𝐇𝐚𝐭𝐞 𝐓𝐨 𝐃𝐞𝐬𝐢𝐫𝐞 | 𝐉𝐉𝐊 𝟐𝟑-𝐜𝐡𝐚𝐩𝐭𝐞𝐫
Hyeon ning ustozi uni topib yetib kelganida, u bu manzarani ko‘rib hayratga tushdi va darhol Hyeonni tekshirdi — u hali tirik edi. Shifokoriga qo‘ng‘iroq qilib, zarur chora-tadbirlarni ko‘rdi, biroq shifokor uni kasalxonaga yotqizishni tavsiya qildi.
— Ohh Seri… O‘zingga kel, ahmoq! — dedi u g‘azab bilan.
U hali Hyeonni o‘ldirishni rejalashtirmagan edi. Zarur vositalarni tayyorlab, uni hech kim topolmaydigan juda kichik, chekka bir joyga yubordi.
27 kundan so‘ng Hyeon ko‘zlarini ochdi. U o‘zini bir oz sog‘aygan his qilgandek bo‘ldi, ammo aslida holati avvalgidan-da yomonroq edi. Shunga qaramay, u ko‘p og‘riqni sezmasdi — bu og‘ir dori-darmonlar ta’siri edi. U bir soat davomida gapirishga urindi, ammo ovozi chiqmasdi, tomog‘i quruq va qichishardi. Hamshiraning aytishicha, e’tiborsizlik va davolanish yo‘qligi tufayli Hyeon ovozining 98 foizini yo‘qotgan edi.
U tashlab ketilgan, yoddan chiqqan va chirishga tashlangan bir joyda edi. Atrofida esa faqat ozgina tirik qolish uchun kerakli narsalar bor edi.
“…Iltimos, meni top…” — deya o‘z qalbida so‘zladi u, deyarli jonsiz holatda yotarkan, ko‘z yoshlari yuziga oqib tushdi.
“Ovchi endi o‘ljaga aylanar, va men adolat tiklanmaguncha o‘lmayman.”
FLASHBACK TUGADI
Jungkookning mehr-muhabbat ifodalari esa oldingi kabi davom etardi — har bir gul, har bir uyda tayyorlangan taom menga bir vaqtlar ishonib sevgan muhabbatimni achchiq bir tarzda eslatardi. Men ularni hammasini uloqtirib yubormoqchi bo‘ldim, hayotimdan uni har qanday iz bilan yo‘q qilishni xohlardim.
Lekin bilmadim, qandaydir tuyg‘u meni ayniqsa, taomlarni tashlashga majbur qilmasdi. Uning yozgan eslatmalari, har safar ovqatga qo‘shib yuborgan sog‘liqqa oid foydali maslahatlar — bular hammasi faqat bitta narsani ta’kidlardi: mening hayotimda aynan u sababli yuragim xastalanayotgan edi.
U meni mehr va jozibasi bilan qaytarishga bo‘lgan tinimsiz urinishlariga qaramay, men haligacha unga yaqinlashmaslikda qat’iy edim.
Uning “o‘zi ovqat tayyorlamagani uchun” qilgan uzrlari menga soxta tuyulardi — u yetkazgan og‘riqlar yonida bu uzrlar hech narsaga arzimaydi.
O‘z ishlarimga sho‘ng‘ib ketganimdan, kunlar qanday o‘tayotganini sezmay ham qoldim. Nihoyat, ofisim tayyor bo‘ldi va men Mariyeni o‘zim bilan yashashga taklif qildim — bu orqali uni Kaining haddan tashqari e’tiboridan saqlab qolmoqchi bo‘ldim. Uning yotishi uchun joy ham tayyorladim, uni har qanday nomaqbul e’tibordan asrashga harakat qildim. Ammo u rad etdi, u Kai bilan qolishdan mamnunligini aytdi.
Men bu qarorini tushunolmasdim. Nega u u yerda qolardi? Bu sevgi edimi, yoki boshqa sababmi?
