𝐇𝐚𝐭𝐞 𝐓𝐨 𝐃𝐞𝐬𝐢𝐫𝐞 | 𝐉𝐉𝐊🔞 𝟐𝟏-𝐜𝐡𝐚𝐩𝐭𝐞𝐫
FLASHBACK
Baek Hyeon (POV)
Bu voqeadan beri deyarli ikki hafta o‘tdi — men onam va otam bilan birgalikda yirik biznes ziyofatiga borgan edim. Hali ham
ishonolmayman, o‘sha telba — sovuq, to‘y taklifini yuborishga jur’at qilganida! Qanchalik jozibador bo‘lmasin, undan uzoqroq yurishga harakat qildim. Shuning uchun onam menga uning oilasi meni o‘z o‘g‘liga unashtirmoqchi ekanini aytganda, shok holatida edim.
Bizning ilk uchrashuvimiz noqulay va sovuq edi.
Onam meni doim chiroyli ko‘rinishga majbur qilar, go‘yo men allaqachon maftunkor emasdek. Axir men chindan ham chiroyli qizman, va nima kiysam ham supermodeldek ko‘rinaman. Lekin u baribir turib oldi, chunki ota-onam ziyofatda kimdir bilan uchrashishimni istashardi. Ular menga eng chiroyli, eng muvaffaqiyatli yigitni tanishtirgan bo‘lishsa ham, men hali turmush qurishga tayyor emas edim.
Ziyofat joyiga borgach, o‘zimni ko‘rgazmadek his qildim — go‘yo hamma menga tikilib qarayapti. Ota-onam meni barcha biznes hamkorlariga tanishtirdi, xuddi men qandaydir mukofotdek. Va aynan o‘shanda hammasi qiziqarli tus ola boshladi.
Men ko‘pincha o‘zimni uyatchan, muloyim, beozor qiz rolida ko‘rsatishni yoqtiraman. Bu menga yoqadi — axir bir kun aktrisa bo‘lishni orzu qilaman. Ba’zida kollejda mashg‘ulotlarim bo‘lmasa, hazillar qilaman yoki ahmoqona harakatlar bilan odamlarni kuldiraman. Ehtimol bu biroz bolalarcha tuyular, lekin bu shunchaki men kimligim.
Men an’anaviy “uyatchan, yaxshi qiz” emasman. Men ochiqko‘ngilman, sarguzashtlarni yoqtiraman, hatto ba’zida tentaklik qilishdan ham cho‘chimayman. Bularning barchasi hayotdan zavqlanishning bir qismi deb o‘ylardim.
Hashamatli zal ichida men bir stolda o‘tirib, oddiygina tost nonini zavq bilan yeyayotgan edim. Shu paytda ota-onam biznes odamlari bilan birga boshqa stolda o‘tirishardi.
Ular meni har bir suhbatlariga qo‘shishga urinishar, lekin men qandaydir bahona topib, ulardan uzoqlashdim. Atrofda har xil tamaddilar va taomlar bor edi, lekin men oddiy tost bilan kifoyalanishga qaror qildim.
_________________
To‘satdan, qarshimga bir yigit kelib o‘tirdi. U sovuqqon ko‘rinardi, lekin men uni ilgari ham ko‘rgan edim — u takabbur, lekin hayratlanarli darajada chiroyli yuzga ega edi. Men tezda qarashimni nonimga qaratdim, ko‘zlarim uni kuzatayotganini sezdirishni istamasdim.
Tost? Bunday dabdabali tadbirda tost yeyapsanmi? Juda… g‘alati, — dedi u kinoyali ohangda.
Men boshimni ko‘tardim, jahlim chiqqandek bo‘ldi, lekin baribir o‘yinga kirishdim.
Xo‘p, tanlovlar cheklanganda bor narsaga rozi bo‘lishga to‘g‘ri keladi. Bundan tashqari, menga tost yoqadi, — deb javob berdim.
Cheklangan? Atrofingga qarasangchi — har xil taomlar bilan o‘ralgansan, — dedi u beparvo tarzda.
