𝐇𝐢𝐬 𝐥𝐢𝐭𝐭𝐥𝐞 𝐛𝐚𝐛𝐲 𝐰𝐢𝐟𝐞
— Sofiya... Uyg‘on, azizim... Sofiya.
Meni uyg‘otayotgan mayin ovozni eshitib, qoshlarim chimirildi. Sekin-asta men xonamning ko‘r-ko‘rona nuri ta’sirida ko‘zlarimni ochdim. Ko‘zlarimni ochganimda pushti lablarimdan bir xirillash chiqdi.
"Qizim uyg'on, ertalab bo'ldi."
— Oyi? Men uning chaqirayotganini eshitib, pichirladim va shosha-pisha karavotimga o‘tirdim.
Ro'paramda uning qoʻllarini bog'lab turganini ko'rib, hayajon bilan unga qarab borarkanman, uyqum qochib ketdi.
"Xayrli tong, oyi!!!" Erta tongda uni xonamda ko'rganimdan so'ng lablarimda quvonchli tabassum paydo bo'ldi.
— "Haha, nihoyat uyqusirab o'rningdan turibsan, senga ham xayrli tong, azizim." U gapirar ekan, kulib yubordi.
"Yo'q. Men uyqusiramadim. Men har doim yolg'iz erta uyg'onaman. Faqat bugun." Men uning tabassumli chehrasiga qarab tushuntirdim.
"Kecha ikkalamiz kech uxlaganimizni bilaman, lekin endi bor, cho'mil va malika kabi kiyin, otang uyda va hammamiz birga nonushta qilamiz. Endi tezroq bo‘l, qizaloq"
U dadamni uyda ekanligi haqida gapirganda, ko‘zlarim ochilib ketdi. Hammomga yugurib, eshikni yopishimdan oldin xursandchilik bilan qichqirdim. Meni hayajonlanganimni va xursand bo'lganimni ko'rib, onam chin dildan kulib yubordi.
"Tezroq kel! Biz seni pastda kutamiz!" — dedi va xonamdan chiqib ketdi
Tishlarimni yuvgandan so'ng, cho'milish uchun dushga sakrab tushdim.
O'zimni sochiq bilan o'rab, hammomdan chiqdim va yaxshi kiyim olish uchun shkafga yo'l oldim. Ko'ylaklarni ko'zdan kechirar ekanman, nigohim qizil atirgul naqshlari bo'lgan juda yoqimli oq yozgi libosga tushdi.
Men uni olib chiqdim va kiyib oldim. U tizzamgacha yetib bordi. Mukammal!
Sochlarimni quritib, o‘zimga yoqqan olchali lablar uchun balzamni surtishdan oldin sochlarimni orqamga tushirdim va ko‘zguda oxirgi marta qaradim.
Shu bilan xonamni aylanib o‘tib, pastga, ovqatlanish joyiga yugurdim.
U yerga yetib borganimda, ko‘zlarim hamma yerni aylandi, gapirayotgan onamga, so‘ngra dadam onamning ro‘parasida o‘tirib, uni tinglayotganiga ko‘zim tushdi.
Sekin hech qanday tovush chiqarmay, ular tomon yurdim. Yo'l o'rtasida onam birdan suhbatni to'xtatdi va dadamning orqasiga qaradi va meni ko'rdi, lekin men tezda ko'rsatkich barmog'imni lablarimga qo'yib, jim turishini ta‘kidlash uchun unga qarab xo'rsindim. Oyim tushunib tabassum bilan dadamga qaradi va men bilan birga harakat qildi.
Ammo men onamga imo ishora qilayotganimda dadam uni payqadi va birdan orqasiga qaradi. Meni o'sha yerda ko‘rib hayratimni buzdi.
"Yo'q! Men sizni "BOOM" deb qo‘rqitmoqchi edim, dada!" U rejamni barbod qilganida, men yig'ladim.
"Oh, kechirasan, qizalog‘im. Kel, yana qilaylik. Bu safar orqaga qaramayman, xo'pmi?" U bo'lmagani uchun uzr so'radi.
"Yo'q, endi qiziq emas va kechirim so'rash qabul qilinmaydi. Esingizda bo'lsin, dada, meni yolg'iz qoldirgansiz. Men jahlim chiqdi." Men uning yonida o'tirgancha qo'llarimni bog'lab unga og'riqli yuz bilan qaradim.
