Aytilmagan haqiqat
Jungkook nimadir demoqchi edi, lekin shu payt qo'limdagi qattiq silkinish meni orqaga tortib, Jungkookning yoqasidan bo'shatib qo'yganini his qildim.
Men hayratda qoldim va bu kimligini ko'rish uchun orqaga o'girildim.
U meni orqasidan qo'limdan tortdi....u vahshiy ko'rindi.
"Hayotim yomonlashishi mumkinmi, yana bir bor noto'g'ri vaqtlar va tushunmovchilik.... unga hazil qilganimni endi qanday tushuntiraman...... endi nima qilishim kerak?..... chunki men o'z hayotimni buzdim.......Ahhhhhhhh!!!!!"
Tae -"Yo'qol."- dedi u adashganidan xursand bo'lgan Jungkookga qattiq va vahshiy qarab.
Jk bu yerdan tezda qochib ketdi.
"Bunday qo'rqoq....Men Lisaga u bilan ajrashishini aytishim kerak edi..."
Keyin Tae men tomonga o'girildi va menga xavfli qarab qo'ydi....Men so'zlarimni yutib yubordim va noqulay jilmayib qo'ydim.
U tom ma'noda meni qopdek sudrab, to'xtash joyi tomon olib bordi va meni mashinasi tomon qattiq uloqtirdi, orqam uning mashinasiga urildi.
U menga yaqinlashdi va meni mashina bilan o'rtasiga qo'ydi.
Uning yuzi hozir xavfli darajada chiroyli edi.... Uni o'zimga juda yaqin his qilgandan keyin yuragim tez ura boshladi... Men unga qarashdan qochdim.
Tae -"Bu nima edi?" U tom ma'noda baqirdi.
Tae - Qachondan beri bunchalik ayanchli va umidsiz bo'lib qolding...HUH?— deb baqirib yubordi.
Men sekin menga tikilib turgan unga qaradim.
Uning ko'zlarida g'azab, achinish, biroz jirkanish va men o'qiy olmaydigan boshqa narsalarni ko'rsatdi.
Tae - "O'zingni hurmating bormi?...... Undan senga qaytib kelishini iltimos qilyapsanmi?
Tae - "Bu men biladigan Soyun emas."
U hafsalasi pir bo'lib dedi, lekin qandaydir tarzda men buni juda yaxshi sharh deb bilaman va unga tabassum qilolmayman.
Tae - "U bir oz egalik qiluvchi, o'ziga ishonchi yo'q jinni..... va sen hali ham uning ustidan chiqolmaysan."- dedi u tishlarini g'ijirlatib.
U beixtiyor oldinga egilib turardi, tabassumim yuzimni tark etmasdi.
U bir qo'li bilan mashina tomini urib baqirib yubordi, lekin men bu safar jilmayib qo'ydim, men hamon ahmoqdek jilmayib turardim.
"Hech bo'lmaganda men u uchun muhim, hech bo'lmaganda u hali ham menga g'amxo'rlik qiladi .... Balki do'st sifatida, lekin bu men uchun yetarli."
Tae - "Bu ahmoqligingni qo'y." U menga buyurdi.
Men boshida qo'rqib ketdim, lekin oxiriga kelib uning menga so'kishidan zavqlandim.
Bu meni so'kadigan avvalgi Taega o'xshaydi ... biroz qo'rqinchli, sovuq va dahshatliroq, lekin baribir eski Tae.
Keyin u meni qattiq mashinadan uzoqlashtirdi
Tae - "Biror narsani tushundingmi yoki yo'qmi, bilmayman... lekin vaqtim yo'q." U mashina eshigini ochayotganda g'o'ldiradi, lekin men uni eshitdim.
Men uning mashinada o'tirganini ko'rib, o'z pozitsiyamdan chiqib ketdim va tezda yugurib yo'lovchi o'rindig'ini ochdim va o'tirdim.
U menga qaradi: "Nima qilyapsan?".
Soyun - "Meni uyga tashla".— dedim uyalmay jilmayib.
U hafsalasi pir bo'lgan holda ko'zlarini yumdi, keyin xo'rsinib mashinani ishga tushirdi.
Uyga yetib borganimdan keyin xonamga kirdim va shu payt menga SMS keldi.
Rostdan ham kechir...yana yuragingni sindirganim uchun qanchalik aybdor ekanligimni bilmaysan, lekin iltimos noto'g'ri qilganimni tushun...Seni birdaniga qaytib ko'rganimdan keyin ikkilanib qoldim lekin seni sevmayman.... Men Lisani yaxshi ko'raman.
