning ko'zlari bo'ronli shiddat bilan porladi.
Bir zumda Seona nigohini Ninaga qaratdi, uning his-tuyg'ulari kuchayib, u kutilmagan hodisalarga tayyorlandi. Lekin juda kech edi. Nina qo'lini silkitib qo'ydi va kosa stol chetiga tegib, chetidan o'tib ketdi. Chashka ag'darilganda vaqt sekinlashgandek bo'ldi, uning ichidagi suyuqlik stol ustidagi toza hujjatlar va qog'ozlar bo'ylab qorong'u oqim kabi to'kilib ketdi.
Seonaning ko‘zlari hayratdan katta-katta ochilib, nafasi tomog‘iga tiqilib, voqeani o‘ziga ishonmay turib kuzatdi. Chashk va qahva sachraganining shovqini xonani to'ldirib, uni g'azablantirdi.
"Bu..." deb gap boshladi Seona, uning ovozi ishonchsizlik bilan chiqdi, lekin Ninaning so'zi bilan uning so'zlari tezda jim bo'lib qoldi.
"Ooh, juda afsusdaman. Men xohlamagan edim", dedi Nina begunohlik bilan, nafasini bostirish uchun qo'llarini og'ziga olib borib. Uning harakatlari ehtiyotkorlik bilan tuzilgan reja bo'lib, uning ortidagi asl niyatini yashirdi. Shunga qaramay, Ninaning ko'zlarida qoniqish chaqnadi.
Wattpaddan tarjima qilindi.
Muallif: @𝒕𝒕𝒂𝒆𝒒𝒊𝒐𝒓