𝙒𝙝𝙞𝙨𝙥𝙚𝙧 𝙤𝙛 𝙩𝙝𝙚 𝙙𝙖𝙧𝙠 𝙘𝙧𝙤𝙬𝙣

Beomgyu hech qachon hayotdan shikoyat qilmasdi. Uning vaqt juda oz: ota-onasi juda erta vafot etgan va oilaning katta o'g'li bir vaqtning o'zida hamma narsani yelkasida ko'tarishga majbur bo'lardi - o'qish, yarim kunlik ishlar va singlisiga g'amxo'rlik qilish. Singlisi hali maktabda edi va undan farqli o'laroq, bolalik hashamatiga ega edi. U o'qishni yaxshi ko'rardi, har xil kitoblaru novellalar deysizmi... Bir kuni unga dugonalari hozirdagi eng nmashhur novellalardan biri ,,Black Throne" novellasini o'qishni maslahat berishdi. Singlisi uni kechalari bilan o‘qir, ertalab esa ko‘zlari chaqnab, akasiga eng “qiziq” qismlarini qayta aytib berardi. Ba'zan u hatto akasini ovoz chiqarib o'qishga majbur qilardi. Beomgyu indamay tinglar, xo'rsinib qo'yardi:

— (Menda boshqa odamlarnidan ham o'zimning fojialarim yetarli. Nega men bu qiynoqlarni boshimdan kechirishim kerak...? Nima uchun?!

Ammo singlisini quvonchini kõrib, u uni begona dunyoga jalb qilishga ruxsat berardi...
Qizig'i shundaki, romanning asosiy yovuz qahramonining ismi deyarli unikidek edi: Beomgyu. Uning singlisi doim bu haqda hazillashardi, u esa shunchaki jilmayib qo‘yardi.
O'sha kuni kechqurun uning singlisi xolasinikiga tunashga ketdi va xonadon uzoq vaqtdan beri birinchi marta jim bo‘ldi. Darsdan so'ng, u charchaganidan keyin karavotga yiqildi va telefonida romanni tezlik bilan ochdi. Oxirgi bob bugun chiqishi kerak edi. Beomgyu matnni o‘qigani sari asabiylashar edi. Har doimgi asarlaru novellalar nima bilan tugaydi deysiz? Albatta; yovuzning õlimi bilan! Yovuz qahramonni o'ldirishdi. Go'yo hech narsaga arzimagandek kulib o'ldirishdi. Beomgyu hayratda edi va yovuz qahramon uchun achinar edi. O'zi uchun emas, va hattoki hayoti uchun ham emas, balki yovuz qahramonning taqdiri unikiga o'xshagani va butun qirollik uni yomon ko'rgani uchun edi! U jahl bilan izoh yozmasdan qololmadi.

— Novella boshida qiziqarli edi. Yovuz qahramoningiz, qahramondan ko'ra qiziqroq edi!

Keyin telefonni qo'yib, ko'zlarini yumdi.
...Ertalab esa hashamatli yotoqxonada uyg‘ondi. Uning tepasida chiroyli osma chiroqlar bor edi, devorlari oltin va baxmal bilan yaltirab turar...Uning tanasi ... uning tanasi do'zaxga tashlanib qayta tiklangandek og'rirdi. Har bir harakat battar uni oĝriqqa solar edi. U chuqur nafas oldi va atrofdagi hamma narsa tush emasligini angladi. Uning boshi tõqmoq bilan urgandek oĝrir, o‘rnidan turmoqchi bo‘lganida qo‘llari titrar, har bir harakati o‘tkir og‘riqli edi. U yana yumshoq yostiqlarga yiqildi, uning tanasi shu qadar og'ir ediki...U darhol ko'zlarini kattaroq ochimadi. Shiftga qadar cho'zilgan baxmal pardalar, ulkan qandilning nuri uning yuziga tushardi. Atrofdagi hamma narsa juda hashamatli, juda katta, juda begona edi. Uning yuragi tez urardi. U qanday uxlab qolganini esladi - kulrang devorlar, qo'lida telefon, novellaning ahmoqona oxiridagi finali. Va endi... bu ham. Beomgyu jimgina o'rnidan o'tirdi va gandiraklab eng yaqin oynaga bordi. Unga toliqqan talaba emas, baland bo‘yli, kelishgan yuzli yigit qarab turardi. Blond sochlari yelkasiga tushib turgan, ko‘zlari yonib turgan, go‘yo uning nigohiga duch kelishga jur’at etgan har qanday odamni kuydirishga tayyordek edi. Uning lablarining chetlari biroz masxara qilishga o'rganib qolgandek edi. Juda tanish rasm, juda...U asosiy yovuz qahramon edi! ,,Black Throne" dagi shaĝzoda Beomgyu! Uning tomog'ida shish paydo bo'ldi. "Yo'q ... bo'lishi mumkin emas ..." - lekin ko'zgu yolg'on gapirmadi. U Yeonjunni qo'lida o'lish uchun mo'ljallangan yirtqich shaĝzoda edi. Uning tanasi og'ir, go'yo unda kuch va la'nat bir vaqtning o'zida o'zaro bog'langandek edi! Har bir imo-ishora kuchli va qo'rqinchli bo'lib tuyuldi. Hatto uning tabassumi ham tahdidni aks ettirdi. Nafas olishga urinib, kaftlarini stolning marmar yuzasiga qo‘ydi. Uning atrofidagi dunyo tush emas, u aynan o'sha romanga tushib qolganini va novella oxiridagi final, la'natlagan taqdir endi unga tegishli ekanini anglatardi...

