Shirinliklar festivali
Nihoyat bu tayyor boʻldi. Men anchadan beri pishira olamanmi yoki yoʻqmi deb havotirlanadigan shirinlik... Lekin tayyorlanishiga biroz koʻproq vaqt ketar ekan. Balki buni birinchi marotaba tayyorlayotganim uchun shundaydir. Juda kech boʻldi. Tonggacha muzlatgichda turaqolsin. Nonushtada buni dadamga koʻrsataman. Umid qilamanki yaxshi chiqqan.
Tayyor karamelli shirinlikni muzlatgichda qoldirgancha xonamga chiqdim-u kravatimga choʻzildim, shu yotgancha tarashadek qotib uxlab qolibman. Yaratish va tayyorlash biroz charchatadi, ammo bu senga yoqsa hatto bu ish beradigan charchoq ham yoqimlidek tuyuladi.
Tong. Men nihoyat koʻzlarimni ochgancha ertalabdan energiyaga toʻlib turdim. Chunki bu retsept ustida men koʻp ishladim va agar buni dadam maqullasa, demak, rostdan ham yaxshi chiqqanligini anglatadi. Men birormarta shaxsan oʻzim shirinlik tayyorlamaganman. Asosan dadamga baʼzi kichik narsalarda yordamlashar edim. Kravatimdan qoʻzgʻaalib turib xonani shamollatish uchun derazani ochar ekanman, tuni bilan yomgʻir shitirlab yogʻib chiqqanini bildim. Atrofga maftunkor namlik qoplangan. Derazani ochishim bilan yomgʻirning toza va yoqimli isi burnimga urildi. Kun boshlanishi bilan bu juda xursand qildi-da, axir kim yomgʻirni yomon koʻradi?
Men oshxonaga tayyorlanib tushayotganimda barcha nonushta uchun yigʻilib boʻlgan ekan. Bu juda ajoyib lahza! Odatda oilamiz bilan kamdan-kam bir dasturxonda ovqatlanamiz, asosan bayramlarda.
— Hayirli tong! — dedim jilmayib dasturxon atrofida oʻtirganlarga.
— Senga ham hayirli boʻlsin — dedilar oyim ham javoban.
Men ularni qatoriga oʻtirishdan oldin muzlatgichdan kecha tayyorlagan karamelli shirinlikni olib, kichik tarelkachaga 4-5 tasini joyladim va dadam unga baho berishlari uchun oldilariga qoʻydim. Qolganlarini esa xuddi shunday qilib boshqalarning qoʻli yetadigan joylarga.
Dadam shirinlikni qo‘liga olib, bir muddat sinchiklab qaradi. So‘ng, undan kichik bir luqma olib, sekin chaynay boshladi. Men esa yuragimni hovuchlab, uning yuz ifodasini kuzatdim. Dadamning yuzi avval sal jiddiy edi, keyin esa qoshlarining biroz ko‘tarilgani sezildi.
— Hm… — dedi u, so‘ng yana bir bo‘lak oldi.
Bu holat meni yanada hayajonga soldi. Axir, bu men uchun juda muhim edi. Nihoyat, dadam yengil jilmayib, boshini qimirlatdi:
— Juda yaxshi. Karameli ham, tuzilishi ham joyida. Birinchi marta tayyorlagan odam uchun juda ham zo‘r!
Men ichimda quvonib ketdim. Oyim ham shirinlikdan tatib ko‘rdi va iliq tabassum bilan menga qaradi:
— Haqiqatan ham juda mazali chiqibdi, qizim. Ko‘p mehnat qilganing sezilib turibdi.
— Rahmat! — dedim sevinchimni yashira olmay.
Opam ham nonushta paytida meni maqtadi:
— Men hali bunday shirinlik yeb ko‘rmagan edim. Bundan keyin shunday pishiriqlar tayyorlab turishing kerak.
Dadam yana bir bo‘lak olib, xotirjam gap qistirib qo‘ydi:
— O‘zingga ishon. Agar shirinlik tayyorlash senga yoqsa, davom et. Harakat qilsang, yanada zo‘r chiqadi.
