Aytilmagan haqiqat
Doktor Appaning xonasiga kirganiga bir necha daqiqa bo'ldi. Men va Tae hamon indamay o'tirardik.
Soyun - "Tae..." U menga qarab o‘girildi.
Soyun - "Kechir... Kechasi seni bezovta qildim."— dedim ikkilanib, unga qaradim.
U menga bir necha soniya tikilib turdi va keyin - "Jim bo'l!" dedi. Keyin u yana o'girilib, old tomonga qaradi.
Lablarimda kichik tabassum paydo bo'ldi..chunki men unga bu gapni aytganimda avvalgi Tae ham shunday javob bergan bo'lardi....
Yana bir necha daqiqadan so'ng shifokor yoniga hamshira bilan chiqdi va ikkalamizni ham turg'izdi.
Soyun - "Unga nima bo'ldi doktor?"— so‘radim qiziquvchan, xavotirli chehra bilan.
Doktor Lim - "Unga nima bo'lganini bilmaysizmi?"- dedi u qo'llarini oq xalatli cho'ntagiga solib.
Bu savol menga ko'proq masxaradek tuyuldi. Yo'q deb ikkilanib bosh chayqadim.
Tae - "Jiddiymi doktor?" U men kabi xavotir bilan so'radi.
Doktor Lim Taega qaradi, keyin yana menga qaradi.
Doktor Lim - "U so'nggi ikki yil davomida yurak bilan kasallangan ... siz bu haqda bilmasdingizmi?"
Ko‘zlarimni ikki marta pirpiratdim va uyatdan boshimni pastga tushirdim. - "Yo'q".
Doktor masxara qildi. - "Unday bo‘lsa, miss Liga ma'lum qilamanki, sizning otangiz so'nggi ikki yil davomida mening bemorim bo‘lgan, chunki uning yuragi normal yurak stimulyatori bilan ishlaydi."
Men unga nima xabar berayotganini tushunish uchun diqqat bilan qaradim.
Doktor Lim - "Oxirgi ikki yil davomida men unga sun'iy yurak stimulyatori o'rnatish uchun operatsiya qilishini aytdim .... lekin u buni qayta-qayta kechiktirdi .... va buning ustiga ... u ... So'nggi ikki yil ichida kasalxonaga bor-yo'g'i yetti marta tashrif buyurgan."
U bir soniya to'xtab, chuqur nafas oldi. - "Men bilmayman, nega u bunchalik beparvo edi... va nega u bu operatsiyani xohlamadi..."
Tae - "Hozir operatsiya qilolmaymizmi?"— deb so'radi Tae, men esankirab qoldim
Doktor Lim - "Uning yuragi juda yomonlashgan....hozir hatto AV tugunlari ishlamay qolmoqda.....shuning uchun u to'satdan hushidan ketdi......... biz operatsiya qila olamiz, lekin ..."
U to‘xtab qoldi va orqasidagi hamshiraga qaradi.... hamshira unga qog‘ozlarni berdi.
Doktor Lim - "Lekin siz bu qog'ozlarga imzo chekishingiz kerak."
Doktor Lim - "Bu operatsiya hozir juda xavfli bo'ladi... uning omon qolish ehtimoli juda kam..."
Yuragim siqilib ketdi. Hozirgacha barcha tibbiy atamalarni doktor aytgan edi, men ko‘p narsani tushunolmadim, men nimadir noto‘g‘ri ekanligini bilardim, lekin hozir u o‘lim yoqasida ekanligini o'ylamagan edim. Men bu habarni qanday qabul qilaman....
Doktor Lim - "5% atrofida...... va agar biz bu operatsiyani hozir qilmasak, uning omon qolish imkoniyati qolmaydi. Yurakdagi SA tugunlari, AV tugunlari yomonlashgan... operatsiyasiz hech qanday imkoniyat yo'q.......shuning uchun bu operatsiya sizning roziligingiz bilan amalga oshirilganligini tasdiqlovchi hujjatlarga imzo cheking va agar bemorga biror narsa yuz bersa, shifoxona bunga javobgar emas."
Bu shifokor shafqatsizlarcha gapirdi. U qog‘ozlarni uzatarkan, tanam titrayotganini sezdim.
Soyun - "Y-yo'q doktor... iltimos b-bu gaplarni aytmang...u mening yagona oilam....iltimos..sizdan iltimos qilaman...i-iltimos, uni qutqaring."
Men o'qimishli katta bo'lganman....Doktorlar uni saqlab qolish qiyin deyapti.....lekin baribir johil boladek appani saqlab qolishni iltimos qildim.....chunki insonlar shunday.... va his-tuyg'ular ham shunday.
