Oʻyin cheksizligi
Jang boshlanganidan buyon Maya va Nova orqaroqda jangni davom ettirib, dushmanlarni birma bir narigi dunyoga joʻnatish bilan mashgʻul edilar. Maya Novaning orqasiga teskari turgancha bir birini ortini himoya qilib, tirik qolishlariga umid qilishar va bor kuchlari bilan harakat qilishardi. Damian va Solara ham ularning yonlarida, ammo biroz uzoqroqda qurollarini qonga belashni davom ettirishardi. Ikkala tomonda ham jangchilar juda koʻp, ularning aniq soni aytilmagan. Osmonda Drakogrifentaur shovqini eshitilmay qoldi. Hoynahoy u juda uzoqqa uchib ketgan va oʻsha yerni yer bilan yakson qilayotgan boʻlishi mumkin. Uzoqdan uning havoni gumburlatishi daxshatli darajada baland eshitiladi. Ammo bu jangni tugatish uchun sabab emas.
Nova biroz holdan toyib, hansiragancha Mayaga suyanar ekan, Mayaning ham charchab ogʻir-ogʻir nafas olar, manasi allaqachon tugab zaxiradagisini ham sarflab yuborganidan barmoqlari kuyib qoʻlining goʻshti bilinib qolgandi, oyogʻi yerda yotgan oʻlik janchilarning qurollariga tegib ketdi. Quroldagi qon allaqachon eskirgan va qotishga ulgurgan. Bu shuni anglatadiki, jang boshlanganiga 3 soatdan oshgan boʻlishi aniq.
Yon atrofda chalajonlar qolmagan. Hammasi allaqachon omonatini topshirishga ulgurgan.
"Drakogrifentaur tiriklarga hujum qilmaydimi? Axir u hammani oʻldirishi haqida yozilgan edi. Nega u ketib qoldi?" — deb oʻylab qoldi va birozdan soʻng ular magʻlub boʻlgani ayon boʻldi. Nova ogʻir hansirab yutunib qoʻydi.
Maydon sukutga choʻmgan. Faqat shamol toʻplangan changni haydayotgan, vaqti-vaqti bilan jang maydonida qolgan murdalar orasidan shamol esar, havo oʻlim va kuygan tanalar hidiga toʻla edi.
Maya chuqur nafas oldi. Havoda hali ham urush shovqini aks-sado berayotgandek edi, lekin aslida atrof mutlaq sukunatga cho‘mgan. U charchoqdan ko‘zlarini yumib, boshi bilan Novaning yelkasiga suyanib oldi.
Nova unga hech narsa demadi. Faqat uzoqroqqa, maydon bo‘ylab yotgan tanalarga qaradi. Hali bir necha daqiqa oldin bu odamlar tirik edi. Hali bir necha soat oldin ular umid bilan kurashayotgan edilar. Endi esa... hech kim qimirlamaydi.
Maya qadam tashlamoqchi bo‘ldi, lekin oyog‘i nimagadir ilinib ketdi. U pastga qaradi—yerda bir jangchining qo‘li ko‘ksiga bosilgancha yotardi, go‘yo hali ham tirikdek. Ammo yo‘q. U endi faqat jim jitib qolgan soyadir.
Mayaning bo‘g‘ziga nimadir tiqilgandek bo‘ldi.
— Shuncha harakat... — ovozi past chiqdi. U bir necha soniya jim qoldi, keyin shivirlagandek so‘zlarini davom ettirdi. — Behuda ketdi...
Nova hamon gapirmas, ammo yuragi shunchalar tez urayotgandek edi, hatto shu sukunatda ham uning ovozi eshitiladigandek.
Solara va Damian biroz narida turgancha, pastga qarab, harakatsiz qotib qolishgandi. Hech kim bir-biriga qaray olmasdi. Drakogrifentaur g‘oyib bo‘lgandi. Bernard esa... Bernard endi yo‘q.