Men tez-tez Kai yashaydigan joyga borib turdim, Mariyeni loyihamizga e’tibor qaratishga majbur qilishga harakat qilardim. Loyihamiz esa bizdan to‘liq e’tibor talab qilardi. Kunlar o‘tgani sayin, ichimda bir g‘ashlik kuchayib borardi — go‘yoki Mariyeninig asl sodiqligi qayerda ekanini anglay olmayotgandek edim.
Ammo bizning loyiha muhim edi, va men hech narsaga qaramay uni oxiriga yetkazishga qat’iy ahd qilgan edim.
Men bilaman — Jungkookning Kai bilan qandaydir bog‘liqligi bor. Ular orasidagi bog‘liqlarni asta-sekin tushunib bora boshladim. Esimda, Jungkook meni o‘z ofisiga tayinlaganida Kai ismini tilga olgan edi. Bu xotira ongimda doimiy g‘imirlab yurardi, go‘yoki “buni tushun” deb ichimni kemirardi.
So‘ng, birdan, xuddi osmonda chaqmoq chaqqandek, hammasi o‘rniga tushdi — Kai hayotimda paydo bo‘lgan zahoti, Jungkook to‘satdan menga turmush qurishni taklif qilgan edi.
Bu vaqt muvofiqligi oddiy tasodif bo‘lishi uchun juda mukammal edi. Lekin nima uchun?
Nega u meni o‘ziga bog‘lab, keyin meni shu holatda yolg‘iz tashlab ketdi? Bu o‘yinining maqsadi nima edi?
Men bu savol ustida cheksiz o‘yladim, lekin javob topolmadim. Oxir-oqibat, bu ahamiyatli emas edi. Chunki Jungkookning qanday niyatda bo‘lgani, menga yetkazgan og‘rig‘i oldida arzimas edi.
Agar Jungkook hayotimga kutilmaganda kirib kelib, to‘satdan uylanishni taklif qilmaganida, ehtimol, men Kai’ga oshiq bo‘lishim mumkin edi.
Lekin endi, Jungkookning xiyonatidan so‘ng, men sevgiga ham, nikohga ham bo‘lgan ishonchimni yo‘qotib qo‘ydim. O‘zim ishonib yashagan barcha tuyg‘ularim endi shubha ostida edi…
Men ilgari o‘ylardimki, xotin bo‘lish — bu erim oldidagi ma’lum mas’uliyatlarni anglatadi.
Lekin u menga nima qildi?
Bu savol javobsiz emasdi. U javob bo‘lib, menda yana bir bor aks-sado berdi — “hech narsa…” Mendan faqat singan, yolg‘iz bir ayol qoldirdi, xolos.
Garchi ichim g‘azab va chalkashlik bilan to‘la bo‘lsa-da, yuragimda bir ishonchsizlik hissi tinmay qiynardi — go‘yo Jungkook o‘zining “er” maqomini menga qarshi ishlatayotgandek tuyulardi.
U, go‘yoki, bizning allaqachon sinib ketgan munosabatlarimizning arqonlarini yana tortib, meni yana egallamoqchi, o‘ziniki deb bilgan narsasini qayta da’vo qilmoqchi edi.
Lekin men unga bu yo‘lni oson qilish niyatida emas edim.
Men o‘z joyimda sobit turishga, hayotimni o‘zim nazorat qilishga va unga ochiq-oydin ko‘rsatishga qat’iy qaror qilgan edim: men uning bo‘sh so‘zlariga, soxta harakatlariga aldanmayman.
Nega u to‘satdan o‘zini aybdor his qildi va meni qaytarishga urina boshladi?
Bu hammasi juda yaxshi eshitilardi — hatto juda yaxshi, haqiqat bo‘lishi uchun… Uning ko‘zlarida samimiyat bordek tuyulgan bo‘lsa-da, men o‘zimni uning shirinsozlariga aldanishga yo‘l qo‘ymayman.
_________________
Ishdagi uzoq va mashaqqatli kundan so‘ng uyga qaytib, eshikdan kirganimda oldimda kutilmagan bir manzara namoyon bo‘ldi. Jungkook va notanish bir erkak zalda jiddiy holatda o‘tirishardi, ularning yonida esa ota-onam ham bor edi. Minho esa ularning biroz narisida turardi, yuzida xavotir aralash bir ifoda aks etgan edi.