Doktor Lim - "Agar u sizning yagona oilangiz bo'lsa, siz unga g'amxo'rlik qilishingiz kerak edi ... va unga nima bo'lganini bilishingiz kerak edi ..."— dedi masxara ohangda
Doktor Lim - "Avval siz, yoshlar, ota-onangizga kerak bo'lganda ularga e'tibor bermaysizlar va oxirida har doim shunday yo'l tutasizlar"
Uning so'zlari yuragimni teshdi. Bu shifokor menga hech qanday hamdardlik bildirmasdi.
Lekin u xato qilmagan edi....Men hech qachon appa haqida qayg'urmaganman...Uning sog'lig'ida nima bo'lganini bilish uchun ovora bo'lmaganman...Oxirgi olti yil ichida unga nima bo‘lganligiga qiziqmadim ham.
U o'zini yaxshi deb aytdi va men bunga ishondim ... chunki u super qahramon edi ... va super qahramonlarning sog'lig'i hech qachon yomon bo'lmaydi.
Men tanam ko'proq qaltiray boshlaganini va yoshlarim ko'zlarimdan chiqish yo'lini topayotganini his qildim.
Tae tezda yelkamdan ushlab oldi.
Tae - "Menga hujjatlarni berishingiz mumkin."— dedi shifokorga.
Uning ovozi nihoyatda sovuq edi.. Chunki shifokorning men haqimda gapirishi unga yoqmadi shekilli.
Doktor Lim - "Biz operatsiya uchun tayyorgarlikni boshlaymiz, ammo operatsiyani boshlashdan oldin imzolangan hujjatlar kerak."— dedi va hamshira bilan birga ketdi.
Tae meni yelkamdan ushlab o'rindiqqa o'tirtirdi.
Tae - "Soyun."- dedi u ohista.
Soyun - "T-tae..bunday bo'lishi mumkin emas.....qanday qilib b-bu birdan sodir bo'ldi." Qattiq yig'lardim, hozir nafasim juda og'ir edi... Bo'g'ilib qolganimni his qildim.
Tae - "Tinchlan .... hech narsa bo'lmaydi .... kuchli bo'l."- dedi u meni quchog'iga bosgancha.
Oxirgi marta esimda yo'q, Appaning qo'llaridan boshqa kimdirning yonida o'zimni xavfsiz his qilganmanmi? Men unga ko'proq yopishdim.
Tae - "Senda biron bir fikr bormi. Nega abeodji bu operatsiyani oldin qilish haqida o'ylamagan bo'lishi mumkin?" Sekin orqamni silab so'radi.
Soyun - "U nozokomepbobiya bilan kasallangan... eomma kasalxonada vafot etganidan beri.... Men haligacha hayronman, u bu yerga yetti marta va yolg'iz o'zi kelganiga."
Men uning ko'kragiga qarshi gapirdim....u ko'z yoshlarimdan vayron bo'lgan oq futbolka kiygan edi, lekin u qarshi bo‘lmadi.
Qo'llarim qaltirab qog'ozlarga imzo chekdim va endi uning operatsiyasi boshlandi...men va Tae tashqarida o'tiribmiz..Men Taening qo'lidan mahkam ushlagan holda Xudoga iltijo qilardim.
Tae bu haqda oilasiga ma'lum qildi...abeodji boraman deb turib oldi, lekin Tae rad etdi.
Men ko'z yoshlarimni to'xtatishga harakat qilaman, lekin ular bo'ysunishga tayyor emaslar. Ko'zlarimdan oqib chiqayotgan bir necha yoshni qattiq artdim..Bilmayman kimga g'azablanganman...
Tae meni o'ziga qaratdi... u bosh barmog'i bilan tezda ko'z yoshlarimni artdi va yig'lashimdan bosh chayqadi.
Keyin u meni o'ziga tortdi va uning issiqligida o'rab olishimga imkon berdi. U menga xuddi eski Tae kabi g'amxo'rlik qiladi va bu aniq.
Operatsiya davom etayotganiga to'rt soat bo'ldi..hozir ertalab olti. Men hamon Taening ko'kragiga suyanib turaman...Men endi yig'lamayapman, faqat bo'shliqqa tikilib, appa bilan o'tgan lahzalarimni eslayman.
" Xudo!.iltimos, menga so'nggi imkoniyat ber....Men appa bilan qolishga va'da beraman..va unga g'amxo'rlik qilaman ....Men eng yaxshi qiz bo'laman...faqat menga yana bir imkoniyat ber."
Tae meni biroz turtib qo‘yganida men hayollarimdan chiqib haqiqatga qaytdim va men darhol uzoqlashdim.... Operatsiya xonasiga qaradim va lampochka o'chdi.
Men asabiylashib o'rnimdan turdim va shifokor kelib appa yaxshi ekanini ma'lum qiladi deb o‘yladim.
Yuragim tez urardi.... Men doimo siqilardim... Men Taega qaradim, u ham xuddi shunday xavotirda edi, lekin u mening qarashlarimni payqab, xotirjam yuzini tortdi va menga ishonchli tabassum qildi.