Robert asta qo‘llarini yoygancha boshini osmonga ko‘tardi. Havoda urushdan keyin qolgan qora chang aylanar, maydondagi sukunat esa uning quloqlarida g‘alabani kuylayotgan madhiyadek jaranglardi. U nafasini ichiga tortib, ko‘zlarini yumdi va bu lahzadan zavq oldi.
Endi hech kim unga qarshi tura olmaydi. Hech kim uni bu yo‘ldan qaytara olmaydi. Bernard—so‘nggi to‘siq ham endi yo‘q. Qancha urinishlar bo‘lishidan qat’i nazar, u baribir g‘olib bo‘ldi. Endi faqat jang, faqat kuch, faqat haqiqiy hayot-mamot sinovlari qoladi.
U asta pastga qaradi. Jang maydonida yotgan tanalar—o‘yinchilarning jasadlari—unga endi ahamiyatsiz tuyuldi. Ular shunchaki resurs edi. Yangi qoidalar, yangi hayot... Bu o‘yindan chiqib ketish endi mumkin emas. Bu o‘yin abadiy davom etadi.
U yaratgan dunyo endi haqiqat edi.
Robert g‘olibona jilmayib, qo‘llarini orqasiga qilib bir necha qadam oldinga yurdi. U yon-atrofga razm solarkan, chuqur nafas oldi—bu endi uning dunyosi edi. U yaratgan tartib, abadiy davom etadigan kurash maydoni. Endi hech kim uni to‘xtata olmaydi.
— Hammasi shu bilan yakunlandi — uning ovozi xotirjam, hatto ozgina zavqli eshitildi. Qo‘shinlariga qarab, u shiddat bilan bosh irg‘adi:
Jang maydonida hali ham tirik qolgan jangchilar o‘z qurollarini pastga tushirishdi. Robert orqasini o‘girib, iziga yurdi. Endi unga hech qanday dushman yo‘q, hech qanday tahdid qolmagan.
Ammo birdaniga havo og‘irlashdi. Atrofni noma’lum kuch to‘ldirdi. Robert yurishini sekinlashtirdi, nimadir noto‘g‘ri ekanini his qildi, ammo burilib qarashga ulgurmasidan...
Bu oddiy hujum emas edi—havoni yorib chiqqan, haqiqatning o‘zini larzaga soluvchi kuch edi. Yorqin chaqmoqqa o‘xshash ko‘rinmas to‘lqin Robert tomon shiddat bilan yugurdi va uning tanasiga bor kuchi bilan urildi.
Robertning ko‘zlari katta ochildi. U hech narsa tushunmay qoldi. Yelkalari qaltiradi, ko‘kragi yorilib ketgudek bo‘ldi. Uning butun tanasi bosim ostida ezila boshladi, ichkaridan yorilib, parchalanib ketayotgandi.
— Yo‘q... bu qanday mumkin?.. — og‘riq aralash shivirlagancha, u oyoqlari titragan holda oldinga intildi, lekin... kech edi.
Uning badani mayda bo‘laklarga parchalanib, havoga sochildi. Mag‘rurlik bilan boshlangan qadamlar endi yo‘q edi. Robert allaqachon o‘lim qa’riga g‘arq bo‘ldi.
Ushbu qironning muallifi esa uzoqda qaltirab turgan Nova edi. U oxirgi kuchini ishlatgan edi. Nafas olishi og‘irlashdi, yuragi shiddat bilan urdi. Ko‘z oldi qorong‘ulashdi.
Dunyosi titrab, ongining eng chuqur nuqtalarida nimadir uzilgandek bo‘ldi. Robert mag‘lub bo‘ldi, ammo bu g‘alaba emas edi. Bu oddiy yakun emas edi. Bu qurbonlik edi.
Nova boshi aylanib, qadam tashlashga harakat qildi, biroq tanasi unga bo‘ysunmadi. Yuragi shuvillab, butun tanasi bo‘shashib ketdi. U o‘rnida qotdi, xuddi boshi uzra og‘ir yuk osilib turgandek.
