Oʻyin cheksizligi
5-qism. Ilohiy uch maxluq
Aytishlaricha, oʻyin yaratilganidan buyon uni tugatish uchun "atom bombasi" sifatida 3 ta maxluq birlashmasidan iborat mutant Drakogrifentaur kashf etilgan.Tasavvur qiling, Drakogrifentaur osmonni qoplagan ulkan qop-qora qanotlarini yoygancha, o‘ljasini kuzatmoqda. Uning pastga qarab egilgan boshi ajdarholarga xos g‘azab bilan yaltiraydi, yirik tishlari esa havoda dahshatli sovuq nafas qoldiradi. Ko‘zlari yovvoyi olovday yonadi, har bir nigohi dahshat va qo‘rquvning tubsiz jarligiga tortganday. Tanasi griffon singari mushakdor, lekin panjalari yirtqich burgutnikidek ulkan va o‘tkir, o‘z o‘ljasini hech qanday qochish imkoni qoldirmasdan mahkam ushlaydi. Uning tanasi orqaga tomon cho‘zilar ekan, sentavrga o‘xshash kuchli tuzilishi namoyon bo‘ladi – oldingi qismi yirtqichga xos tezkorlik bilan harakatlansa, orqa oyoqlari yerning o‘zini larzaga soladigan og‘ir zarbalar bera oladi. Har gal qichqirganda, uning ovozi osmonni titratadi, shamol kuchayadi, atrofdagi daraxtlarning shoxlari singancha havoga uchadi. Undan qochish imkonsiz, qarshilik ko‘rsatish esa – faqat o‘lim bilan yakunlanadi.Bu mavjudot shunchaki bir maxluq emas, u – yovuzlikning uch xil g‘azabidan tug‘ilgan halokat elchisidir.
Nova oʻyin haqida barcha haqiqatlar bayon etilgan kitobni varaqlab, oʻziga kerakli boʻlgan maʼlumotlarni qidirardi:
— Kechagi odam aslida kim? Yoki u shunchaki ruhmi? Hozircha bu muhim emas ...agar shunday boʻlsa, biz maxluqlarnini birma-bir topishimiz kerak boʻladi... Hm, lekin uni birlashtirsak u bizni ham qoʻshib oʻldirmaydimi? — keyingi betiga oʻtganida "Hayotga qaytish" soʻziga koʻzi tushdi-yu bor eʼtiborini shu yozuvlardan bura olmadi — Demak, men adashmaganman...
Shundan soʻng Olivia va boshqa doʻstlarining ovozi eshitila boshladi.
— Bir necha kun uyni tozalamaganimiz munosabati bilan, bugun hamma uyni tartibga keltiradi — eshikdan ichkariga qadam qoʻyar ekan, qatʼiyat bilan gapirdi Nico.
— Qarshi emasman — dedi Nova kitobni yopib.
Nova kitobni ohista yopdi. Hali ham ongining bir chekkasida "Hayotga qaytish" so‘zlari aks-sado berardi, lekin Nico qattiq va murosasiz ohangda topshiriqlarni tarqata boshlaganida, fikrlarini yig‘ib oldi.
— Xo‘sh, hammaga vazifa taqsimlandi, — dedi Nico qo‘llarini ko‘ksida chalishtirib. — Ishni boshlaymiz. Hech kim qochmaydi.
Oshxona – Vernon va Maya
— Buni qara, oshxonada ishlashni menga berdingmi? — dedi Vernon kinoya bilan. — Men maxluq ovlash uchun tug‘ilganman, shunchaki qozon-tovoq artadigan oddiy odam emasman.
— Xuddi men bunday bo‘lishini xohlagandek, — deb javob qildi Maya. U qo‘liga lattani olib, stolni artishga tushdi.
Vernon esa eshik yoniga borib, sekingina ochishga harakat qildi. Lekin eshik taqillab ochildi, va u to‘g‘ridan-to‘g‘ri Nico bilan yuzma-yuz bo‘ldi.
— Qayerga? — deb so‘radi Nico ko‘zlarini qisib.
— Uh… suv ichgani… — Vernon nigohini chetga oldi.
— Oshxonada suv bor. Orqaga qayt, — dedi Nico.
Maya pichirlab kuldi. Vernon esa lablarini tishlab, orqaga qaytdi. "Bu nazoratchi hayotimizni qiyinlashtiradi," deb ichida o‘yladi u.
Yotoqxona – Olivia
Olivia to‘shak choyshablarini yig‘ayotganda, birdaniga yostiq orasidan kichik bir tugun tushib ketdi. U qiziqib, ochib ko‘rdi — ichidan notanish, eski qog‘oz chiqdi. Unda qora siyoh bilan bir nechta yozuvlar tushirilgan edi:
"Agar yo‘lni topmoqchi bo‘lsang, so‘nggi maxluqning ko‘ziga tik boq."