— Unday bo‘lsa, bu chol sizning kechirimingizga sazovor bo‘lishi uchun nima qilishi kerak, oliy hazratlari? – dedi u menga ta’zim qilishdan oldin qo‘lini ko‘ksiga qo‘yib.
Men uning ahmoqona harakatlaridan qattiq kuldim. — Dada, ahmoqmisiz?
— Yo‘q, oliy hazratlari, iltimos, ayting. U yana ta’zim qildi.
"Yaxshi, sizni kechiraman, lekin qornim och, keling, avval ovqatlanaylik", dedim jiddiy gap bilan tomog'imni tozalashdan oldin.
Bizning ahmoqona dramamizga qarab, onam nonushta olib kelish uchun xizmatchilarni chaqirishdan oldin ikkalamizga ham bosh chayqadi.
Nonushtamiz yetib kelgach, dadam ovqat paytida gaplashishga ruxsat bermagani uchun hammamiz indamay ovqatlana boshladik.
Ovqatlanib bo'lgach, men salfetka bilan lablarimni artdim va u yerda o'tirib tarelkalarimizni olib ketayotgan xizmatkorlarga qarab jilmayib qo'ydim.
"Mazali nonushta uchun rahmat!" Qolgan ishlarini qilish uchun oshxonaga borishdan oldin ular jilmayib, menga bosh irg'ab qo'yishdi.
"Sofiya" Men dadamga qaradim, u meni chaqirdi.
"Seni yolg‘iz qoldirganimiz uchun afsusdaman. Bu favqulodda holat edi va men bu uzr emasligini bilaman, lekin dadangni kechirasanmi?" U ohista mening kichkina qo'limni qo'liga oldi va samimiy ko'zlari bilan menga qaradi.
"Bilaman va hammasi joyida. Men endi sizdan va onamdan g'azablanmayman, chunki siz hozir men bilan birgasiz. Siz mening dadamsiz, kechirim so'ramang, iltimos. Men sizni har doim kechiraman va sizni judayam yaxshi ko‘raman." Men rost gapirdim va uni quchoqlab qo'llarimni o'rab oldim.
– Voy, qizim katta bo‘libdi, men ham seni yaxshi ko‘raman, azizim.
“Albatta, men hozir katta qizman, qarang,” quchoqlab orqaga qaytdim va iyagimni baland ko‘tarib tik turdim. Dadam mag‘rur tabassum bilan qaradi.
— Ayt, nima istaysan, katta qizim? U menga eslatdi va mendan so'radi. Unga aytishdan oldin biroz o'ylandim.
"Nora xonimdan menga bir nechta taom o'rgatishni iltimos qila olasizmi? Men pishirishni bilmayman." Men dadamdan ohista iltimos qildim, lekin u menga xijolat bilan qaradi.
— Hechqisi yoʻq. Agar biror narsa yemoqchi boʻlsang, Nora doim shu yerda, unga xabar ber, u senga pishirib beradi, xoʻpmi? U aytdi, lekin men boshimni chayqadim.
"Yo'q, dada. Unday emas, lekin men buni o'zim uchun o'rganmoqchiman. Onam bir kun ketishim kerak va o'zimni parvarish qilishim kerakligini aytdi", deb men unga tushuntirdim va aytishini kutdim. Lekin birdan ular meni eshitib jim bo'lib qolishdi. Dadam indamay menga, keyin onamga qaradi.
Onam ko'zlariga yosh oldi va u meni eshitib, kaftini og'ziga qo'ydi. Men sarosimaga tushdim va u uchun tashvishlanardim.
"Qizim, bu yerga kel" Oyim menga yaqinlashishimni ishora qildi.
— Oyijon, men noto‘g‘ri gapirdimmi? — deb so‘radim past ovozda, u meni tizzasiga o‘tirg‘izganda.
"Yo'q, Qizim. Hech qachon bunday emas, qarang, Seojun. Qizimiz endi har doimgidek yetuk va g'amxo'r ayol. Sofiya, men seni o'ylagan edi. Men Noraga aytaman, senga o'rgatadi, xo'pmi?" U men va dadam bilan gaplashdi. Dadam unga bosh irg'adi va ikkalasi ham mening peshonamdan o'pishdi.