Yana bir necha soniyadan keyin eshik ochilganini eshitdim. Darhol doktor tomon yurdim.
U niqobini yechdi...Men uning ifodalarini o‘qishga harakat qildim, bu unchalik yaxshi emas edi...U hech qachon yaxshi ifodaga ega emasdi.
Doktor Lim - "Kechirasiz...miss Li uni saqlab qololmadik... u endi yo‘q." - dedi u sekin pastga qarab, keyin ketdi.
Dunyoda hech qachon bunchalik og'riqni his qilmaganman..... chidab bo'lmas og'riq..qalbimda....faqat so'zlar tufayli. Men o'zimni muz bo'lagidek his qildim ... hech qanday jon qolmagan.
Men tanamning taslim bo'layotganini his qildim va kuchli zarba bilan yerga yiqildim....... lekin tanam og'riqni his qilmaslik uchun shunchalik qotib qoldi...... men his qilgan yagona og'riq bu yuragimdagi og‘riq edi.
Doktorning og'zidan bu so'zlar chiqib ketarkan.... Yuragimda og'riq paydo bo'ldi. Ko'zlarim pastga tushdi... Abeodji hayotimdagi muhim inson edi... u xuddi ikkinchi otamga o'xshab, menga o'g'lidek munosabatda bo'ldi...... Uni bunchalik erta yo'qotaman deb o'ylamagandim.
Uni eslab ko'zlarim yoshga to'ldi...lekin keyin Qattiq shovqinni eshitib, birdan esankirab qoldim.
Men pastga qaradim, polda jonsiz o‘tirgan Soyunni ko'rdim... u bo'shliqqa tikilib turardi va uning ko'zlari bo'm-bo'sh edi ... ularda odatdagidek porlash, yorug'lik va chuqurlik yo'q edi. Uni shunday ko'rib yuragim yana siqildi.
Men uning orqasiga cho‘kkalab, qo‘limni yelkasida ushlab turdim. U mening teginishimni his qilgach, bir zumda ko'zlari yoshlandi.
Tae - "S-soyun..." Ovozim titroq chiqdi.
U menga qarab o‘girildi. - "A-appa....u qila olmaydi.....-u..yo'q...." U so‘zini yakunlay olmay, yig‘lab yubordi
Men uni qattiq quchoqlab o'zimga tortdim..... chunki agar men juda og'riqli bo'lsam, u qanday his qilayotganini tasavvur ham qila olmayman.
Men uni quchoqlash orqali ishontirmoqchi edim, lekin nima qilsam ham, bilaman.... Men uning yo'qotganini qoplay olmayman. Birozdan so'ng quchog'ini buzdim va yuzini qollarim orasiga oldim.
Uning ko'zlari hamon zerikarli edi... yuzi nursiz edi... va lablari titrar edi.... qisqasi uning holatini ko'rib yuragi ezildi. U yig'lash bilan birga chuqur nafas olayotgan edi.
Men u bilan gaplashmoqchiman uni yupatmoqchiman....lekin nima deyishni bilmayman....Hech narsa deya olmadim.
Soyun - "Men uni ko'rishni* xohlayman."
Men bosh irg‘adim - "Biz uni ko'ramiz ....birinchi nafasni xotirjamlik bilan.."
Men unga to'g'ri nafas olishga yordam berdim, chunki u bo'g'ilib qolgan va nafasi qisilgandek tuyuldi. Nafasi normal bo'lgandan keyin....Uni o'rnidan turg'izdim....u hech qanday kuch sarflamadi... go'yo jonsiz narsadek.
Men uni abeodji yotgan xona tomon olib bordim. Men ichkariga kirmadim, chunki u appasi bilan yolg‘iz qolishini xohlayman.
Men o‘zimni tinchlantirish uchun eshikka suyanib qoldim. Bir necha daqiqadan so'ng...... men o'zimni yaxshi his qildim .... va nunaga qo'ng'iroq qilib, abeodjining vafoti haqida xabar berdim.
Keyin xonaga kirdim va Soyun abeodjining karavoti yonida yerda uning jonsiz qo'lini ushlab o'tirganini ko'rdim. U yig'lamasdi, hatto ko'zlarini to'g'ri pirpiratmasdi ham.
Men unga qarab ko‘z yoshlarimni artdim. Og‘ir nafas olib karavot tomon yurdim. Men karavotda abeodjining jonsiz tanasini ko'rdim....u go'yo uxlayotganga o'xshardi. Keyin men Soyunga qaradim.
Men uning oldiga egilib. - "Soyun.... ketamiz."– dedim uning qo‘lidan ushlab. U qimirlamadi.
Men uning qo'lini biroz tortdim va u menga borishni istamasligini ko'rsatib ko'zlari bilan qaradi.