— Bu yerda nima bo‘layapti? — deb so‘radim men, ovozimda asabiylik va shubha ohangi bor edi. Kutilmagan mehmonlarga qarab keskin tikildim.
Barcha nigohlar menga qaratildi, ammo birinchi bo‘lib Minho oldinga chiqdi. U asta qo‘limni ushlab, yumshoq ohangda dedi:
— Charchagandirsan… Avval kiyimlaringni almashtir, men senga sharbat olib chiqaman.
Lekin boshimni chayqab, rad etdim. Ichimda qaynayotgan g‘azabni endi yashirishning iloji yo‘q edi. Men javob so‘rardim — hoziroq.
Minho qo‘limni muloyim siqib, meni yotoqxonaga ergashtirishga ishora qildi.
Men xonamga o‘tdim, tovonimdan oyoq kiyimlarni yechdim va hammomga kirib, yuzimga suv sachratdim. Ichimda gumburlab turgan his-tuyg‘ular bo‘ronini tinchlantirishga harakat qildim. Ammo bu hislardan qochishning iloji yo‘q edi.
Xonaga qaytganimda, Minho menga bir stakan sharbat uzatdi va meni o‘tirishga majbur qildi. Garchi qo‘llarim g‘azabdan titrayotgan bo‘lsa-da, stakanni qabul qildim. Bir ho‘plam ichib, o‘zimni bosishga urindim.
Va aynan o‘sha daqiqada Minho aytgan so‘zlar butun hayotimni ag‘dar-to‘ntar qildi.
Janob Jeon seni o‘zi bilan olib ketish uchun keldi, — dedi u ohista, ammo so‘zlari yuragimga qattiq zarba bo‘lib urildi.
— Lekin bu safar na zo‘ravonlik bilan, na yolg‘on kechirimlar bilan.
Bu safar u qonuniy huquq bilan kelgan.
Men o‘rnimdan turdim, yuragim qattiq ura boshladi. Hamma narsa bir zumda qulab tushgandek tuyuldi. Bu qanday qilib yuz berayotgan edi? Nega hammasi yana bir bor izimdan qulab tushayotgandek edi?
Ichimda qaynagan g‘azab bo‘g‘zimga kelib tiqildi. Men hali ham bu so‘zlarni tushunishga, ularni anglab yetishga urinardim…
“Onam va dadam uni aybladilar,” — dedi Minho, bo‘g‘ziga kelgan g‘azabni bosishga harakat qilib. — “Unga baqirishdi, uni qoralashdi. Lekin u orqaga chekinmadi. Hammasini jim qabul qildi. So‘ng esa qat’iy va huquqiy ohangda shuni aytdi — u xotinini qaytarib, uyiga olib ketmoqchi.”
— “O‘sha haromi!” — deb baqirib yubordim men, mushtlarim g‘azabdan tugun bo‘lib siqilib ketgan edi. Xonadan chiqib ketishga shaylandim.
Ammo Minho qo‘limdan ushladi, uning teginishi meni to‘xtatdi.
— “Sen borishing kerak, noona… hech qaysimiz buni istamasak ham.” dedi u qayg‘uli ohangda.
Men unga tikildim. Uning bu kabi tinch, yengilgan ko‘rinishi bu betartiblik orasida menda yanada chalkash tuyg‘ular uyg‘otdi. U nimani nazarda tutyapti? Nega yuragim tagida nimadandir cho‘kayotgandek bo‘lyapti?
U menga bir maktub uzatdi. Ko‘zlarida qayg‘u va charchoq, hech narsani o‘zgartirib bo‘lmasligini tan olgan bir ko‘rinish bor edi.
Men qog‘ozni ochdim va o‘qiy boshladim. Har bir so‘z yuragimni yanada chuqurroq cho‘ktirardi. Men hali bilmagan, lekin allaqachon muhrlab bo‘lingan taqdirim bilan yuzma-yuz turardim.
Mavzu: Shoshilinch Yuridik Xabar — Ajrashish Jarayoni va Yarashuv Masalasi Bo‘yicha
Men, Moon Jae-Hyuk, janob Jeon Jungkook nomidan, sizning ajrashish qaroringiz va bu holatni zudlik bilan hal qilish zarurati yuzasidan murojaat qilmoqdaman.