Men ham tabassum bilan ularning yonoqlarini o‘pdim. — Rahmat, oyijon va dadajon!
Qo‘limni orqamga bog‘lab turgancha, onam Nora xonimga oshpazlik haqida gapirib, tushuntirayotganda, ko‘zlarim biz ega bo‘lgan katta oshxonada aylanardi.
Menga ruxsat berilmagan, likopchalarni olib kelish uchun bu yerda bir necha bor bo'lganman, lekin butun oshxonani ko'rish imkoniga ega bo'lmaganman. Bu yerda ichki dizaynlar va harorat juda qulay edi.
— Sofiya, kel, azizim. Onam meni chaqirganida, xona boylab aylanib yurgan nigohlarim bir zumda unga tushdi.
— Ha, oyi. Men yaqinroq yurib, uning qarshisida turdim.
"Men Nora bilan gaplashdim, u senga bugundan boshlab o'rgatadi. Biz nonushta qilishimiz uchun, sen unga tushlik tayyorlashga yordam berasan, xo'pmi? Va uni bezovta qilma." - dedi u oxirida meni masxara qilarkan.
"Men hech kimni bezovta qilmayman, lekin, albatta, men unga yordam berishni istardim, oyi. Xavotir olmang." — dedim hayajonli tabassum bilan.
— Xo'sh, yaxshi. Sen shu yerda qolib, Noraga yordam ber. Dadang bilan men uning kabinetidamiz, yolg'iz aylanib yurma, xo'pmi?
"Yaxshi! Papa bilan tushlikda ko'rishguncha!" Onam meni o‘pib, dadamning kabinetiga yo‘l olishdi.
U ko'zimdan g'oyib bo'lguncha qarab turdim. Men allaqachon menga shirin tabassum bilan qarab turgan Nora xonimga yuzlandim.
— Tayyormisiz, miss Sofiya? U so'radi va oshxonaga boshini egdi.
— Ha, men allaqachon tayyorman! — dedim hayajonlanib yuzimda keng tabassum bilan. U boshini qimirlatib, u yerda boshqa xizmatkorlar bilan uchrashishim uchun ichkariga ishora qildi.
Yana uchta xizmatkor o'z ishlari bilan mashg'ul edi, lekin ular meni payqab, menga jilmayishdi.
"Salom!" Men ularga salom berdim, lekin ular menga faqat hurmat bilan ta'zim qilishdi.
"Yaxshi! Xo'sh, tushlik uchun nima pishiramiz? Bugun uchun menyu bormi, Nora xonim?" Men hayajon bilan so‘roqqa tutib, Noraga qarab miltilladim.
"Ha, bor. Asosiy taom go'shtli spagetti va qizil sous va frantsuzcha kartoshka va loviya salatlari bo'ladi, hammasi. Bugungi menyu onangizning buyrug'iga ko'ra oddiy." U tushuntirdi va men unga bosh irg'ab qo'ydim.
"Yaxshi, boshlaylik!" Men quvondim.
Ovqat pishirishdan oldin Nora xonim meni idishlar va ularning ishi bilan, so'ngra retsept uchun ingredientlar bilan tanishtirdi. Lekin tinglash oson edi, lekin buni qilish menga o'ylaganimdan ikki baravar qiyin edi.
Noraning aytishicha, bu mening birinchi martam, shuning uchun men buni yaxshi his qildim, lekin uning so'zlariga ko'ra, men juda tez o'rganayaman. U shunday deganida men uyaldim. Maqtovlar yaxshi, lekin ular meni doim qizartirib yuboradi.
Barcha taomlarni tayyorlab bo‘lgunimizcha, tushlik bo‘ldi. Men ularga qaradim. Xushbo'y hidi ham, tuzilishi ham og'izda erib ketadigandek edi. Men shunchaki ularning ta'mi yaxshi bo'lishiga umid qilgandim.
— Qanday, Nora xonim? Men hayajonlanib ortimda menga o‘xshab tabassum bilan turgan Noradan so‘radim.
"Siz birinchi marta juda yaxshi qildingiz, miss Sofiya. Agar mashq qilishda davom etsangiz, sizdan yaxshi oshpaz chiqadi."
