For Sakamaki Asena. Soʻnggi xat....
Asena chang‘ib ketgan derazadan ko‘chaga boqib o‘tirardi. U o‘zini xuddi uchib ketayotgan kuz bargidek his qilardi — hech narsani o‘zgartira olmasdi. Yuragi ham xuddi shu kuz singari quruq va sovuq edi. So‘nggi uch oy ichida u va Jungkook bir-birlaridan uzoqlashib ketishgan edi. Biroq buni u tan olishga yuragidan kuch topolmasdi.
Deraza yonida turgan holda u Jungkookdan oxirgi marta kelgan xatni qo‘lida siqib ushladi:
"Asena, meni kechir. Men o‘sha kuni qoldim. Seni chaqirishni xohlagan edim, lekin tilim ojiz qoldi..."
Asena esa javob xati yozishga jur’at etmagan edi. Undagi g‘urur va alam ularni halok qilayotganini tushunsa-da, xatni yopib qo‘ygan edi.
Asena va Jungkook uch yil avval tasodifan tanishib qolishgan edi. Jungkook o‘shanda Parijda konsertiga tayyorgarlik ko‘rayotgan bo‘lgan, Asena esa san’at yo‘nalishidagi o‘qishini tugatish uchun u yerda bo‘lgan. Ularning tanishuvi ham bir ko‘z urishtirishdayoq yuraklariga o‘t qo‘ygan edi. Ular bir-birining qalbini tushunar va aynan shu tushunish ularni bog‘lab turgandek edi. Ammo sevgi hamisha gullamaydi...
Kunlarning birida Jungkookning bandligi tufayli uchrashuvlar kamaydi. U san’at olamida kun sayin katta yutuqlarga erishar, ammo bu bilan Asenani yolg‘izlikka tashlab ketayotganini sezmasdi.
— "Mening sabrim tugab borayotgani bilasanmi?" — Asena ko‘z yoshlarini tiyishga urinar edi.
— "Faqat bir oz vaqt kerak, sevgilim. Hammasi yaxshi bo‘ladi," — deb taskin berardi Jungkook, ammo vaqt o‘tayotgan sayin munosabatlar charchoqdan parchalanardi.
O‘sha mash’um kecha... Asena toqatsizlik bilan Jungkookning qo‘ng‘iroqlarini kutar, ammo u kelmadi. O‘sha oqshom Asena ichidagi umidlarning oxirgi tomchisi ham so‘ndi. G‘azab va iztirob bilan u telefoniga xat yozdi:
"Agar bugun ham kelmasang, boshqa qaytma."
Jungkook o‘sha kuni kech qolganini kech tushunadi. Aslida u Asenaga sirli ravishda sovg‘a tayyorlagan va uchrashuvni unutishdan emas, shunchaki hushyorlikni boy berib kechikkan edi. Biroq, xatni o‘qiboq, Asenani yo‘qotib qo‘yganini his qildi. G‘urur uni tezda javob berishdan to‘xtatdi. "Erta tongda gaplasharmiz," deb o‘zini ovutdi, lekin ertasiga Asena allaqachon shaharni tark etgan edi.
Oradan uch yil o‘tdi. Asena hamon yuragini parchalab ketgan sevgidan qutulolmas edi. U o‘zi sevgan insonni unutish uchun harakat qildi, lekin yurakdan chiqmagan sevgining o‘rnini hech kim to‘ldira olmadi. Jungkook esa ko‘nglida faqat bitta tilak bilan yashardi: vaqtni ortga qaytarish...
Ular so‘nggi bor ko‘rishgan joyda — yodgorlik bo‘lgan ko‘prikda, bir necha yil avvalgi xatni Asenaga yetkazib berishni rejalashtirgan edi Jungkook. Lekin bu safar ham fursat boy berildi.
Jungkook hozirgina Asenaning avtohalokatga uchraganini eshitdi. Yuragi to‘xtagudek bo‘ldi. Qo‘lidagi xat, tilida birgina ibora:
— "Yaxshi ko‘rardim..."
Asena halokatdan keyin hushiga kelmasligi ma’lum bo‘lganida, Jungkook oxirgi bor uning yoniga kirdi. Yostiq yoniga yozilmagan xatini qo‘yib, pichirladi:
— "Seni kechikib bo‘lsa ham yaxshi ko‘rganimni bilgin..."
Ammo Asena bu so‘zlarni eshitmadi. Uning ko‘zlari endi abadiy yumuq edi.
Hayotda ba’zi kechirimlar vaqtida aytilmasa, ularning qiymati yo‘qoladi. Sevgi hamisha imkon bermaydi va ayrim imkoniyatlar bir marta beriladi. Jungkook uchun ham, Asena uchun ham vaqt o‘z hukmini o‘tkazdi, ammo kechikkan sevgi har doim yuraklarda jarohat qoldiradi.