Men “taom-ko‘r”man, dedim piching bilan.
Shubhasiz, — dedi u hech qanday uyalmay. Vau! Bu bola endi meni haqorat qilyapti!
U ofitsiantlarga ishora qildi va ular men ilgari umrimda tatib ko‘rmagan har xil hashamatli taomlarni olib kelishdi.
Men jimgina lablarimni chimirdim, o‘zimcha g‘azabimni ichimda yutib, zarba qaytarishga tayyorlandim.
Rostdanmi? Odamlarning tanlagan taomlarini masxara qilib, ularni hayratlantirishga harakat qilasanmi? Bilmas edim, bunday narsa moda bo‘lganini, — dedim istehzoli ohangda, ko‘zlarimni unga tikdim.
U menga bir qoshini ko‘tarib qaradi.
Tatib ko‘r, — dedi, xuddi buyrug‘u kabi. Men piching bilan kuldim, lekin sinab ko‘rishga qaror qildim.
Turli xil taomlardan birinchi luqmalar og‘zimda sovuq ta’m qoldirdi — bu aynan uning sovuq xarakteriga mos edi.
Men yuzimni burishtirib, sovuqlik jag‘im bo‘ylab tarqalayotganini sezdim.
Nega hamma narsa… shunaqa sovuq? — deb so‘radim, yuzimda g‘ashlik ifodasi bilan.
U esa bu taomlar aslida sovuq holda tortilishi kerakligini tushuntirdi.
Ha, janob Frosty (sovuq) demak sizning ta’bingiz… g‘ayrioddiy. Rahmat, lekin men sog‘lom tostimni tanlayman, — dedim va tabassum qilishga harakat qildim.
Shu payt u birdaniga qo‘ng‘iroq qabul qildi. Telefonni qulog‘iga tutib, menga qiyg‘irgancha kulimsirab qaradi va chiqib ketishdan oldin past ovozda:
Toasty? U hozir meni “qizarib pishgan” deb atadimi? Yaxshi o‘ynading, janob Frosty. Yaxshi o‘ynading.
Endi esa, to‘satdan chiqqan bu kutilmagan unashtirish taklifi hamma narsani ostin-ustin qilib yubordi. O‘sha ziyofatdan beri men Frostyni ko‘rmaganman, lekin u onamga qo‘ng‘iroq qilgan. Jiddiymi? U menga qo‘ng‘iroq qilib, o‘zim nima xohlashimni so‘rashi kerak edi-ku.
Lekin yo‘q, u faqat onamni yoqimli so‘zlar bilan aldab, meni rozi qilishni istaydi, xolos.
Endi unga kim tushuntiradi, nega kimdir uning taklifini rad qilishi mumkin? Axir har kuni shahardagi eng boy oiladan unashtirish taklifi kelavermaydi. Dastlab, tan olay, osmonda uchib yurgandek bo‘ldim. Lekin endi… qo‘rqyapman.
Turmush qurgach, hammasi o‘zgaradi. U darhol farzand ko‘rishni xohlaydi, hayotim ostin-ustin bo‘ladi. Men hali to‘ydan oldin dramalarda yoki filmlarda yulduz bo‘lishni orzu qilardim. Ammo boshim chalkashib ketdi… va men katta xatoga yo‘l qo‘ydim — Seri bilan aralashib qolib.
U shunchaki oddiy bir drama qirolichasi emas — u yuqori darajadagi kaltafahm, mutlaqo aqldan ozgan bir jinni, to‘liq manoda obsesiv bir telba. Eng yomoni — u ayniqsa chirigan axlat bo‘lagidek. Ehtimol, bunga sabab — otasiz ulg‘aygani, hatto onasiga ham hurmat qilmasligi haqida mish-mishlar yuradi.