—...(Men ôldimmi? Qanday qilib bu yerdaman?! Nega aynan men?!) - uning hayollari chalkashib turgan bir payt xona eshigi taqqilladi va 3ta xitmatchi qizlar kirib kelishdi. Ularning qadamlari jim, nigohlari yerga qaragan edi. Ular Beomgyuni erta turganini kutishmagan, va juda hayratda edilar! Shahzoda Beomgyu kamdan-kam hollarda erta turar - va u turganda, saroy odatda uning injiqliklari yoki yangi intrigalari bilan boshlanar edi. Qizlardan biri qo'rqib, ko'zlarini asta ko'tardi va ovozi titrab dedi:
— To'rtinchi shahzoda...Biz kiyim almashtirishingizda yordam beramiz... - Beomgyu 4-farzand bôlgani uchun, uni har doim shunday To'rtinchi shahzoda deb atashardi - Ba'zan, hurmat bilan,, shahzodam" ham deyishardi. Ammo bu so'zlarda sodiqlik emas, balki qo'rquv bor edi. Beomgyuning ichi bir ezilib ketdi, u na shahzoda, na ular hisoblagan yovuz edi. Ammo ko‘zgudagi aks, bu uligini yaqqol kôrsatib turardi. Xitmatchi qizlar unining kiyimlarni kiydirib bôlishibbasta bosh egib xonadan chiqib ketishdi. Beomgyu esa biroz jim tirdida kegin u ham xonasidan chiqdi;
— (Nima bôlganda ham, hali hammasi oldinda! Novellani boshroq qismiga tushganga ôxshayman...)
Qasr koridorlari juda katta, qasrning ôzi esa juda gôzal edi; har bir mayda detallari ham zaru olmoslardan edi!
— Oo, kimni kôryapmiz!
Beomgyu atrofni aylanib kôzdan kechirib yurguncha, uni kimdir sezib chaqira boshladi. Beomgyu sekin orqasiga qaradi va chiroyli kiyimdagi bir odamni kôrdi. U Beomgyuga yaqinlashdi;
— Gyu? Otdan yiqilib ,,boshing qattiq jarohatlanganga" ôxshaydi...
— Nima?
— Katta akang sendan xabar olgani kelsayu, sen hattaki salomlashmasang ham a!
— ...?(Lisander? Aha, ishondim! Ôlib qolsam janozamga faqat ichgani kelsang kelasan, lekin hol axvol sôrashing...) - Beomgyu hayolan ôyladi
Beomgyuning katta akasi Lisander neytraldek(u taraf ham emas, bu taraf ham emas) tuyulgani bilan juda ayyor edi...
— Tõğrisini aytsam...Men hozir hamma narsani yaxshi eslay olmayapman - deya Beomgyu endi ketmoqchi bôlib turgandi, Lisandr uning yôlini tôsib davom ettirdi;
— Vay, Vay...Demak nima bôlgani esingda yôq...? Afsus, ,,bechoraginam" Yeonjunga qattiq ishonganding a~
— Y-Yeonjunga?
— Albatta, ax...Sen xali buni ham eslay olmaysanmi? Eshit, sen Yeonjun bilan otda sayr qilayotganinglarda, sen otdan yiqilib tushding!
— Va? Bu ung-...Yeonjunga qanday aloqasi bor?
— Sen uning otida ketayotgan edingda!
— Bitta otdami?!
— Haha, yôq
— ...?!
— Nima bôlganda ham u aybdor: u seni tutib qola olmadi, ot esa uniki edi
— ....(Qirol meni shunchalik yaxshi kôrmasa kerak...Yoki bu qirolicha?)
— Biz borganimizda sen ,,qonga belanib" yotgan eding! Yeonjun esa darhol uy qamoĝida buyurildi, mana bugun 4-kuni!
— Nima?!
Bu gaplarni eshtib Beomgyu zal devoriga tiralib qoldi. Uning hayolari chalkash edi;
— (1kun mayli...2kun hôp...4kuna?! Bunaqada taqdirim aniq ÔLIMku!!)
— Gyu?
— Men...tôliq tuzalmadim...Otamizga men haxshi ekanimni va ôzinga kelsam uni kôrgani borishimni aytib qôying...
— Havotir olma!

