𝐅𝐎𝐑𝐂𝐄𝐃 𝐌𝐀𝐑𝐑𝐈𝐀𝐆𝐄
-Nima...dedingiz..? - mushtlarimni qisib yashash zalining o'rtasida turganimda ovozim chirqillab ketdi. Yigitim Jeon Jungkook ro'paramda divanda boshini quyi tushirib o'tirardi.
"GAPIRING! NIMA DEDINGIZ?!" Ko‘z yoshlarim yonoqlarimdan to‘kila boshlaganda baqirib yubordim. Lablarim titrab ketdi: "Y-Yolg'on gapiryapsiz, to'g'rimi..?" Nahotki u o'sha og'ir so'zlarni aytishdan oldin bir marta ham menga qayg'urmagan bo'lsa?
Butun xonada sukunat hukm surdi. Men yolg'iz baqirdim, yig'ladim, yolvordim va nima bo'lmasin, u hamma vaqt jim turdi. Bu soniyalar soatlardek tuyuldi. Har daqiqa o'tgan sayin uning sukunati meni qo'rqitardi.
Ammo u nihoyat gapirganida, men uning javobini qayta-qayta takrorlashini so'raganimdan darhol pushaymon bo'ldim. "Yo'q. Men hech qachon qilmaganman", dedi u to'xtab. "Men seni hech qachon sevmaganman, Park Mina.", deb davom etdi u nihoyat menga qaradi. Og'riq tanamga o'tib ketdi va tizzalarim nihoyat taslim bo'ldi.
Yonoqlarimdan ko'z yoshlarim oqardi, azobdan yerga yiqildim.
"Men seni hech qachon sevmaganman. Sening boyliging tufayli sen bilan birga bo'lganman. Bundan tashqari, senga nisbatan zarracha ham muhabbatni his qilmaganman", dedi u gapimni qisqartirib, og'riq yuragimni yirtib yubordi.
Uning gaplariga ishonolmadim. "Demak, biz baham ko'rgan barcha lahzalar, biz saqlagan barcha xotiralar, barcha va'dalar ... hammasi yolg'ondan boshqa narsa emasmi...?" Ko'zlarim shishib unga qaradim, yosh hamon oqardi. – Ha, hammasi yolg‘on edi, – deya o‘zini oqlab, o‘rnidan turdi. Men uni yana chaqirmagunimcha, u chiqib ketishga tayyor edi.
"Kookie... iltimos meni tashlab ketmang.." deb yolvordim past ovozda, tanamdagi bor kuchimni ishga solib. Lekin u ketdi..shunchaki shunday ketdi.. menda umidsizlikdan boshqa hech narsa qoldirmadi.
"Mina, men senga nikoh tuzib qo'ydim", dedi dadam vilkalar bilan pichoqni stol ustiga qo'yib, men tomonga qaradi. “Nikoh..?”, deb og‘zimdagi qolgan luqmani ichimga yutib yubordim, ko‘zlarim katta-katta ochilib ketdi.
"Turmushga chiqmayman”, deb javob berdim qo‘limdagi vilkani mahkam ushlab. "Nima deding?" Men unga qaraganimda uning chuqur, ammo sovuq ovozi diqqatimni tortdi. "Turmushga chiqmayman dedim", - deb javob berdim bu safar u har bir so'zni aniq eshitishiga ishonch hosil qilib.
"Men sendan hech qachon xohlaysanmi yoki yo'qmi deb so'ramaganman.", dedi u jahl bilan. "Siz meni majburlay olmaysiz", deb baqirdim dadamga. U o'rnidan turdi va mening oldimga keldi. Bir qo'li bilan meni tortib, ovqat xonasidan olib chiqdi, singlim menga xavotir bilan qarab qoldi.
Men nimaga kirganimni bilardim. Uning kabinetiga kirganimizdan keyin nima bo'lishini bilardim. Men bunga tayyor edim. “To‘xtang”, degan baland tanish ovoz koridor bo‘ylab yangradi, bizni yo‘limizda to‘xtatib qoldi.
Ortga o‘girilib qaradik, bu mening singlim edi. “Bizga qo‘g‘irchoqlardek munosabatda bo‘lishni bas qiling”, deya baqirdi.
U qoshini ko'tardi va lablarida jilmayish paydo bo'ldi. — Singling sen uchun turibdi, — dedi u engashib, past ovozda pichirlab. Uning ovozi meni qo'rqitish uchun yetarli edi.. U qo'lini yelkamdan olib, ovqat stoli yonida turgan singlimga yaqinlashganda qo'rqib ketdim.
Uning yaqinlashayotganini ko‘rib, g‘o‘ldiradim. "Y-Yo'q..K-kuting u noto'g'ri gapirdi..to'xtang..yo'q", men uni to'xtatmoqchi bo'ldim lekin u menga e'tibor bermadi shekilli.
Minaning dadasi har doim zo'ravon ota bo'lgan. U va singlisi yoshligida onasidan ayrildi. Uning otasi har doim oilada ustun bo'lgan. Unga hech kim "yo'q" deb javob bera olmasdi.
"Ella uzr so'ra", ko'zimga yosh keldi. "Ella kechirim so'ra, buni qil", deb qichqirdim, u bilagidan ushlab, kuch bilan uni kabinet tomon olib keta boshladi. Men unga qarab yugurdim va ularni ajratishga harakat qildim, lekin u juda kuchli edi. U meni boshqa qo'li bilan turtib yerga yiqitdi.