U yonimga kelib, go‘yoki Jungkook bilan do‘stlashmoqchi bo‘lib, menga yordam so‘raganini aytdi. Jungkook — mashhur, lekin yopiq xarakterli yigit. Uning o‘z do‘stlar davrasi bor, o‘z hayoti bor, lekin hammasi atrofida aylanadigan bitta qiz bor edi — Galia uning eng yaqin dosti. Lekin rostini aytsam, ularning shaxsiy dramasi meni umuman qiziqtirmaydi — bu mening qahvam emas, ya’ni, bu menga begona mavzu.
O‘sha ayyor, pastkash Seri esa, meni aldash uchun aktyorlik mahoratimni maqtadi. Men esa ahmoqlarcha bunga ishonib, o‘sha ahmoqona pul tikilgan garovga rozi bo‘ldim. Ilgari ham bunaqa o‘yinlarda qatnashganman, lekin hech qachon o‘zimni Jungkook oldida bunchalik sharmandalik his qilmaganman.
Mening go‘zalligim va jozibam, odatda erkaklarga hech qanday muammosiz ta’sir qilardi. Lekin unga qarshi bu mutlaqo ish bermadi. Men qancha urinmay, qancha harakat qilmay, u oxir-oqibat Galiani chaqirdi. Shunda menga hammasi tushunarli bo‘ldi — ular bir-biri uchun yaratilgan.
Uyga qaytgach, qilgan ishimdan o‘zimni o‘zim yomon ko‘rdim. Ustiga-ustak, Frostyning ota-onasi mening bu xatti-harakatlarim haqida Jungkookning ota-onasiga aytib qo‘ymadimikan deb xavotirlandim. Axir biz bir kollejda o‘qiymiz, va Jungkookning ota-onasi ham boy tadbirkorlar edi. Men uchun eng yomoni esa — yana bir bor sharmandali xolatga tushish edi.
Men bo‘lgan voqealar uchun kechirim so‘rashni chin dildan istardim. To‘yga tayyormanmi yoki yo‘qmi, bilmayman. Ammo Frostyning ko‘zidagi hurmatni yo‘qotish fikri meni titratib yuborardi.
Lekin yana o‘ylab ko‘rsam…u hatto mening yigitim ham emas-ku.
LOL!!
Ota-onam, ayniqsa onam, doimiy ravishda to‘y haqida gapiraverishdi. Frostyning ota-onasi bizga bosim qilmayotgandek edi, lekin nimagadir mening onam juda shoshayotgan edi. Bu esa meni tobora ko‘proq g‘azablantirar edi.
Yo‘q, onajon! Men hayotimda nimagadir erishmoqchiman. Hozir hatto kastinglarda qatnashyapman, — dedim, u tanlagan yangi ko‘chmas mulk joylariga ko‘z yugurtirar ekanman. U bu joylarni mening istaklarimga qarab tanlamoqchi edi.
U haqiqatan ham menga oshiq bo‘lib ulgurganmi? Nega u bunday tez harakat qilyapti? Men bunga ishonishga o‘zimni majbur qila olmasdim.
Nega aynan men dunyodagi eng jozibali va eng go‘zal qiz bo‘lishim kerak edi? Bu go‘zallik menga nega berildi, axir?
Ko‘zgu qarshisida o‘zimga qarab turarkanman, u yerdan xuddi mashhur bir yulduz — superyulduz ko‘rinardi. Menga faqat bir soniyaga bo‘lsa ham boqish uchun yig‘lab, yuragi ezilib o‘ladigan minglab muxlislar… Bu tasavvur meni biroz uyaltirib yubordi, lekin kelajakdagi muvaffaqiyatli aktrisalik hayotim haqida o‘ylab, yuzimda tabassum paydo bo‘ldi. Axir, bunday ajoyib insonni sevib qolganlarimni kim ayblay oladi?
Telefonimda uning suratlariga ko‘z yugurtirar ekanman, yuragim bir zumga to‘xtab qolgandek bo‘ldi. Men allaqachon uning ijtimoiy tarmoqdagi profilini titkilab chiqqan edim. Uning hayoti dabdabali edi, orzudek… Lekin yuragimda bir savol: Agar u kollej davridagi kulgili o‘tmishim haqida bilsa, meni qabul qilarmidi?