Bu so‘zlar yuragimni yayratdi. Men qanchalik charchaganimni, kecha uxlab qolgach, boshi berk ko‘chada qolgandek bo‘lgan hayajonimni unutdim. Birinchi urinishim omadli chiqdi. Demak, men keyingi safar bundan ham yaxshiroq qilishim mumkin.
Ko‘chada hali ham yomg‘ir hidi bor edi. Men esa bu tongni, bu lahzani eslab qolishga qaror qildim.
Mana nihoyat men orziqib kutgan 20-iyul ham keldi. Men bu kunni bir yildan buyon kalendarda kun sanab qanchalik kutganimni bilmaysiz. Bugun kunduzgi 12:00da haqiqiy jang, yaʼni, mahoratli oshoazlar jangi boʻlib oʻtadi. Bu festivalda har qanday odam uni ulashishi, tayyorlashi va tayyorlashni oʻrganib olishi mumkin. Ammo bu oʻyinda asosiy bosh roʻldagilar faqat uch kishi xolos.
Bular — men, bizga doim dushman sanalgan Pavel oilasidan Tanya va Anton Moskdir.
Men festivalga borish uchun ertalabdan tayyorlandim. Hali boshlanmasidanoq meni qattiq hayajon bosgan edi, chunki bu kunni bir yildan ortiq vaqt davomida kutgan edim. Oshxonada retseptimni qayta tekshirib, ingredientlarni ikki marta sanab chiqdim. Hammasi joyida edi.
Sumkamga retseptni, maxsus asboblarni va boshqa kerakli narsalarni joylab, festival joyiga yo'l oldim.
Festival maydoni katta va rang-barang edi. Markazda katta sahnadan tortib, turli stollar va oshxona maydonchalari joylashgan edi. Har bir stolda oshpazlar o'z retseptlari ustida ishlashardi. Atrofda odamlar gavjum, ba'zilari stollarni tomosha qilishardi, ba'zilari esa o'z sevimli taomlarini tatib ko'rishardi. Havoda turli xil ta'mlar aralashgan hid tarqalgan edi.
Men o'z stolimga yetib kelganimda, hamma narsani joylab, ishni boshlashga tayyor edim. Lekin, sumkamni ochganimda, retseptim yo'q edi! Qalbim urishi to'xtab qoldi. Qayta-qayta qidirdim, lekin hech narsa topolmadim.
— Bu qanday boʻlishi mumkin? — deb oʻyladim ichimda. — Men uni kechasi yozib qoʻygan edim!
Atrofimda boshqa ishtirokchilar o'z retseptlari bilan shug'ullana boshlashardi. Anton va Tanya o'z stollarida jiddiy ishlashardi. Antonning stoli yonida katta qozon va turli xil ziravorlar bor edi. Uning harakati tez va aniq edi. Tanya esa o'zining nozik shirinliklarini tayyorlash bilan band edi. Uning stoli rang-barang ingredientlar bilan to'ldirilgan edi.
Men esa o'zimni yo'qolgan va mag'lubiyatga uchragan kabi his qildim. Festival hakamlaridan biri yonimga kelib, nima bo'layotganini so'radi. Men vaziyatni tushuntirdim va u menga yordam berishga harakat qildi, lekin vaqt yetarli emas edi. Men mag'lub bo'ldim.
Festival hamon davom etmoqda, ammo men uyga qaytib keldim... Oila aʼzolarim hali uyga qaytishmadi. Endi ularning yuziga qanday qarayman hayronman. Nahotki, men shunday axmoqlikka yoʻl qoʻya oldim? Retsept yoʻqolgan boʻlsa ham oldimda turgan mahsulotlardan aralashtirib nimadir qilsam boʻlar edi-ku, nega hech nima qilolmadim? Bu oilamiz uchun katta sharmandalik. Juda katta va tuzatib boʻlmas xato. Kamiga men tufayli...
Lekin festivalda kim gʻolib boʻlganini hissiyotlarga berilib eshitmay qoldim, afsus...