Ma’lumotimizga ko‘ra, siz janob Jeon Jungkook bilan ajrashish niyatida qat’iy turibsiz. Bu qaror juda tashvishli bo‘lib, juda jiddiy oqibatlarga olib kelishi mumkin.
Birinchidan va eng muhimi, shuni ma’lum qilamizki, siz uzoq muddatdan beri xorijda boshqa bir shaxs bilan yashayotganingiz haqida ma’lumotga egamiz. Bu holat turmush o‘rtog‘ingizdan yashirilgan, shaffoflik bo‘lmagan va nikoh qasamingizga nisbatan ochiqchasiga bepisandlik sifatida baholanmoqda.
Bunday xatti-harakat bizning yuridik mezonlarimizda jiddiy buzilish hisoblanadi va e’tiborsiz qoldirilmaydi.
Bundan tashqari, sizning janob Jeon bilan oldindan kelishmasdan yoki maslahatlashmasdan turib, turmush qurilgan uyni bir tomonlama tark etganingiz, unga beqiyos darajada ruhiy zarba va hayotidagi izdan chiqishlarga sabab bo‘lgan.
Siz yaxshi bilasizki, Janob Jeon Jungkook jamiyatimizda obro‘li shaxslardan biri bo‘lib, o‘z manfaatlarini himoya qilish uchun yetarli mablag‘ va resurslarga ega.
Yuqoridagi holatlarni inobatga olgan holda, sizdan o‘z pozitsiyangizni zudlik bilan qayta ko‘rib chiqishingiz va vaziyatni to‘g‘rilash uchun shoshilinch choralar ko‘rishingizni qat’iy talab qilamiz.
Siz hech qanday kechikishsiz turmush o‘rtog‘ingiz bilan yashagan uyga qaytishingiz va muhim muloqot, yarashuv yo‘lida qadam tashlashingiz zarur.
Aks holda, bu ko‘rsatmaga bo‘ysunmaslik nafaqat yuridik oqibatlarga olib keladi, balki jamiyatdagi obro‘yingiz va shaxsiy nufuzingizga qayta tiklab bo‘lmas zarar yetkazishi mumkin.
Janob Jeon Jungkook o‘z manfaatlarini himoya qilish va ushbu masalani tezkor va tinch yo‘l bilan hal qilish uchun zarur bo‘lgan har qanday chorani ko‘rishga tayyor.
Sizni ushbu ogohlantiruvni jiddiy qabul qilishga va unga muvofiq harakat qilishga chaqiraman. Bu masalada sizning hamkorligingiz nafaqat muhim, balki muqarrar.
Hurmat bilan,
Moon Jae-Hyuk
Titanium Legal Group
— Bu nima axir?! Bu qanday tahdid o‘zi?! — deb g‘azab bilan baqirdim.
Men xonadan g‘azab bilan otilib chiqdim. Minhoning meni tinchlantirishga urinishlari mutlaqo ta’sir qilmayapti. G‘azabim kuchaygan edi — ayniqsa, Jungkook hech nima bo‘lmagandek o‘tirganini ko‘rib.
Men maktubni kaftimda g‘ijimlab, keskin harakat bilan unga otdim.
— “Menga qanday qilib bunaqa xat bilan tahdid qilishing mumkin?!” — deb baqirdim. Lekin u javob qaytarmadi — beparvo holda suv ichishda davom etardi. Shu ondayoq, uning stakanini qo‘lidan tortib oldim.
— “Janob Jeon, siz bilan yolg‘iz gaplashsam bo‘ladimi?” — dedim keskin, butun xonadagi odamlar bu so‘zlardan dahshatga tushgandek jim qotishdi.
U menga yumshoq tabassum bilan qarab javob berdi:
— “Har doim, Jeon Galia xonim…”
U o‘rnidan turganida, nafratdan bilan Men xonamga qat’iyat bilan yurib ketdim, u esa orqamdan indamay ergashdi.
Xonaga kirganimizda, men darrov orqaga burildim. U esa menga o‘sha ilgari orzu qilgan muloyimlik bilan qarab turardi.