Butun umrga yetadigan sharmandalikdan qochgim kelardi.
Aktrisa bo‘lasanmi? Qirolichadek hayoting bo‘ladi! U sening orzularingni tushunadi, dedi Onam meni ovutib.
U atigi 24 yoshda, oyijon. Agar shunchalik to‘yga oshiqsa, nega 30 yoshimgacha kutmaydi? dedim biroz befarq ohangda. Aslida esa, yuragimda shubha va ikkilanishlar girdob urayotgan edi.
Kollej tomon yo‘l olar ekanman, kutilmaganda telefonim jiringladi. Noma’lum raqamdan bo‘lgan bu qo‘ng‘iroqqa boshida ikkilanib, sekingina: Alo…? — deb javob berdim.
Telefonning narigi tomonida kulimsiragan, ozgina masxarali bir ovoz yangradi: Demak, kimdir meni yana olti yil kutishga majbur qilmoqchi, ha?
Uning bu gapi yuzimni qip-qizil qilib yubordi. Ayni damda oyijonning gaplarimni unga yetkazib bo‘lgani aniq bo‘ldi. Ko‘rinishidan, u allaqachon uning ashaddiy muxlisasi bo‘lib ulgurgan edi.
Unday emas… Ya’ni, biz hali yoshmiz-ku… — dedim titrab, ichimda g‘alati hayajon bilan.
Lekin menga uchrashuvga chiqish uchun yosh emasmiz-a? dedi u hazilomuz, lekin yuragimni yana bir urishdan to‘xtatgandek bo‘ldi bu gaplar.
To‘satdan mashinam to‘xtab qoldi. Old oynadan qarasam, u mashinadan tushayotgan edi — oddiy futbolka va shimda, ko‘zlarida esa qora quyoshdan saqlovchi ko‘zoynak.
Men bir necha soniya hayratda qotdim. Ko‘zlarimni ikki marta ishqadim. Bu haqiqatmi? Men ko‘rayotgan bu odam haqiqatan ham umi?..
Voy! Yo tavba! Frosty hozir juda ham jozibali ko‘rinardi.
Ketdikmi? — dedi u, bir vaqtning o‘zida mashina eshigini ochib turgan erkak sifatida va telefondan, hali ham qulog‘imda turgan ovoz bilan.
Bir lahzaga ikkilanib qoldim, so‘ngra qo‘limni unga cho‘zdim.
Mashinasiga o‘tirganimizdan so‘ng, u hazilomuz kulib: Shunaqa “kelishilgan nikoh” uchrashuvlari qanchalik “ajoyib”, to‘g‘rimi? — dedi. Uning yuzidagi tabassum chin yurakdan edi. Shunda o‘ylab qoldim: Balki bu Frosty tashqaridan ko‘ringandek oddiy emasdir…
Men seni faqat sevgi asosidagi munosabatlarga ishonadi deb o‘ylagandim, — dedim.
Unday emas. O‘zim odam qidirib yurishga vaqtim yo‘q. Onam seni topganiga xursandman, u allaqachon seni yoqtirib qolgan, — dedi u va yana shu mehrli, quvnoq tabassumini namoyish etdi. Bu meni ikki kun oldin qilgan nodon ishim — o‘sha ahmoqona garov uchun qilgan xatti-harakatlarim uchun o‘zimni aybdor his qilishimga sabab bo‘ldi.
Biz hashamatli restoranlardan birida ovqatlandik, nafis taomlardan bahramand bo‘ldik. Oramizda orzular va kasblar haqida suhbat bo‘ldi. U, kelajagimiz qanchalik o‘zgarishli bo‘lishidan qat’i nazar, barcha qarorlarni birga hal qilish muhimligini ta’kidladi. U bolalarni juda yaxshi ko‘rishini aytganda, yuragimda qo‘rquv uchquni paydo bo‘ldi. Lekin u bu mavzuda shoshilishimizga hojat yo‘qligini aytib, eng katta xavotirimni yengillashtirdi.