"Rostanmii?! Qani endi o'qituvchim bo'lsangiz!" katta hayajonli tabassum bilan men unga aytdim.
"Albatta, men sizning o'qituvchingiz bo'laman. Mayli, janob va Kim xonimni tushlikka chaqirishim kerak." U aytdi va chiqib keta boshladi, men uni o'sha yerda to'xtatdim.
— Nora xonim! Iltimos, menga ruxsat bering.
— Hm, mayli, yo‘lni bilasiz, to‘g‘rimi? U so'radi va men u yerda bir necha bor bo'lganim uchun bosh irg'adim.
— Ha, rahmat! Sofiya Noraga iliq jilmayib qo‘ydi. Keksa ayol ham uning nafis yuziga qarab jilmayishdan o‘zini tuta olmadi va oshxonaga ovqat tayyorlashga shoshildi.
Sofiya oshxonadan tashqarida yashash xonasiga yo'l oldi va to'g'ridan-to'g'ri dadasining ishxonasi tomon yo'l oldi. Yumshoq oyoqlari bilan yurarkan, butun pol xotirjamlik bilan aks-sado berdi.
Sofiya har doim jim qiz edi. Mo'rt, shirin va itoatkor so'zlar uning shaxsiyatini tasvirlash uchun yetarli edi, lekin u g'ayratli va optimistik bo'lganida o'zgarishi mumkin edi.
Ko'p o'tmay, u juda hukmron ko'rinadigan qorong'u eshik oldida to'xtadi. U lablarida shirin tabassum bilan chuqur nafas oldi va taqillatishga tayyor edi, lekin u yerda to'xtadi.
Eshik allaqachon ochilgan, xuddi odam uni to'liq yopish uchun unchalik bosim o'tkazmagandek. Qovog'i chimirilgan Sofiya turardi. U ko‘p o‘ylashga ulgurmay, butun kabinet otasining og‘riqli yo‘taliga va onasining xavotirli ovoziga to‘la boshladi.
Sofiya eshik oldida o'ylanib qoldi, lekin bir narsa aniq edi, nimadir noto'g'ri edi va undan yashirilgan bir narsa bor.
Sofiya keraksiz fikrlardan chalg'ib, onasining ma'yus ovozini eshita boshladi.
"Seojun! Mana mana bu ro'molchani oling. Yaxshimisiz? Iltimos ayting."
Sofiya biroz ochiq eshikdan ko'z tashlab, onasining dadasiga mato uzatayotganini ko'rdi va u beparvolik bilan olib, yo'talishda davom etdi, onasi xavotir bilan uning orqasini ishqalardi. Uning ifodasiga ko'ra, bu uning uchun juda chidab bo'lmasdek edi.
To'satdan Sofiyaning ko'zi endi qonga belangan ro'molchaga tushdi. Otasining qoni. U dahshatli manzarani ko'rib, bo'ynida siqilishni his qila boshladi.
Uning ko'zlari qalin yoshga to'ldi, yig'i tomog'ini yorib, ota-onasining e'tiborini tortdi.
Kim Janob va xonim ovozni eshitib eshikka boshlarini o'girishdilar. Ko'zlari qiziga tushganda ikkalasi ham yurak urishini to'xtatganday his qildilar.
"Sofiya!" Ikkovi bir vaqtning o'zida dedi va qizining oldiga yugurdi.
"Nega?" Sofiya ota-onasiga sekin shivirladi.
Uni eshitgan Marin Sofiyaning onasi ham yig'lay boshladi. U qizining nima so'rayotganini tushundi, lekin u bunga tayyor emas edi.
Marin bularning barchasi haqida Sofiyaga to'g'ri vaqt kelganda aytmoqchi edi, ammo taqdir u tomonda emas edi. Qizini bunchalik baxtsiz ko‘rib, o‘zini ojiz his qildi.
"Sofiya, azizim. otang senga tushuntirib beradi. Iltimos, azizim." Seojun yo'taldan qutulmagani uchun yig'layotgan qizini xira ovozi bilan bosishga harakat qildi.
Ikkala ota-ona ham qizining g'amgin va yig'layotgan qiyofasi oldida ojiz edi.