Umid qilamanki, sen ham tezroq o'z baxtingni topasan.
"U bunda aybdor bo'lsin... axir u Lisani azoblagani uchun bunga loyiq."
Men kuldim, telefonimni uzoqroq qo'ydim va tozalanish uchun hammomga kirdim.
Hammomdan chiqqanimdan so'ng, yostig'imni tizzamga qo'yib, karavotga o'tirdim...... va mana, mening ortiqcha o'ylash sessiyam boshlandi.
"Tae menga g'amxo'rlik qiladi." - dedim hijolatdan jilmayib.
Men birdan jiddiy bo'lib qoldim. - "Menga undan kerak bo'lgan narsa shu..... Menimcha, u yana eski Tae bo'lib qolishi uchun uni g'azablantirishni bas qilishim kerak.... chunki bu sodir bo'layotganini ko'ra olmayman... har doim Menda ozgina umid paydo bo'ladi.. Lekin ba'zida yomon narsa sodir bo'ladi .... Taqdir meni yana Taehyung bilan do'st bo'lishimni istamagandek tuyuladi."— dedim afsus bilan pastga qarab.
"Lekin menimcha, hammasi joyida.... chunki endi men uni shunchaki do'st sifatida ko'ra olmayman.....agar u bir kun kelib u avvalgi Tae kabi bo'lib qolsa, men yana eski Soyun kabi bo'lib qolamanmi? ...Yo'q men qila olmayman.... chunki endi men unga nisbatan boshqacha his-tuyg'ularga ega bo'ldim...va agar men yana uning do'sti bo'lsam...bu shunchaki do'stlik va boshqa hech narsa emas, deb o'ylayman va bu menga ko'proq og'riq keltirardi. ...shuningdek, men Jennie bilan tez-tez uchrashib turishini yoqtirmayman....balki meni to'yga chaqiradimi...... xudoyim to'y?...Yo'q, boshqasiga uylanayotganini ko'rolmayman."
Bu o‘ydan ko‘zlarim porlab ketdi. Qiziq, men qanday qilib qisqa vaqt ichida bunday chuqur his tuyg'ularga ega bo'ldim.
"Menimcha, hozir shunday qolgan ma'qul... "Andog" muzokaralari tugagach, men xafa bo'lmasligim uchun... AQShga qaytishim kerak ... shunday bo'lsa yaxshi bo'ladi.....Men xafa bo'lmayman."
Men oxirgi ikki jumlani takrorlashni davom ettirdim.
Kechki ovqat vaqti bo'ldi, men oshxonaga bordim, kechki ovqat tayyorlandimi yoki yo'qmi. Ammo oshxonada undan asar ham yo‘q edi.
Soyun - "Nima?.....bu yerda hech kim va hech narsa yo'q."
Men appaning xonasi tomon yurdim....Bir necha marta taqillatdim lekin javob bo'lmadi. Men bir oz asabiylashdim .... negaligini bilmayman.
Soyun - "A-appa..shu yerdamisiz?" Men bu yerda ichkaridan biroz ovozni eshitdim, lekin appaning ovozi emas..Men eshikni ochishga harakat qildim, lekin u qulflangan edi.
Soyun - "Appa yaxshimisiz?"– so‘radim taranglik bilan.
Men tezda omborxona tomon yugurdim va xonaning qo'shimcha kalitini oldim. Men orqaga qaytdim va tezda eshikni ochdim.
Eshikni ochganimda karavotda o'tirgan appani ko'rdim. Lekin u umuman yaxshi ko'rinmasdi.... go'yo nafas olishda qiynalayotgandek og'ir nafas olardi, chap ko'kragini ushlab, yuzi og'riqdan qiyshayib turardi.
Men tezda u tomon yugurdim.- "A-appa....N-nima bo'ldi?"
Ko'zlarimda yosh paydo bo'lganini his qildim. Men uni ehtiyotkorlik bilan ushlab oldim.
Soyun -" Appa ...appa kuting, men shifokorni chaqiraman." U bosh chayqab rad javobini berdi.
Appa qo'ng'iroq qilmaslik uchun qo'limdan ushladi men ko'z yoshlarimga bo'g'ilib turardim.
Soyun - "Appa sizga shifokor kerak..i-iltimos... meni tinglang"
Men unga nima bo'layotganini ko'rib juda qo'rqib yig'lardim. Va birdan u hushidan ketdi.