Shunda o‘zimga so‘z berdim: endi yomon odat va yovuz niyatli Seri kabi odamlardan uzoq yuraman.
U bilan ko‘p vaqt birga o‘tkazdik. Har bir narsa mening didimga mos qilib rejalashtirilardi. Hatto undan sovuq, e’tiborsiz er rolini o‘ynashni so‘radim. U rozi bo‘ldi, lekin shunda o‘zimni bilmay ko‘zlarimga yosh keldi.
U hayratda qoldi va uzr so‘ray boshladi. Meni hashamatli sovg‘alar bilan siyladi, va bu faqat o‘yin bo‘lganini tushuntirdi.
Endi hech qachon sening oldingda yolg‘on o‘ynamayman, — dedi.
Shunda o‘zimdan so‘radim: Men unga bexosdan bog‘lanib qoldimmi? Nega uning harakati yuragimga shunchalik tez ta’sir qilmoqda?
Shunga qaramay, unga aniq aytdimki, menga bularni o‘ylab ko‘rish uchun vaqt kerak. U meni kuldirish yoki qimmatbaho sovg‘alar bilan xursand qilish uchun o‘zini qiynashiga hojat yo‘qligini ham bildirdim. Ehtimol, sovg‘alarini qaytarib berganim biroz qo‘pol tuyulgandir, lekin u buni tushundi va meni uyimga muloyimlik bilan kuzatib qo‘ydi.
Turmush qurish haqidagi qarorimni qayta ko‘rib chiqib, onamga biz o‘zaro xavotirlarimizni muhokama qilganimizni va bir-birimizni yaxshiroq tanish uchun vaqt berishga kelishganimizni aytdim.
Keyingi ikki kun osoyishta o‘tdi. Men Jungkookdan o‘zimni tutolmay qilgan xatti-harakatlarim uchun kechirim so‘radim, lekin o‘sha garov haqida unga haqiqatni aytmadim.
— Bu atay bo‘lmagan edi. O‘sha kuni yig‘laganimdan charchab qoqilib tushib ketdim, xolos, — deb yolg‘on gapirdim, chunki voqeani yana battar chigallashtirishni istamagan edim.
(Serining jungkookga tuzoq qoygan ishlaridan bir kun u dugonasi bilan Jungkook ni ilintrish uchun garov oynashgan gap shu haqida)
Jungkook bu izohimni qabul qilgandek bo‘ldi va Galiani izlab ketdi.
Ammo keyin yana Seri paydo bo‘ldi. U meni Jungkook bilan yana gaplashayotganimni ko‘rib qoldi. U menga yaqinlashdi, yuzi g‘azab va hasadga to‘la edi. Nega unday bo‘lmasin? Axir men juda chiroyli qizman. U esa faqat rashkchi bir kaltafahm.
Ey pastkash! Avvalgi safar kechirdim, lekin bu safar tirik qolmaysan… — dedi u, menga tahdid solib. Hattoki qo‘l ko‘tarmoqchi ham bo‘ldi. Lekin men endi uning urib, xo‘rlashiga chidaydigan qiz emasdim.
Tezda harakat qilib, ketma-ket uch marta yuziga shapaloq tushirdim. Har bir shapaloq ichimda yillar davomida to‘plangan alam, g‘azab va charchoqning aks-sadosi edi.
Sen uni hech qachon ololmaysan — na bu hayotda, na keyingisida! — dedim. Sen jirkanch bir maxluqsan! Onang to‘qqiz oy qornida ko‘targan axlat parchasisan, xolos.
So‘zlarim zaharli edi, uni butkul sindirish uchun aytilgan. O‘zimni asosiy bosh qahramonday his qilib, qasosimni oldim. Ich-ichimdan mamnun edim. Uni g‘azabga to‘lib, joyida qoldirib, ko‘zimni bir zumda tik tutib orqaga o‘girildim va ketdim.