— “Bu nima edi?” — dedi u sokin va xotirjam ohangda, harakati ham holatiga mos edi.
Lekin men g‘azabdan portlab ketdim — stakandagi suvni yuziga irg‘itdim, u beixtiyor orqaga cho‘chib, nafas ololmay qoldi.
G‘azabim biroz bosilgach, u nimanidir qidirayotgandek ko‘z yugurtirdi… va nigohi bir joyda to‘xtadi.
Ichimda yomon bir his bilan men ham u yoqqa qaradim… va lifchigim (bra) xonadagi stul ustida unutib qoldirilganimni ko‘rib qotib qoldim.
Uning ko‘zlarida kulgi yaltiradi — lekin bu oddiy kulgi emas edi, unda yana nimadir yashiringan edi.
U hech ikkilanmay, lifchigimni oldi, menga tik qaragancha, yuzini u bilan artdi. Og‘zining chetlari esa yengil kulimsirab qimirlar edi.
Yo‘q! Bu juda sharmandali!
Ko‘nglim aynidi, uyatdan yerga kirgim keldi. Lekin hech narsani yuzimda bildirmay, undan uzoqlashdim.
— “Bu juda jozibali edi!” — deb kinoyali kulib yubordi u, men yonidan yurib o‘tayotganimda.
Zalga qaytib borganimda, butun yig‘ilganlarning oldida qat’iy ovozda aytdim:
— “Men qarorimni qildim, va men bu tahdidlar ostida unga qaytmayman!”
Shunda advokat oldinga chiqdi: “Miss Carter, gapni cho‘zmaylik. Siz bu qaroringiz bilan o‘zingizni xavfga qo‘yyapsiz. Eringiz — oddiy inson emas. Siz uning kuchi va ta’sir doirasini hammadan yaxshiroq bilasiz.”
U bu so‘zlarni sokin, lekin qat’iyat bilan aytdi. Orada Jungkook yana joyiga qaytdi — endi yuzi toza edi, lekin ko‘ylagi hali ham ho‘l, tanasining chizig‘i ostidan bilinib turardi.
Men bu paytda allaqachon charchagan, lekin ich-ichimdan portlash arafasida edim.
— “Menga uning puli ham, ta’siri ham kerak emas!” — deb baqirdim. — “Men uning meni boshqarishiga toqat qilolmayman! Men unga qaytmayman va tahdid ostida yashamayman!”
Jungkook o‘tirgancha — mening baqir-chaqirimga mutlaqo hech qanday reaksiya bildirmadi.
Advokat esa oldinga egilib, ovozini pasaytirdi. Bu g‘alati sokin ovoz, go‘yoki ogohlantiruv edi:
— “Siz bu holatga befarq bo‘lmasligingiz kerak, miss Carter. Chunki sizning harakatlaringiz allaqachon xavfli bir precedent yaratdi. Sizning yashirin manzilingiz, boshqa bir shaxs bilan aloqalaringiz — hammasi hujjatlashtirilgan. Eringizning yuridik jamoasi esa o‘z manfaatlarini himoya qilish uchun mavjud bo‘lgan har qanday dalildan foydalanishga tayyor — narxi qanday bo‘lishidan qat’i nazar.”
— “Nima?! Nima demoqchisiz?!” — dedim hayrat va g‘azab bilan. — “Men hayotimni o‘zim istagancha yashashga haqliman! Hech kim — na siz, na bu… bu odam — menga nima qilishimni ayta olmaydi!”
Advokat, janob Moon, o‘zini yo‘qotmadi. Sokin, ammo aniq ohangda javob berdi:
— “Men sizning hayotingizni boshqarishga kelmaganman. Ammo qarorlaringizning yuridik va amaliy oqibatlarini albatta urg‘ulashim shart. Bularni e’tiborsiz qoldirishingiz — ajrashish jarayonini cho‘zishi, moliyaviy va emotsional jihatdan har ikki tomon uchun jiddiy zarar olib kelishi mumkin.”