Hamma narsa jim. Jang maydonidan faqat qonga belangan qurollar va yiqilgan jasadlar qoldi. Ammo bu sukunat aldov edi. Osmonda ulkan, vahimali silueti bilan Drakogrifentaur ko‘rinish berdi. Uning qanotlari quyuq qora tumanni surib borar, ko‘zlari esa o‘yin markazidagi yurak—bu dunyoning mohiyatini o‘zida mujassam qilgan nurning mayoqchasi tomon tikilgan edi.
U qandaydir tushunib bo‘lmas tovush chiqardi, osmonni larzaga keltirdi va qanotlarini keng yozib, uchib ketdi. U o‘yin yuragiga yaqinlashar ekan, uning nafasi bilan hamma narsa titray boshladi. Uning vazifasi bitta—bu olamni tugatish.
O‘yin yuragi chaqnab turardi. U tirik edi, o‘yin qoidalari, vaqt va makonning asosiy tamal toshi edi. Ammo Drakogrifentaur hech qanday shafqat ko‘rsatmasdi. Uning ulkan panjalari yurakka mahkam yopishdi, va…
Qorong‘u yoriqlar yurak bo‘ylab tarqaldi, so‘ng uning ichi yorilib, qudratli nur osmonga otildi. Hammasi tugayotgan edi. Butun olam, qoidalar, bu yerda o‘lib ketganlarning taqdiri—hammasi parchalanib, nurning girdobida yo‘q bo‘layotgandi.
O‘liklar ham, tiriklar ham birdaniga ko‘z ochib, haqiqiy dunyoda o‘zlarini topishdi.
Maya hushini yig‘a olmay, atrofga alangladi. Yuragi g‘azab va vahima bilan urar, nafasi qisilar, boshi qattiq og‘rir edi. Uni bu yerga qanday qaytganini eslolmasdi. Ammo ichki his-tuyg‘ulari aytardi—hamma narsa noto‘g‘ri.
Qani Nova? Damian va Solara qani?
Uning yuragi shiddat bilan urdi. Atrofida hech kim hech narsani eslamasdi. Go‘yo o‘yin hech qachon bo‘lmaganday, bu dunyoda bunday voqealar yuz bermaganday edi. Hamma o‘z hayotini davom ettirdi. Faqatgina u—Maya barchasini eslardi.
U har kuni bu haqiqat bilan yashashga majbur edi.
O‘sha qo‘rqinchli kecha, Nova qahramonlik bilan jonini berganini, Drakogrifentaur butun olamni qulatganini, hamma narsa yo‘q bo‘lib ketganini…
Fakat u... faqat Maya bilardi.
Bu xotiralar uni izidan quvib yurar, u doimiy davom etuvchi stress ostida qolar, har kuni ko‘zlarini ochganda yuragi siqilib ketardi. Chunki u bilardi—haqiqat shu yerda emas edi.
U esa… bu haqiqat ichida yolg‘iz qolgan edi.
Nova Robertni o‘ldirish uchun so‘nggi kuchini ishga solganida, u shunchaki bir oddiy zarba emasdi. Bu zarba bilan u o‘zining hayot energiyasini, joni va mohiyatini garovga qo‘ygan edi.
Sehrning asosiy qonunlaridan biri bor—kuch oddiy yo‘qolmaydi, u faqat boshqa joyga o‘tadi.
Nova butun vujudini, qalbining tubidagi oxirgi qudratini ishga solib, Robertni parchalaganida, bu kuch oddiygina yo‘q bo‘lib ketmadi. O‘yin qoidalari bilan bog‘langanligi sabab, uning ruhi shu yerni tark eta olmadi. U o‘yin ichida erib ketdi.
O‘yin yuragi Drakogrifentaur tomonidan yo‘q qilinganda, barcha tiriklar va o‘liklar real dunyoga qaytdi. Ammo Nova o‘yinning o‘ziga aylanib bo‘lgandi.
Bu endi faqatgina bir o‘yin emas edi—bu yerda Nova bor edi. Uning mavjudligi o‘yin bilan qotib qolgan, uni butunlay tark etishi imkonsiz edi. U endi shu yerning mohiyatiga singib ketgan edi.