Olivia beixtiyor yutinib, atrofga qaradi. Yuragi biroz tez urayotgan bo‘lsa-da, buni boshqalarga aytish yoki yo‘qligini bilmay, qog‘ozni sekin buklab, cho‘ntagiga solib qo‘ydi.
Zal – Luna
Luna changyutgichni yoqib, javonlar orasidagi changni artayotgan edi. Har safar shaffof oynani tozalaganda, o‘z aksini kuzatib qolardi. Faqat bu safar…
U beixtiyor orqaga tislandi, yuragi qattiq urdi. Lekin oynani qayta ko‘zdan kechirganida, o‘zidan boshqa hech kim yo‘qligini anglab yetdi. "Menga shunchaki tuyulgandir…" dedi u o‘zini tinchlantirib. Ammo ichki sezgisi hali ham bir narsa noto‘g‘ri ekanini his qilyapti.
Zamin – Nova
Nova supurgini mahkam ushlab, changni burchakka to‘plab yurdi. Uning boshi hanuz "Hayotga qaytish" iborasi bilan band edi. Bu shunchaki metaforami yoki...
Shu payt, kimsasiz xonadan nimadir shiqilladi. Nova asta o‘girildi. To‘g‘ri burchakda qo‘shaloq soyalar harakatlangandek bo‘ldi.
Javob bo‘lmadi. Faqat notanish pichirlash eshitildi:
Ko‘cha – Nico
Nico axlat paketlarini ko‘tarib, tashqariga chiqdi. Havo biroz bosimli edi, osmon qoraygan, g‘ira-shira tuman tushayotgandi.
U axlatni tashlagach, atrofga nazar soldi. Hech narsa yo‘qdek tuyuldi, lekin yuragida qandaydir og‘ir his paydo bo‘ldi. Nazarida, biror narsa ularni kuzatayotgandek edi.
Shu payt, ko‘chada eski lantern yonida qora sharpa paydo bo‘ldi.
U og‘ir nafas oldi, keyin qimirlamasdan tik turdi. U maxluq emas edi. Inson shaklidagi siluet edi.
Nico hech qachon qo‘rqmaydigan odam edi. Lekin bu safar, hatto u ham yuragining tubida qandaydir sovuqlik his qildi.
Sharpa jim turdi. So‘ngra sekin-asta og‘zini ochdi va faqat bitta gap aytdi:
— Siz allaqachon o‘yinda ishtirok etayapsiz.
Nova shiqillagan ovoz kelgan tomonga qarab turganida, birdan hammalari yonida sirli yozuvlar paydo bo‘ldi. Har kimning o‘z joyida – devorda, pol ustida yoki hatto kiyimlarida qoramtir harflar bilan bitta jumla paydo bo‘lgan edi:
"Maxluqni top va o‘ldir. Agar maxluq sen bo‘lsang, laboratoriyaga qayt."
Hamma sukut saqladi. Kimdir beixtiyor yutinib qo‘ydi.
— Bu hazil emas… — pichirladi Olivia.
Yozuvlarga uzoq tikilib turib Nova changyutgichni oʻchirdi:
— Bu yerda aynan qaysi maxluq nazarda tutilgan? U oramizda boʻlsa, uni tirik qoldirganim yaxshiroq.
Oshxonada oʻtirgan Maya muzlatgichdan bitta qizil olma olib:
— Ana sen ovlanomoqchi boʻlgan maxluq. Endi uni top — dedi olmani tishlab, Vernonga masxara qilgan kabi qaradi.
— Men jumboqlarni yoqtirmayman.
— Zerikarli odam ekansan. Nova bunday sirli narsalarga aniqlik kiritishda usta. Men uni yomon koʻrsam ham lekin baʼzida foydasi tegadi.
— Demak sendan aqlli. Mayli men kettim — "xayr" degandek qoʻl silkib oshxonadan chiqib ketdi.
Oshxonadagi ishni tugatgach Maya ham Novani izlab, uning yoniga ketdi. U yolgʻiz ekanligiga ishonch hosil qilgach:
— Sen ham payqadingmi?
— Ha.
— Doʻstlaringdan biri maxluq ekan. Qanday tasodif. Men maxluqlarni topguncha qarib ketsam kerak deb oʻylagan edim — kinoya bilan jilmayib, oʻrtacha uzunlikda tillarang, boʻynini yopib turgan sochlarini yelkasidan ortga tashladi, Maya.
— Bu xabar oʻyin kuratorlaridan kelmadi. Oʻzimiznikilardan... — ohangi jiddiylashib.
— Yaxshi, koʻlanka. Unday boʻlsa, tezroq maxluqni tutib, bu lanati uydan ketaylik.