Lekin haligacha qilinishi kerak bo‘lgan bir narsa bor edi.
Men bunga aralashishim kerakligini bilar edim. Chunki Seriga o‘xshagan qizlarni ko‘p ko‘rganman va qanday muomala qilishni yaxshi bilaman. Shuning uchun unga qarshi turishga o‘zimni yetarlicha ishonchli his qilardim.
Lekin Galia…..u juda beg‘ubor, hatto sodda ko‘rinardi. Uning yuragidagi g‘am, yuzidagi xavotir – barchasi ochiq-oydin edi.
Men sport zaliga — Jungkook o‘ynayotgan joyga yo‘l oldim. Galiani ko‘zdan qochirmay, qachon unga gaplashish uchun yaqinlashishim mumkinligini kutdim.
Bu orada, Seri hamon umidsiz tarzda Jungkookning e’tiborini jalb qilishga harakat qilar edi.
Qanday xorli, o‘zini majburan e’tiborga tortayotgan bir pastkash… — deb pichirlab, jirkanib boshimni chayqadim.
Nihoyat, Galia ko‘rindi — yonida Jungkookning sumkasi bilan.
U bir lahzaga to‘xtab qoldi, Seri va Jungkookni yonma-yon ko‘rib, lekin bu shubhali vaziyat emas edi. Jungkook shunchaki suv ichayotgan, va jamoadoshlariga qarayotgan edi.
Galia yuzidagi yoshlarini artgancha, tabassum bilan ularga yaqinlashdi.
Jungkook…deb chaqirdi u.
Jungkook uni eshitdi, Seridan uzr so‘rab, unga yaqinlashdi va uning qo‘lidan ikkala sumkani ham olib qo‘ydi. U paytda Jungkookning ko‘ylagi Galianing qo‘lida edi.
Men bu manzarani deyarli orqalaridan kuzatib turardim, Seri ketishini kutayotgan edim — garchi u allaqachon meni yana payqagan bo‘lsa ham.
Jungkook sumkalarni olarkan, Galiaga muloyimlik bilan tanbeh berdi: Nega bu og‘ir sumkalarni ko‘taryapsan? Bilasan-ku, o‘zingni qiynamasliging kerak.
Uning g‘amxo‘rligi aniq ko‘zga tashlanardi, Galia esa uyalgancha yuzini chetga burdi.
Men bo‘g‘iq yo‘taldim. Haha, jiddiymi, aka? Og‘ir sumkalar deysanmi? Go‘yo bolakayday muomala qilyapsan-ku!
Ichimda kulib yubordim. Bu sahna rostdan ham kulgili edi.
Jungkook uni sumkalar bilan birga ko‘tarishga harakat qildi, lekin Galia darrov uni to‘xtatdi:
— Qo‘y, Jungkook! Odamlar turibdi bu yerda…
U esa mayin kuldi:
Mashq qila olmadim, dedim-da, og‘irlik ko‘tarsam bo‘ladi deb o‘yladim. Lekin, bo‘ldi, mayli…
Ikkalasi birga kulishdi. Xudo, ular o‘zlarining sevib qolganlarini bilishadimi o‘zi?! Mana sizlarga haqiqiy o‘zini tutolmaydigan sevgi!
Ular sport zalidan chiqib, tashqariga yo‘l olishdi. Men esa ularni yashirincha ortidan kuzatdim.
Jungkook ko‘ylagini kiyishni boshlaganida, men Galianing yelkasiga engilgina tegib, uning qulog‘iga pichirlab dedim: Ehtiyot bo‘l va unga g‘amxo‘rlik qil…
Shu so‘zlarim bilan orqamga o‘girildim va ularni qoldirib, mashinamga yo‘l oldim.
Orqa o‘rindiqqa o‘tirib joylashdim. Yo‘lga chiqqanimizdan keyin haydovchi tanish bo‘lmagan yo‘ldan ketayotganini sezib qoldim. Ichimda xavotirli signal chalinayotgandek bo‘ldi. Qaerga? Mashinani hoziroq to‘xtat! — deb baqira boshladim.