Men uni sinchkovlik bilan kuzatar ekanman, ichimda qaynagan savol tilimga chiqdi:
— “Agar rad etsangizchi? Agar men bu nikohdan butkul voz kechsamchi?”
Ammo qalbim tubida shuni yaxshi bilardimki, Jungkook hech qachon meni yuridik yo‘l bilan tahdid qilish uchun Kai’ni aralashtirmasdi.
Shu payt Mr. Moon kinoyali kulimsirab, ohangini pasaytirdi — lekin so‘zlarining har bir zarbasi o‘tkir edi:
— “Miss Carter, siz bu masalada so‘z huquqiga egaman deb o‘ylayapsiz. Aslida esa… yo‘qsiz. Qabul qiling yoki yo‘q, bu haqiqat.” — dedi u qat’iylik bilan.
Men qasddan qaltirayotgandek ko‘rsatib, soxta qo‘rquv shousini boshladim.
— “Voy! Qo‘rqib ketdim… qaranglar… oh yo‘q, bu shunchaki kulgi ekan.” — dedim masxarali ohangda, keyin esa kulgimni tiyolmay, qornimni ushlab qah-qah otib kuldim. Advokatga ochiqchasiga kulgi qilib, uni sharmanda qilayotgan edim.
Keyin Jungkookka qaradim, va unga ko‘zlarim orqali aniq ko‘rsatdim — men bu tahdidlardan qo‘rqmayman.
U esa javoban yengil kulib qo‘ydi.
— “Qancha tahdid qilsang ham, men senga qaytmayman, sening uyingga hech qachon qaytmayman!” — deb qat’iyat bilan aytdim.
Shunda Mr. Moon ovozini biroz balandroq qilib, salobat bilan gap boshladi:
— “Aniq qilib aytaman, miss Carter…” — uning har bir so‘zi kuchli edi. U mamlakatdagi eng nufuzli yuridik firmalardan birining vakili edi, va u faqat haqiqatni aytib ham odamni manipulyatsiya qila oladigan darajada mohir edi.
Ammo bu payt Jungkook o‘rnidan turdi.
— “Xotinimga gapirayotganda ovozingni pasaytir,” — dedi u sokin, ammo qattiq ohangda.
Advokat yengil bosh egib, Jungkookning mavqeini tan oldi va ortga chekindi. Unga imo bilan chiqib ketishni buyurdi.
Men bu paytda ota-onamga qaradim, ular oldinga yurishga harakat qilishdi, lekin men qo‘lim bilan ishora qilib ularni to‘xtatdim. Dadamga onamni xonasiga olib borishini so‘radim.
Onam hali ham o‘zini to‘liq tiklab ulgurmagan edi — qo‘llari musht bo‘lib tugilgan, ichida nimanidir aytmoqchi bo‘lib, lekin tilga chiqa olmay turgandi. U menga qarab jim qoldi — men kelgunimcha bo‘lib o‘tgan og‘ir suhbatlardan yaxshi xabardor edi.
Shunda Jungkook menga yaqinlashdi, uning borligi nafasimni siqayotgandek edi.
— “Uch kun,” — dedi u, so‘zlarida yashirin tahdid bor edi.
— “Agar uch kun ichida uyimizga qaytmasang, men o‘z huquqlarimni majburiy yuridik choralar bilan amalga oshiraman.”
U qo‘lini uzatib yuzimni silashga harakat qilganida, men keskin orqaga tortildim, uning qo‘lini siltab tashladim.
U esa yengil kinoyali tabassum bilan ogohlantirdi:
— “Ishon, natijasi senga yoqmaydi.”
Men esa qadamimni joyimdan siljitmasdan, uning so‘zlariga qarshi turdim:
— “Qancha istasang tahdid qilaver, lekin men senga qaytmayman. Men senga bo‘ysunmayman.”
“Fuck” — deb ohangrabodek so‘kindi u. Bir lahzaga ko‘zlarini yumdi, boshini biroz ko‘tarib, chuqur nafas oldi, so‘ngra nigohini yana menga qaratdi.
— “Sening hozirgi holating… bilasanmi, bu tomoning meni qay darajada qo‘zg‘atishini? Sen bunga chiday olmaysan,” — dedi u, ovozida yashirin joziba bilan shivirlagancha.