Mening nafasim notekis bo'lib ketdi va men tom ma'noda vahima qo'zg'atdim ... lekin men tezda tez yordam chaqirish uchun hushyor edim.
Biz kasalxonada edik,...appada judayam noto'g'ri narsa bor, chunki men hamshiralarga nima bo'lganini aytib berganimda tashvishlanganini ko'raman.
Uni xonaga olib kirishdi.... men esa tashqarida o'tirdim. Men hamon yig'lardim.... Chunki bunday voqeani boshdan kechirishni kutmagandim.
Mening appam men uchun superqahramon edi, bu kulguli tuyulishi mumkin, lekin bu haqiqat... Mening hech qachon onam bo'lmagan... shuning uchun mening har bir muammom u tomonidan hal qilingan....... Men unga muammolarim haqida ochiqchasiga gapirmasligim mumkin, lekin men har doim shunday ishonardimki, agar men unga muammoimni hozir aytsam, uni hal qilish uchun bir soniya kerak bo'lmaydi....... bu mening u haqidagi tasavvurim edi.... bolaligimda men shunday qilardim. Mening appam hamma narsani qila olishiga ishoning ... u shunchalik qudratliki, men nima xohlasam, so'rasam shuni qilardi..... va bu fikr o'sib ulg'ayganimdan keyin ham qandaydir tarzda mening ongli miyamga yopishib qoldi.
Shunday qilib, bugun uni nochor ahvolda ko'rish .... O'zimni juda zaif his qildim ... va qo'rqib ketdim .... chunki mening ongli miyamga ko'ra, u hech qachon ojiz bo'lolmasdi.
Shu payt hamshira chiqdi va men tezda o‘rnimdan turdim.
Hamshira - "Biz uni bir muncha vaqt barqarorlashtirdik ......... tez orada shifokor keladi va nima bo'lganini tekshiradi, keyin sizga xabar beramiz.."
Gapira olmaganim uchun bosh chayqadim.
U ketmoqchi edi, lekin u yana to'xtadi va dedi - "U oldin bu yerda bo'lganmi?... Aytmoqchimanki u bemormi?"
Qoshlarimni chimirib, yo‘q deb bosh chayqadim.
Hamshira - "Men uni bu yerda ilgari ko'rganman.... Iltimos, qabulxonadan tasdiqlang.... chunki u ilgari bu yerda bo'lgan bo'lsa... bizga uning hisobotlari kerak bo'lishi mumkin."
Men bosh irg‘adim va u ketdi. - "Appa bu yerga kelishining iloji yo'q....bu mumkin emas..to'g'rimi?..."
Nima bo'lganini bilmayman, yana qattiq yig'lab yubordim... va men uchun hech kim yo'q edi.. Birdan yonimda kimdir bo'lishini his qildim.
Men telefonimni olib, birovga qo'ng'iroq qilishga qaror qildim, o'zimning do'stimga qo'ng'iroq qilganim ma'qul, chunki hozir deyarli tun bo'ldi.
Shuning uchun Jiminga qo'ng'iroq qildim
- "Hey...Soyuniee!"- dedi u quvnoq ovozda.
- “J-jimin.” Har kim mening ovozimdan yig'layotganimni aniqlashi mumkin.
- "Soyun... yaxshimisan?" Uning quvnoq ovozi to'satdan tashvishli ovozga aylandi.
- "Yo'q...Jimin..appa..u...u" Gaplarim orasida hiqillab qoldim.
- "Soyun..tinchlan va ...menga nima bo'lganini ayt..Li amakiga nima bo'ldi?" Uning ovozi xotirjam edi, lekin men uning ovozidagi tashvishni e'tiborsiz qoldira olmadim.
- "U bilan nimadir bo'ldi... men kasalxonadaman... bu yerga kela olasanmi?" Bir-ikki soniya sukunat cho'kdi.
- "Soyun... tingla, tinchlan... Li amakiga hech narsa bo'lmaydi... tinchlan... u yaxshi bo'ladi." Negadir uning tinchlantiruvchi ohangi meni tinchlantirishga majbur qildi, u har doim bunda yaxshi edi.
- "Soyun..afsus men Seulda emasman....lekin xavotir olma, men Taega qo'ng'iroq qilaman, yaxshimi?"
- "U kelmaydi!" O'sha paytda men shunday o'yladim.
- "U boradi... tinchlan Soyuniee.... Men unga qo'ng'iroq qilaman.... Li amaki yaxshi bo'ladi."