— Shunchaki ketolmaymiz. Ular shubhalanadi. Sen oʻylaganing axmoq emaslar. Ayniqsa Nico va Olivia. Olivia jim yursada, u Nicodan ham aqlliroq chiqishi mumkin. Men uni aniq bilmayman, lekin kuzatuvlarim natijasi shunday.
— Vaqt kam — yonidan toʻpponchasini olib nozik barmoqlarini harakatlantirgancha oʻqlab, Novaga uzatdi.
— Bu nimaga?
— Guvohlarni tinchitish uchun.
— Sen gʻalatiroqsan, bilasanmi? — undan qurolni qoʻpollik bilan tortib oldi. Mayaning noz-karashmali harakatlaridan jaxli chiqishni boshlagandi. Jaxlini chiqarishga muvaffaq boʻlgan Maya esa buni davom ettirishdan mamnun. Nova unga asabiy koʻzlari bilan tikilib, gapida davom etdi — Hozir imkonsiz. Men birdaniga 4 kishiga qarshi chiqa olmayman. Kamiga ulardan biri maxluq boʻlsa — qurolni maxsus sumkacha ichiga tashladi.
— Men unday deb oʻylamayman. Biz yolgʻiz emasmiz — yuzidan ayyorona jilmayishi soʻnmay deraza tashqarisida turgan tanish uch kishiga ishora qilib — Ular bizga yordam beradi, bir ishora va tamom.
(Nova Mayaning jamoasiga qoʻshilgan kun)
— Boss? — dedi Nova ajablanib.
— Shunday. Qoʻpol qilib aytganda xoʻjayinimiz — dedi jiddiy qiyofadagi qora sochli odam.
Ularning barchasi oʻyin yaratuvchisining dushmani boʻlmish Dorovan Oliver qasriga teleport qilishadi. Qasr havoda muallaq turgan katta yer parchasi ustida savlat toʻkib turardi. Qasr oʻzini oʻzi himoyalovchi boʻlganligi uchun darvoza oldida qoʻshimcha askarlar yoʻq. Atrof daxshatli darajada sokin edi... Ular darvoza oldiga yaqinlashishlari bilan darvoza oʻzi ochildi. Nova bu manzaradan juda hayratda edi, lekin u buni jiddiy qiyofa ortiga yashiradi. Qolganlar esa bu yerga qayta-qayta kelaverib, koʻnikib ketishganliklari sababli hayratdan asar ham yoʻq.
Qasr ichiga qadam qo‘yishlari bilan, Nova o‘zini boshqa dunyoga tushib qolgandek his qildi. Ichkarida shinamlik yo‘q edi — aksincha, butun bino ulkan va sovuq, o‘lik jimlik ichida o‘ralgan edi. Shift baland, ulkan ustunlar esa chiroq nurlarini yutib yuborgandek, qalin soyalarga ko‘milib turardi. Zamin qora marmardan yasalgan bo‘lib, har qadamda tovush aks-sado berib turardi. Yaltiroq sirtida xuddi oq tutundan iborat ilonlar suzib yurgandek, noaniq naqshlar paydo bo‘lib yo‘qolardi. Qadam bosgan sari bu naqshlar shakl o‘zgartirib, beixtiyor kuzatayotgandek tuyulardi. Devorlar eski, ammo ulug‘vor rasm va haykallar bilan bezatilgan edi. Biroq bu rasm va haykallarning hammasida g‘ayritabiiy narsa bor edi: ba’zilari shunchalik realist ediki, ular istalgan payt harakatlanib, qochib ketadigandek tuyulardi. Kimdir qora parda ortidan kuzatayotgandek, nimadir uzoq-yaqin pichirlab turgandek sezilardi.
Zal markazida ulkan zinalar osmonga ko‘tarilayotgandek, cheksizlikka olib borayotgandek ko‘rinardi. Qora va oltin rang uyg‘unligi qasrga dahshatli joziba bag‘ishlardi. Yuqorida esa qandil osilgan, lekin oddiy emas — shisha ichida qamalib qolgan olov chaqnab, xuddi tirik mavjudotlardek harakatlanardi.
Nova chuqur nafas olib, nimadir g‘ayritabiiy ekanini his qildi. Ichkaridan notanish hid taralib turardi — kuyib bo‘lgan pergament va nimadir qonga o‘xshash hid. Yurak tez ura boshladi, orqaga qaytishning iloji yo‘q edi.
Shu payt zal tubida, qalin qora pardalar ortida kimningdir silueti ko‘rinib qoldi. Ovozi tinch, ammo keskin edi:
— Nihoyat yetib keldingiz... Juda kech bo‘ldi.