Kuni bôyi Beomgyu ôz xonasida qanday bu novellani ôzgartirish haqida ôylardi. Agar qirol Yeonjunni xona qamoğiga tiqqan bôlsa...u Beomgyuni kôproq yaxshi kôradimi? Yoki Beomgyuning onasi, qirolicha sababmi? Shunday savollar bilan kech tushdi. Birdan Beomgyu ôrnidam tezda turdi;
— Topdim!
U tezda shkafini ochib chemodaniga bazi kiyimlarini solib oynadan patsa otdi. Uning xonasi yerdan yncha uzoqda emas, ,,atiga" 3-qavatdek balandlikda edi!
— Agar yôli bôlmasa qolib nima qilaman? Ketvoranam *#$! -deya u bazi kiyimlarini birlashtirib boğlan oynadan yana otdi va asta tusha boshladi;
— Bu qasrda ortiq qola olmayman. Shunchaki tinchgina yashashimga qóyinglar! Afsus Yeonjunni ozod qila olmadim...Mayli axir u qamoqda emasku!
— Uy qamoği zindondek
Beomgyu bu gaplardan qattiq chôchib ketdi va arqonga qattiq yopishdi;
— *Biiiip*(sôkinish)

— Tunda bizning ,,shaĝzodamiz" qochmoqchimi? -ovoz yoshroq yigitda tegishli edi, u sekin bôlsada tungi jimjitlikda yaqqol eshtilardi. U kimga tegishli ekani esa tunda kôrinmasdi
— Sen bu yerda nima qilyapsan?! Qasrning bu qismi odatda qôriqlanmaydi!
— Nega ekan? Shaĝzodamiz shunday nozikki, qirol uning xonasi atrofini qôrishlashni buyurgan
— ...Nima bôlganda ham...Bu ish haqida hech kimga aytma, xohlaganingni beraman!
— Xohlaganimni? Hmm...- u odamning yuzi kôrinmasada, uning ,,kulishi" odamni qôrtitar, xuddi qandaydr ,,ôyinni" ôylab topgandek edi.
— Ha.
— Balki shaĝzodam tusharsiz pastga?
—...Tôgrisini aytsam...Men ham buni hoxlardim...- Beomgyu pastga qaradi, u xonasini balandligini aniq olmagani uchun yôlning yarmida qolb ketgan edi.
— Heh...Sakra
— Nima...?
— Sakra, tutib olaman!
— ...Tuta olmasangchi...?
— Unda ôlasan, hah!
— ...- Beomgyu bir yutqungansa pastga qarab qôyib ,,Ôlsam seni ezb ôlay!" -deya qôllarini qôyib yubordi. U qulayotganini sezar, kôzlarini mahkam yumib olgan edi. Lekin... u hech yerga urilmadi, aksincha pastdagi yigit uni tutib oldi! Beomgyu sekin kôzlarini ochdi va boshini kôtarib kim uni ushlab olganiga qaradi. Yosh yigit: qora sochlari yelkasidan kelgan, kôzlari ôtkir oy nurida yonib turgan, kelishgan...Va eng hayratlanarlisi bu yigit...
— Y-yeonjun?!
— Aha, yana kim ,,shaĝzodam"?
Yeonjun Beomgyu qôlida tutgancha unga qarab ayyorona jilmayib turardi. Beomgyuning kôzlari katta katta ochilib yumilar;
—...(Nahotki u meni ôldirish uchun keldi...?!)