"Papa, nima bo'ldi?! Iltimos, ayting. Nega matoda qon bor? Yaxshimisiz? Kasalmisiz? Nega menga aytmadingiz, dada?!" — so‘radi Sofiya bo‘g‘iq ovozi bilan bezovtalik uning asablarini to‘ldirgancha. Xohlasa ham yig‘lashni to‘xtata olmadi.
"Hammasini aytib beramiz, malika, lekin yig'lama. Endi bizni tashvishga solyapsan. Mana, onangning oldiga kel". Marin ojiz qizini yupatishga harakat qiladi. Sofiya har doim sezgir qiz edi va hatto kichik jimlik ham uni qo'zg'atishi mumkin edi.
Sofiyani tinchlantirish va hamma narsani tushuntirish va vaziyatni tushunishi uchun deyarli yigirma daqiqa vaqt ketdi. Ammo baribir mayin yig'lash eshitilardi.
"Bu degani, dadam o'sha dori-darmonlarni qabul qilib, sog'lom bo'ladi, keyin og'zidan qon kelmaydi va u meni va onamni tark etmaydi shundaymi?." Sofiya tushunishga harakat qildi va mayin shivirlagan ovozda pichirladi.
"Ha, biz shuni aytmoqchi edik. O'sha dori-darmonlarni har kuni ichsam, yaxshi bo'laman. Xavotir olma, azizim. Dadang kuchli, to'g'rimi?"
"Ha, tashvishlanmang, men sizga g'amxo'rlik qilaman va sizga hech qanday og'riqni his qilishingizga yo'l qo'ymayman. Siz yaxshi bo'lasiz va iltimos dada, oyi mendan, hech narsani yashirmang. Men sizlarga g'amxo'rlik qilmoqchiman, - dedi Sofiya lablarini egib.
"Mayli, qizim, lekin bizlar uchun tashvishlanishingni xohlamaymiz. Ko'rdingmi, qanday munosabatda bo'lganingni? Shuning uchun biz senga aytishga qo'rqardik, lekin dadang tezda tuzalib ketadi, hmm?" Marin uni yupatish uchun muloyimlik bilan gapirishga harakat qildi.
Sofiya bosh irg'ab qo'ydi, otasi esa yig'laganidan qizil bo'lib qolgan yonog'idagi ko'z yoshlarini artdi.
— Xo‘sh, nima uchun kelganingni aytmading, nimadir bo‘ldimi? Seojun fikrini bularning barchasidan chalg'itish uchun Sofiyadan so'radi.
— Aah! Qanday unutaman? Sofiya birinchi navbatda ularning oldiga nima uchun kelganiga e'tibor bermay, kaftini peshonasiga qo'yib gapirdi. - "Men ikkalangiz uchun tushlik pishirdim va hammasini o'zim qildim! Bunga ishonasizmi?! Aytmoqchimanki, Nora xonim ham menga yordam berdi, lekin u meni yaxshi o'rganayotganimni aytdi!" — dedi Sofiya kichkina qo‘llarini mehribonlik bilan qimirlatib, ota-onasi esa mayin tabassum qilib qo'yishdi.
"Biz senga ishonamiz, qizim va biz sen bilan faxrlanamiz! Sovuq tushmasdanoq tushlik qilaylik."
Tushlik tugagach, Sofiya ota-onasidan ovqat qandayligi va hatto ularga yoqadimi yoki yo‘qligini aytishini kutdi.
Uning kuchukcha ko'zlari ota-onasining e'tiboridan chetda qolmadi, chunki ular uning sabrsiz, biroz egilgan yuziga tabassumlarini yashirdilar.
— Aytishim kerakki, qizil sous juda mazali bo'libdi, bu salat esa... Oh, xudoyim! Sofiya azizim, agar sen uni har kuni menga pishirmoqchi bo'lsang, men hech narsa qilmasdan sog'lom bo'laman.
"Haqiqatan ham, dada!!! Xavotir olmang. Men ularni sizga pishirib beraman! Va sizga katta rahmat! Men ikkalangizga ham yoqqanidan juda xursandman! Men sizni yaxshi ko'raman!" - dedi Sofiya hayajon bilan ota-onasining dunyosini yoritadigan katta iliq tabassum bilan va otasining quchog'iga yugurdi.
- Biz ham seni yaxshi ko'ramiz, azizim!
Wattpaddan tarjima qilindi.
Muallif: jeonroseate