Qo'limdan qon oqib chiqa boshlaganida, qo'limning terisi oqarib ketdi. Men bunga e'tibor bermay yana o'rnimdan turdim va eshik tomon yugurdim, lekin u allaqachon eshikni ichkaridan qulflab qo'ygan edi. Ichkaridan Ellaning faryodlari eshitilardi. "Iltimos, to'xtating! Ikkimizni ham kechiring! Iltimos.." deb yolvordim yerga o'tirarkanman, eshikni qattiq taqillatdim. Men uning uchun tashvishlanardim.
Ko'z yoshlarim deyarli yuzimga to'kildi. “Bu mening aybim!”, deb yig‘lab yubordim. “Mening..aybim”, deb pichirladim va nihoyat eshik ochildi. Dadam xonadan chiqib ketdi, “Nikoh kelasi hafta bo‘ladi”, deb ketishdan oldin qo‘llarini ro‘molcha bilan artib, menga qaradi.
Men tezda o'rnimdan turdim va Ellani polda deyarli nochor holatda ko'rish uchun xonaga yugurdim. "Ella!!", - deb qichqirdim, men tezda u tomon yo'l oldim va uni quchoqladim. "Iltimos..iltimos, buni boshqa qilma..", bo'g'ilib qolgan ovozim bilan gapirdim va uning o'rnidan turg'izmoqchi bo'ldim.
Men qo'llarimdagi qonga qaradim. Yonoqlarimdan ko'z yoshlarim to'kilardi, jim bo'lib taslim bo'lganim uchun.
- bir necha kundan keyin: [Jungkook pov] :
Men kabinaga bostirib kirdim, janob Park esa qulay kursisini aylantirib, menga qaradi. "Oh, Jeon. Seni yana ko'rganimdan xursandman-" va u boshqa hech narsa demayishga ulgurmasidan men uning yoniga yugurdim va uni yoqasidan ushlab, o'rnidan turg'izdim.
"Ey ahmoq!", dedim tishlarim orasidan. Men uni devorga urdim va qo'limni bo'yniga olib borib, bo'g'dim, "Men sizni oldin ogohlantirgan edim, lekin siz unga tegishga jur'at etdingiz". "Yaxshisi, harakatingda ehtiyot bo'lsang", deb jilmayib qo'ydi va nihoyat, yoqasini qo'yib yuborishga majbur qildi.
Meni bu badbaxt Mina bilan ajrashishga majbur qildi, evaziga u hech qachon Minani yoki uning singlisini ranjitmaslikka va'da berdi, lekin bu iflos hammasini qaytadan qildi. Men 4 yil davomida Minaning qo'riqchisi bo'lib ishladim. O'sha yillarda men hech qachon uni sevishni xohlamasdim, lekin men o'z chegaramdan oshib ketdim. Oxir-oqibat uni sevib qoldim.
Biz bir-birimizni sevib qolgan edik, otasi bundan xabar topgach, onamni menga qarshi ishlatib, qo'rqitdi. Men bu odamning qanchalik shafqatsizligini bilaman va ko'rganman. Qizlariga yomonlik qilishdan ham tortinmaydi. O'z kuchidan foydalanib, u har qanday odamning hayotini do'zaxga aylantira oladi. Men uning oldida kuchsiz odamman.
Agar o'sha kuni Minaga uni sevmasligimni aytmaganimda..u holda onamni o'ldirgan bo'lardi.
"O'zingdan ketib harakat qilmayapsanmi?" U masxara qildi va galstugini tuzatib, o'rindiqqa o'tirdi. "Va'da berganimdek, endi uni xafa qilmayman. U keyingi haftada turmushga chiqadi, shuning uchun endi bu haqda tashvishlanishga hojat yo'q"
“Turmushga chiqadi..?”, deb mushtlarimni qisdim. "Oh, aytishni unutibman. U kelasi hafta Kim oilasining yagona merosxo'ri Kim Taehyungga turmushga chiqadi", unga qaraganim sari qonim qaynab ketardi.
Qanday qilib odam bunchalik jirkanch bo'lishi mumkin?
"Mana," u oldimga taklifnoma qo'ydi va davom etdi: "Sen taklif qilinding. Albatta kel", deb tabassum qildi u taklifnomani ko'ylagimning cho'ntagiga tiqib.
"Turmushga chiqmayman...Jungkookni yaxshi ko'raman. Men uni sevaman.."Yolg'iz ko'z yoshlarim yonoqimga dumalab o'tirarkanman, karavot yonida tizzalarimni ko'ksimga olib, quchoqlab o'tirardim. Men og'riqli edim, aqldan ozgan edim. Men boshimdagi gaplarni takrorlashda davom etdim. Men bunga loyiq emasman...Men bunday narsaga loyiq emasman. Men ichimdan qichqirardim.
To'satdan eshik taqillagani e'tiborimni tortdi, lekin men o'rnimdan turishga ham, bu taqillashga javob berishga ham ulgurmadim. Men jim qoldim.. butunlay jim. "Mina..." deb kimdir eshikni ochdi va birinchi navbatda qulflanmagandek ichkariga kirdi.
Ella ichkariga kirdi va Minaning holatini ko'rib yig'lab yubordi. "Mina...", - deb pichirladi u uning yelkasiga ohista tegib tiz cho'kdi. Mina unga biroz qaradi va ko'z yoshlari yana yonoqlaridan tusha boshladi. Shuncha vaqt indamay o'tirgan faryodi nihoyat lablaridan chiqib ketdi va u yig'lab yubordi.
“Shh, shh”, deb ming'irladi u Minani quchoqqa tortdi. U uning ko'ksiga suyanib, "Bu mening aybim edi ...". "Bu sizning aybingiz emas", dedi u tasalli bilan pichirlab, qo'lini orqasiga ishqalab.
Wattpaddan tarjima qilindi.
Author: ttaeqior