— “Meni ilgari tanigan o‘sha sodda kollej qiz deb o‘ylama. Hozir men to‘rtta Jungkookga ham dosh bera olaman,” — deb javob qildim men, o‘zimga ishongan ohangda.
U bu gapdan keyin tilini yonoq ichiga tiqib, g‘urur bilan tabassum qildi.
— “To‘rt? Bu sening fantaziyangmi? To‘rt nafar Jungkook kuchiga chanqoqsanmi?” — deb kinoyali ohangda gap qildi. Ovozida past, yoqimli g‘ulg‘ula bor edi, ko‘zlari esa ehtiros bilan chaqnab turardi. Bu meni bir lahzaga sarosimaga soldi, lekin men uning ko‘zlariga nafrat va nafrat bilan qaradim — uning sehrli jozibasiga berilmaslikka qat’iy ahd qilgandim.
— “Kuchingni boshqa joyda ishlat, va mening joyimdan chiqib ket,” — deb baqirdim va uni orqaga itardim.
Ammo u chekinmadi. Qo‘llarimdan ushlab, meni o‘ziga tortdi.
— “Qo‘llaringni bunday ishlatma… men ular uchun yaxshiroq rejalarga egaman,” — deb shivirlagancha, barmoqlarini terim bo‘ylab sekin yurgiza boshladi. U qo‘llarimni ohista massaj qilayotganini, birinchi daqiqalarda anglamay ham qolgandim — uning so‘zlarini anglashga urinar ekanman.
— “Senga uzoq vaqt yetishmagan narsani ko‘rsatmoqchiman,” — dedi u, ovozida yashirin ehtiros va ishora bor edi.
Ammo bu so‘zlarning asl ma’nosi anglab yetilganida, orqaga tortildim. Ichimdagi jirkanish ortib borardi. Uning ochiq-oydin nojo‘ya imo-ishoralari va haddan ortiq jismoniy yaqinligi meni tobora ko‘proq itarib yuborardi.
“Jin ursin! Yo‘q, bu jirkanch,! Bu odam — bu Jungkook emas!”
U esa chiqib ketish oldidan shunday dedi:
— “Uchinchi kechada tayyor bo‘l. Men seni olib, o‘sha shinam uyimizga olib ketaman. U yerda faqat sen va men bo‘lamiz… va har lahza faqat bizga tegishli bo‘ladi.” — deb ishorali shivirlagancha, xonani tark etdi.
Men o‘zimni janob Kai ning xonasida yolg‘iz topdim. Bilardimki, u va Ma’am (ya’ni Ms. Carter) biron-bir ish bilan tashqariga chiqqan edi. Ichimda bir turli shoshilinchlik bor edi — aniq nima izlayotganimni bilmasdim, lekin unga qarshi foydali bo‘ladigan biror narsa topishim kerakligini his qilardim.
Ma’am — janob Kai ning asl tabiatidan xabardor edi, lekin hali u bilan bu borada yuzlashmagan. Balki u meni himoya qilayotgandir — uning kimligini ochib qo‘yish qanchalar xavfli ekanini bilgan holda. Agar janob Kai Ma’amning undan shubhalanayotganini bilib qolsa… men buni o‘ylab ham qo‘rqaman. So‘nggi vaqtlarda, uning tahdidlarini juda jiddiy qabul qila boshlagandim.
Men xonani titkilab, hujjatlarini, shaxsiy buyumlarini kavlashda davom etdim — uning ustidan qandaydir ustunlikka ega bo‘lish, yoki hech bo‘lmaganda undan qochishga yordam beradigan narsa topishga harakat qilardim. Ammo qanchalik ko‘p izlasam, shuncha aniq bo‘lardi: undan qutulish oson emas edi.
Janob Kai meni nafaqat jismonan, balki ruhiy jihatdan ham asir qilib qo‘ygandi. Har bir yaqinlik lahzasi — uning ustimdagi nazoratini eslatib turar edi. U aniq qilib aytgan: men uning yonida qolishim kerak, unga qarshi borgan har qanday urinish — fojiali yakunlanadi.