Haydovchining orqasidan qarab, bu mening odatiy haydovchim emasligini angladim. Sarosima va vahima meni qamrab oldi. Qanchalik urinmay, mashinani to‘xtatolmadim…
Birdan telefonimda notanish raqamdan qo‘ng‘iroq keldi. Tezda javob berdim, lekin eshitgan ovozim yuragimni muzlatib yubordi — bu Seri edi. Uning muzdek, jirkanch ovozi telefonda yangradi:
— Do‘zaxdagi yangi hayotingdan zavqlan, buzuq kalta etakli iflos! — deb masxaralab kuldi u. Kulgusi qulog‘imda aks sadosi yanglab turardi.
Qo‘rqib ketdim. Darrov onamga qo‘ng‘iroq qilmoqchi bo‘ldim, lekin qo‘ng‘iroq ulanishidan oldin haydovchi qo‘limdagi telefonni yulib oldi.
Nima bo‘layotganini tushunishga ulgurmay, u menga o‘girildi. Ko‘zlarida jirkanch, g‘azabli yaltirash bor edi. U birdan yuzimga qattiq shapaloq tushirdi. Og‘riqdan karaxt bo‘lib qoldim, yuragim vahimadan gupillab ura boshladi. Men yomon tushim ichida yashayotgandek edim.
Se-sen… sen kimsan o‘zi?! — dedim titroq ovozda, qo‘rqib, iltijolar bilan.
Iltimos… meni qaytarib olib bor yoki… yoki qo‘yib yubor. Nima xohlasang beraman… ikki barobar qilib ham beraman…
Lekin bu so‘zlarim uni faqat battar g‘azablantirdi. U yana shapaloq tushirdi. So‘ngra ketma-ket qattiq urishni boshladi. Har bir zarba tanamga og‘riqli to‘lqinlarni yuborardi.
Og‘zimda qon ta’mi paydo bo‘ldi, labim yorilib ketgan edi. Qon iyagimdan oqib tushdi, ko‘z yoshlarim bilan aralashib, yuzimdan oqib tushdi. Uning bilagidagi soat har bir urishda terimni kesib yuborardi — chuqur, tirnalgan, qonli izlar bilan.
Yo‘q… yo‘q, iltimos… yuzim… yuzimni… dedim zo‘rg‘a.
Yong‘oqdek bo‘lib bo‘g‘zimda g‘am yutdim. Ko‘zimni orqa oynaga tushirdim. Ko‘rgan narsam meni larzaga soldi: ko‘karib ketgan yuz, qon va yoshlar bilan to‘lgan yonoqlar. Qiyqirib yubordim, lekin haydovchi ko‘zlarida shunchaki sovuq befarqlik bor edi.
Yuzimga iflos qo‘llaringni tekkizma!!! — deb baqirdim. Qo‘llarim bilan uning sochini mahkam ushlab, tortdim.
U og‘riqdan qichqirdi, lekin orqaga chekinmadi. U qasos o‘rnida mening ko‘ylagimni yirtib tashladi, tanamni ochiq qoldirdi. Men shoshilib o‘zimni berkitmoqchi bo‘ldim, lekin u meni yana urdi.
Jim bo‘l, bo‘lmasa undan battarini ko‘rasan, — dedi u vahshiylarcha.
Uning yuzi nafratdan burishgan edi — o‘rta yoshdagi erkak, bo‘ynida g‘alati tatuirovkalar. Nafas olishim qiyinlashdi, ichimda vahima to‘lqini ko‘tarildi.
U qo‘llarim va oyoqlarimni bog‘ladi, telefonimni chetga uloqtirdi va ko‘zimni bog‘ladi.
U menga yaqinlashayotganini his qildim. Keyin birdan terimga igna tegdi. Suvdek suyuqlik ichimga oqib kira boshladi.
Qorong‘ulik butkul ustimni qoplab oldi. Men hushimni yo‘qotdim. Endi bir yirtqich qo‘lida edim…