Shlyapa kiygan yigit biroz egilib, hotirjam jilmaygancha javob berdi:
— Kuttirib qoʻyganimiz uchun uzr, janob.
Zal tubidan kelayotgan siluet asta oldinga chiqdi. U uzun qora plash kiygan, gavdali, baland bo‘yli erkak edi. Uning yuzi yarim qorong‘ulikda yashirinib turgan, faqat ko‘zlari jonli yongan olov singari porlab turardi. U xotirjam, ammo buyruq ohangida:
— Endi sizlarning asosiy vazifangiz boshlanadi.
U zinapoyaning yuqori pog‘onasiga chiqib, ularga yuqoridan pastga qaradi. Xonadagi sovuq havo yanada og‘irlashdi.
— Maxluqlarni topib, tutasiz. Ular yashirinib yurishadi, o‘zlarini sizlar kabi ko‘rsatishadi. Lekin har biri xavfli va kuchli. Bizga hammasi kerak.
— Ularni nima qilmoqchisiz? — so‘radi Nova qiziqish va ehtiyotkorlik bilan.
Boss biroz sukunat saqladi. Uning yuzida keskin jilmayish paydo bo‘ldi.
— Dunyo abadiy qolmasligi kerak. Uni butunlay yo‘q qilish va yangisini yaratish mumkin. Lekin buning uchun barcha maxluqlarni birlashtirish lozim.
Jiddiy odam ilgari surildi, uning yelkalari tarang, nigohi qattiq edi. U har doim orqada turadigan, lekin vaziyatga tezda moslasha oladiganlardan edi.
— Bu reja juda nozik. Har bir maxluq o‘ziga xos kuchga ega. Agar ularni to‘liq nazorat qila olmasak, biz o‘zimiz ham qurbon bo‘lishimiz mumkin, — dedi u quruq ohangda.
— Nazorat bizning qo‘limizda bo‘ladi, — dedi Boss keskin.
Shu payt shlyapali odam kulimsirab, oldinga chiqdi. U uzun qora palto kiygan, keng do‘ng shlyapasi yuzining bir qismini yashirib turardi. Uning harakati o‘ta yengil va xotirjam edi, go‘yo bu suhbat unga mutlaqo qiziq emasdek.
— Juda dramatik, juda jiddiy, — dedi u noz-karashmali ohangda. — Nega shunchalar og‘ir gapiryapsiz, janoblar? Menimcha, bu sayohat qiziqarli bo‘ladi. Axir, maxluqlar ham bizni kutib o‘tirgani yo‘q, shunday emasmi?
— Agar zerikayotgan bo‘lsang, o‘zingni boshqasiga almashtiramiz, — dedi jiddiy odam unga qattiq tikilib.
Shlyapali odam kulib yubordi va qo‘l siltadi.
— Shoshmang, shoshmang. Axir men barchangizni qanday zerikarli bo‘lib qolishidan qutqarib turibman.
Maya esa ularning tortishuvi bilan qiziqib ham o‘tirmadi. U allaqachon chuqur o‘yga cho‘mgan edi. Uning qo‘llari ko‘ksida chalishtirilgan, qoshlar esa sal xiyol chimirilgan.
— Biz rozi bo‘lsak… keyin-chi? — so‘radi u nihoyat.
— Keyin? Keyin sizlar ushbu dunyo o‘rniga qanday dunyo kelishini tomosha qilasizlar.
Shu payt orqa tarafdan eshik ochildi va ikki nafar qora kiyimli kishi ikki tarafdan qadam tashlab, yelkalari ortida maxsus qora sandiqlarni ko‘tarib kela boshlashdi. Sandiq og‘irligini sezish mumkin edi. Boss qo‘li bilan ishora qildi, va ulardan biri sandiqni ochdi.
Ichkaridan qora tuman tarqaldi. Sandig‘ ichida metall qurilmalar va g‘alati shakldagi muhrlar yaltirardi.
— Bu… maxluqlarni ushlab turadigan tuzoqlar, — dedi Boss. — Har biri o‘ziga xos va kuchli. Siz ularni aniqlash, tuzoqqa tushirish va olib kelish uchun ishlatasiz.
— Qanchasi kerak? — so‘radi Nova, hali ham bu rejani sinchiklab o‘ylab.
Nova chuqur nafas oldi. Bu ish juda xavfli edi. Ammo u ortga chekinmaydiganlardan edi. Maya ham biror marta ikkilanib turadigan odam emasdi. Jiddiy odam ham barchasini tahlil qilib, qarorini allaqachon bergan edi. Shlyapali odam esa yuzidagi kulimsirash bilan faqat zavqlanayotgandi.
Shu bilan bitim tuzildi. Ular maxluqlarni topish, ularni yig‘ish va dunyoni butunlay o‘zgartirish uchun yo‘lga tushishdi.