Eng yomoni esa — u meni o‘ziga qarshi ishlayapti deb o‘ylardi, va Ma’am — uning asosiy gumondori edi.
Uning bu gumonlari menga og‘irlik qilib turardi. Ammo bu holat, ayni paytda, ichimdagi bu zulmdan chiqish ishtiyoqimni kuchaytirardi.
Garchi u Ma’amga nisbatan hech qanday shubha yoki xavotir alomatini ko‘rsatmasa-da, men bilar edim: u faqat kutayotgan edi. Kutayotgan — Ma’am nihoyat kelib, biz haqimizda u bilan yuzlashishini.
O‘zimni tuzoqqa tushgandek his qilardim. Bunday darajada haddan oshib ketishini hech qachon tasavvur qilmagan edim. Men faqat jismoniy munosabat istagandim, boshqa hech narsa emas. Ammo endi… Hojayinim undan foydalanish uchun qandaydir dalil kerakligini aytdi, lekin aniq nima izlashim kerakligini aytmagan edi.
Men uning xonasining har bir burchagini titkilayotgan edim — yuragimda bezovtalik tobora kuchayib borardi. Shkaflar, tortmalar, boshqa xonadagi javonlar — hammasini ko‘zdan kechirdim. Faqatgina uning ustidan foydalanishga yaroqli, aybdor qiladigan biron narsa topishga umid bog‘lagandim. Ammo qancha harakat qilmay, qo‘lim bo‘sh qoldi. Ichimdagi umidsizlik asta-sekin g‘azabga aylandi — go‘yoki qaynayotgan qozon og‘ziga yetib kelayotgandek.
To‘satdan — uning ovozi sukunatni tilka-pora qildi:
— “Fohisha yana e’tibor istayaptimi?” — dedi u tishlarini g‘ijirlatgancha, meni ichki kiyimini ushlab turgan holatda qo‘lga tushirdi.
Ichimdan o‘zimni qarg‘adim — tutilib qolganim uchun. Bahona topishga urinar, lekin tilim kalovlanar edi.
— “Men… faqat kiyimlaringizni yig‘ishtirayotgandim,” — deb zo‘rg‘a asta gapira oldim.
U soniyalar ichida oramizdagi masofani yo‘q qildi. Qattiq harakat bilan ichki kiyimini qo‘limdan yulib oldi, so‘ng buyrug‘ini berdi:
— “Nima?!” — dedim hayratdan ko‘zlarim kattalashgancha.
Yetarli vaqtim ham yo‘q edi — norozilik bildirishga ulgurmay, u ust kiyimimni yirtib tashladi. Endi men yarim yalang‘och holda, yerga qadalib qolgan edim.
Ammo u vaziyatdan foydalanmadi — u faqat buyurdi:
— “Kiyimlarimni yig‘ishtirishda davom et.”
Men esa bo‘ysundim. O‘zim yaratgan tartibsizlikni to‘g‘rilashga kirishdim. Uning bu holati — bu so‘zsiz tahdid, qorong‘ulik bilan to‘la edi. Unga yoqmaydigan bitta xato qadam meni halokatga olib kelishini tushunib turardim.
Men harakat bilan ovora bo‘lib turgan paytim, u hammomga chiqib ketdi. Bir necha daqiqadan so‘ng u qaytib keldi, kiyimlarimni menga otib yuborib, baqirdi:
— “Jonga tegding! Yoqol bu yerdan!”
Ovozida jahl, charchoq va achchiq hukmron edi.
Men darrov narsalarimni yig‘ishtirib, yugurib o‘z xonamga bordim, eshikni ichkaridan qulfladim — o‘zimni hech bo‘lmasa xavfsiz his qilish uchun.
Keyin telefonni qo‘limga oldim va umidsizlik bilan xabar berdim:
— “Hech qanday foydali narsa topolmadim.”
U tomondan esa qattiq va sovuq javob keldi:
— “Sen u nimanidir ochiqda qoldirgan deb o‘yladingmi?”
— “Albatta yo‘q. Yana izlayman,” — deb javob berdim. So‘ng telefonni qo‘ydim. Quloqlarimda esa hanuz uzoq, keskin ohang aks sado berardi.