Tae - "Biz hozir borishimiz kerak Soyun..hmm?......chunki biz u bilan keyinroq xayrlashishimiz kerak." Men qattiq harakat qildim, lekin ovozim oxirida buzildi.
Men uni hech qanday kuch sarflamay turtki berdim..va uni xonadan chiqarib yubordim....u hali ham abeodjining jasadiga, orqasiga qarab turardi, go'yo undan uyg'onishini iltimos qilgandek....lekin afsus! Bu sodir bo'lmaydi.
Biz mashinamga o'tirdik... va uyga ketayotgan edik. Soyun hamon bo'sh o'tirardi....u tashqaridan xotirjam ko'rinardi, lekin uning ichida tartibsizlik borligini bilaman. Men haydab ketayotib, uning yaxshiligini bilish uchun unga bir necha marta qaradim.
Bir necha soniyadan keyin men hali ham haydab ketayotgan edim, Soyun nimadir dedi. - "Qayerga ketyapmiz?" - dedi u shoshilinch ovoz bilan oldingi yo'lga qarab.
Soyun - "Bu mening uyim tomon yo'l emas."— dedi u menga vahima tushgan yuz bilan qarab.
Tae - "Biz mening uyimga ketyapmiz Soyun.... sen u yerda qolasan."
U shijoat bilan boshini chayqadi - "Yo'q....boshqa joyga borishni xohlamayman....meni uyimga olib bor."
Tae - "Lekin sen u yerda yolg'iz qolasan."
U boshini chayqashda davom etdi. - "Yoq..yoq... meni uyimga olib bor." Bu gapni aytganida ko‘zlari yoshlana boshladi.
Men mashinani yon tomonda to'xtatdim va unga o'girildim. Bilaman, hozir uning ruhiy holati buzuq... u aqlli fikrlashga qodir emas... va buni tushunaman.
Men uning yuzini tutdim. U menga iltijoli qizil ko'zlari bilan qaradi. - "Soyun...men bilan mening uyimga borishing kerak....biz abeodjining dafn marosimiga tayyorgarlik ko'rishimiz kerak....ikkinchidan uyingda hech kim yo'q...sen yolg'iz bo'lasan."— dedim xotirjam va sekin. U pastga qaradi va men uni tushunganini bildim.
Tae - "Yaxshimi?" U ikkilanib bosh irg'adi. Men yana haydashni boshladim.
Men uyimdan boshqa hech qayerga borishni xohlamadim.... bilmayman nega, uyga yetib borsam, u yerda meni kutayotgan appani ko'raman deb o'yladim.... va bularning hammasi shunchaki dahshatli tush bo'lsa edi ... bu juda yaxshi bo'lar edi.
Lekin ichimda bu haqiqat bo'lishi mumkin emasligini bilaman, bu dahshatli tush ham emas... va uyga yetib borsam, meni faqat qorong'ulik va yolg'izlik kutib oladi... va men buni uddalay olmayman deb o'ylayman.....shuning uchun nihoyat men Taening uyiga borishga rozi bo'ldim.
Biz uyga yetib keldik va birinchi appa bilan uchrashdik. U menga qaradi, keyin Soyunga... ko'zlariga qarab, uning ham yig'laganini angladim. Appa sekin pastga qarab turgan Soyun tomon yurdi va uni quchoqlab oldi.
Janob Kim - "Kuchli bo'l, qizim." U unga pichirladi. Soyun uni tezda quchoqladi va yeg'lab yubordi.
Nuna ham kelib Soyunni ko'rdi...appani quchoqlagancha borib orqasidan silab qo'ydi.
Keyin quchoqni buzib, - "Men xonaga kirmoqchiman"— dedi u hamon pastga qarab. Appa bosh irg‘ab, xonani ko‘rsatishimni imo qildi. Men uni xonaga olib bordim.
Tae - "Biror narsa kerak bo'lsa, meni chaqir ho'pmi?" U hamon pastga qarab bosh chayqadi va eshikni yopdi.
Men Soyunni hech qachon bunday ojiz va ruhsiz ko'rmaganman...u hatto boshini ham ko'tarmayapti..... rostini aytsam, Soyunni bunday ko'rish menga yoqmayapti....Men uning normal holatiga qaytishini xohlayman....Bilaman, bu vaqt talab etadi, lekin bu borada unga yordam berishga tayyorman.
Bilaman, o'tmishda men bilan uning o'rtasida qandaydir tartibsizliklar bo'lgan....lekin men endi ularga ahamiyat bermayman..... nima bo'lishidan qat'iy nazar, u mening.........do'stim. ..Men uni endi bunday ko'ra olmayman....uni bu holida ko'rib yuragim og'riyapti.
Wattpaddan tarjima qilindi.
Muallif: PayalSharma671