O‘zimni biroz tinchlantirdim - "Hmm".
- "Yaxshi, men unga qo'ng'iroq qilaman."
Men avvalgidan ko'ra yaxshiroq edim... Endi yig'lamadim, lekin hali ham butunlay tinchlanmasdim.
Men hamshiraning aytganini bilish uchun qabulxona tomon yurdim.
Qabulxona xodimi - "Ha xonim... sizga qanday yordam bera olaman?"
Soyun - "Men janob Li Minhyunni....bu yerda oldingi yozuvlari bormi yoki yo'qligini bilmoqchiman....Men uning qiziman, lekin men bundan bexabarman."
Qabulxona xodimi - "Ikki daqiqa kuting."
Men bosh irg'adim. Men "yo'q" javobini kutgandim. Lekin...
Qabulxona xodimi - "Umm...ha...Janob Li Minhyun...yoshi 55da...u so'nggi ikki yildan beri shu yerda bemor...u doktor Limga tayinlangan"
Uni tinglab dahshatga tushdim... Tomog‘im qurib qolganini his qildim.
Soyun - "Doktor Lim qaysi bo'limga tegishli?" – deb so‘radim.
Qabulxona xodimi - "U kardiolog." Men hali ham shok holatida edim.
"Appa so'nggi ikki yil davomida yurak kasali edi va men hech qachon bilmaganman."
Qabulxona xodimi - "Agar siz hisobotlarni xohlasangiz ... xavotir olmang, shifokorlar har doim o'z ishlariga ega."
U professional tarzda tabassum qildi.
Ko‘zimni qimirlatib, bosh irg‘ab qo‘ydim. Men appaning xonasiga qaytib, tashqarida o'tirdim. Chuqur o'ylar ichida edim. - "Nega menga appa buni aytmadi?...endi nima bo'ladi?... u yaxshimi?"
Men pastga qaragancha hamon muzlab o‘tirgan edim, yelkamga qo‘l tegdi. Men qo'rqib ketdim va boshimni ko'tarib qaradim va tashvish bilan birga o'qib bo'lmaydigan his-tuyg'ularni aks ettiruvchi ikkita chiroyli, chuqur ko'zni uchratdim.
Men hech narsa demadim, faqat unga beparvo qarab turardim.
Tae - "nima bo'ldi?" -dedi yonimda.
Ajablanarlisi shundaki, uning ovozi mayin va xavotirli edi. To'satdan men uchun kimdir borligini o'ylab, menga iliqlik tarqaldi.
Soyun - "Tae...a-appa yurak kasali...men-men hozir bildim....u bilan nima bo'lganini bilmayman...u.."
Men boshqa gapira olmadim va tashvishimni baham ko'rganimda ko'zlarim yoshlanib ketdi. U hozir tushuntirmaslik yaxshi ekanini ko'rsatib, orqamni silab qo'ydi.
Tae- "Tinchlan!"- dedi u tinchlantiruvchi ohangda. Men ikkilanib bosh irg'ab qo'ydim.
Biz hali ham o'tirib, shifokorni kutardik... Tae bilan oramizda sukunat hukm surar edi, lekin taskin beruvchi jimlik edi.... Uning bu yerda bo'lishi hozir men uchun juda muhim edi.
??? - "Janob Li Minhyunning oilasi?"
Men bir ovozni eshitdim va boshimni ko'tardim.
Qarasam, oq xalat kiygan, bo‘yniga stetoskop kiygan o‘rta yoshli erkak menga sovuq tikilib qaradi... qo‘llari bir nechta faylni ushlab turardi..Men va Tae bir zumda o'rnimizdan turdik.
Soyun - "Ha...men-men uning qiziman".
U faylni ochdi va bir necha sahifalarni o'qib chiqdi, keyin menga yon ko'zlari bilan tepaga va pastga qaradi, keyin Taega.
Bilmadim, nega uning nigohi meni asabiylashtirdi... Tae buni payqagan bo'lishi mumkin va shuning uchun u meni yelkamdan siqib qo'ydi.
Doktor Lim - "Men borib, uni tekshiraman .... kutishingiz kerak."— dedi u faylni yopgach, sovuqqonlik bilan.
Men va Tae bosh irg'adik. U appaning xonasiga kirdi.
Tae - "Soyum..o'tir... vaqt kerak bo'ladi."– dedi ohista o‘rindiq tomon ishora qilarkan.
Wattpaddan tarjima qilindi.
Muallif: PayalSharma671